Bijtende vossen zijn niet aardig

Hij was echt bek af. Eerst een vos wegjagen samen met Morningpaw en dan het gewicht van een poes slepen die ongeveer even oud was als hem. De kater had niet goed gekeken of de poes nog helemaal heel was, daarom was hij ook direct naar de Medicine Cat's den gegaan. Hoe het met Morningpaw ging wist hij niet precies. Zelf was hij er met een schrammetje of twee er van af gekomen, maar om Sunpaw maakte hij zich een beetje zorgen. Vooral omdat hij haar zelf had meegevraagd. Het enige wat de tabby wist was dat de rode poes nog leefde. Vermoeid sleepte Littlepaw zijn mede apprentice de den in. "Peppermint?" vroeg de kater zachtjes terwijl hij de den rondkeek. Hopelijk was alles goed met Sunpaw.

- Peppermint & Sunpaw

Sinds ze had geprobeerd om recht te geraken in het gevecht van de vos, was alles zwart geworden en was ze zich niet meer bewust van wat er met haar gebeurde. Door Littlepaw werd ze helemaal meegesleept naar de medicine cat den en was haar vacht nu helemaal bedekt met stof, aarde, modder, en een paar bladeren die in haar haren waren gehaakt. De wonde op haar rug bloedde nog steeds, en hier en daar waren er wel andere littekens en pijntjes te bekennen. In ieder geval was ze geen poot kwijt, dat was al iets. Een jonge apprentice tegen een grote vos, wie zou dat nu winnen? De poes had maar van geluk moeten spreken dat haar broer en Littlepaw erbij waren geweest, want anders joeg ze nu allang mee met Starclan. En deze zon, die wilde nog niet doven. Nog niet nu.

Haar blauwe ogen gingen een klein beetje open, maar sloten zich al snel weer. Ze leefde nog, ze was alleen in een zwakke staat. De geuren in de den werden door haar bemerkt toen haar bewustzijnde langzaam aan terugkwam en ze kreeg door dat ze in de medicine den zat. Maar veel deed ze niet. De poes had wat meer tijd nodig om volledig bij te komen van de adrenaline en de pijnsteken van de wondes.

Sunhalo.

Elfje