One moment in time

Jasminekit was braafjes zichzelf bezig aan het houden met een heel mooi bloemetje dat één van de queens voor hen gebracht had, toen haar naam plots genoemd werd. Het poesje keek op met grote blauwe oogjes. De kattin die haar naam had gezegd, kende ze nog niet, en dat vond ze best wel eng. Had ze iets mis gedaan? Waarom moest ze haar specifiek hebben? Jasminekit maakte zichzelf klein en antwoordde niet meteen, ze keek enkel op met grote bange oogjes. Haar staart krulde ze beschermend om haar lichaam en het bloemetje waarmee ze aan het spelen was lag vergeten naast haar op de grond.

De grotere kattin liet zich zakken en leek te proberen om niet al te eng over te komen. Toch durfde Jasminekit nog geen oogcontact te maken. Ze staarde wat verlegen naar de grond en kneed de aarde met haar voorpootjes als om zichzelf te kalmeren. De apprentice vroeg haar iets over haar bloemetje, of ze er iets mee mocht doen. Haar oortjes bewogen lichtjes, waardoor het duidelijk was dat ze het gehoord en verstaan had. Jasminekit aarzelde even. Wat was het makkelijkste en het beste antwoord? "Uhm, ok..", fluisterde ze uiteindelijk zachtjes tegen de grond, zo stilletjes dat misschien alleen een mier die vlak onder haar neusje zou zitten het zou kunnen verstaan.

Jasminekit liet haar blik gespannen op de grond gericht. Ze voelde de kattin dichterbij komen en spande haar lichaampje op, alsof ze bang was dat ze opgetild of aangeraakt zou worden. Toen voelde ze iets heel raars aan haar oortje. Jasminekit trok even met haar oortje, niet goed begrijpend wat er net gebeurd was. Ze fronste niet-begrijpend en waagde het om haar blik ietsje hoger te richten, naar de voorpootjes van de medicine cat. "Kijk", maande die haar aan, maar naar wat moest ze kijken? "Kijk?", herhaalde het poesje heel zachtjes in zichzelf, helemaal in de war. Huh?

Blijkbaar had ze een mooi bloemetje achter haar oor. Dat fluisterde de medicine cat haar toe, met een aanmaning om maar eens te voelen met haar poot. Jasminekit wierp even een blik omhoog, naar de grotere kattin, maar toen hun blikken elkaar ontmoeten keek ze snel weer naar beneden. Ze vond het oncomfortabel om iemand recht in de ogen aan te kijken, zeker als het iemand was die ze niet zo goed kende en al hélemaal als diegene hoger in rang was. Jasminekit tilde haar voorpootje op, lichtjes trillend, en voelde héél voorzichtig aan haar oortje. Ze voelde inderdaad de delicate bloemblaadjes. Maar waarom zou Remnantpaw dat doen? Had het een voordeel om een bloemetje achter je oor te zetten, of was het puur decoratie? Haar blik was verwonderd op de grond gericht terwijl ze het zich af vroeg. Het was wel een leuk idee, in ieder geval, en eentje waar ze waarschijnlijk zelf niet opgekomen was. Zo slim was ze immers niet; niet zoals een medicine cat.

De medicine cat mauwde dat zij nu de knapste kitten was van heel Thunderclan. Jasminekit was daar toch niet zo zeker van. Ze wist ook niet of ze dat wel wou - want zou die niet heel veel aandacht krijgen dan? Ze wou niet in het middelpunt van de belangstelling staan. Ze was heel gelukkig met onzichtbaar zijn. Het poesje besloot om zich uit de voeten te maken; alle moed die ze nog had gehad was opgebruikt en ze was doodop. Sociaal zijn was eng en vermoeiend, dat wist ze wel. Jasminekit hield het bloemetje wel op haar oortje terwijl ze snel naar haar nest trippelde. Ze vond het niet zo erg om het bij te hebben, en de medicine cat was heel vriendelijk geweest. Soms wou ze dat ze moediger was - maar dat zou een gevecht voor een andere dag moeten zijn. Nu wou ze vooral heel graag slapen.

- Topic uit