Wholly Unworthy

Oh, Starclan, nee toch. Ze ging er bijna nooit alleen op uit! Waarom moest dit nou weer gebeuren in haar kostbare alleen tijd? Crystalstar was net begonnen aan een solitaire jacht, toen ze Cottonflower had gespot. Er was geen vraag of de jongere kattin haar ook gezien had, dus ze moest zich wel oprichten en een beleefd knikje geven. De blik die ze daarna deelden was zo gespannen dat Crystalstar had kunnen zweren dat ze de anders woede kon horen. Om te zeggen dat de twee kattinnen niet de beste vrienden waren was nog erg zwak uitgedrukt. Het was allemaal begonnen met Hermitshell, en nu nog vertienvoudigd met de hele situatie over wie er deputy was. Natuurlijk was Crystalstar de enige met échte autoritheit in de clan, dus het was feitelijk gezien Carrioncough. Maar Cottonflower's tegenstand bezorgde haar nog steeds hoofdpijnen, dus de kwestie was daarmee niet opgelost. "Cottonflower." Groette de leader slechts. Ze hadden niet meer één op één gepraat sinds hun ruzie over haar kleinzoon, dit was bijzonder ongemakkelijk.

[Cotton]

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Crystalstar had zich kunnen omkeren nadat Cottonflower haar een werkelijk vuile blik had geworpen. Als blikken konden doden, dan had ze een leven van de leidster gestolen. Maar nee, ze had vast het gevoel dat ze haar plicht deed om haar te benaderen. De jonge poes deed dan ook geen enkele vorm van moeite om haar ongenoegen te verbergen. Haar gevoel voor de leidster was duidelijk, en de hele clan had het gehoord. Ze was eerst al pissig geworden omdat ze dacht dat ze voor Hermitshell had kunnen beslissen - die trouwens aan haar kant stond - en om dan een nieuwe deputy te kiezen. EnCarrioncough. Ze had of geen kattenkennis of een slechte smaak, want Carrioncough was een eikel. Crystalstar was zelfs dapper genoeg om haar aan te spreken. Een gemaakte glimlach kwam op haar gezicht, maar haar blik sprak boekdelen. ‘Ik praat niet met jou.’ Een uitdaging. Doe dan. Ergens wist ze in haar achterhoofd dat ze verschrikkelijk kinderachtig was, maar wat had ze nog te verliezen?}

De discussie die ze konden hebben was niet te winnen. Cottonflower zou onder geen voorwaarde accepteren dat Carrioncough haar deputy was. Ze was te jong om in te zien dat iemand anders wellicht íets meer van de zaken af wist dan zijzelf. Dat iemand moest besluiten wat het beste was voor de clan, en dat dit iemand Crystalstar moest zijn. Ook haar antwoord was zo verschrikkelijk kinderachtig dat de leader bijna moest lachen. Maar ze hielt zich in, het was niet wijs om olie op het vuur te gooien. "Prima, als je maar luistert." Ze hoorde het zichzelf zeggen voordat ze er echt erg in had. "Je bent niet de enige die ooit iemand kwijt is geraakt. Ik weet hoe het is, en ik weet dat het wreedste deel van het traject is dat de wereld gewoon doorgaat, dat er geen moment stil gestaan wordt bij jouw verlies, bij jouw pijn. Maar als de wereld bij elk verlies stil moet staan, komen we nooit voortuit. Daarom gaan we door, en daarom ben ik doorgegaan. Niet omdat ik de hoop op Blueflower's terugkeer heb opgegeven, maar omdat ik het me niet kan veroorloven om stil te staan, zonder te weten hoe lang." Ze keerde zich weer van Cottonflower weg. Het was niet bedoelt om haar te overtuigen. Ze zou geheid boos blijven, zou haar misschien zelfs toeschreeuwen dat ze haar bek moest houden, en dat ze van niets wist. Maar nu wist ze in ieder geval waarom dit zo gebeurd was. Dat was iets wat ze verdiende.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Daar was het dan, de preek die eraan zat te komen. Cottonflower had zin om erdoorheen te praten, om weg te lopen, om ook maar iets te doen. Maar ergens was ze wel benieuwd wat voor excuses ze voor haar had verzonnen, dus luisterde voor een moment, met een erg onaangename blik op haar gezicht. En de boodschap was duidelijk. De wereld draaide door en het draaide niet om haar. En Crystalstar draaide net zo snel weer weg. Was dat het? Was ze een soort verplichting waar ze tegen moest praten. Niet eens sorry zeggen. ‘Je hebt er inderdaad niet bij stil gestaan,’ siste ze uiteindelijk naar de leider. Ze wilde het haar niet zo makkelijk maken. ‘Geen moment. Ik dacht dat jullie vrienden waren.’ De leider en haar moeder. En ze leek niet rouwig. Was ze zo ijskoud? Hadden ze niet samen geleid, samen kittens gekregen? Maar vriendschappen waren niets waard, zo zag ze maar weer bij Celestialquartz. Je had het één moment zwaar en direct lieten ze je vallen.}

