De avonturen van Wiki en Moes

W

A

P

I

W

I

K

Het leven was tegenwoordig erg sober. Net zoals de lucht, die alles behalve helder was. De verschillende grijstinten vulden de lucht en aan de sfeer kon ze voelen dat het bijna zou regenen. Het was nu eenmaal Leaffal, de tijden die het mooist hoorden geweest te zijn waren als een sneltrein voorbijgevlogen. Sinds de poes een apprentice was, was niets nog hetzelfde geweest. Precies zoals zovelen tegen haar hadden gezegd. Haar enthousiasme was al een tijdje zoals een rotte bloem verwelkt, elke dag passeerde als een zware last op haar schouders. Wetende dat ze nog altijd klein en fragiel was, en dat ze dat altijd zou blijven.

Haar jachttraining was niet zo vlotjes verlopen. Hoe vaak ze het ook had geprobeerd, de prooi begon al heftig te verschaarsen en daarmee had ze deze keer niets gevangen. Soms vroeg ze zich af hoe het met de Medicine Cats eraan toe ging. Waarschijnlijk beter, zij moesten gewoon kruidjes uit hun hoofd leren en ze dan aan zieke katten geven. Dat was hun hele carriere gewoon samengevat. Toen de bruine apprentice met haar tweekleurige ogen naar de sombere lucht keek, viel er opeens een druppel in haar oog waardoor ze wat terugtrok en snel met haar ogen knipperen. Oh, altijd vervelend dit rotweer. Haar kleine stompstaart liet een vlugge zwiepbeweging uit voor ze naar de Medicine Cat Den stapte. Ze was sowieso van plan er naartoe te gaan; Mousepaw was nu (nog) haar beste vriend, hoewel ze alletwee heel erg verschilden qua karakter leek Kiwipaw het goed met haar te vinden. Dus een bezoek kon opzich geen kwaad toch? De poes trippelde de geurige den binnen en zocht met haar ogen rond of ze de bekende zilveren schim kon vinden hier.

Mousepaw

EL4A

i didn't imagine this for myself- i don't want this!
i don't want you

Ergens had ze gehoopt dat de donkere wolk die over haar kleine pion hing met de tijd zou verdwijnen. Maar dat gebeurde niet, de wond die bij de verdwijning van Blueflower was aangericht bloedde na al deze maanden nog steeds. En niet alleen bij Kiwipaw, bij haar hele familie. Ook al probeerde ze zich groot te houden. Mousepaw zag er doorheen.

De poes keek toe hoe de kleine misvormde kattin haar den binnen sjokte. Maar de medicine cat apprentice kon niet de echte reden van haar bezoek identificeren. Kwam ze langs als vriendin? Of enkel om de regen te ontvluchten? Ze ging van het eerste uit, enkel omdat optie twee haar pijn deed. "Hey kleine," begroette ze de andere ziel met een oprechte glimlach op haar gelaat. Al klopte het niet helemaal meer, hoewel Kiwipaw kleiner was dan zij. Was ze wel flink gegroeid. Mousepaw kon de kleine kitten die ze had ontmoet al die manen geleden bijna niet meer in haar herkennen.

"Luister, ik moet je wat vertellen." Ze wenkte haar vriendin veder de den in. Misschien wat onnodig, aangezien ze alleen waren. Shrimpnose was nergens te bekennen. Maar ze wilde niet dat andere het toch stiekem zouden kunnen horen, niet voordat ze Kiwipaw reactie had gezien. "Zoals je weet, heb ik een tijd geleden met Starclan samen gedroomd." Begon ze rustig. Ze had hier al lang over nagedacht. Dit moment honderd keer in haar hoofd geoefend. Want wat ze haar nu ging vertellen, ondanks dat het een leugen was. Was heel groot- niet alleen voor kiwipaw. Maar ook voor haar nestgenoten; heel groot, en waarschijnlijk ook het nieuws waar ze op zaten te wachten. "En Blueflower heeft me ontvangen." Het was beter zo, het was beter voor hun dat ze dachten dat de kattin veilig in Starclan was. Dan dat ze nog ergens rond zwerft. Zo- konden ze het hoofdstuk afsluiten. Konden ze eindelijk deze belachelijke zoektocht naar hun moeder opgeven. En kon de reis naar genezing echt beginnen. "Ze heeft me niet verteld wat er met haar gebeurt is, maar ze zei wel dat het goed zo was. Dat ze tevreden is met waar ze nu is." De medicine cat apprentice legde haar poot op de schouder van de bruine poes. "Ze wilt ook dat jullie weten dat ze van jullie houdt, en dat ze ontzettend trots is."

