Sorry for the panic [OPEN]

Het werd langzaam warmer. Langzaam werd de zon fijner. Er lag nog een laagje sneeuw op de grond. Thunderkit wilde ontdekken. Nu was het perfect weer. De kitten had bijna het hele kamp al gezien en er was dus nog maar één ding om te ontdekken: het territorium. De zwarte kitten sloop in de schaduw richting de uitgang. In de sneeuw en overdag is een zwarte vacht niet handig, maar in de schaduw en nacht is het handig. Voorzichtig kroop ze door de doorntunnel naar buiten. Een paar pootafdrukken verraadden dat ze het kamp uit was geglipt. Eenmaal de doortunnel uit, begon ze te rennen. Hier was de ruimte, je liep niemand in de weg. Na een sprintje begon ze weer rustig te lopen en aan alles te snuffelen. Alles rook interessant, maar er was een ding dat haar aandacht trok. Een vieze geur brandde in haar neus. Waar de meeste liever weggingen, wilde zij er juist naar toe. Hoe dichterbij ze kwam hoe sterker de geur werd en soms hoorde ze gebrul. De zwarte kitten was gespannen, maar niet bang. Voorzichtig zette ze de laatste stapjes. Ze zag hard donker steen, of wat het dan ook was. Voorzichtig zette ze haar pootje erop. Het was hard en het rook vreemd. Ontdekken. Behoedzaam keek ze om haar heen. Thunderkit zag niets. Ze sprong op het harde rare ding en begon te snuffelen. Maar aan de lol kwam snel een einde. Ze hoorde gebrul wat steeds harder werd. Ze keek om haar heen en zag een reusachtig ding op haar af komen. Er was een tijd meer om weg te rennen. Een gil kwam uit haar mond en ze dook gelijk in een. De monster kwam steeds dichterbij. Zoef. Haar haren stonden overeind. Ze zag de buik van de monster boven zich. En naast haar zag ze de poten. De zwarte kitten zat onder het ding, in het midden. De monster reed verder en Thunderkit bleef verstijfd op het rare ding zitten en durfde niet meer te bewegen. De monster was over haar heen gegaan. Gelukkig werd ze niet geraakt. Maar ze was zo geschrokken dat ze niet meer durfde te bewegen. Gevaarlijk bleef ze als een zielig vachtballetje op het Thunderpatch zitten.

Open

Alligatorpaw voelde zich vandaag erg stoer en had besloten om het thunderpath te bekijken, ze had er al zoveel verhalen over gehoord, maar ze had het nog nooit van dichtbij gezien. Dus ging ze op pad met een blije huppel en een staart in de lucht. Met haar vlotte tempo duurde het niet lang voordat ze het vieze ding al rook. ”Man, de elders hebben niet overdreven met deze nasty ass stanklucht” mopperde ze tegen zichzelf. Ze zette nog een paar stappen en het vieze ding kwam tevoorschijn achter de bosjes. Ze bleef wel op een gepast afstandje. Want Alligatorpaw had vandaag een slim momentje, dat had ze wel nodig na haar goede actie toen ze Crystalstar wou vermoorden, wat een zeer goede poging was, al zegt ze het zelf. Een zuchtje van verondering kwam eruit, dit pad had al voor zoveel doden gezorgd… een rilling ging over haar rug heen. Plotseling zag ze het. Een kit Zwart als roet, bijna niet te zien tegen het donkere pad lag gewoon… daar… te liggen in een bolletje. ”Dom kit…” Gromde ze. Ze rende erheen zo snel als haar jonge pootjes konden dragen. ”Niet bewegen!” riep ze naar de kit. De thunderpath was rustig en Alligator dacht niet 2 keer na en sprong het pad op, greep de kitten en rende snel weer veilig het Shadowclan territorium in. De kit rook naar thunderclan. Ze zette het voorzichtig neer ”Alles okay?” Vroeg ze op een boze maar bezorgde toon.

