Total Disassociation [Therapy Session]

Het koste haar moeite om zichzelf er toe te brengen naar Shrimpnose te stappen. Crystalstar was nooit ziek, brak geen botten en verwondde zichzelf maar zelden. Haar ergste verwondingen hadden haar gedood, waarna ze uit zichzelf heelde en simpelweg weer opstond. De leader hielt er absoluut niet van om van iemand anders afhankelijk te zijn, ze ging liever zelf met haar problemen om. Maar dit gevoel was er al een paar dagen, en geen enkele afleiding leek het te verhelpen.
"Ik voel me zwakker dan gewoonlijk, en rusteloos. Ik kan niet slapen, en wanneer ik slaap wordt ik constant wakker. Het is alsof er iets vastzit in mijn hoofd, ik kan me niet goed focussen, en ik heb nergens zin in." Mauwde ze, nadat Shrimpnose haar had gevraagd wat het probleem was. Al die dingen moesten toch duiden op iets van een duidelijk probleem? Misschien wel een ziekte. Hoe dan ook, haar medicine cat zou er vast iets op weten. Het liefst kreeg Crystalstar gewoon een kruid om te eten, waarna ze zich weer de oude zou voelen, maar iets in haar zei al dat dat niet de oplossing zou zijn.

Het was ongewoon voor Crystalstar om hier te komen. Shrimpnose had haar bezoek in ieder geval niet verwacht. Er was duidelijk wel wat, dat kon ze zo zien. Ze zag er moe uit. Was het leiden van de Clan haar allemaal even te veel? Nam ze teveel taken op zich? Shrimpnose besloot het haar maar te vragen, waar gelukkig een eerlijk antwoord uit kwam. De Medicine Cat knikte langzaam, de informatie op zich laten inwerkend. 'Neem je genoeg rust, Crystalstar? Tussen al je taken door,' vroeg ze met een licht gekanteld kopje. Gaf ze Carrioncough wel genoeg te doen?

Het was lastig om haar agitatie te verbergen. Het was zo'n makkelijke vraag. Dat kon zij ook nog wel bedacht hebben, dat ze af en toe moest rusten om bij te komen. "Dat is het niet." Verzuchtte de leider, er in slagend om niet geïrriteerd te klinken. "Toen ik niet leader was had ik dat probleem, en dat voelde heel anders. Dit is.. persoonlijker denk ik." Ze wist niet hoe ze het anders moest omschrijven. Dit zat tussen haar oren, waar ze eerder lichamelijke vermoeidheid had gekend.

Crystalstar zuchtte, vertellend dat het niet aan de hoeveelheid rust ze nam. Shrimpnose merkte dat het niet makkelijk was voor haar om hier over te praten. Daardoor was te des te trotser dat ze toch naar haar toe gekomen was. Het gebeurde niet vaak dat Crystalstar naar haar toe kwam, en het maakte Shrimp toch wel een beetje goed voelen. Ze werd toch niet helemaal buiten spel gezet. 'Toen ik niet leader was had ik dat probleem, en dat voelde heel anders. Dit is.. persoonlijker denk ik.' Shrimp kantelde licht haar kopje en wiebelde met haar oortjes. Persoonlijk? 'Maak je je misschien druk om iets? Over de Clan, of misschien je leiderschap?' Het was natuurlijk niet iets simpels, het leiden van een Clan.

Het werd al gauw duidelijk dat ze niet het snelle, duidelijke antwoord zou krijgen waar ze zo naar verlangde. Ze zou zichzelf helemaal open moeten stellen voordat Shrimpnose iets zou kunnen zeggen. Daarom ging Crystalstar er maar voor zitten, beter om het zichzelf comfortabel te maken als ze toch vertrouwelijke informatie ging openbaren. "Natuurlijk maak ik me ergens druk om, ik maak me druk om wel honderd dingen. De clan, mijn kinderen, Acornstar, Hermitshell. De lijst stopt niet snel. Maar dat heb ik al mijn hele leiderschap. Ik snap niet hoe dit er opeens in gekropen is." Ze had expres niks gezegd over Carrioncough, Seamist of liefde. Het leek de leader beter om daar pas over te beginnen als het absoluut noodzakelijk was.