W

A

P

I

W

I

K

‘Hey kleine’, sprak de stem van de grijze poes toen en haar tweekleurige ogen keken haar richting uit. Mouse droeg een glimlach op haar gezicht, en alhoewel dat de bruine apprentice meestal zou teruglachen slaagde ze er amper in om ook maar de kleinste glimlach op haar snoet te toveren. Ze trok alleen wat met haar oortje voor ze dichterbij de ander kwam. ‘Luister, ik moet je wat vertellen.’ Kiwipaw knipperde een paar keer voor ze haar kopje kantelde, en haar ogen een twinkeling van nieuwsgierigheid uitstraalden. “Wat dan?” haar stem klonk zacht terwijl ze dieper de den instapte omdat de grijze kattin dat ook deed. ‘Zoals je weet, heb ik een tijd geleden met Starclan samen gedroomd.’ starclan. Het was de meest voorkomende zaak bij medicine cats, naast hun plantjes en kruiden. Starclan. De clan van het wrede lot, de clan waar katten naar op vakantie gingen, en nadien nooit meer terugkeerden. De sterrenclan, waar iedereen altijd zo op rekende, en hun dan toch altijd in de regen liet staan. Helemaal alleen. Het enigste wat de jonge poes uitliet was een kort knikje. Ze had met Starclan samengedroomd, so what? ‘En Blueflower heeft me ontvangen.’ Haar ogen werden opeens erg groot, en haar bekje viel onbewust wat open. “… Wat..?” ze schudde wat met haar kopje. Haar moeder kon niet ook bij die verradende sterren zitten. Nee toch? Dat zou zeggen dat ze dood was; dat haar ziel deze wereld had verlaten. Dat al die keren dat ze zichzelf in gevaar had gebracht bij de Twoleg Place toch voor niets was geweest. Want hetgene wat ze zocht, bestond niet eens meer. Haar oortjes gingen langzaam in haar nek en een frons kwam op haar gezicht. ‘Ze heeft me niet verteld wat er met haar gebeurt is, maar ze zei wel dat het goed zo was. Dat ze tevreden is met waar ze nu is’ haar blik was op de stoffige grond gevestigd, en haar ogen voelden zwaar aan. Mousepaw legde haar poot op de schouder van de jonge apprentice, maar het was niet dat het veel hielp. ‘Ze wilt ook dat jullie weten dat ze van jullie houdt, en dat ze ontzettend trots is’ ze schudde even met haar kopje voor ze zich traag rechtzette en nadien gewoon de rug toekeerde naar de ander. “Dus ze is dood…”, haar stem beefde lichtjes. Ze haatte die gedachte; en het feit, dat haar moeder nu dood was. Niets meer dan een stofje in de wind. “En wiens schuld is dat? Die van mij! Als ik haar beter in het oog had gehouden dan was dit niet gebeurd. Als ik niet zo zwak was had ik haar misschien nog optijd kunnen vinden. Maar dat heb ik dus niet! En nu is ze dood, en zit ze vast in die stomme sterrenland, dankzij mij!” haar vachtje stond een beetje stekelig op het moment. Zoals een egel die erg boos was. Maar zij was niet boos. Ze was gewoon oprecht teleurgesteld in haarzelf. Ze snapte niet hoe haar moeder trots kon zijn op een misvormde mislukkeling zoals zij.