Na de ene monster was er niets meer gekomen. Het was rustig al hing de stank nog steeds in de lucht. Een andere geur kwam in haar neus. Angstig keek ze richting de geur en ze zag een poes naar haar toekomen. De poes riep dat ze niet moest bewegen. Dat durfde Thunderkit niet eens. Als ze een stapje opzij was gegaan kwam de monster tegen haar aan. De kitten moest wel toegeven dat daar liggen ook niet ideaal was. De onbekende poes sprong het Thunderpath op, greep haar en rende snel weer terug. Ze piepte even geschrokken, omdat het zo haastig ging, maar alles ging goed. Ze werd neergezet op ShadowClan territorium. De apprentice vroeg of ze oke was. Thunderkit knikte terwijl ze weer als een rillend bolletje in elkaar dook. Ze wilde nooit meer naar dat ding toe. Nooit meer. Al was het zeker dat ze later als apprentice hier wel eens langs zal komen. Ze keek even naar de andere kant en de zwarte kitten schrok. ThunderClan territorium was aan de andere kant. Dat betekende dat ze weer over het Thunderpath moest. Ugh.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw had even gekeken bij een van de nieuwere Queens waarna ze van plan was geweest om Thunderkit op te zoeken. Aangezien deze wel af en toe een tikkeltje eenzaam leek. Echter was de zwarte kitten niet in het kamp te vinden en dat betekende dan ook dat de grijze Medicine Cat Apprentice zonder lang na te denken het kamp was uit gesprint. Een kitten buiten het kamp was de grootste nachtmerrie van elke kat. Zeker van een Medicine Cat die wist dat de jongere katten kwetsbaar waren en als ze gewond raakten, vaak direct zorg nodig hadden.

In haar paniek was ze vergeten om een andere Warrior ene te nemen, zoals ze tegenwoordig liever deed als ze in de richting van de grens ging, zeker omdat de nog niet getraind was in de vechtkunst. Haar amberkleurige ogen werden groot toen uiteindelijk het geurspoor van Thunderkit bij het donderpad op hield. Haren schoten overeind terwijl haar blinkende ogen langs de weg gleden. Daar aan de overkant zag ze dan ook een Shadowclanner, waarschijnlijk van ongeveer haar leeftijd maar sowieso een stukje groter omdat zijzelf iel en klein was. 'Excuseer mij,' Riep ze over de weg heen terwijl ze een zachtere, wat vriendelijkere houding aan nam. 'Is Thunderkit gewond?' De bezorgdheid klonk door haar stem heen, ze was doodsbang dat er iets met de kitten gebeurd was, aan de andere kant zou dit misschien wel een harde les zijn. 'Aangezien ik te klein ben om Thunderkit te dragen, zou jij haar misschien mee willen nemen naar het kamp, dan kan ik haar meteen onderzoeken en weet ik zeker dat ze veilig aankomt. Mijn naam is Remnantpaw trouwens. Ik ga ervan uit dat jij haar net hebt gevonden en beschermd?' Een kitten kwam niet zomaar aan de overkant. Dat betekende dat de zwarte kitten aangereden had kunnen worden. Nu was ze nog niet boos, maar de kans was reeël aanwezig dat ze uiteindelijk de zwarte kitten behoorlijk fel toe zou spreken. Ze mocht het kamp nog niet uit!

❅

De kit knikte, Alligatorpaw was opgelucht dat de kit ongedeerd was. ”Gelukkig” Ze zei tegen de kit. 'Excuseer mij,' Alligatorpaw keek richting het geluid, het kwam uit dezelfde richting als waar ze de kit een paar tellen geleden had gered. Aan de overkant van de weg stond een poes kleiner dan haar, met een grijze vacht en fel oranje ogen. Ze kende deze kat niet maar ze was ongetwijfeld van Thunderclan. 'Is Thunderkit gewond?' Vervolgde de grijze poes. Ze keek even naar de kit, ze was behoorlijk aan het trillen en opgerold in een bolletje. Maar verder dan dat kon Alligatorpaw geen verwondingen zien”Nee! Ze is alleen wat geschrokken volgens mij!” Schreeuwde Alligatorpaw terug. Ze voelde zich echt zo stoer dat ze deze kit had gered. Wie weet wat er had kunnen gebeuren als ze ook maar ietsje later deze kant op was gekomen. 'Aangezien ik te klein ben om Thunderkit te dragen, zou jij haar misschien mee willen nemen naar het kamp, dan kan ik haar meteen onderzoeken en weet ik zeker dat ze veilig aankomt. Mijn naam is Remnantpaw trouwens. Ik ga ervan uit dat jij haar net hebt gevonden en beschermd?' De poes aan de overkant was inderdaad kleiner dan haar en het zou voor haar een grote opgave zijn om de kit naar het kamp terug te brengen. Maar moest ze deze kit wel terugbrengen? Ze keek even naar beneden de kit lag nog steeds te rillen in een bolletje. Shadowclan kamp was dichterbij en een clan die zo onvoorzichtig deed met hun kits moesten ze misschien maar helemaal niet hebben concludeerde ze erg trots. ”Nou weet je wat, dat ga ik dus niet doen. Inderdaad ik heb haar net gevonden en beschermd maar ze gaat niet mee terug jou kant op”. Zo als ze straks thuiskwam met deze kit was ze de held van de clan!

