[Event] Young & Dumb

Met de Riverclanner achter zich aan en van geen kwaad bewust baande Tidepaw zich een weg naar het camp. Voor zover zij wist had de kattin tostemming om hier te zijn - dat had ze immers gezegd, en Tidepaw was goedgelovig. Ook had ze nooit echt gesnapt waarom ze vijandig zou moeten zijn, sinds de kattin duidelijk net zoals haar was, en eigenlijk best wel vriendelijk ook. Eenmaal aangekomen in het camp, draaide ze zich met een glimlach naar haar nieuwe vriendin. "Z-ziezo, h-hier zijn w-we!", kondigde ze vrolijk aan.

(Eerst Specklepaw, daarna Open)

Okay, misschien was dit toch niet het superplan geweest als dat ze in eerste instantie had gedacht, maar nu was er geen weg meer terug. Nerveus stapte ze nu achter de wat oudere apprentice aan het kamp in. Ze waren geen andere Shadowclanners tegen gekomen op weg naar het kamp, maar dat was misschien ook maar voor het beste. Ze mocht dan misschien net apprentice zijn, en een grens over was een ding, maar ze wist toch wel vrij zeker dat een ander kamp bezoeken niet helemaal de bedoeling was. Maar ze hadden haar ook gezegd dat zodra ze apprentice was, ze haar oom weer kon ontmoeten. Ze hadden nooit gezegd dat ze hem niet mochten opzoeken. Daarnaast was ze ook wel nieuwsgierig naar wat haar moeder haar verteld had over haar vader. Of, nouja, mogelijke vaders. Volgens haar moeder zou er ook eentje uit Shadowclan komen; Hazlenut, namelijk. Dus misschien kon ze daar ook gelijk achter komen.
Haar nieuwe vriendin kondigde nu aan dat ze er waren, toen ze door de ingang heen waren en ze haar eerste paar stapjes het vijandige kamp in had gezet. Want Riverclan en Shadowclan zaten niet zo goed op een baan de laatste tijd en misschien was dit dus niet te slimste actie om daar aan toe te voegen, maar Specklepaw dacht zelden na over de consequenties. “Okay, goed. En, uhm, is mijn oom hier ook?” Vroeg ze dan maar aan Tidepaw. Niet dat die waarschijnlijk alle bezigheden van haar deputy wist, maar het was beter om het aan haar nieuwe vriendin te vragen dan aan een norse warrior in het kamp.

Zijn vacht moest perfect schoon zijn. Een paar minuten geleden had een dikke vieze spin op zijn vacht gezeten en had die vieze bacteriën op hem overgedragen wat hij absoluut niet kon aanvaarden. Nu zag zijn vacht er absoluut slecht uit en dat kon niet. Hoe zou iedereen over hem beginnen denken als ze zagen dat er een plukje vacht vies was vanwege die stomme spinnenpoten? Het zou zijn reputatie absoluut kapot maken, als die dat natuurlijk niet al was vanwege zijn drama queen zijnde. De kater wilde niet dat zijn reputatie er slecht aan toe ging. Dus hij likte en hij likte en hij wreef er eens over en hij likte nogmaals. Tot zijn ooghoek opeens iets magnifique opving; hij kon het zien tot hier. Een poesje met de prachtigste vacht die hij ooit had gezien. Het glom tot op de millimeter en de kleuren maakten het spel alleen maar mooier. Zijn ogen werden even heel groot- “Waaa-oh!” hij schoot meteen recht. Niet omdat het een indringer was, maar omdat hij haar geheimen wou weten over hoe ze die vacht zo deed glimmen. “Hoe krijg jij je vacht toch zo mooi en glimmend?!” zijn blik staarde bewonderend naar de vacht. Nee, hij had nog steeds niet door dat dit een Riverclanner was. Het enige waar hij naar keek, was de schoonheid van de vacht. Zo mooi verzorgd en shiny. Dat wilde hij ook!! "Je moet me vertellen hoe je dat voor elkaar krijgt - was je jezelf duizend keer per dag? Rol je dagelijks in wat blaadjes? Vertel het meeeee!" hij stond al te springen op zijn poten. Hallo, dit was: belangrijk!

