レゴシ

Met de aankomende ceremonie zou hij zijn achtervoegsel krijgen. Niet van Wolfstar zoals had gedacht maar van Blazestar. Hij voelde zich er extra ongemakkelijk bij. Niet omdat Blazestar nou z’n stomme kater was maar omdat Rootpaw het moeilijk vond steeds deze grote veranderingen mee te maken. Zijn moeder was leader geweest van Windclan en haar opvolger was Stallionheart geweest toen zij was gestorven bij zijn geboorte. In die tijd was Stallion ook zijn positie kwijt geraakt en had Wolfstar de clan geleid. Dat was ook niet voor lang want Blaze had nu natuurlijk zijn plaats ingenomen. Dit allemaal was gebeurd tijdens zijn leven en zijn leven was nog maar pas begonnen. Hij was nog een apprentice van twaalf moons en had al zoveel moeten zien komen en gaan. Hij durfde geen banden te knopen met katten, durfde geen loyaliteit te zweren. Hij zou elke moon dan weer zijn kop moeten buigen voor een nieuw iemand en dat was toch geen loyaliteit? Als hij zwoor altijd loyaal aan Blaze te zijn en hij zou binnenkort hetzelfde lot krijgen als alle leaders voor hem dan kon hij toch niet de volgende in het rijtje beloven trouw te zijn? Hij had toch gezworven dat te zijn aan Blazestar? De regels waren voor hem niet al te goed uitgeschreven maar dat was niet het probleem waarom hij de nieuwe leader vandaag opzocht. Het ging om zijn achtervoegsel, over zijn gehele naam zelfs. Hij bromde ongemakkelijk met zijn mond dicht. Twijfelend als hij nou wel of niet moest gaan. Misschien stelde die zich gewoon aan.. moest hij er maar gewoon mee leven. Rootpaw keek over zijn schouder naar het kampuitgang. Het zag er aanlokkelijk uit. Rootpaw was nooit vaak in het kamp, was altijd liever een beetje op zichzelf. Zijn kop draaide weer terug naar de ingang van de leaders den. Hij wist dat Blazestar er was, zijn geur dwaalde namelijk als parfum langs zijn neus.

“Hnnn-g, Blazestar?” Sprak hij zijn naam binnensmonds uit terwijl hij zijn blik gauw op de grond wierp. Rootpaw hoopte dat de rode kater hem niet hoorde en dan kon hij net alsof doen dat Blaze er helemaal niet was.

Ja waarom hij nou zo ongemakkelijk bij de deuropening stond kon hij ook niet beantwoorden. Als hij het namelijk wist dan was hij niet ongemakkelijk geweest. Dan wist hij waarom en had hij er aan kunnen werken. Het was niet alleen nu bij Blazestar, hij had het met alles en iedereen. Zijn hoge lichaam zat ingedeukt terwijl hij afwachtte op een reactie. Hij hoopte nog dat door zijn gedempte mond Blazestar hem niet gehoord had maar de rode tom-cat had goeie oren. Hij werd meteen begroet door de stem van de deputy- nee leader. Hij moest weer wennen aan een nieuwe leidinggevende. Ze bleven komen en gaan. Hij zuchtte geluidloos en snoof de frisse lucht door zijn neusgaten. Hij werd uitgenodigd om binnen te komen. Rootpaw wachtte een enkele seconde voor hij zijn grijszilvere lijf in de opening zette. Ondanks dat de schaduwen in het hol wierp zag hij de kleinere tom vurig. Zijn vacht leek in vlam te staan, net als zijn ogen. Hij wierp zijn blik op de grond. Verborg zijn eigen blauwe ogen voor de kat voor hem. Net als zijn lange lichaam door ingezakt tegen de rand aan te zitten. Hij wou er niet dreigend uitzien, noch onrespectvol door te staren. ”Er uh, er was iets wat ik wou vragen voor de aankomende ceremonie.” Deelde hij uit waarom hij hier was.