_{Sneeuw kraakte onder haar pootkussens, maar ver er doorheen zakken deed ze niet. Koos haar pad nauwkeurig, bewandelde enkel paden die al vaker gelopen waren, daar waar de sneeuw door het velen gewicht dat het te verduren kreeg samen was geplakt. Te hard om er in weg te zakken. Ze haatte het nat aan haar poten, walgde van het idee alleen al, kon niet wachten tot het weer warmer zou worden. Dan zou ze lekker heel de namiddag in het zonnetje liggen, rust oppakken die ze na al haar harde werk zo extreem verdient had. Waar ze eerder het tall pines vermijd had vanwege de stank die er hing, bracht haar pad haar net iets te dicht naar het thunderpath, dwong haar, haar snuit in walging op te trekken bij het ruiken van de geur die er rond hing. Monsters, shadowclan, ze schudde haar kop, zou zijn omgedraaid als iets haar niet tegenhield. Niet aan haar aandacht trok. Pumkinspice knipperde verbaasd met haar oren toen ze de geur van angst meende op te pikken, de stemmen van Remnantpaw, van een ander. De ijdele zwarte kattin diep, iemand had weer is hulp nodig hoor. Konden haar clan genoten dan ook niks goed doen? Ze snoof en draaide zich naar de bron van het geluid, baande zich een weg door de sneeuw, langs te takken. Gadver. En liet haar felle blik rustte op de scene die zich voor haar afspeelde. Een kitten, trillend op shadowclan territory, hoezo? Ze had geen flauw idee. Een Shadowclan apprentice met een grote bek en een medicine cat apprentice die niks kon. Dat trillende hoopje had wel het lef het kamp uit te sneaken maar kon nu niet eens om mee terug lopen? Ze zuchtte diep, natuurlijk was het weer aan haar om reden hier aan te kaarten. En met die gedachten bewoog ze de schaduwen uit, stapte voorzichtig over het pad naar het stelletje idioten."Ik sla persoonlijk de tanden uit je bek als je het ook maar in je domme kop haalt deze kitten ergens heen te brengen waar ze niet thuis hoort." beet ze de shadowclanner gevaarlijk toe, sloeg geïrriteerd met haar staart. Had geen idee wat er vooraf had afgespeeld, maar deze kitten zou verder geen voet op shadowclan gebied zette. Deze hele scene sloeg nergens op. "Ik til ze wel mee terug, nou verdwijn." En dan zou ze beiden is goed aanspreken.}

Als alles al erg genoeg was kwam ook Remnantpaw aan. De poes die zij zo leuk en lief vond. De grijze poes vroeg of ze oke was. Dat was wel fijn om te horen. De grijze poes vroeg nog iets aan haar redster. De ShadowClan apprentice gaf antwoord. Niet terug naar ThunderClan kamp? Oh. Een zwarte warrior kwam te voorschijn aan de andere kant. Die beet de Shadowclanner wat toe. De warrior wilde haar wel mee terug nemen. Thunderkit wist niet wat ze zou zeggen. ThunderClan was haar thuis, haar familie was daar en vrienden, maar ze zou zeker straf krijgen. Boze katten. Langer kitten. Bij ShadowClan kon ze bij haar redster zijn. Nieuwe Clan ontdekken, maar ze was honders procent ThunderClan. Of de andere Clan er blij mee zou zijn, was een tweede. "En wat wil ik dan?" piepte Thunderkit onverwachts. "Ik niet ShadowClan zijn, maar zij wel." ze wees met haar pootje naar de tabby. "Misschien Shadow niet blij zijn. ThunderClan thuis en familie en vrienden, maar straf. Boze katten. Langer kitten. Jullie zouden dat ook niet willen toch?"

