The Brightest Night

Hij had lopen nadenken, een lange tijd, een zeer lange tijd. Maar echt veel wijs was hij er niet uit gekomen. Er waren dingen die hem dwars zaten, er waren dingen die hem angst inboezemde. De grijsbruine kater liep rondjes in het maanlicht, terwijl een zomers warme wind door zijn vacht heen ging. De maan stond hoog in de lucht en met zijn volle vorm, verlichte het licht bijna het hele kamp. Hij zuchtte zachtjes en ging op zijn achterwerk zitten, maar voelde zijn poten tintelen. Hij wilde dingen doen, rennen, jagen, stoeien. Alles behalve stil zitten, maar aan de andere kant, misschien was het niet al te geslaagd om 's nachts er alleen op uit te gaan. Flintspark sloeg geïrriteerd met zijn pluizige staart heen en weer en keek naar de sterren die fonkelde in de lucht. Silverpelt was met hem aan het tarten, door de sterren eruit te laten zien als een dikke muis. Hij vloekte zachtjes en ging liggen, waarbij hij zijn pootjes onder hem krulde, hopend dat dat het kriebelige gevoel in zijn poten zou sussen. Zonder echt veel succes, helaas.

[Closed until said otherwise]

Voelde hij zijn hart een slag overslaan toen hij haar zag? Ja. Voelde zijn oortjes warm aan toen hij haar stem hoorde? Ja. Zorgde dit ervoor dat er alleen maar meer vragen ontstonden in zijn hoofd? Jazeker. Hij zuchtte zachtjes, voelde een knoop in zijn maag en huiverde toen ze dichterbij kwam. Alles leek in overdrive te zijn gegaan, zijn hart klopte sneller, zijn ademhaling ging sneller en voor alsnog leek het alsof hij geen zuurstof kreeg. Ze haalde alles bij hem weg, maar ze vulde ook zoveel meer aan. Starclan, waarom was dit zo lastig. Toen ze tegen hem sprak, haalde hij diep en scherp adem en legde zijn pluizige staart over haar heen. "Ik ben blij dat je hier bent," zei hij zachtjes, met een zacht gesnor in zijn stem. "Ik wilde je spreken, zonder de wakende ogen van de clan," grinnikte hij vervolgens zachtjes, terwijl hij zijn ogen van haar aftrok en in de richting van de sterrenhemel sloeg. Oh Starclan, stond hem bij, hoe moest hij dit gaan doen.

Hij slikte moeizaam, probeerde zichzelf niet te verliezen in haar gevlekte vacht, in haar grasgroene ogen. Ze deden hem denken aan de bladeren in Newleaf, aan het mod dat groeide na een hevige regenbui. Ze waren mooi, zacht, leergierig en nieuwsgierig. Ze keek hem aan zonder bang te zijn, ze stelde hem gerust zonder te weten wat hij allemaal voelde. Maar ze wist dat hij haar geen kwaad zou doen. Starclan nog aan toe, waarom moest hij het zichzelf nou zo moeilijk maken. Haar stem liet hem even huiveren en zijn oortjes voelde nog warmer aan. Nieuwsgierig, ja. Haar eeuwige nieuwsgierigheid. Het zou nooit saai zijn zolang ze er zou zijn. Zolang ze bij hem zou zijn. Zolang ze ... Hij schudde langzaam zijn hoofd en haalde diep adem. Hoe ging dit ook al weer? Hij had hier totaal geen ervaring mee, maar zijn hart klopte snel in zijn keel en hij voelde zichzelf licht in z'n hoofd worden. Hij was zich veel te veel zorgen aan het maken, bang voor de uitkomst als hij iets zou zeggen. "Ik vind je leuk, like, leuk leuk," stammelde hij moeizaam, zijn blik afwendend en zichzelf klaar makend voor de inkomende mep op zijn oren. Help.