[training] Those damn leaves

En nog één. Met een frons keek de apprentice toe terwijl een laken van oranje de woudvloer bedekte. Natuurlijk, Shadowclan bleef voornamelijk groen rond deze tijd van het jaar, maar de loofbomen die hier en daar tussen de naaldbomen omhoog schoten bleken blad genoeg te hebben om alles te bedekken. Kijk daar viel er nog één! Nieuwsgierig stapte de apprentice naar voren, enkel om even later weer op te kijken toen nog een blaadje naar beneden viel. Keer op keer vielen ze als regen naar beneden, gedragen door een koude wind die langs zijn al dikker wordende pels strook. En keer op keer had hij ze net niet of net wel te pakken voor ze de grond aantikte. Hij wist dat hij hier was met een reden. Sterker nog, Twistedheart had hem hier heen gestuurd voor iets, maar goh. Dat feit kwam niet in eens in hem op terwijl hij naar de vallende blaadjes tuurde en af en toe er één uit de lucht probeerde te meppen voor deze de grond raakte. Het was een leuk spel, leuk genoeg om het niet eens door te hebben dat iemand naar hem stond te kijken.

Better a witty fool than a foolish wit

Not all who wander are lost.

But i sure am.

Hij had zijn Apprentice op pad gestuurd om een muisje te gaan vangen. Ze hadden al een paar jacht trainingen erop zitten en nu was het tijd voor een tussentijdse evaluatie. Hij had een grotere afstand tussen hem en Morningpaw dan normaal, maar nog steeds dichtbij genoeg om hem in de gaten te houden. Helaas ging het jagen niet helemaal zoals het moest gaan. Of in ieder geval, waar de jonge kater op aan het jagen was, was geen muis. Twistedheart was een tijdje staan blijven kijken in de hoop dat de jonge Morningpaw zich uiteindelijk weer op zijn taak zou storten. Maar hij leek het vergeten te zijn. Oh, oh. Met een zuchtje stapte Twistedheart de bosjes uit. 'Wat zijn we aan het doen, Morningpaw?' mauwde hij, zijn stem expres wat strenger laten klinkend, maar nog steeds vriendelijk als altijd.

whistle in the dark

Het was pas toen hij Twistedhearts stem hoorde, dat hij zijn aandacht van zijn omgeving afhaalde, de blaadjes links liet liggen. "Oh hey Twistedheart!" begroette hij zijn stoere mentor vrolijk. Twistedheart was één van de beste shadowclan warriors, want hij had helemaal in zijn eentje het Riverclan kamp gewoon geïnfiltreerd! Super stoer. "Ik was blaadjes aan het vangen, het is een super goeie training" wild knikkend richtte de apprentice zijn fragiele aandacht op wederom op de herfstbladeren. "Wacht maar, er gaat er nog één vallen, echt waar"

Better a witty fool than a foolish wit

Not all who wander are lost.

But i sure am.

Gelukkig was zijn aandacht snel getrokken en werd hij luid en vrolijk begroet. 'Ik was blaadjes aan het vangen, het is een super goeie training,' piepte het jochie, wild knikkend. 'Wacht maar, er gaat er nog één vallen, echt waar.' Twisted zuchtte zachtjes, maar kon een klein glimlachje niet onderdrukken. Het was ook wel schattig, hem zo te zien spelen. En oké, het kon best een goede training zijn voor reflexen. Maar het was niet de opdracht waar hij Morningpaw mee op pad had gestuurd. 'Dat was alleen niet helemaal de opdracht, hè Morningpaw? Weet je nog wat dat was?'

whistle in the dark

De opdracht? Vragend keek de jonge kater op. Had hij een opdracht? Hij was toch blaadjes aan het vangen? Dat was zijn training? Een diepe frons groef een diepe kuil op zijn voorhoofd terwijl hij actief zijn best deed die ochtend te herinneren. Zoals iedere ochtend wachtte hij Twistedheart, zijn mentor, op bij de uitgang van het kamp. Dat deed hij iedere ochtend, deed hij iedere dag. Want dat moest. Dan, gewoonlijk vertelde Twistedheart of ze ging vechten of jagen. Hij knipperde met zijn oogjes. Vechten deed je in je met zijn tweetjes, dus dan- Oh. Zijn ogen werden groter. ".....Jagen?" probeerde hij voorzichtig terwijl hij opkeek naar de warrior. Het was een gok maar een gok hoefde niet perse fout te zijn.

Better a witty fool than a foolish wit

Not all who wander are lost.

But i sure am.

Onderwerp: Re: [training] Those damn leaves