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Het was zelden dat Remnantpaw echt boos werd, zo boos dat haar poten onder haar gewicht trilden en haar haren langzaam overeind schoten, zo boos dat ze haar amberkleurige ogen liet brandden, kleine vlammetjes in haar normaal rustige en vriendelijke ogen zichtbaar waren. Te boos om echt te spreken, Thunderkit had ze slimmer ingeschat, alleen leek de bezorgdheid voor nu haar woede nog te overstemmen. 'Nee! Ze is alleen wat geschrokken volgens mij!' Riep de Shadowclan Apprentice terug waardoor ze zich heel iets ontspande, ze wilde liever niet de moeder van de zwarte kitten onder ogen komen, om vervolgens te mogen vertellen dat diens kitten was overleden. Dat de Warriors en Apprentices haar niet hadden zien vertrekken. Nee, dat was haar grootste nachtmerrie. Remnantpaw was echter te klein om de kitten te dragen en ze vertrouwde er ook niet op dat de zwarte kattin zich zou gedragen. Nee, die wist als ze niet al te dom was, wat te betwijfelen was, dat ze straf zou krijgen. 'Nou weet je wat, dat ga ik dus niet doen. Inderdaad ik heb haar net gevonden en beschermd maar ze gaat niet mee terug jou kant op.' Mauwde de gestreepte Shadowclanner trots waardoor Remnantpaw geërgerd met haar staart zwiepte. Ze had dus absoluut geen zin in spanningen tussen haar Clan en Shadowclan en dat zou er komen als de ander een kitten van hun ontvoerde. Echter had ze als Medicine Cat Apprentice ook geen vechttraining gehad en was ze nog steeds niet herkenbaar voor de andere Clans, al zouden enkele wel van haar bestaan afweten omdat ze het hen verteld had.

Een zwarte Warrior, Pumpkinspice kwam hen vergezellen waardoor Remnantpaw opgelucht adem haalde. Ze had nooit terug kunnen rennen naar de Clan om Thunderkit terug te halen. Haar amberkleurige ogen gleden naar die van haar Clangenoot, dankbaar dat er iemand was om haar bij te staan. Iemand die ongetwijfeld de Shadowclan Apprentice op diens plek kon zetten. Pumpkinspice stapte het donderpad over in de richting van de twee katten. Waardoor de Medicine Cat Apprentice haar al snel volgde, op die manier kon ze de aanwezigheid van de Warrior nog extra indekken en zelf ook de kitten onderzoeken. 'Ik sla persoonlijk de tanden uit je bek als je het ook maar in je domme kop haalt deze kitten ergens heen te brengen waar ze niet thuis hoort.' De kitten hoorde niet thuis bij Shadowclan, droeg geen Shadowclan bloed. 'Ik til ze wel mee terug, nou verdwijn,' Het was duidelijk dat de Warrior alles behalve geamuseerd was. Thunderkit durfde wel het kamp te ontsnappen, maar niet de consequenties onder ogen te komen. Dat bleek toen het piepstemmetje van de zwarte kitten te horen was. 'En wat wil ik dan?' Piepte de kitten waardoor de Medicine Cat Apprentice brieste en haar lichaam kort voor steun tegen de Warrior aan drukte. 'Ik niet ShadowClan zijn, maar zij wel.' De kitten wees met haar poot naar de kattin die haar gered had van het donderpad. Remnantpaw wist niet wat ze naar de gestreepte Apprentice moest voelen. Dankbaar dat Thunderkit beschermd was maar ook ongelovig dat die de kitten wilde ontvoeren. Was die wel helemaal bedonderd! 'Misschien Shadow niet blij zijn. ThunderClan thuis en familie en vrienden, maar straf. Boze katten. Langer kitten. Jullie zouden dat ook niet willen toch?' Remnantpaw keek de kitten streng aan terwijl ze heel kalm, te kalm sprak. 'Als je oud genoeg bent om het kamp te ontsnappen en je leven en dat van anderen in gevaar te brengen, ben je oud genoeg om gestraft te worden. Pumpkinspice neem de kitten mee, en laat haar niet los.' Mauwde ze zachtjes haar stem klonk ferm terwijl ze de kitten verder nauwelijks een blik waardig toonde. Ze zag geen ernstige wonden en aangezien de kitten zich zorgen kon maken over een mogelijke straf, wist ze ook dat ze zich geen zorgen hoefde te maken over mogelijke verwondingen. Haar haren stonden nog overeind terwijl ze haar blik op die van de Shadowclanner wierp. Ze sprak verder niet, ze wilde enkel peilen hoe gestoord de ander was.

