they will be singing about the dark times

Tidepaw was ontroostbaar sinds Newtspark weg was. Ze haatte het, haatte het met haar hele hart. Of toch het deel dat er nog over was in haar borstkas, het deel dat de medicine cat niet met zich mee had genomen naar Thunderclan. En Acornstar had haar laten gaan - erger nog, had haar ervoor verbannen. Dat had hem haar vertrouwen gekost. Tidepaw was niet het type om in te gaan tegen de katten die de macht hadden, ze was meestal eerder braaf, maar dit kon gewoon niet door de beugel. Dit zou ze niet steunen. Een medicine cat verbannen? Dat zou Starclan nooit goedkeuren. Plots hoorde ze haar naam roepen - Tidepaw dacht eerst dat ze het zich inbeeldde. Maar toen kwam een rode waas de struiken uit, de grens over en werd ze omhelst in een bekende geur. De jonge kattin aarzelde niet, sloeg haar pootjes om de oudere kattin en liet niet los. Spontaan begonnen de tranen weer te vloeien. "N-newtspark!", snikte ze, dolgelukkig dat ze hier was, dat ze niet weg was, dat ze nog leefde. Met al haar macht drukte ze de medicine cat tegen zich aan. Ze zou nooit meer loslaten. Newtspark zou haar niet opnieuw verlaten.

Het voelde zo goed om volledig in de warme vacht van de kattin op te gaan. Alsof de buitenwereld haar niet kon raken, alsof ze verdween en alleen in deze veilige warmte zou overleven. Ook al was Tidepaw zelfs groter dan de oudere kattin, ook al rook die nu naar de exotische geur van Thunderclan en niet meer naar het bekende moeras. Nog steeds had Newtspark's vacht een kruidige geur die enkel Medicine cat's met zich mee konden dragen. Dat voelde bekend, veilig, alsof die kruiden met hun geur alleen al haar genazen. Haar lichaam schudde door elkaar terwijl ze snikte, terwijl ze alle emoties losliet en haar poten zo stevig mogelijk rond Newtspark duwde. Het maakte haar niet uit als ze haar pijn zou doen; misschien was dat goed, misschien zou dat haar hier houden. Tidepaw zou alles doen als het ervoor zou zorgen dat niemand haar nog zou verlaten.

_{Even, heel even, voelde het alsof starclan zowaar het beste met haar voor had. Even voelde het alsof ze haar vergeven hadden voor haar fouten en alle dingen die ze gedaan had toen ze Tidepaw in haar poten sloeg. Met tranen die met hoge snelheid over haar wangen rolde likte ze de poes nogmaals tussen haar oren. "Ik heb je z-zo gemist kleine muis" fluisterde ze met haar stem dik van de tranen en de emoties. Nooit zou ze meer boos zijn op starclan als ze Tidepaw maar voor altijd bij haar zou kunnen hebben.}

Newtspark mauwde dat ze haar gemist had. Tidepaw drukte haar snuitje dieper in de lichtkleurige vacht van de kattin, droogde haar tranen in diens pels. "J-je moet t-terugkomen..", snikte ze zachtjes, haar stem gesmoord in de vacht, maar dat kon haar niet schelen. Ze was omringd met de kruidige geur van de medicine cat, ook al begon de bekende zware geur van Shadowclan al weg te trekken en vervangen te worden door de bossige geur van Thunderclan. En dat maakte dat de geur net dat tikje onbekendheid kreeg, ook al was het nog steeds overduidelijk Newtspark.

_{"Ik kan nog niet terug." Mompelde ze met een zucht. Er was nog zoveel te doen, zoveel om haar apprentice te leren voordat ze weg kon. "We zullen weer samen in één clan zitten. Ooit. Dat beloof ik je." Vertelde ze haar daarna. Of dat nou in Shadowclan was of tussen de sterren, ooit zouden ze niet meer van elkaar gescheiden zijn. Tidepaw had ze stevig in haar poten geslagen en ze had haar neus in haar hals begraven. Ze was nog groter geworden en Newtspark kon er niet aan wennen dat ze er niet bij was om alle belangrijke dingen mee te maken. Was dit hoe Rookchirp zich had gevoeld toen ze vermoord werd?}

Natuurlijk mauwde Newtspark dat ze nog niet terug kon, wat had ze dan verwacht? En toch brak haar hart een beetje toen ze dat hoorde. Tidepaw sniffelde een beetje, liet zich geruststellen door de woorden van de medicine cat, ook al was ze slim genoeg om te weten dat dat niet per se de waarheid hoefde te zijn. Of, tsja, misschien in Starclan. Maar dat was nog zo ver weg, een heel leven van nu, hopelijk; en desondanks kon ze het niet laten om toch een beetje te hopen dat ze dan beiden vlug zouden sterven. Niet omdat ze wou sterven, maar omdat in Starclan vast nooit zo'n pijn of verdriet gevoeld kon worden. Starclan leek haar intens veel makkelijker dan het echte leven. "O-ooit.", beaamde Tidepaw, maar ze maakte geen aanstalten om zich los te maken uit de omhelzing. Nee, dit moment kon voor eeuwig duren als het aan haar lag. Het zou Newtspark moeten zijn die de eerste stap zette.

_{Soms was de neiging om het allemaal te laten vallen en te beëindigen groter dan de wens om te blijven door ploeteren. Om door te gaan met doen alsof alles in orde was, alsof ze nooit aan duisterdere dingen gedacht had. Newtspark hield de apprentice nog steeds dicht tegen haar aan en met een knikje gaf ze haar antwoord terwijl ze haar stem probeerde terug te vinden. "Ooit." Fluisterde ze zacht, al leek het een loze belofte. Verbannen uit haar eigen clan en genegeerd door de sterren zelf, hoe zou ze ooit haar weg terug kunnen vinden naar Tidepaw als ze in beide plekken niet welkom was?}

Newtspark beaamde de belofte, al wist niet of Tidepaw dat echt moest geloven. Er waren zo veel obstakels - de kansen waren tegen hun opgestapeld. Maar ze vertrouwde Newtspark meer dan haar eigen ouders, en dus koos ze ervoor om haar ook hier maar in te vertrouwen. Dat was het simpelste, dat was het minst pijnlijke. Tidepaw trok zich lichtjes los, niet heel ver, ver genoeg om Newtspark aan te kunnen kijken. Ze veegde even haar ogen droog, zo goed als ze dat kon."H-hoe gaat h-het in T-Th-Thunderclan?", vroeg ze de medicine cat, toch wel nieuwsgierig naar diens nieuwe leven. Hoe anders was het in een andere clan? Werd ze wel goed behandeld, had ze alles wat ze nodig had, waren de katten vriendelijk voor haar en apprecieerden ze haar zoals dat moest? Hopelijk wel. Anders zou Tidepaw hoogstpersoonlijk eens gaan tonen hoe het moest, hmpf.