Where are we now

Het was een bekend gevoel om je neus tegen de Moonstone aan te drukken en om vervolgens wakker te worden in StarClan. Toch zal het nooit echt wennen voor Shrimpnose. Het bleef speciaal en altijd een beetje spannend. Wat zou er deze keer gezegd worden? Had ze het goed gedaan? Haar gedachtes gingen naar Mousepaw. Ze had het teken toch wel goed geïnterpreteerd? Hoe zou het nu met haar gaan, met wie zou ze spreken? Zou ze geaccepteerd worden? Ja, natuurlijk wel. Shrimp geloofde van wel. Met nieuwsgierige blauwe ogen keek ze om zich heen, zoekend naar de bekende grote zwart, grijze gedaante.

Starclan's gras voelde welbekend onder zijn zware poten terwijl hij langzaam verscheen in de lucht achter haar. Sterren dansten van zijn vacht af en verdwenen in de lucht als vallende kometen tegen de duistere nacht van zijn pels. Ondertussen waren ze gelijk, hij en zij, behalve dat hij wandelde tussen de sterren en zij wandelde tussen de levenden. "Shrimpnose," groette hij haar kalm, waarna hij ging zitten.

Sterrenlichtjes danste om haar heen en Shrimpnose draaide om waar Smokebreath verscheen. Het was een wonderlijk gezicht, zijn vacht gevuld met kleine sterretjes. 'Shrimpnose,' groette hij haar, zijn stem klonk kalm. Een opgeluchte glimlach sierde haar snoetje, blij dat hij niet boos of teleurgesteld leek. Ze had het dan wel redelijk gedaan, hoopte ze. 'Hoi, Smokebreath. Hoe gaat het?'

Zijn priemende gele ogen stonden kalm, maar Shrimpnose wist net zo goed als hijzelf dat dat zo kon omslaan. Maar op het moment, mits ze niet ineens besloot te vertellen dat ze kittens verwachtte met een Thunderclanner ofzo, had hij geen reden om geïrriteerd te zijn. Hij knikte kalmpjes op haar woorden. "Jullie hebben de clans nog niet afgebrand, dus naar omstandigheden goed," bromde hij haar toe, waarna hij zijn dikke staart om zijn poten heenkrulde. "Je hebt een apprentice," stelde hij vast. Een apprentice die net zoveel kon leren van haar als dat zij er zelf van kon leren waarschijnlijk.

De kater knikte bij haar vraag. 'Jullie hebben de clans nog niet afgebrand, dus naar omstandigheden goed,' bromde hij. Shrimp lachte kort, ietwat nerveus. Hopelijk zou het niet snel gebeuren dan. Het zou Shrimpnose eerlijk gezegd niet verbazen. Het was op het moment rustig tussen de Clans, maar er was altijd spanning. Ze voelde het aan alles. 'Je hebt een apprentice,' stelde Smokebreath toen vast, haar uit haar gedachtes halend. Shrimp glimlachte verlegen en knikte. 'Ja, ik hoop dat ik het teken juist heb geïnterpreteerd..' Zal wel toch? Anders had ze wel eerder van StarClan gehoord, toch?

Smokebreath trok kalm met zijn rookzwarte oor toen de cremekleurige poes hem een vraag stelde over het teken wat ze gekregen hadden. Starclan was er enkel om te begeleiden, niet om keuzes te forceren. Hij zou haar nooit een duidelijk antwoord geven op een vraag. Hun tijd tussen de levenden was geweest. De levenden moesten zelf hun definitieve pad uitstippelen. Het enige wat zij konden, was zorgen dat het pad niet verschrikkelijk afdwaalde. "Zolang je je eigen hart volgt en de weg van Starclan bewandelt, zul je nooit verdwalen."  

'Zolang je je eigen hart volgt en de weg van Starclan bewandelt, zul je nooit verdwalen,' sprak Smokebreath kalm. Shrimpnose liet de woorden van de kater bezinken, waarna een kleine glimlach haar snoetje sierde. Ze knikte, de boodschap begrijpend. StarClan zal nooit iets precies uitleggen, ze moest het voornamelijk zelf doen. 'Dat is waar, ja. Ik hoop haar veel te kunnen leren,' miauwde ze. Hoewel het soms wel moeilijk was, maar ze wilde niet over de negatieve dingen hebben met Smokebreath. Het zal vast wel goed komen, en als ze iets had geleerd van de grote kater was het om zelfvertrouwen te hebben.