EL4A

i didn't imagine this for myself- i don't want this!
i don't want you

Dit, dit was niet wat ze verwachtte. Het duurde dan ook even voordat ze een concrete tegenwoord kon formuleren. In de tussen tijd, keek ze de bruine kattin enkel aan. Zonder enkele emotie, alsof ze een standbeeld was. Van buiten was het stil, maar van binnen- in haar hoofd, was van alles gaande. "Wat gebeurt is, is gebeurt." Sprak ze uiteindelijk. Terwijl ze haar wenkbrauwen naar beneden duwde en haar ogen vernauwde. Het feit dat Kiwipaw zo dacht, was eigenlijk ook haar schuld. Zij had het dit zaadje in haar hoofd gepland. Zij had gezegd dat de verdwijning van haar moeder haar schuld was geweest. God, ze wist niet eens meer waarom ze dat had gedaan. Maar het was zeker niet "out of character" voor haar. "Je moet het ook los laten Kiwi."

Maar nog belangrijker; ik ben het zat. Ik wil er verdomme niks meer over horen. Blueflower dit, Blueflower dat. Ze werd er helemaal gek van. Ja het was vervelend dat ze weg is. Maar hoe konden hun- de hele godganse familie zo'n gebeurtenis hun hele leven laten overnemen? Als het haar moeder was geweest had ze er veel makkelijker over heen weten te stappen. Maakte dat haar een slecht persoon? Maakte dit haar een slecht persoon? Misschien, al voelde het niet zo. Het werd tijd voor closure, en het kon niet in een meer concrete vorm gegeven worden. Beter pakken ze het aan verdomme; accepteren ze het.

De avonturen van Wiki en Moes Kiwi_tempest

W

A

P

I

W

I

K

Het voelde allemaal als haar schuld. De woorden die ze net had gezegd, alles wat ze had ondergaan; het speelde zich steeds opnieuw en opnieuw af in haar kopje. Ze wilde de grijze poes niet eens meer aankijken, ze voelde zich verraden door zichzelf en had geen idee of ze moest huilen, of dat ze moest schreeuwen van de woede, of dat ze niets meer moest voelen. Blij dat kon ze in ieder geval niet zijn, zeker niet wanneer dat haar moeder blijkbaar tussen de sterren zat. De sterren die je alles ontnamen, en de sterren die haar altijd in de steek lieten. Ze werd er misselijk van, van hoeveel de clans eigenlijk afhingen van een paar dode katten in de lucht. Haar houding was stabiel en ze droeg een blik van zware teleurstelling in zichzelf, en de katten om haar heen.

‘Wat gebeurt is, is gebeurt’, sprak de ander toen, na een lange ellendige stilte. Was dat alles wat ze te zeggen had? Geen troostende dingen zoals ‘je hebt je best gedaan’ of ‘het is jouw schuld niet’ of ‘je bent niet zwak’? Alleen maar dit. Het was moeilijker om erover heen te komen dan het leek, tijd speelde met haar hart en daar kon ze niet goed mee om gaan. Nu haar moeder weg was, haar vader nog steeds niet naar hun omkeek en de rest er niets mee te maken wilde hebben, voelde ze zich helemaal alleen op de wereld. ‘Je moet het ook los laten Kiwi’ loslaten? Na een maan lang van treuren, zoeken, zichzelf bijna de dood in werken, en miserabel falen op haar trainingen, kon ze het toch niet zomaar los laten? “Ik wil het niet horen!”, riep ze gefrustreerd terwijl ze haar furieuze terug op de med. cat apprentice liet vallen. “Heb jij dan helemaal geen gevoelens?! Jij zegt altijd dat ik moet stoppen met huilen, dat ik mijn problemen moet aan de kant schuiven alsof ze helemaal niets zijn. Jij hebt dit niet meegemaakt, jij weet niet hoeveel pijn dit doet! Waarom denk je anders dat ik zo doe, als het zo gemakkelijk zou geweest zijn?” Haar blik stond vast, haar oortjes zaten diep in haar nek en haar vacht stond nog steeds overeind. Maar ja, Mousepaw had nog altijd geluk he. Als zij iemand miste die dood was, dan hoefde ze alleen maar in slaap te vallen en bam, je kon er nog mee praten. Je kon ze nog zien. Maar Kiwi, zij kon dat niet. “Jij hebt geluk dat jij starclans favorietje bent, zeg...” Het was niet normaal voor haar om zo gemeen, zo woedend te doen. Ze had dit ook zelden meegemaakt, maar ze had er gewoon genoeg van dat haar gevoelens gecontroleerd werden door anderen.