❅

"Ik sla persoonlijk de tanden uit je bek als je het ook maar in je domme kop haalt deze kitten ergens heen te brengen waar ze niet thuis hoort." Op dit moment wist Alligatorpaw dat ze dingen flink had verpest. Oeps… Ze wou alleen maar als een held gezien worden in haar eigen clan. "Ik til ze wel mee terug, nou verdwijn." Ze voelde zich enorm betrapt… ze kon alleen maar naar de zwarte poes kijken terwijl ze richting de jonge apprentice liep. Alligatorpaw’s mond was droog en haar benen voelde erg slap ze was verstijfd van angst. "En wat wil ik dan?" Het piepende stemmetje van het trillende hoopje haalde haar uit haar trance. "Ik niet ShadowClan zijn, maar zij wel." De kit wees naar Alli "Misschien Shadow niet blij zijn. ThunderClan thuis en familie en vrienden, maar straf. Boze katten. Langer kitten. Jullie zouden dat ook niet willen toch?" Wou de kit nou mee naar Shadowclan? Alligatorpaw wist dat zij haar zin niet meer zou kregen. Het was namelijk twee tegen een. De poes aan de overkant sprak de kit eng kalm toe 'Als je oud genoeg bent om het kamp te ontsnappen en je leven en dat van anderen in gevaar te brengen, ben je oud genoeg om gestraft te worden. Pumpkinspice neem de kitten mee, en laat haar niet los.' Alligatorpaw liet haar kop hangen en deed een stapje terug. Er was niks meer te zien aan haar houding van de o zo stoere apprentice die ze net was geweest. Nee nu was ze zwaar de klos. Ze mocht van geluk spreken als niemand hier iets over te horen zou krijgen. Ze fluisterde tegen de kit. ”Sorry kit, ik had je gewoon thuis moeten brengen.” Ze durfde geen oogcontact te maken met de zwarte poes.

De kitten kromp ineen wanneer Remnantpaw haar streng aankeek. 'Als je oud genoeg bent om het kamp te ontsnappen en je leven en dat van anderen in gevaar te brengen, ben je oud genoeg om gestraft te worden. Pumpkinspice neem de kitten mee, en laat haar niet los' zei Remnantpaw. Het mondje van Thunderkit ging open. Was dat de poes die zij zo lief vond? Ze piepte geschrokken. "Jij mwij haten!" schreeuwde ze. De laatste zin had haar het meest geraakt. Ze voelde paniek. Het voelde alsof Remnantpaw deed alsof ze een gevangene was. Zouden ze haar echt vast zetten? Zouden ze haar pijn doen? De zwarte kattin was van plan haar terug te nemen. De ShadowClan poes stapte naar achter. Paniekerig en onzeker keek ze rond. Ze had haar keuze niet eens gezegd! De zwarte kitte was bang. Ze rende weg. Een klein stukje naast het Thunderpath. Maar ze wilde niet op ShadowClan territorium rennen. Zonder te kijken vloog ze het Thunderpath over. Ze was er bijna. Haar poten kwamen tegen elkaar aan waarvan de kitten schrok. Ze struikelde en bleef suf op het Thunderpath liggen. Het geluid van een monster kwam haar oren binnen. De kitten wilde opstaan, maar tijd had ze niet. Het monster begon te piepen en probeerde om haar heen te gaan, maar net niet genoeg. Ze voelde iets over haar staartje. Een harde pijnkreet kwam uit haar mond waarna ze begon te piepen. De kitten was in paniek en gekwetst.

