When the night falls

Het begon langzaamaan avond te worden. Het was nu langer licht buiten waardoor Silverfall meer tijd had om haar taken te doen. Ze had drie vissen weten te vangen op de middag en deze had ze tussen haar kaken geklemd terwijl ze weer terug naar het kamp liep. Ze herinnerde zich nog hoe vaak ze gestruikeld was toen ze als apprentice met drie vangsten terug naar het kamp was gelopen en zelfs nu ze warrior was, was het nog steeds lastig om niet over haar poten of over de prooi te struikelen. Ze was vrij klein van bouw en zou dat ook heel haar leven blijven, maar ze had aardig veel kracht in haar poten en ook aardig wat spiermassa opgebouwd tijdens haar training, dus ze moest het vooral daar van hebben. Ze liep het kamp binnen – zonder te struikelen! – en legde de vis neer op de prooistapel. Ze liet haar blik kort door het kamp glijden en haar amberkleurige ogen bleven hangen op Hyenafang, een kat die nog niet zo heel lang warrior was. Ze pakte één van de grotere vissen die ze samen konden delen van de prooistapel en liep naar hem toe, waarna ze de vis voor zijn poten op de grond liet vallen. ”Hey,” begroette ze hem kalmpjes. ”Vind je het erg als ik bij je kom zitten?” Anders ging ze wel ergens anders zitten. Voor haar maakte het allemaal niet zo veel uit.

De vriendelijkheid die naar haar gericht werd, beantwoordde ze met een glimlach van zichzelf. ”Don’t mind if I do,” grinnikte ze, waarna ze naast hem ging zitten. De zon was inmiddels naar het laagste punt gezakt en de hemel ging over in allerlei prachtige kleuren die Silverfall zeker zou missen zodra de wintertijd weer aanbrak. Dan zou ze misschien te gefocust zijn op haar taken om daarvan te genieten, maar nu was ze steeds lekker op tijd in het kamp om het te kunnen aanschouwen. ”Hoe gaat het met je training?” vroeg ze aan hem. Ze kon zich vaag herinneren dat hij twee apprentices had gekregen. Van de kroost van Blueflower, als ze zich niet vergiste. ”Het waren er twee die je moet opleiden, niet?” Het moest vast niet gemakkelijk zijn om als jonge warrior zijnde al gelijk voor twee apprentices te zorgen, maar als hij dit succesvol afrondde, dan wilde dat wel zeggen dat RiverClan er een zeer capabele warrior bij had gekregen. En het feit dat het Blueflower’s kittens waren, was misschien net dat beetje uitdaging, zeker met de drama die zich had afgespeeld de afgelopen tijd.

Silverfall’s mondhoek kroop lichtelijk omhoog toen Hyenafang zijn antwoord gaf. Ja, energie was een goed ding, maar ze moesten natuurlijk wel serieus kunnen blijven en kunnen luisteren op momenten dat dat nodig was. Gelukkig had zij daar met haar vorige apprentice geen problemen mee gehad. Verre van zelfs. ”Het kan op sommige momenten ook wel veel energie van je vergen,” sprak Silverfall koeltjes. Haar blik gleed naar hem toen hij aangaf wie zijn apprentices waren en ze knikte. Het waren dus inderdaad kittens van Blueflower. ”Ja. Ook vlak nadat ik warrior was geworden,” zei ze tegen hem. ”Ik heb aan Crystalstar aangegeven alweer klaar te zijn voor een nieuwe apprentice, dus ik ben benieuwd. Het is altijd maar even gokken met wat voor soort persoonlijkheid je gematcht wordt.” Al hield ze wel van een uitdaging, dus dat zat zeker wel goed. ”Maar tot nu toe dus geen obstakels tegengekomen tijdens je training?” Want ja, Blueflower was nu weg naar wie weet waar en Silverfall kon zich voorstellen dat niet alle kittens van Blueflower daar even goed mee om konden gaan. Maar als ze het zo hoorde, dan had Hyenafang daar tot dusver geen problemen van ondervonden. Goed voor hem.

Silverfall’s amberkleurige blik richtte zich peilend naar Hyenafang toen hij zijn zachte woorden sprak en daarmee ook zijn gevoelens en twijfels met haar deelde, iets wat ze niet direct had verwacht. Het was immers niet alsof ze elkaar op een intiemer level kende dat Silverfall dit al meteen had verwacht, maar net zoals bij al haar Clanmates sloeg ze de toenadering tot een dieper gesprek niet af. Deels omdat ze begaan met hun was, maar ook deels omdat ze nieuwsgierig was naar waarom sommige dingen werden gezegd. ”Waarom vraag je jezelf dat af?” vroeg ze op een kalme toon, al kon ze ergens wel raden waarom hij dat deed. Het was immers een behoorlijke verantwoordelijkheid om twee apprentices op je te nemen en dan ook nog eens twee apprentices waar zo veel drama omheen lag op dit moment, al dacht Silverfall juist van zijn eerder gesproken woorden af te kunnen leiden dat zijn training juist wel goed ging. Misschien was het dan toch niet zo rooskleurig als dat hij eerst vol had proberen te houden.

Silverfall keek Hyenafang nietszeggend aan toen hij zijn woorden sprak. Ze was niet erg goed in communicatieve vaardigheden en hoewel ze perfect een luisterend oor aan haar Clanmates kon bieden, was haar capabiliteit om iemand gerust te stellen iets minder omdat ze zichzelf vooral berustte op feiten en niet op emotionele meningen. ”Dat had je je van te voren wel in kunnen denken toen je jezelf opgaf als mentor,” sprak ze dan ook met een lichte frons. Misschien niet het goedmoedige antwoord waar hij op gehoopt had, maar wel het antwoord dat berust was op een feit. Ze zuchtte kort toen hij zijn volgende opmerking maakte. ”Hyenafang,” sprak ze zijn naam koeltjes uit om zijn aandacht te trekken. ”Ik denk dat jij dat het beste voor jezelf uit kunt maken. Je hebt jezelf opgegeven als mentor voor een reden en je had je van te voren wel in kunnen denken dat het een grote verantwoordelijkheid zou worden. Hoe dat je ze opleidt, is aan jou, maar als je denkt het niet aan te kunnen of er toch niet klaar voor te zijn, wees dan eerlijk tegen Crystalstar en laat ze doorspelen naar een meer capabele mentor nu het nog kan. Soms is toegeven dat iets je niet lukt beter dan door blijven gaan en uiteindelijk met een slecht resultaat aan komen zetten.” Haar blik verzachtte iets. ”Je bent nog jong. Het is normaal dat je twijfels hebt en twee kittens van een deputy, die dan ook nog eens verdwenen is, is ook een grote verantwoordelijkheid. Maar laat je twijfels en je angsten niet in de weg van je capaciteiten staan, want dan bereik je enkel een slecht resultaat en een nog slechter gevoel mee.”