Ze stond nog maar een paar seconden in het kamp of ze kreeg al aandacht. Ongevraagde aandacht. De eerste die op haar af kwam was een apprentice, niet veel ouder als haarzelf, hooguit een moon, maar een stuk slechtergezind. Hij noemde haar een visvreten en gaf haar een stinkende blik. Ze pufte zich boos op. “Zegt de kikker,” Beet ze terug naar hem. Alsof hij zoveel beter was als haar. Ja, misschien hoorde ze hier niet helemaal precies te zijn, maar dan hoefde hij haar nog niet uit te schelden. Maar nog voor hij terug kon reageren was er al weer een nieuwe commotie.
Ze keek even ongemakkelijk naar Tidepaw toen er een, blijkbaar gestoorde warrior, dingen begon te roepen over haar vacht. Ew, creep. Waarom moest hij dat nou weer weten? Ze keek hem van top tot teen aan en kon het niet helpen om een kleine lach te laten ontsnappen. Hij zag er een beetje belachelijk uit, met zijn té strak in het pak gelikte vacht. Zeker terwijl hij die vragen stelde. “Uhm, ik doe niets speciaals, gast,” Vertelde ze hem, een tikkeltje ongemakkelijk. Kon hij haar even met rust laten, want dit was niet hoe ze dit allemaal had gepland. Ze had gewoon haar oom willen bezoeken, niet het nieuwe middelpunt van het Shadowclan kamp zijn.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Commotie. Het ging direct door het kamp heen als een golf. Settleddust was in gesprek geweest met een patrouilleleider om te bespreken hoe het bij de grenzen was. Maar duidelijk had diegene niet opgelet, want een Riverclan apprentice stond opeens midden in het kamp, en naast haar zijn dochter. Ze leken doodleuk te staan babbelen, en toen hij oppikte dat ze vroeg of haar oom er was, ging er een vlaag van herkenning door hem heen. Dit was één van Littlefish haar nest. Oh Starclan, sta me bij. Hij hoopte dat het niet was wat hij vermoedde, maar bij de sterren wat voor situatie was dit. ‘Ja,’ bromde hij dan ook toen hij naar niet al te vriendelijk. Earthpaw vroeg - terecht - wat de visvreter hier deed. Hij deelde dat sentiment. Maar ze besloot ook nog eens een grote bek te hebben dus wierp hij haar een blik die kon doden toe. Maar het was Snappingturtle die zich op de apprentice wierp als een dolle gans, zijn eksterogen hebberig om alles wat maar glom. Een volgende doodsblik werd geworpen, dit maal naar de warrior. ‘Verman jezelf,’ siste hij naar de kater. Dit was niet de plaats, en misschien was het ook nogal raar. Hij moest de eer van Shadowclan hoog houden, en dit was dat.. niet. Settleddust keek hem nog een moment strak aan. Als hij nu niet zou afdruipen, had hij ook een probleem. Zijn blik ging uiteindelijk naar zijn apprentice en een diepe zucht rolde over zijn lippen. ‘Je kunt hier maar beter een hele goed excuus voor hebben, dat je een Riverclanner meeneemt naar ons kamp.’ Hij wist de woorden uit te spreken met zijn laatste geduld. De Riverclanner had gevraagd om hem. Misschien was er iets aan de hand met zijn zus. Misschien had hij te snel geoordeeld. Dus hij keek het duo aan met een strenge blik. Kwaad was hij nog niet.

Terugkomend van de jacht had Wishpaw al snel door dat er iets aan de hand was in het kamp. Niet vanwege de oorzaak maar de commotie er om heen. In het midden bevonden zich twee Apprentices. Eentje hoorde hier, Tidepaw was gewoon Shadowclan. Nog in elk geval. De andere was onbekend en hoorde duidelijk niet. Ze rook naar Riverclan. Er stonden al wat katten bij en nieuwsgierig kwam ook Wishpaw een stapje dichterbij. Hun Deputy was ook al op de hoogte en blij was hij niet met dit bezoek. Dat kon Wishpaw hem niet kwalijk nemen, met de band tussen Shadowclan en Riverclan. Ze was wel benieuwd wat de jonge Apprentice hier deed. Misschien had ze zelfs een goede reden, al kon Wishpaw maar weinig bedenken waarvoor ze een Apprentice zouden sturen. Een Warrior was een meer voor de hand liggende keuze.

