Bastard

Wat was het toch heerlijk weer. Crystalstar, met haar korte grijze vacht, genoot altijd enorm van Greenleaf. Vroeger, toen ze nog jong was geweest, was elk nieuwe seizoen een avontuur geweest. Nu merkte ze de geleidelijke overgang nauwelijks meer. De leader had intussen de bomen al vijf keer hun bladeren zien terug groeien, en was met elke keer een stukje minder verwonderd. Daartegenover was ze elk seizoen meer gaan waarderen voor de individuele kenmerken. Ze hielt van de rust die Leaffall met zich meebracht, van Leafbare's prachtige ochtenden, van het nieuwe leven dat New-leaf hen schonk. Maar het meest hielt ze van het warmste seizoen, wanneer de prooi in overvloed liep, en de clan werd gezegend met vele nieuwe kittens. En één van die kittens kwam juist nu op haar af. Nu was het belangrijk om te beseffen dat Crystalstar vooral hielt van het concept van kittens. Ze waren goed voor de clan en brachten vreugde aan hun ouders. Zelfs was ze niet de meest comfortabele met de jongsten van de clan, tenzij ze van haarzelf waren. En deze Ravenkit was absoluut niet van haar. Zijn naam had de clanleader een directe afgunst voor het katertje gegeven. Dat was volledig zijn moeders schuld; het was gestoord geweest om hem te vernoemen naar de Bloodclankater die in het geheim zijn vader was. Maar ze had geen bezwaar kunnen maken zonder het geheim te onthullen, en dus had ze de naam, die als een belediging voelde, maar moeten slikken. "Goeiemorgen, Ravenkit." Mauwde ze toen hij helemaal was genaderd. Ze sprak alsof hij de boodschapper van een andere clan was, zo formeel was het.

[Raven]

Lang had hij erover gepiekerd, wel zeker een hele minuut, maar hij ging het doen! Na Copperkit's mooie verhalen over de oorlog en de zware reis terug naar hun nieuwe thuis wist hij het: hun leader was echt heel cool. Na haar voor lange tijd in het echt aanschouwd te hebben respecteerde hij haar meteen. Zo had hij door dat ze slim en sterk was. En voor zo'n iemand had hij wel een vraag. Enthousiast huppelde hij naar haar toe, waar hij meteen werd begroet. Ze sprak heel anders dan zijn moeder en de andere queens, maar dat was vast een leaderding. "Goedemorgen Crystalstar!" Riep hij, wat niet nodig was aangezien ze recht tegenover elkaar stonden. "Heb je ooit weleens iemand.. verslagen?" Zijn stemmetje was plots een stuk zachter. Doodmaken was nou net wat hij nog niet durfde te zeggen. Hij maakte zich zelfs zo'n zorgen over zijn woordkeuze dat hij niet eens doorhad dat hij haar tutoyeerde.

Bij Starclan, natuurlijk moest hij ook nog praktisch naar haar schreeuwen. Konden kittens niet gewoon geboren worden als apprentices? Waarom moesten ze dealen met deze kleine, moeilijke energiebommen? Gelukkig leek Ravenkit zichzelf al gauw te verbeteren, want hij verlaagde zijn volume een stukje. Hij noemde haar 'je' wat haar niet helemaal zinde, hoewel ze geen zin had om hem te corrigeren, en stelde een bijzondere vraag. Was het een implicatie? Zou hij, op die leeftijd, überhaupt begrijpen wat sterven was? Of wilde hij echt gewoon weten of zijn leader in haar zestig moons in dit woud ooit één iemand had verslagen in een gevecht? "Ja, Ravenkit. Ik heb weleens iemand verslagen in een gevecht. Of wil je weten of ik weleens iemand gedood heb?" Vroeg Crystalstar, misschien meer recht voor z'n raap dan nodig was geweest.

Het bekje van de kater viel open. Dat ze dat durfde te zeggen. Hij was in ieder geval blij dat hij het zelf niet hoefde uit te spreken. Zijn moeder zou dat namelijk ongetwijfeld niet leuk vinden. "Ja, dat wil ik weten!" Tetterde hij weer nu het niet uitmaakte of iemand hem hoorde. Alleen de grootste warriors hadden dat ooit gedaan. En al had hij niet bepaald een besef van wat vermoorden was, het klonk in ieder geval erg episch en cool. Crystalstar had het sowieso al een keer gedaan, dat kon niet anders.

Wat een bloeddorstigheid voor een kitten. Maar waarschijnlijk besefte Ravenkit niet eens waar hij het over had. Waarschijnlijk wist hij niet wat het betekende om te sterven, of om te moorden. "Ja, ik heb wel eens een leven moeten nemen." Mauwde ze. Dat was de juiste manier om het te zeggen. Ze had een leven van Acornstar genomen, maar had hem niet afgemaakt. Wellicht was er ooit een Bloodclankat bezweken aan de wonden die ze hen had toegebracht, maar dat zou ze nooit weten. In werkelijkheid had Crystalstar nooit iemand gedood.

Enthousiast lichtten zijn ogen op. Nu wist hij het weer! Copperkit had hem verteld over hoe Crystalstar in het epische gevecht met ShadowClan een leven van hun leader had genomen. En was zij nou ook gestorven? Helemaal zeker wist hij het niet meer, maar hij was er van overtuigd dat ze het over die kater had. "Ja! Van Eekhoornstar toch? En hij toch ook van jou? En toen durfde Eekhoornstar niet meer en hadden wij gewonnen." Hij was helemaal trots op hoeveel hij wist. De poes zou hem nu sowieso erg slim vinden.

