Home [Eveningglow]

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Dit was het dan. Hier had hij al die manen op gewacht, om getwijfeld, slapeloze nachten voor gehad. Hij was hier nu een paar dagen, en nog geen één keer was hij één op één geweest met zijn zus. En nu stond hij voor de ingang van de nursery, en twijfelde hij weer. Wilde ze hem wel zien? Was ze nog steeds kwaad? Hij had haar achtergelaten, en moest je eens kijken wat er was gebeurd. Maar ze had hem een plek in de clan aangeboden, dus ze was vast ergens blij om hem te zien... toch? Rascal rechtte zijn schouders en haalde eenmaal diep adem. Hij moest niet zo zenuwachtig doen. Natuurlijk was ze blij! En ze waren geen kinderen meer. Ze waren volwassen. Hun eigen verhalen gemaakt, hun eigen trauma's overleefd, hun eigen littekens verdiend. En nu konden ze eindelijk weer naast elkaar zitten en praten, gewoon praten, gestolen tijd goedmaken. Dus zette hij een paar voorzichtige stappen de nursery binnen. De geuren die hem begroette deden hem direct weer denken aan zijn tijd met Vlinder samen. Hun reis, Vlinder hoogzwanger, en op het eind de geboorte. De herinneringen kwamen binnenstromen, hij kon ze niet stoppen, en meteen voelde hij weer zwaarte op zijn hart. Hij had een wat ernstige blik op zijn gezicht waarmee hij zijn eigen onzekerheid mee probeerde te verbergen. ‘Eveningglow?’ miauwde hij zachtjes. Hij keek de nursery binnen en ergens stroomde de gedachte binnen. Was hij hier ook geboren? ‘Kunnen we praten?’}

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal keek toe hoe Eveningglow haar kindjes geruststelde en hoe ze hem vervolgens buiten de nursery naar een stil plekje leidde. Elke stap onderweg zat hij al na te denken hoe hij alles moest verwoorden. Wat hij überhaupt wilde zeggen. Er waren zoveel dingen nog onbesproken. God, hij kende haar nauwelijks. Hij had zijn hele leven achtergelaten voor een kans, een minieme kans op vergelding. En toen ze zaten, wist hij ook niet waar hij moest beginnen. Hij keek even kort naar de grond, waarna hij geruisloos lucht over zijn lippen liet rollen. Hier ging het dan, want Eveningglow zei niets. Het was zijn beurt om te praten. Hij hief zijn kop en keek de poes aan. ‘Ik wil beginnen om te zeggen dat het me spijt. Alles. I-ik, ik dacht dat ik het beste deed om te vertrekken voor ons beide, maar - duidelijk - had ik het fout.’ Eveningglow was ontvoerd, haar kinderen voor het leven getraumatiseerd. ‘Ik had er voor je moeten zijn. Ik was egoïstisch, het spijt me.’ Hij kreeg een ernstige blik op zijn kop waarna hij haar weer aankeek. ‘Ik weet ook niet waar ik deze kans aan verdien, hoe makkelijk je me toeliet in je clan, je familie. Ik heb het gevoel dat ik niet eens het oppervlakte heb gekrast om dingen recht te zetten.’}

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Meteen werd zijn verontschuldiging in de wind geslagen, en was het Eveningglow die sorry probeerde te zeggen. Hij schudde zijn kop en zijn blik ging naar de grond, waarna hij zijn gezicht kort optrok. ‘Ik had hier voor je moeten zijn,’ herhaalde hij terug. Daar was waar de pijn bij hem lag. Hij had haar achtergelaten. En ze verplaatste de schuld naar hun ouders. Dat was makkelijk. Misschien moesten ze het daar ook gewoon bij laten. Zij was gestolen en zij was wees gemaakt, en dat was het. Hij keek weer op naar haar. Ze konden het eeuwen hebben over wat als, over hoe het had kunnen zijn, hoe het misschien had moeten zijn. Een diepe zucht rolde over zijn lippen. ‘Ik blijf een doelwit op mijn hoofd hebben. Ik ben een deserteur van Bloodclan. Als ze wind krijgen dat ik hier ben, komen ze op me jagen,’ miauwde hij. Met andere woorden. Hij wilde haar niet tot last zijn. Hij wilde haar niet dwingen dat haar clan hem moest beschermen. Die privileges had hij niet verdiend. ‘Ik wil er voor je zijn, maar ik wil geen gevaar zijn voor je clan, of voor jou.’}

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal keek met grote ogen naar de poes. Dit was niet hoe hij zijn zus herinnerde. Maar hoe kon hij ook anders verwachten, na alles wat ze doorheen was geweest? Bovendien had ze nu zoveel katten die naar haar opkeken, op haar rekenden, die wachtten op haar orders. Maar hij geloofde haar. Hij gaf een klein knikje. Hoe ze voor hem wilden vechten. Na alles. Ze waren bloed, en kennelijk was dat belangrijk. Een kleine lach sierde zijn gezicht. ‘Ik zal naast je staan,’ miauwde hij vastberaden. ‘Het zal eens tijd worden dat we ze een lesje leren wat ze ons aan hebben gedaan.’ Niet dat Eveningstar zijn hulp nodig zou hebben. Ze was krachtig, een wervelwind. Een moeder wiens kittens waren gestolen. Een moeder. Zijn gedachten gingen naar een gesprek lang geleden. Wisten de katten hier het al wel, hoe ze ooit haar eerste nest had laten.. Haar zwangerschap had gestopt. Hij zou er niet naar vragen. Hij moest gelukkig zijn dat ze weer samen waren, en dat hij weer familie had, en dat hij vanaf nu weer kon werken aan hun familie.}