Het camp brak uit in commotie. Tsja, dat had Tidepaw wel een beetje verwacht, maar de realiteit was toch anders. Een moment verstijfde ze - maar ze deed niets verkeerds, toch? Specklepaw had haar verteld dat ze haar familie mocht opzoeken, en ze deden niet meer dan dat. Voor ze de vraag van de Riverclanner kon beantwoorden, had Settleddust dat al voor haar gedaan. Earthpaw was meteen gemeen tegen haar en Snappingturtle leek natuurlijk alleen maar geïnteresseerd in diens vacht. Haar mentor sprak haar aan en vroeg wat haar reden was om een Riverclanner in hun camp te brengen. Tidepaw werd nerveus van zijn toon en probeerde haar gedachtegang te vertellen: "Z-ze v-vertelde d-d-d-dat ze j-jou mocht op-op-zoeken hier.", antwoordde Tidepaw, haar blauwgroene oogjes groot en ontschuldig. Hij kon niet boos zijn op haar als het zijn bezoek was, toch? Don't shoot the messenger..

Commotie, gevolgd door de geur van Riverclan deden zijn haren overeind staan. Wat deed Riverclan hier? Was het om hun terug te pakken voor de oorlog? Maar dat zouden ze afgehandeld moeten hebben en hij betwijfelde of ze hier om een andere reden zouden zijn. Hij kwam overeind en stapte zijn den uit. Hij merkte al op dat een aantal katten zich verzameld hadden om twee apprentices, waarvan een Tidepaw was en de andere een riverclan apprentice die hij niet herkende. Ze was ook nog jong en dus waarschijnlijk nog niet naar een gathering geweest. Settleddust had de vraag al gesteld waarom Tidepaw de Riverclan apprentice hier naartoe had gebracht, maar ergens hoefde hij het excuus ervoor niet te horen. Het feit dat de apprentice hier naartoe gebracht was, overschreed al regels. En zo te horen had Tidepaw zich veel te makkelijk om laten praten door de jongere riverclan apprentice. "Die toestemming heeft ze niet." Sprak hij, terwijl hij naar voren stapte. "Tidepaw, een kat van buiten de clan zonder reden in het kamp brengen is niet toegestaan." En al zeker niet om een reden als dat ze toestemming zou hebben om haar familie op te zoeken. "Familieleden uit verschillende clans kunnen elkaar spreken op gatherings, niet hier midden in ons kamp." Hij liet zijn blik naar Settleddust gaan. Hij had toch wel van zijn deputy verwacht dat hij zijn apprentice beter geleerd zou hebben. Wat hadden ze in de maanden training tot nu gedaan? "Zorg dat de apprentice weer terug naar Riverclan gestuurd wordt. Ik wil niet hebben dat Crystalstar ons ervan kan beschuldigen dat we een van haar apprentices hebben." Nee, hij zou nooit hetzelfde doen als dat ze met Twistedheart gedaan had. "En Settleddust, ik denk dat we eens moeten gaan praten over hoe je je apprentices traint." En hij zou nog een straf moeten gaan bedenken voor Tidepaw, maar dat zou komen wanneer de riverclan apprentice weg was. Dat was iets dat binnen de clan opgelost zou worden en waar een buitenstaander niks mee te maken had.

Zijn ogen waren op de jonge poes gevestigd, het was eigenlijk een beetje creep-behaviour. Maar alles dat de kater wilde weten was hoe dat ze haar vacht toch zo mooi en glimmend kreeg… Want daar werkte hij al aan sinds hij voor het eerst z’n vacht leerde te likken. Een beetje ongemakkelijk vertelde ze toen dat ze niets speciaals deed, waar zijn mond wat bij open viel. “Waaat? Je behaalt zo’n perfecte vacht zonder enige moeite…?” hij schudde zijn kop even uit verbazing. Hoe kon dat nou? Hij werkte dagelijks aan het mooimaken van zijn vacht en deze apprentice hier deed helemaal niets. Snappingturtle begon al te geloven dat het een gezegend kind was, een prachtige vacht geschonken door Starclan. Haar ouders moesten trots zijn op haar zeg. ‘Verman jezelf’ hoorde hij opeens iemand sissen, wat dan wel niet die deputy was. Kort slaakte de grijze kater een zucht en stapte weer naar achteren. Waarom moet ik toch luisteren naar iemand zoals hij. Zijn vacht is waarschijnlijk de aflopen vijf uur niet schoongemaakt en te bruin. Ik zou zo'n veel betere deputy zijn geweest hoor... De gedachten vlogen door zijn kop heen terwijl hij geïrriteerd naar Settleddust keek. Die gast had dus niet door hoe belangrijk deze informatie was. het kon op een dag Snappingturtle's leven redden, maar blijkbaar kon het hier niemand anders schelen. Zijn teleurstelling in deze clan was groot.

