Intertwined Fate

Het water was godzijdank wat aan het wegtrekken. Ze was mee geweest op patrouille om te kijken hoeveel van het Shadowclan territorium al weer toegankelijk was, en het positieve antwoord dat ze eigenlijk overal weer bij konden. Natuurlijk was er meer dan genoeg zooi wat in de weg lag en wat opgeruimd zou moeten worden, maar voor nu was het allang fijn dat ze overal weer heen kon. Nu was ze bij de grens, net klaar met haar patrouille. Haar focus was aan het afzwakken, nu ze niet meer officieel op hoefde te letten. Hierdoor hoorde ze de pootstappen misschien net wat later dan normaal, en met een ruk keek ze op.
- Amberpaw

Na alles wat ze had gehoord en alles wat gebeurde in haar kleine gezinnetje, was ze vaker wat aan het dwalen. Nu haar vader wat ziekig was en er toch al zoveel gebeurde in Riverclan zelf, was er niet meer iemand om haar als een havik in de gaten hield, zoals vroeger. Dus durfde ze ook iets verder af te dwalen. Naja verder, meestal naar dezelfde plek; de shadowclan grens. Iets aan vriendjes hebben in een andere clan was gewoon zo spannend, en ze mocht Tide en Dim heel graag. Niet te spreken over hun deputy, wat een hunk was dat. Amberpaw drentelde dan ook niet bepaald op haar hoede langs haar eigen deel van de grens, toen ze een gevlekt vachtje zag. Ze had helemaal geen tijd nodig om deze te herkennen. "Hey! Hey Dimpaw!" sprak ze vrolijk en versnelde haar pas met een glimlach. "Hi! Het is zo lang geleden, hoe is het?"

Kort fronste ze toen ze de andere apprentice in zich opnam. Ze herkende haar wel, hoor, maar de vrolijke begroeting die de ander haar gaf was in haar ogen nogal misplaatst. Ze had de ander - hoe heette die ook alweer? Iets met een A... - maar één keer eerder gezien. De Riverclanner deed alsof ze elkaar al moons lang kenden en spraken, iets wat Dim niet lekker lag. Ze had het niet zo op Riverclan. Toch knikte ze terug naar de ander, al dan wel een stuk minder enthousiast. "Het gaat goed," sprak ze terug, formeel, en ze knipperde een aantal keer. "Hoe heette je ook alweer?" vroeg ze toen neutraal, met deze uitspraak duidelijk makend dat ze de ander niet als vriendin zag. Misschien was het wat onaardig, maar eerlijk gezegd kon dat Dimpaw niet zoveel schelen. Bij andere clans hoefde ze zich niet beter voor te doen dan ze was.

Oh. Misschien had ze hun band toch wat te hoopvol ingeschat. Dimpaw weerspiegelde haar vrolijke glimlach niet, enkel een frons. Nogal ongemakkelijk stapte Amberpaw een stapje naar achteren, haar eerdere enthousiasme terug dringend. Oh nee, was hun band niet helemaal gelijkwaardig? Ze had de ander zo mooi gevonden, zo vreemd bekend en mystiek. Heel Shadowclan was zo, en ze had eigenlijk wel gedacht dat de ander haar tenminste wel mocht. Dat bleek niet het geval te zijn, hoewel Amberpaw de ander zeker een plekje had gegeven inhaar geheugen -een vrij hoge ook-, wist de ander niet eens meer haar naam te onthouden. Dat stak. Dat deed pijn. Was ze niet mooi of leuk genoeg om überhaupt te herinneren? Ze lachte wat ongemakkelijk om haar verdriet te maskeren, ze was geen kind meer dat overal om huilde. "Oh, haha, uhm, ik ben Amberpaw," sprak ze duidelijk wat ongemakkelijk. "We, uhm, we hadden elkaar ontmoet? Laatst? Samen met mijn broer toen, ik dacht- Uh, naja. Laat maar." ze stokte haar woorden en probeerde zelf ook wat meer formeel te blijven, de ander te spiegelen. "Fijn dat het goed gaat, dan,"

De houding van de ander veranderde en hoewel dat eigenlijk was waar ze voor ging, voelde Dim zich ook een soort van.. schuldig. Misschien was het toch beter om ook bij Riverclanners vriendelijk te blijven? Want de apprentice tegenover haar leek wat meer in zich te keren, lachte ongemakkelijk. Ehh.. Dimpaw knikte daarom op de woorden van de ander, waarbij ze die aankeek in diens blauwe ogen. "Ja, ik weet dat nog wel, ik wist je naam alleen niet meer," mompelde ze toen, probeerde zo een soort van haar excuses aan te bieden, misschien. "Hoe gaat het met jou?" vroeg ze toen, terwijl ze de ander aan bleef kijken. God, Dim vond het stiekem hartstikke lastig om zo een gesprek te voeren, daarom vermeed ze het liever. Maar nu voelde ze zich schuldig dus wilde ze het wel proberen, maar wat als Amberpaw haar vraag nu juist stom vond?

Ugh, ze liep ook gewoon altijd te hard van stapel. Maar ze vond anderen vaak zo leuk, en zeker een figuur zoals haar. Iemand die leek alsof ze allemaal mysteries om zich heen had hangen, en een vacht die misschien nog wel mooiere vlekken had dan de hare. Ergens was ze jaloers, maar ze wilde vooral gewoon heel graag dat ze vriendinnen waren. Hoe leuk zou dat zijn? Maar het gebeurde wel vaker dat anderen haar niet zo interessant of leuk vonden als anderen haar. Misschien was ze te makkelijk, schrok het anderen af. Waarschijnlijk was ze gewoon dom. Ugh, ze wilde naar huis en dit vergeten. Ze was dan ook bereid om een vluchtige 'dag, ik moet toch gaan' te zeggen, toen de ander naar haar vroeg. Even keek ze wat verward. Wat wilde ze nu? Wat twijfelachtig trok ze met haar oor. "Oh, uhm, met mij gaat het goed hoor," ze voelde zich erg ongemakkelijk en gespannen, ondanks haar poging om luchtig en cool te blijven. "Heh, je weet wel, druk met trainingen enzo. Zwemmen..."

Het hele gebeuren was voor hen beiden ontzettend ongemakkelijk. Daardoor wellicht ook wel een leerervaring, maar niet één waar je nou gelukkig van werd. Dim knikte kort op de woorden dat het goed ging met Amberpaw. Nou, dat was.. Goed? Misschien? Toch kwam ze een punt van herkenning tegen; zelf had zij het namelijk ook druk met haar training. "Oh ja, dat heb ik ook." beaamde ze dan ook waarna ze de ander aankeek. "Niet het zwemmen, natuurlijk," voegde ze er toen nog niet erg behulpzaam aan toe. Zoveel moest duidelijk zijn, right? Vluchtig wierp ze een blik achter zich, richting Shadowclan territorium. Ze wist nu al helemaal niet meer wat te zeggen. Opnieuw klapte Dim dicht. Ze keek ergens wat verwachtingsvol naar de ander. Zou die de conversatie gaande kunnen houden?