Verschillende werelden

Het moest natuurlijk geen gewoonte worden, maar Silverfall merkte op dat ze de uitstapjes buiten haar territorium wel begon te waarderen. Het was niet dat ze niet om haar Clanmates gaf of dat ze zich irriteerde aan hun aanwezigheid, maar soms vond ze het ook wel eens fijn om even rust aan haar kopje te hebben. Om op pad te gaan en wel te zien waar ze uit zou komen. Ze wist welke gebieden ze beter kon mijden en waar ze dan wel weer welkom was, wat ze ook optimaal benutte. Het was de tweede keer deze week dat ze zichzelf erop betrapte een uitstap te maken naar Fourtrees en hoewel het nu ook weer niet zo was dat ze echt katten buiten haar Clan opzocht om bevriend mee te raken, was het ook weer niet zo dat ze de kans om ze te ontmoeten ontliep. Het was een beetje dubbel. Ze deed vriendelijk als de anderen dat ook deden en ze stelde zich vijandig op als dat nodig was. Sarcasme bestreed ze met sarcasme en arrogantie bestreed ze met droge humor. Ach ja. Haar blik gleed naar een jonge kat en toen ze haar bek opende, rook ze dat het om een ShadowClanner ging. Geen jonkie, maar ook weer niet zo ver in zijn training, als ze het zo kon inschatten. ”Hey,” begroette ze hem op een rustige toon. ”Ook even nood aan rust?” Ze ging op een afstand van hem zitten en keek kalm zijn richting in, hem opnemend met haar amberkleurige ogen.

Silverfall bewoog een tikkeltje geamuseerd met haar oortjes toen de tabby haar in zich op leek te nemen, alsof hij probeerde te concluderen of hij haar aan kon als het op een gevecht zou uitdraaien. Dat kon hij niet, maar ze kon wel bewondering opbrengen voor zijn moed. En behoedzaam zijn in deze tijden was ook zeker niet slecht. ”Silverfall,” sprak ze kalmpjes tegen de kater. ”Je mag je wantrouwende houding laten zakken, hoor. Ik denk niet dat StarClan het goed zou keuren als ik je een mep zou geven en zo lang jij geen gevaar voor mij vormt, hoef ik ook geen gevaar voor jou te vormen.” Was het een dreigement? Een waarschuwing? Misschien, maar dan wist de apprentice in elk geval wel waar dat hij stond. Ze keek hem onbewogen aan met haar amberkleurige ogen terwijl ze hem voor zichzelf liet beslissen of dat hij in zou gaan op haar woorden of dat hij zijn wantrouwende houding zou laten varen. Ze had geen problemen met hem. Voor nu niet.

Silverfall gaf een knikje toen de jonge kater zijn antwoord gaf. ”Fijn om te weten dat we op één lijn zitten,” antwoordde ze koeltjes. ShadowClan ging misschien ook niet meteen haar beste vriend worden, zeker niet na de oorlog die ze hadden gehad, maar voor nu vormden ze geen probleem voor haar Clan en Silverfall was niet zo laag om de afgelopen gebeurtenissen af te reageren op een apprentice die nog maar net de nursery uit was. Daar hield ze Acornstar wel verantwoordelijk voor, maar niet deze jonge kat. ”Waarom ben je zo ver weg van je Clangebied? Het kan hier gevaarlijk zijn voor jonge katten met weinig ervaring.” Ze liet haar blik kort naar de kater voor haar glijden. Ze wist dat de meeste ShadowClanners vrij arrogant aangelegd waren en zich onoverwinnelijk waanden, maar Silverfall dacht niet dat deze jonge kat het op kon nemen tegen een BloodClanner als deze zich aan zou kondigen. Acornstar moest echt wat beter op zijn apprentices letten.

Silverfall grinnikte lichtjes om de opmerking van de kater. Ook al was hij van een andere Clan en ook al was ze geen fan van ShadowClan, toch kon ze het kleintje wel bewonderen om zijn moed. Om hier alleen te komen en dan vervolgens te verkondigen aan iemand ouder dan hem dat hij best wel voor zichzelf kon zorgen. Het deed haar denken aan zichzelf toen ze zijn leeftijd was. Toen dacht ze ook dat ze de wereld wel aan zou kunnen. En eigenlijk was haar mindset op dat vlak niet erg veranderd, maar ze wist wel beter dan iemand te gaan provoceren die ouder en meer ervaren dan zichzelf was. Sommige gevechten kon je beter gewoon uit de weg gaan. ”Zeggen we dat niet allemaal op die leeftijd?” vroeg ze geamuseerd aan de kater, haar snorharen bewegend. ”Ik denk dat als je voor een formidabele tegenstander staat die meer ervaring heeft dan jou en ouder is, dat je er wel achter komt hoe veel je eigenlijk nog moet leren. Maar het is goed dat je zelfvertrouwen hebt, dat kan ik zeker wel waarderen.” Silverfall’s amberkleurige ogen glommen geamuseerd terwijl ze naar het kleintje voor haar keek.

De attitude van de apprentice veranderde in een handomdraai en Silverfall kneep haar ogen licht samen toen ze de ShadowClanner om zich heen zag kijken, alsof hij iets ging zeggen of iets ging toegeven waarvan hij niet wilde dat anderen het zouden horen. Silverfall had een vrij goed gehoor, dus ze hoefde zich niet dichterbij te buigen toen de apprentice vervolgens zachtjes zei wat hij wellicht met niemand had willen delen en al helemaal niet met zijn eigen Clanmates. Je eigen zwaktes en angsten prijsgeven, was immers iets wat een kat niet graag deed, maar bij Silverfall was alles bespreekbaar en dus gaf ze hem ook een knikje. ”Dat klopt,” gaf ze hem op een simpele manier gelijk, want het had in haar opinie weinig zin om de waarheid te verdoezelen om de angst van de ander in te tomen. Er waren katten die gevaarlijk waren en die vermeden moesten worden, zeker op zo’n jonge leeftijd. ”Mijn goede raad is dan dus ook dat je ondanks de reputatie van je Clan niet zomaar ruzie moet gaan zoeken met katten van andere Clans of buitenstaanders als je er niet zeker van bent dat het een gevecht is dat je gaat winnen. Ik denk dat je het vast al wel gemerkt zal hebben, maar niet iedereen houdt ervan om enkel met woorden te vechten.” Ze keek de apprentice strak aan met haar amberkleurige ogen. Ze wilde hem niet onnodig bang maken, maar ook zeker niet luchtig zijn over de eventuele gevaren die hij tegemoet zou lopen als hij zijn stoere attitude omhoog zou houden bij de verkeerde kat.