That's Not Fair [OPEN]

Een ijzige blik lag in haar ogen terwijl ze langs het modderige water liep. Het stroomde niet meer, maar was er nog wel. Dimpaw was net ontslagen uit de medicine cat den, nadat ze hier enkele dagen in gelegen had. Haar spieren stonden strak terwijl ze zo langs het eerst zo dreigende water liep. Ze was hier bijna dood in gegaan. Kort klemde ze haar kaken op elkaar. Ze haatte het gevoel dat haar de afgelopen dagen niet verlaten kon. Het gevoel van zwakte en onmacht. Haar oren drukten in haar nek terwijl ze het water bleef volgen. Uiteindelijk kwam ze bij de Riverclan grens uit. Er waren hier vrijwel geen bomen meer, al stond het landschap net zo blank als bij hen.

De jonge kater genoot van zijn vrijheid in het leven. Oké, als Apprentice had je nog niet zoveel vrijheid, maar wel al een stuk meer dan een kitten. En hij had vandaag geen trainingen, hij was helemaal vrij om te doen en laten wat hij wilde. Natuurlijk geen codes breken of iets dergelijks, maar dat is vanzelfsprekend, natuurlijk. Duh. De kater vond echter wel dat de vrijheid van vandaag goed benut moest worden. Dus niet doelloos rondlopen in het territorium, maar op avontuur! De grenzen langs, als eerst. Gelukkig resulteerde het inderdaad in iets interessants, want daar zag hij een bekende vacht. Al was de vacht eigenlijk het enige bekende, maar goed. Hij herkende de geur ook!! ShadowClan. 'Hey, hallo,' miauwde hij vriendelijk, op de ShadowClan poes aflopend.

Plots werd ze uit haar gedachten getrokken door een vrolijke stem, en ietwat gechoqueerd keek ze op, waarbij ze een aantal keer met grote ogen knipperde. Hah, ze had hem helemaal niet zien of horen aankomen. Was ze zo verloren geweest in haar gedachtes..? Kort trok ze met haar oor, waarna ze naar hem knikte. Ergens vaag dacht ze hem te herkennen - hadden ze elkaar al is eerder gezien? Dim keek wat onderzoekend naar de apprentice. Was hij van plan te blijven? Moest ze - yuck - gaan socializen?

De ander keek was geschokt op. Ze had hem niet horen aankomen? Ha, dan was hij nog beter in sluipen dan hij had gedacht. Hij had niet eens z'n best gedaan. Ze zei echter geen gedag ofzo. Bracken trok kort met zijn oortjes. 'Ik.. herken je. Maar ik ben je naam vergeten. Sorry,' miauwde hij met een korte grinnik, een klein grijnsje speelde rond zijn lippen. 'Ik ben Brackenpaw.'

Ze ging maar zitten toen de ander tegen haar besloot te praten. Hmm, ja, ze zou gaan moeten socializen. Hoewel ze er niks voor voelde, kon ze het wel, hoor. De afgelopen moons had het stukje omgaan met andere katten ook in het lessenpakket van Moonflow gezeten. Ze knikte opnieuw op zijn woorden. "Ik herken jou ook." zei ze toen maar, en haar gezicht vertrok zich in een nadenkende frons. Hij stelde zich voor als Brackenpaw en ze humde zachtjes. "Ik ben Dimpaw," stelde ze zichzelf toen ook maar voor. "Ik heb je denk ik een keer zien langsrennen met een andere apprentice," zei ze toen, al was ze er niet helemaal zeker van.

De ander ging zitten, dus ging Brackenpaw ook maar zitten. 'Ik herken jou ook,' zei ze, wat Bracken alleen maar nog breder deed glimlachen. Hey, dat was leuk! Hij werd herkend. 'Ik ben Dimpaw,' stelde ze zichzelf na hem voor, waarna hij begrijpend knikte. Ohja, Dimpaw. 'Ik heb je denk ik een keer zien langsrennen met een andere apprentice,' zei ze toen, wat een lampje deed branden in Brackens koppie. 'Ohjaaa! Dat was samen met Amberpaw, mijn zusje!' mauwde hij enthousiast. 'Toen zag ik je ook tussen de bosjes zitten,' grinnikte hij.

Amberpaw, die kende ze ook. Die was ze een tijdje geleden tegen gekomen, dat was een beetje ongemakkelijk geweest. Ze knikte op zijn woorden en haar mondhoek trok heel lichtjes omhoog. De vrolijkheid van de andere apprentice deed haar wat meer op haar gemak doen voelen, al hoopte ze dat hij een ster was in het volhouden van conversaties want zijzelf was dat niet. Kort trok ze met haar oor, op zoek naar iets wat ze hem vragen kon.