- Een autowiel is over haar staartje gereden

A sudden gust of wind

Een plotse hevige wind trekt aan je vacht, gevolgd door een lading sneeuw die van een naburige struik valt. De blaadjes van de struik zijn omrand door ijzel, maar eindelijk vrij van de sneeuw. Een tweede, zachtere bries trekt over de struik heen en blaast wat van de ijzel jouw kant op.
Een enkel eenzaam sneewklokje wiegt eenzaam onder de struik, alsof het danst op de zachte bries die hem geschonken word. Het komt goed mijn kind.

_{Ze was een kattin van reden. Een practice denker die geen tijd verspilde aan nutteloze onzin als dit. Met een vurige blik keek ze neer op de kitten terwijl deze in protest dingen brabbelde. Pumpkinspice draaide haar oren naar achtere, verloor haar geduld. Maar een nog bozere blik viel op Remnantpaw toen die haar commandeerde. Waren de kruiden haar naar de kop gestegen? Ze was nog altijd pas 6 moons hoor. Ze snoof, alsof ze nog niet van plan was de kitten op te pakken. Ze rolde met haar ogen en schoot de schadowclanner een afkeurende blik toe, goed zo wees maar bang. Gelukkig had het wat reden tot haar gebracht, had er inderdaad maar meteen naar thunderclan gebracht. Pumpkinspice knikte, zo handelde je in deze situaties. Met een zuchtte wendde ze zich naar de kitten die nog voor ze wat kon doen weg speurde, woedend. Pumpkinspice schold de sterren de hemel uit en stapte er achteraan.

Een oorverdovend geluid deed het donderpad onder hen trillen, haar oren drukte zich in haar nek en nog voor ze wat kon doen weerklonk een akelige krijs door het bos. Een monster was voorbij hen gereden en had de kitten geraakt. Bezorgd speurde de thunderclanner naar voren, snelde zich richting de kitten wiens staart lag te bloeden. Gelukkig, Pumpkin besefte zich hoe veel geluk de kitten had gehad. Hief haar kop op naar remantpaw. Ze had op slag dood kunnen zijn.}

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Het was gek te bedenken dat ze ooit de kitten had gemogen, maar op dit moment was ze woest. Thunderkit was oud genoeg om te weten dat het verlaten van het kamp strict verboden was, om nog maar te zwijgen over gevaarlijk. Alsof alle verdwijnende Thunderclanners nog niet voldoende waren om zich zorgen om te maken. Haar amberkleurige ogen keken iets te kalmeren terwijl ze zich focuste op de zwarte kitten. Pumpkinspice leek haar woorden niet te waarderen maar het was haar manier om de kitten te tonen dat deze door dit moment geen inspraak meer had, niet meer verdiende. Niet om de Warrior rond te commanderen. Haar oortjes gleden naar haar nek al was ze blij dat de Shadowclanner er verder niks meer tegen in bracht. 'Bedankt voor het beschermen van de kitten.' Murmelde ze zachtjes toen ze doorhad dat deze wel erg beteuterd was, waarschijnlijk had deze enkel willen tonen dat ze potentie had. Al was dit niet het moment daarvoor.

Pumpkinspice snoof waardoor Remnantpaw haar een verontschuldigende blik gunde, hiermee woordeloos duidelijk proberende te maken dat ze het niet naar haar bedoelde, meer naar de kitten. Ze mocht zelf niet veel ouder dan een kitten zijn, maar ze besefte zich al te goed dat ze er voor haar Clan moest zijn. Meteen naar Thunderclan brengen was beter geweest maar als Remnantpaw eerlijk was, zou ze nooit snel genoeg zijn geweest om de kitten weg te slepen van de monsters.

Thunderkit leek de woede van de twee Thunderclanners te voelen waardoor deze ineens besloot om weg te rennen, het Thunderpath op. Haar oren gleden geschrokken en vol afschuw in haar nek, de zwarte kitten had niet gekeken. Waarom had Thunderkit niet gewoon op Pumpkinspice gewacht, het was niet alsof ze echt heel gemeen zouden worden, streng maar niet gewelddadig.