Het verbaasde haar nog dat Cottonflower niet door haar heen had gepraat tijdens haar verhaal. Misschien had de kattin toch iéts van zelfcontrole. Crystalstar draaide weer terug naar de jonge kattin, toen die haar toesiste. Ja, dat was het hele punt van dat verhaal. Ze keek een beetje geërgerd, maar liet zich niet uitlokken. Ze liet Cottonflower eerst uitpraten. Maar oei, die tweede uitsprak stak haar wel. Die werkte lekker op het schuldgevoel dat Crystalstar zo goed had weten te verbergen. "Je moeder en ik zijn ook vrienden." Mauwde ze, wat stijver om geen emotie door te laten lekken. "Ze wilde de positie eigenlijk niet, ze voelde zich niet geschikt. Ik had haar net toestemming gegeven om een permanente queen te worden, en toen vertelde Starclan dat ze haar leven volledig moest omkeren." Dat zijzelf ook veel twijfels had gehad bij de benoeming, liet Crystalstar er maar even uit. "Maar ze kende de risico's, zij wist ook dat eerste deputies zelden hun leader opvolgen."

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Dit was wat vriendschap betekende, hm? Vervanging. Inwisselbaar. Zo sprak ze erover. Wisselde vrienden in als deputies. Als dat het geval was, mocht ze ook snel die Carrioncough vervangen. Wat kennelijk was dat in een oogwenk geregeld. Maar vervolgens vertelde ze een verhaal die Cottonflower niet kende. Stiekem wilde ze het geloven. Deputy was een rotrang, en ergens had ze zich altijd schuldig gevoeld dat zijzelf geen ambitie had gehad. Dat ze met plezier de rol "dochter van" had opgevuld, maar nooit in haar pootstappen wilde volgen. Om te horen dat haar moeder die ambitie ook niet had gehad, klonk aanlokkelijk. Het leven als queen wat minder dan, maar geloofwaardig. Maar Cottonflower deed de laatste dagen wel vaker dingen die ze niet wilde doen, en weigerde dingen te geloven die ze niet wilde geloven. ‘Denigreer haar niet zo.’ Dat waren de woorden die uit haar bek kwamen. Ze wilde haar keuze goedpraten, en dat pikte Cottonflower niet. ‘Je praat al alsof ze dood is.’ Risico's, pfft, amahoela. Crystalstar zelf had net zo goed meegenomen kunnen worden. En dan? Was haar moeder dan leider geworden?}

Knarsetandend hoorde Crystalstar aan hoe haar woorden in de wind werden geslagen. Ze moest haar kalmte bewaren, voordat ze een heus conflict binnen Riverclan ontketende, precies wat ze had willen voorkomen met al haar mooie woorden over Blueflower. De irrationaliteit zinde haar simpelweg niet, en toch moest ze het ermee doen. Dit was de oudste, en makkelijk de meest vocale van Blueflower's kinderen; zij was degene die ze tevreden moest stellen als ze de rest aan haar zijde wilde houden. "Ik geloof niet dat ze dood is, maar ik kan ook niet wachten totdat ze terugkomt." Nee, als Blueflower dood was, dan zou ze wel één van Riverclan's medicine cats gecontacteerd hebben vanuit Starclan. "Als je denkt dat ik zo lang zonder deputy kan, zeg je eigenlijk dat je moeders taak niet uitmaakte."

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{De frustratie werd steeds zichtbaarder op het gezicht van haar leider, en langzaam begon Cottonflower het te zien als een uitdaging. Om haar uit deze façade van politieke correctheid te lokken en haar echte gedachten wilde horen, ongefilterd zoals Cottonflower sprak. Dat was het enige plezier dat ze nog had. Ze was slechts een rouwende dochter, dus ze had excuses genoeg. En toen Crystalstar erkende dat ze dacht dat Blueflower nog leefde, wilde ze daarbovenop springen als een havik, aar de leider kreeg er nog een opmerking tussendoor. ‘Leg die woorden niet in mijn mond,’ gromde ze direct. Dat had ze nooit gezegd. De grijze leider had wel een manier om haar kwaad te maken. ‘Het gaat om het principe, het verraad dat jij pleegt.’ Want dat was het, daar kwam het op neer. Ze verried haar moeder door haar te vervangen nu ze er niet was. ‘En je besmeurt haar eer om haar proberen te vervangen met iemand zo laag als Carrioncough.’ En haar eigen eer. De kater was niets meer dan een pestkop en een eikel. Hij zou nog meer verpest worden als macht naar zijn kop zou stijgen.}