Het enigste probleem was dat zij zo alleen was in de schaduwen van anderen.

EL4A

i didn't imagine this for myself- i don't want this!
i don't want you

Mousepaw luisterde naar de uitbarsting van de kattin, of tja. Misschien was "luisteren" niet het juiste woord, aangezien niks bleef hangen. Alles wat haar ene oor betrad, ging er weer bij de andere uit. Dit kwam omdat de medicine cat apprentice het simpel weg niet wilde horen. Ze had al besloten wat er ging gebeuren, en of de bruine kattin dat nou leuk of niet vond. Kon haar niks meer schelen. Ze wilde gewoon de oude Kiwipaw terug. Haar kleine pion, die elke opdracht zonder twijfel zou uitvoeren. En dit, de verdwijning van haar moeder; de gevoelens die de apprentice er over toonde. Stond in de weg. Toen haar "vriendin" klaar was met haar woorden stroom. Vloog de grijze kattin op haar af. Hoewel ze vrij snel door starclan gekozen was. Had ze wel al enkele vecht trainingen gehad. En ze was niet bang om die te gebruiken als het nodig was. Haar doel was niet om de ander te verwonden. Niet nu in ieder geval. Mousepaw wilde haar enkel tegen de grond hebben. "Luister mislukte rat," ze spuugde de woorden zowat uit, alsof ze een slang was- die gif naar zijn tegenstander wierp. "Je moeder is dood, ze komt nooit meer teug. Dus dat gejank van jouw heeft geen zin. Het brengt alleen maar irritatie." Ging ze veder terwijl ze de poes strak aankeek. "Weet je wel hoeveel katten naar mij toe komen met klachten over jouw? Ik schaam me dood. Dus doe me een lol, en hou er gewoon mee op. Het boeit me niet of het pijn doet of niet. Stap er over heen, dat moet je leren. Want ik kan je nu al zeggen dat het leven op zich zelf pijn is. Als je bij elke tegenslag, en geloof me; je gaat er nog veel meer krijgen. Omver valt dan kan je er net zo goed mee ophouden." Mousepaw drukte haar oren in haar nek en voelde haar nekharen omhoog rijzen. Niet alleen dat; haar hele vacht dofte op. Het maakte nog groter dan dat ze al was. "Doe gewoon maar wat ik zeg, of anders-" Ze haalde even adem. Want een echte bedreiging maken, had ze nog nooit gedaan. "Nou, laat ik zeggen dat jij mij niet als vijand wil hebben."