Remnantpaw draaide haar kop weg toen ze door had dat er een monster aan kwam. Het piepende geluid en de krijs van de kitten deden haar vacht overeind springen. Ze keek geschrokken naar de Warrior en het was duidelijk dat ze voor een moment aan de grond genageld stond. Pumpkinspice was de eerste die de kitten bereikte, voornamelijk omdat Remnantpaw afgeleid raakte door een wind die aan haar vacht trok. Sneeuw viel naast haar op de grond en de bladeren, bevroren als ze waren leken van een plant te zijn, een plant die ze in haar den ook had gezien. Voordat ze de plant bereikte leek nog een kleiner briesje een beetje ijzel eraf te blazen dat op haar neus terecht kwam. De kartelrand, voorzichtig stapte ze verder naar voren toe, onzeker maar ook duidelijk op instinct. Heel voorzichtig neusde ze het blad, voordat haar blik naar een sneeuwklokje gleed, dat dansde in de wind. Een vredig gebaar voor zo iets heftigs, alsof de natuur haar bij stond. Haar ogen kneep ze samen terwijl ze enkele bladeren met een steel af beet en vluchtig naar de kitten toe stapte. Ze legde de gedeeltelijk afgescheurde plant voor haar poten neer terwijl ze haar blik weer op de struik wierp, iets had haar er naar toe getrokken maar klopte haar instinct, en belangrijker nog.. hoe moest ze het gebruiken? Bezorgd keek ze Pumpkinspice aan. 'Denk je dat je spinnenweb kan vinden?' Ze wilde de staart voordat ze gingen verplaatsen toch wel iets verbinden. Zelfs als ze later in haar den de wond opnieuw moest verzorgen. Haar stem was zacht, warm om de kitten niet teveel te beangstigen. Ook al was het duidelijk dat Remnantpaw niet blij was, en dat de kitten een kant in haar naar boven haalde die ze met moeite onderdrukte en waarschijnlijk de kitten later goed zou kunnen bijten.

❅

Thunderkit leek angstig vanwege de thunderclan katten die haar boos toespraken. "Jullie mwij haten!" Piepte ze uit en voordat alligatorpaw doorhad wat er gebeurde rende de jonge kit het thunderpath over. Recht in de armen van een monster dat een enorm kabaal maakte. De jonge apprentice durfde niet te kijken maar liet een kreet van angst uit. Maar het geschreeuw van de kitten was luider en zal voor altijd in haar oren vast zitten. Ze durfde niet te kijken of ze nog leefde, te bang voor iets wat ze niet zou willen zien. Alle geluiden gingen langs haar heen ze wou er niet naar luisteren. Als ze thunderkit gewoon had vastgehouden had ze ook nooit weg kunnen rennen. Haar oren vielen echter wel op een geluid dat ze wel had willen horen. De grijze poes commandeerde de zwarte om spinnenwebben te zoeken. Dat moest betekenen dat de kit nog leefde toch? Ze deed haar ogen open en tot haar verbazing zag ze dat de kit niet plat was gereden door het monster. Aarzelend trippelde ze een beetje op haar plek. "kan ik helpen?" riep ze naar de overkant. Misschien kon ze zo toch alles een beetje goed maken. En ze kon niet stil blijven staan en niks doen

Phone post

Haar staart deed pijn. Ze was geschrokken. De kitten bleef pijnlijke geluidjes maken, maar niet lang. Ze werd afgeleid door wat sneeuw viel van een struik, niet ver van Remnantpaw. De struik was omrand met ijzel, maar de sneeuw was weg. Een tweede, zachtere bries volgde. Wat ijzel werd de kant van Remnantpaw op geblazen. Wat was dit? Wat gebeurde er? Ze keek naar een eenzaam sneeuwklokje dat eenzaam wiegde onder een struik. Thunderkit werd stil en werd rustig. Ze hield het sneeuwklokje in de gaten en ze voelde rust. Het leek alsof het danste. De kitten negeerde alles om haar heen, kijkend naar het sneeuwklokje. Ondanks het negeren hoorde ze een zachte warme stem. De stem die ze hoorde bij het leuke gesprek met Remnantpaw. De kitten keek naar de Medicine cat apprentice. In haar blik was spijt en angst te zien. Ze wilde de ander niet boos hebben. Ze vond de ander lief en leuk. Thunderkit hoopte dat het ooit goed zou komen tussen hun twee. Ze hoorde aan de overkant iemand roepen of ze kon helpen. Dat hoefde niet! Ze was sterk! De kitten duwde haar zelf omhoog, maar dat wilde niet. Haar achterpoten werkten mee, maar ze liet zich vallen. Haar staart deed pijn. Ze kon hem niet helemaal bewegen. Het begin werkte, maar de rest niet.