Oef, het was van prima naar best wel, heel erg in de pineut gegaan. Misschien hielp het haar zaak dan ook niet dat ze die ene apprentice voor kikker had uitgescholden, maar moest ze zich zomaar laten kleineren door hem? Daarbij had niemand ooit gezegd dat ze slimme acties deed. Iets wat de kater die om haar vacht had lopen schreeuwen ook niet echt onder de knie leek te hebben. Echter hield zij wel wijselijk haar mond toen Settleddust op het toneel verscheen en alles behalve blij leek om haar te zien. Een fronsje verscheen op haar gezicht en ze moest de neiging om precies te vertellen wat ze hier deed binnen houden, want hij sprak direct tegen haar nieuwe vriendin Tidepaw, en niet tegen haar. Oei, Tidepaw. Ze hoopte maar dat de oudere apprentice niet zou denken dat ze haar had bedrogen… wat ze eigenlijk wel zo’n beetje had gedaan. Maar niet expres! Specklepaw hoopte dat ze nog wel steeds vrienden wilde zijn, want hoewel ze misschien een beetje nerveus was, was ze wel heel aardig geweest. Ze schoot gauw een blik naar de donker gekleurde apprentice, eentje die sorry leek te zeggen.
Of deze aankwam of niet, wist Specklepaw niet, want alles nam nog een slechtere draai. Tidepaw had nog maar net uitgestammerd dat ze had gezegd dat ze haar oom hier mocht opzoeken of er kwam een andere kater naar voren. Eentje die al helemaal niet blij keek en eigenlijk best oud was. Hoe hij sprak en iedereen naar hem keek leek hij de leider te zijn, maar om eerlijk te zijn had Specklepaw geen flauw idee. Ze had niet echt opgelet toen haar verteld werd over de leiders van de andere clans, niet gedacht dat ze er gauw eentje zou ontmoeten. Dat was voordat ze dit in haar hoofd had gehaald, natuurlijk. Er werd haar verteld dat familieleden uit verschillende clans elkaar op gatherings konden spreken. “Maar dat duurt nog zo lang, en mam zei dat ik hem mocht ontmoeten als ik apprentice was,” Besloot Specklepaw in te brengen. Weer niet de slimste koers van actie, maar ze had niet echt een brain-to-mouth filter, iets wat haar al wel vaker in de problemen had gebracht.
De blik van de Shadowclanleider ging naar haar oom toe en ze schoot zelf een lichtelijk schuldige blik naar hem toe. Hij zou toch niet in de problemen komen? Het was haar keuze geweest hier naar toe te komen en daar had Settleddust niets van kunnen weten. Echter leek hij niet daarom een slechte poot voor te hebben bij de leider, maar om hoe hij zijn apprentice had opgeleid. Oh, was Tidepaw zijn apprentice dan? Een hoop informatie waar Specklepaw geen logica uit kon halen. Alles ging over haar hoofd heen, en dat was niet abnormaal, maar een ding stak wel bij haar. Ze waren aan het praten alsof ze er niet bij stond. Iets wat misschien handig zou zijn geweest om geheimen te overhoren, of bruikbare informatie, als ze niet duidelijk doorhadden dat ze stond te luisteren en er was. Dat zorgde wel voor lichtelijke irritatie bij het poesje, want dat betekende dat ze haar met opzet negeerden. “En wat als ik niet terug wil?” Besloot ze brutaal te vragen. Ja, de les in manieren had ze duidelijk gemist. En de les van je mond houden in een vijandige clan voor de leider van die clan ook. Oops.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Oh bij de sterren. Zijn lieve, onschuldige, Tidepaw. Veel te goedgelovig. Te naïef. Zijn blik ging naar de Riverclanner, zijn nichtje. Zijn gezicht vertrok. Oh ze zaten beide zo, zo erg in de problemen. Acornstar kwam zich vervolgens ook met de commotie bemoeien, vertellend dat het niet was toegestaan. De Riverclanner leek een beetje de ernst van de situatie in te zien. Acornstar besloot nog een sneer op zijn training te geven. Oh, eikel, letterlijk. ‘Ik heb geleerd van de beste,’ miauwde hij zonder een hartslag te twijfelen. Maar hij besloot er nog niet verder niet druk om te maken. Nee, hij moest zich zorgen maken over dit tweetal voor hem. Hij kreeg ook nog de opdracht om dit op te lossen. Oh ja, dat zou vast goed komen. Zijn blik was vooral erg teleurgesteld toen hij naar Tidepaw keek. Hij veranderde in een iets pissigere blik toen hij naar Specklepaw keek die haar bek weer open trok. "Maar dat duurt nog zo lang". De jeugd had ook geen geduld. Bovendien wist hij niet wat zijn zus precies had gezegd tegen deze apprentice, maar ze had het of verkeerd opgepikt. Littlefish was sowieso ook niet zo op de regels. Zij met zijn tweeën spraken natuurlijk wel zo nu en dan. Maar de dochter van haar, hij hoopte dat ze toch wat gedisiplineerder zou worden. ‘Door deze stunt duurt het vast nog veel langer, ik betwijfel het dat je volgende gathering mee mag.’ De apprentice besloot vervolgens nog eens te zeggen wat als ze niet weg wilde. ‘Die keuze heb je niet.’ Hij keek naar Tidepaw en schudde nog een keer afkeurend zijn kop. ‘Ik zal je zelf terugbrengen naar Riverclan. Ondertussen, Tidepaw, ben ik bang dat je niet meer alleen het kamp uit mag. En totdat ik terugkom, mag je gaan peinzen over elke mogelijke betekenis van de eerste regel van de code.’ Hij zou als hij terugkwam wel eens goed met haar praten. Dit kon zich natuurlijk nooit weer herhalen. Hij liep vervolgens naar de gevlekte apprentice. Het was tijd om te vertrekken. ‘Kom,’ commandeerde hij dan ook simpel. En als ze niet zou luisteren, zou hij haar simpelweg bij haar nekvel meesleuren.