W

A

P

I

W

I

K

Het was gewoon niet eerlijk meer. Met haar moeder die vastzat in sterrenland en alle katten in haar clan die haar mislukt vonden wist ze niet hoe ze haarzelf nog in stand moest houden. Letterlijk en figuurlijk niet. Want voor ze het wist, duwde de grijze kattin haar al op de grond. Veel tegenstribbelen deed het bruine poesje niet. Ze wist dat ze sowieso niet sterk genoeg was om het tegen de ander op te nemen. ‘Luister mislukte rat’, de woorden van de ander kwamen hard over, nog harder dan een zwaard die recht door je middenste heen zou gestoken worden. Haar gevoelens namen haar helemaal over en ze had geen idee wat ze moest doen om ze te doen zwijgen. ‘Je moeder is dood, ze komt nooit meer terug. Dus dat gejank van jouw heeft geen zin. Het brengt alleen maar irritatie’ de gouden ogen van de med. cat. apprentice waren strak op haar gericht en het poesje trok eens met haar oor terwijl ze gewoon bleef liggen. ‘Weet je wel hoeveel katten naar mij toe komen met klachten over jouw? Ik schaam me dood. Dus doe me een lol, en hou er gewoon mee op. Het boeit me niet of het pijn doet of niet. Stap er over heen, dat moet je leren. Want ik kan je nu al zeggen dat het leven op zich zelf een pijn is. Als je bij elke tegenslag, en geloof me; je gaat er nog veel meer krijgen. Omver valt dan kan je er net zo goed mee ophouden.’ Was het fout om gevoelens te hebben? Om pijn te voelen en iemand die belangrijk voor je was te missen. Werd ze nu gestraft, omdat ze teveel pijn leed aan haar moeders verdwijning? Wilden ze nu dat ze niets meer zou voelen. Dat ze haar hart zou veranderen in ijs en staal net zoals de rest. Want als ze het echt zo hard op haar gezichtje zouden plakken; dan zou ze het gewoon doen. ‘Doe gewoon maar wat ik zeg, of anders-’ De grijze poes zag er wel degelijk uit als een bedreiging. Haar vacht was groot opgezet, haar ogen hadden een blik die vuur naar haar kon schieten en de toon van haar stem, het maakte haar oncomfortabel. De kleine poes trilde een beetje, ze voelde zich onbeschermd, klein en fragiel. Net zoals in dat steegje bij de Twoleg Place. Waar ze ook heen ging, ze werd bedreigd, ze werd in een hoekje gejaagd omdat ze niet deed wat ze hoorde te doen. Omdat ze voelde, omdat ze naar haar hartje luisterde. ‘Nou, laat ik zeggen dat jij mij niet als vijand wil hebben.’ Natuurlijk wilde Kiwipaw geen vijanden hebben, maar elke vriend die ze maakte leek langzaam wel tegen haar te keren. “Het is al goed…” haar lip kronkelde nog even alsof ze wilde huilen maar ze probeerde het te onderdrukken zodat het gewoon een serieuze streep werd. De pretlichtjes en de twinkelingen in haar ogen leken even verdwenen te zijn terwijl ze zich rechtzette en haar blik richtte naar de grijze kattin. Alsof ze daadwerkelijk haar hart nu had omgevormd naar ijs. “Wat wil je nu dat ik doe?”

EL4A

Vrienschap waar niks uit te halen viel, daar had Mousepaw helemaal geen interesse in. Als ze ergens energie in moest stoppen, wilde ze er ook wat voor terug. Alleen was het niet altijd zo simpel, bij sommige katten kon ze meer dan bij andere. Kiwi kon ze wel onder haar duim houden. Puur omdat hun tegenstrijdige persoonlijkheden dat toelieten. Maar bij haar oudere zus; Cottonflower was het bijvoorbeeld een ander verhaal. Die zou nooit de zelfde kluisjes voor haar doen. Maar dat betekende niet dat Mousepaw niks uit hun "vriendschap" haalde. Ze moest het enkel anders spelen. Je kon het vergelijken met een instrument, je kan een gitaar niet het op de zelfde manier laten zingen, als; bijvoorbeeld een saxofoon. Maar dat was oké; de grijze kattin was op dat gebied erg muzikaal ingesteld. Ze wist precies welke methode ze moest gebruiken. “Het is al goed…” Sprak Kiwipaw eindelijk, haar hele gezicht vertelde Mousepaw dat ze ging huilen, alweer. De oudere kattin had haar poot al om hoog gehaald om de bruine poes een flinke klap te verkopen. Maar toen vermande de jonge apprentice zich. Als cement die door de elementen zo hard als steen werd. “Wat wil je nu dat ik doe?” Klonk er vervolgens. Het was een domme vraag, dat zeker. Maar de grijze kattin zal het deze keer laten gaan. "Alles wat ik je opdraag."

Onderwerp: Re: De avonturen van Wiki en Moes