Shrimpnose leek onzeker te zijn over haar apprentice, maar Smokebreath wilde daar verder weinig woorden aan vuil maken. De kattin moest haar eigen weg kiezen. Het was geen toeval dat Mousepaw aan haar toegewezen was. Hij had haar gezegd dat ze op eigen poten moest leren staan, tegengas moest leren geven. Dus nu had ze tegengas personified. Op het gegeven moment was het meebuigen of breken. Hij hoopte dat Shrimpnose sterk genoeg was om voor het eerste te gaan. Maar hij had alle vertrouwen in haar. Ze mocht misschien huilen, of jammeren, of onzeker overkomen, maar ze had één ding waar niemand over kon twijfelen. Ze kwam het altijd weer te boven. Hij overbrugde de afstand tussen hen in en drukte zijn neus tegen de hare. "Je hebt veel kennis om te delen, en zo breng ik je vandaag nieuwe kennis," bromde hij, waarna zijn stem wat afweziger leek te worden. De blik in zijn ogen dwaalde ook af, alsof duizenden Starclan katten meespraken.

"‘As you watched your territory flow away in an endless torrent, cleansed from blood shed in situations so abhorrent. As the light of the dawning sun touches you with its rays, your paws may be set to walk a path towards better days."

Smokebreath zal vast wel doorhebben dat ze nog lang niet zo zelfverzekerd was als dat hij graag had willen zien. Toch was ze zelf al heel blij met de ontwikkelingen die ze elke dag mee maakte. Ze had al een stuk meer vertrouwen in haarzelf als toen ze net begonnen was. Mousepaw hielp daar zeker ook wel in mee. De robuuste kater kwam naar haar toe en drukte zijn neus tegen de hare. 'Je hebt veel kennis om te delen, en zo breng ik je vandaag nieuwe kennis,' bromde hij. Ze keek hem nieuwsgierig aan. Wat voor kennis zou dit zijn? Haar pels prikkelde echter wat omhoog toen zijn blik afwezig en glazig begon te worden.

'As you watched your territory flow away in an endless torrent, cleansed from blood shed in situations so abhorrent. As the light of the dawning sun touches you with its rays, your paws may be set to walk a path towards better days.'

Ze knipperde met haar blauwe ogen, zich afvragend wat het betekende. Dit was een prophecy. Ze probeerde het negatieve tussen de positieve woorden te zoeken, het addertje onder het gras. Maar het klonk... Goed? Ze keek de kater voor haar vragend aan, in de hoop dat hij meer kon laten blijken.

Ze gaf hem een vragende blik, natuurlijk was haar blik vragend. De woorden die hij had uitgesproken waren cryptisch en ze kon er waarschijnlijk niet heel erg veel mee. Maar ze was een grote meid, ze kon dit allemaal heel erg goed zelf. Een hint van een glimlach stond op zijn lippen terwijl hij haar aantikte met zijn staart en waren dat nou.. plagerige pretlichtjes in zijn ogen voor een seconde? "Succes Shrimpnose," miauwde de kater, waarna alles prompt op zwart ging en hij Shrimpnose zonder een verdere waarschuwing terugstuurde naar het land der levenden. Beetje om een uitleg vragen van een prophecy, kom nou. Ze zou beter moeten weten. Opvoeden die jonge medicine cats.

Yeet.

Ze had het niet verwacht natuurlijk, maar wel gehoopt. Ze fronste lichtjes toen ze de pretlichtjes in zijn ogen en de kleine hint van een glimlach rond zijn lippen zag. Hij tikte haar lichtjes aan met zijn staart. 'Succes Shrimpnose,' miauwde de kater. Nog voor ze verder iets kon zeggen, of wat dan ook, werd het zwart voor haar ogen. Knipperend werd ze wakker, met de Moonstone voor haar neus. Een zachte zucht verliet haar bekje terwijl ze stilletjes de Prophecy in haar hoofd bleef herhalen.