Hmm, hoe wist hij dat nou weer? Crystalstar had niet verwacht dat Seamist het type was om oorlogverhaaltjes aan haar jonge kittens te vertellen. En van Arcticwolf verwachtte ze niet dat hij ook maar iéts vertelde. Maar toch scheen Ravenkit te weten van haar gevecht met Eekhoornstar. Als hij daardoor maar geen vervormd beeld over de dood kreeg. Een gevecht tussen twee leaders met reserve levens was niet bepaald een goed voorbeeld voor een kitten die nog niks van het concept wist. "Acornstar. Ja, ik heb met hem gevochten, en ik heb een leven van hem genomen. Maar hij is een Leader, dus bij hem ligt het een beetje anders dan wanneer ik een gewone Warrior had.. gedood." Dat was nog wel soort van Kittenvriendelijk uitgedrukt, toch?

De manier waarop ze de naam "Eekhoornstar" uitsprak ontging hem, want het klonk precies hetzelfde. Bovendien vertelde ze al snel interessantere dingen. Wow, ze had hem dus echt verslagen. Dat het anders lag dan bij een gewone warrior begreep hij even niet. Verward kantelde hij zijn kopje. "Wat is dan het verschil? Je gaat dan toch ook naar StarClan?" Vroeg hij eisend. Het was niet alsof hij zijn leader niet respecteerde. Hij wilde het gewoon heel graag weten.

Jeetje, ze wist dat hij geen vaderfiguur had, maar Lilypool mocht er wel iets meer aan doen om haar zoon in het gareel te houden. Crystalstar stond versteld van de dwingende toon waarop het kleine katertje alles zei. Hij was nog veel te jong om het opzettelijk te toen, dus als het niet snel uit hem werd gepraat zou dit voor altijd zijn houding zijn.Dat zou nog eens wat zijn. "Nou, als een normale Warrior sterft, dan gaat haar ziel voor altijd naar Starclan. Er is geen enkele manier om een kat terug te brengen in zijn lichaam. Ze zijn dood, voor altijd." Legde Crystalstar haarfijn uit, misschien veel te gedetailleerd voor een kit van nauwelijks twee moons. "Leaders daarentegen kunnen acht keer sterven en terugkomen. Pas wanneer ze hun negende leven verliezen komen ze niet meer terug. Starclan heeft ons die levens gegeven zodat wij langer kunnen regeren, en er niet iedere twee moons een nieuwe leader hoeft te komen."

Er kwamen heel wat grote woorden uit Crystalstars mond, veel te ingewikkeld voor zijn jonge brein. Wat hij er uit haalde was dat gewone warriors voor altijd dood gingen en leaders.. niet. Dat was een eng woord, dood. Maar als zijn leader het zei dan was het vast niet erg als hij hetzelfde deed. "En jij bent al een keer dood gegaan!" Glimlachte hij blij, trots op dat hij zoveel wist. Was mama ooit al een keer dood gegaan? Wacht, oh nee..

Er konden veel dingen over Crystalstar gezegd worden, maar ze was zeker geen meester in de pedagogiek. Ze was niet de beste in uitmaken wat je wel en niet kon zeggen tegen jonge katten. De beschrijving van de dood was daar misschien wel een van de mooiste voorbeelden van. Ravenkit's interesse verontrustte haar ook wel ietwat, maar misschien was dat gewoon hoe kittens in elkaar zaten. "Ja, dat klopt. Al twee keer zelfs." Oh jee, dat was niet handig. Ze kon niet aan Ravenkit gaan uitleggen hoe ze haar nek gebroken had door van een rots te glijden.

Met grote ogen keek hij naar haar op. Hij kende niet veel katten die al twee keer dood waren gegaan. Maar wacht, als het tijdens de oorlog was gebeurd, dan kende hij de andere keer nog niet. "Hoe ben je dan doodgegaan?" Vroeg hij net zo lekker schaamteloos als altijd. Dat had Copperkit hem dan weer níét verteld. Afwachtend keek hij de poes recht in haar ogen aan. Hij kon niet wachten om het trots aan zijn vriend te vertellen.

Een visioen van een ander zwart katertje, een andere Ravenkit, schoot door haar kop, en plotseling voelde Crystalstar een misselijkheid opkomen. Deze kitten wist niet wie zijn vader was, maar zij wist het, en ze had zichzelf beloofd ver weg te blijven van de nazaten van de verrader, ook al had ze Lilypool beloofd dat ze het zouden overleven. Geen van hen zou ooit haar kroon dragen, en geen zou ooit medicine cat zijn zolang zij leefde. Ze mochten warriors in de menigte worden, meer niet. "In de strijd." Mauwde ze kortaf, haar eerste dood negerend. "Ik moet weer verder, het leven van een leader is druk, Ravenkit." Het onbehagelijke gevoel liet zich niet zomaar wegwuiven, dus zij moest weg van de bron.

Wow, in de strijd. Dat ze herhaalde waar ze het het hele gesprek over hadden gehad, dat drong even niet door. Sip zonk zijn staart omlaag toen bleek dat ze er weer vandoor moest. Hij begreep het wel. Leaders moesten nou eenmaal álles doen. "Oké." Mauwde hij kortaf. "Tot de volgende keer, mevrouw de leader!" Mama zei altijd dat het netjes was om volwassenen met "meneer" of "mevrouw" aan de spreken. Vol trots van de indruk die hij ongetwijfeld op de grijze poes had gemaakt stapte hij weer richting de nursery. Copperkit vond hem nu sowieso enorm cool.

- Uit