Ze wierp een twijfelachtige blik op haar zusje. Dat was.. Niet slim van haar. Ze duwde haar oren in haar nek bij de woorden van Acornstar, die haar nogal voor het blok gooide waar de hele clan bijstond. Dat was ook weer niet nodig. Ze rolde met haar ogen bij de woorden van Settleddust, die meeging in het bestraffen van haar zus recht voor ieders neus - inclusief die van de Riverclanner. Met een zucht kwam ze overeind, liep ze naar Tide toe en tikte ze die kort aan met haar staart. "Kom, we gaan naar de den," sprak ze zachtjes, waarna ze ieder die hun kant op keek een giftige blik gunde. Iedereen maakte wel is fouten.

Acornstar vermeldde streng dat Specklepaw helemaal die toestemming niet gehad had en aan zijn hele doen was duidelijk dat ze dat had moeten weten. Tidepaw plooide haar oortjes in haar nek en haar onderlip begon te trillen. En toen deed Settleddust er nog een schepje bovenop - ze mocht niet meer alleen het camp uit en ze mochtt zich verwachten aan een serieuze preek over de warriorcode. Tranen vulden haar blauwgroene ogen en liepen al snel over. Met haar staart tussen haar poten staarde ze naar de grond, waar de tranen van de grond beneden modder maakten. Haar zusje kwam haar gelukkig snel redden. Met zachte, warme stem sprak Dimpaw haar aan. Tidepaw schaarde zich naast haar, gesterkt door de donkere vacht van haar zus tegen die van haar. Ze keek Specklepaw met boze betraande oogjes nog een laatste keer diep in de ogen. Oh, dit zou ze onthouden. Dit was verraad in haar ogen. Nu zag ze er dom en goedgelovig uit tegenover de leider en, erger nog, tegenover haar mentor. Samen met Tidepaw ging ze naar de den. Daar zou ze goed kunnen uithuilen tegen haar zusje. Ze voelde zich vreselijk - alsof ze iedereen had teleurgesteld. Tegelijker tijd was ze ook ontzettend boos, niet alleen op zichzelf maar ook op Specklepaw en Acornstar en Settleddust. Het was niet alleen haar fout, toch? Zij was nog maar een jonge apprentice, zij wist ook niet alles!

(topic uit?)