Hoe lang zou ze nog netjes kunnen blijven? Moons? Dagen? Uren? Tellen? Crystalstar wist het niet, maar ze was niet van plan erachter te komen. Ze moest Cottonflower duidelijk maken dat er geen andere keuze was geweest. Die kans kreeg ze echter niet, want ze werd van verraad verweten. Het gezicht van de Leader veranderde in steen, met een lichte frons boven haar zeegroene ogen en een trekkend spiertje in haar nek. Ze was furieus, bozer dan ze in tijden was geweest. Crystalstar kon van alles hebben, maar een verrader zou ze zich nooit laten noemen. "Rustig aan." Mauwde ze in ijzige kalmte tegen de jongere kattin, zonder op de verdere opmerkingen te reageren. Als ze nu doorging, dan had ze het verpest.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflowers ademhaling zat alweer hoog in haar keel. Ze was woest, en ze deed niet eens haar best om het te verbergen. Intussen vocht ze tegen de tranen. Zelfs al was ze kwaad en kwamen alle emoties omhoog, ze zou niet huilen. En het was een uitdaging geworden om ook de leider te laten knappen. Crystalstar was in haar ogen niets meer dan een bitch. Ze begon nu af te vragen of ze haar ooit wel had zien lachen. Maar ze kreeg enkel een "rustig aan" terug, al leek haar uitdrukking iets te veranderen. Maar Cottonflower was te boos om nu nuances op te merken. ‘Of wat?’ gromde ze terug. Zou ze haar verbannen? Welke straf kon ze mogelijk nog krijgen? Haar reputatie was al naar de tering, dus Crystalstar zou alleen maar haar eigen aard laten zien. Het was de waarheid die Cottonflower sprak, haar waarheid.}

Verbanning zou een lichte straf zijn, zei de kolkende woede die zich achter haar strakke gelaat schuil hielt. Zwemmen zoals Twistedheart gezwommen had, dat zou dit wicht misschien wat nederigheid leren. Of misschien het was verliezen van dat mooie gezichtje genoeg. Crystalstar wist zeker dat ze nog steeds warriors had die Cottonflower vast zouden houden terwijl zíj haar gezicht toetakelde. Een ijzige rilling ging over haar ruggengraat. Wat waren dat voor gedachten? Ze is maar een bang meisje. "Voor de liefde die ik voor je moeder heb zal ik de woorden niet zeggen, niet tegen haar oudste dochter. Maar als je ook maar een fractie van haar wijsheid hebt, dan weet je wat ik bedoel." Zodra ze zei dat ze zou verbannen zou de kloof onoverbrugbaar was, voor zover die dat nu nog niet was. "Ik zal je onbeschaamdheden vergeven onder het mom van rouw. Maar vergeet niet wie hier de macht heeft, Cottonflower. Iedereen is welkom om advies te geven, maar niemand maakt beslissingen voor mij."

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{En haar ware aard werd getoond. Kort werden Cottonflowers ogen wat groter toen ze haar bedreigde. En haar buikgevoel zei dat het niet verbanning was, er stierde meer in de blik van de leiders ogen. Maar de kleine poes liet zich niet kennen. Niet ze nu nog zo woest was. ‘Dat zou je nooit doen,’ miauwde ze terug. Dat zou ze niet maken. Hoe laag zou dat zijn. Bovendien zou Hermitshell haar haten, en iedereen wist hoe ze dacht over haar kroonprins. Ze stelde zich al voor dat de leider niets liever zou zien dat ze uit elkaar zouden gaan. Maar Hermitshell had al voor haar gekozen. En toen ze sprak dat ze vergeven zou worden, voelde het stiekem als een overwinning. Het boeide haar niet dat het een laatste waarschuwing was, of dat ze bang zou moeten zijn. Ze was zo kwaad, zo verdrietig, dat haar bek opentrekken de enige kracht was die ze nog kon meesteren. ‘Oké, dan is hier mijn advies.’ Haar kin kwam nog wat omhoog. ‘Blijf uit mijn buurt, en zorg dat die smerige bloedhond van je uit mijn buurt blijft.’}

Wat had ze eigenlijk bedoelt? Verbanning, of erger? Zou ze het echt kunnen? Zou ze een clanlid dat haar te ver dreef kunnen laten doden? Het was een verontrustende realisatie dat het antwoord geen ferme 'nee' was. Crystalstar dacht dat ze het misschien wel zou kunnen, als de situatie echt ernstig genoeg werd. "Ik zal je niet onnodig lastigvallen." Was het enige wat Cottonflower van haar kreeg. Over Carrioncough zou ze geen uitspraken doen. Haar deputy moest niets uitlokken, maar eerlijk gezegd zou Crystalstar er ook niet mee zitten als hij deze kattin het leven zuur maakte. "Succes nog. Met de jacht." Mauwde de grijze leader droogjes, waarna ze rechtsomkeerd maakte, en net zo snel verdween als ze verschenen was.

[topic uit]

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Cottonflower hield haar blik strak en pissig. Ze zou geen pas wijken voor haar. De respect voor de leider was compleet verdwenen, en toe ze zei dat ze haar niet meer zou lastigvallen, voelde het ergens als een kleine overwinning. ‘Mooi,’ bromde ze er nijdig achterna. Crystalstar zou er snel genoeg achter komen dat ze niet het perfecte evenbeeld van haar moeder was. Haar moeder was zacht en empathisch, waar Cottonflower lomp en direct was. Haar randen waren scherp. En ze had altijd gekregen wat ze wilde, het verwende leventje van een enig kind. En toen nog een goede jacht wenste voordat ze zich omkeerde, stak Cottonflower haar tong uit naar haar rug. Bitch. Ze zou een vis voor haar vangen en hopen dat ze er vanavond in stikte.

- uit.</sub>