_{Ook remnantpaw verscheen, schoot snel tot werk toen het bloed haar opgevallen was. Pumpkinspice bleef waar ze was, haar blik koel en onvervaard. Paniek zou enkel averechts werken, bovendien zag de verwonding van de kitten er niet al te erg uit. Ze liet haar blik op het kleintje vallen, de kitten die stom genoeg was blind het thunderpad op te rennen. Een kitten die stom genoeg was geweest het kamp uit te vluchten. Er lag geen sympathie in haar blik, niet nu. Natuurlijk hoopte ze dat de kitten er gezond en wel uit zou komen. Maar ze zou niet vergeten dat ze het op zichzelf gebracht had. Remnantpaw liet gelukkig niet al te lang op zich wachten en kwam al snel terug met wat kruiden, vroeg haar om spinrag te zoeken. Pumpkinspice zuchtte diep, wiep een minachtende blik op de shadowclanner voor ze van de apprentice weg stapte. Opzoek ging naar dat starclan verdomme spinrag. Ze was geen medicine cat, had nooit opgelet waar de gore insecten hujn thuis bouwde maar vond uiteindelijk het glimmende spul tussen twee takjes gewoven. De kattin kreunde voor ze het met een takje kapot maakte. Kon van geluk spreken dat de bewoner alweer vertrokken was.}

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw bekeek met grote ogen de plant die ze langzamerhand herkende als frambozen bladeren. Het duurde even voordat het haar begon te dagen en toen wist ze ook vrij snel dat ze de bladeren aan de kitten moest geven, zodra ze de naam van het gekartelde blad kon plaatsen. Het werd gegeven aan zwangere katten tegen de pijn en dus zou het wellicht Thunderkit ook helpen om enkele blaadjes te eten. De kitten leek niet stil te willen blijven liggen, zeker niet toen de Shadowclanner vanaf de overkant iets riep. De focus van Remnantpaw was echter op dat moment enkel bij haar patiënt terwijl ze de Warrior had gevraagd wat spinnenweb te zoeken. Deze was zonder iets te zeggen weg gestapt. 'Stil blijven liggen Thunderkit,' Mauwde ze simpel voordat ze de bladeren voor diens neus legde. 'Eet,' Ze maakte het zo kort mogelijk, wellicht ook door de spanning. Ze zou niet uitleggen wat het deed, zolang de kitten maar luisterde.

Haar kop draaide ze de kant op van Pumpkinspice toen deze terug kwam met wat spinnenweb om te gebruiken voor de staart. Ze wilde niet dat de kitten ging lopen, het was beter als ze gedragen zou worden. Daarnaast was ze ergens ook wel bezorgd, een verwonding als deze kon best ernstig zijn, zeker gezien het feit dat een monster zwaar en sterk genoeg was om katten te doden. Haar blik gleed toen naar de Shadowclanner. 'Zou je in de gaten kunnen houden of er meer monsters komen?' Riep ze naar de Shadowclanner. Ze zaten immers nog steeds aan de rand van het donderpad en ze had momenteel niet de mogelijkheid om het in de gaten te houden.

❅

De Thunderclan kat vroeg aan haar of ze wou opletten voor monsters. Natuurlijk wou ze dit doen, ergens voelde ze zich schuldig, als ze niet de held had willen uithangen dan was dit misschien allemaal wel niet gebeurd. Gelukkig bleven de monsters weg bij de thunderpath zodat de katten hun werk konden doen. Alligatorpaw werd misselijk van het idee dat de kit haar toekomst mogelijk verpest zou kunnen zijn, en dan was het allemaal haar fout geweest, zij had zo stoer willen doen. De grijze poes was druk bezig met de zwarte kit, gelukkig was er iemand in de buurt die tenminste wel capabel was…

Onderwerp: Re: Sorry for the panic [OPEN]