[Open] Only fools rush in

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Het was misschien zijn oude rebellie die weer op kwam spelen, misschien was het het feit dat hij altijd binnen de lijntjes moest blijven lopen, dat hij altijd politiek correct moest zijn. Hij kon niets goed doen. Bleef hij stil, dan was hij laf, opende hij zijn mond, dan was hij tegen de code. Zo ging het cirkeltje rond. Maar de laatste tijd was hij kwaad, boos, onrustig. Niets ging goed, letterlijk niets. En dan moest hij voor het publiek maar opgewekt zijn, optimistisch, alsof alles onder controle was. Dat was het niet. Dus brachten zijn poten hem naar de grenzen en verlangde zijn hart om iets te doen wat van hem was, enkel van hem. Zijn echte zelf, alsof hij voor even weer kon verdwijnen in het zijn van een niemand. Een domme apprentice, waar zijn grootste probleem was dat zijn ouders zijn ouders niet waren. Of misschien wel zelfs verder terug, toen hij een onschuldige kitten was, op reis naar de bergen en waar iedere stap een nieuw, vermoeiend avontuur was. Avontuur. Wanneer was de laatste keer dat hij iets had gedaan voor het eerst?

Zijn poten kwamen met moeite verder, hij was fysiek uitgeput en hij voelde dat zijn wereld elk moment kon gaan vallen. Dat kwam ervan als het je niet lukte om te jagen, en je moest lijden onder het feit dat andere katten en roofdieren je prooien steeds stalen. Hij kon zichzelf niet verdedigen door zijn zwak gestalte, en zijn stem functioneerde helft van de tijd niet. Een stille zucht rolde over zijn lippen heen terwijl de jonge kater traagzaam verder wandelde. Zijn maag knorde en zijn ijzige blik ving een kleine muis op die een nootje aan het opeten was. Er was alleen wel het probleem dat hij zich aan de andere kant van de grens bevond, precies waar dat de rogue niet kon komen. Want als hij één ding had geleerd uit het verleden, was het dat clankatten heel erg agressief konden doen als het om hun territorium ging en je de grenzen overschreed. Niet veel verder zag hij ook een oudere, bruin met witte shadowclan kat aankomen en dus had hij helemaal geen kans om even de grens over te steken in de hoop dat hij de muis had kunnen vangen. Zijn vermoeide, lege blik was naar de andere kat gepeild en hij fronste even. Wat was overleven toch zo'n moeilijke zooi.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust zijn ogen vielen op een muis, die onverstoord op een nootje aan het knabbelen was. Het was bijna zonde om hem te laten gaan, dus als gewoonte zakte hij in een jachthouding. Hij was als een wel geoliede machine, soepel sloop hij en tekstboek ving hij de muis. Een woordloos gebed ging naar Starclan, en toen hij opkeek zag hij pas dat er een kat over de grens stond. Settleddust keek hem voor een moment aan, zijn oren gingen kort in zijn nek. De geur die van hem af kwam was niet van een clan. Technisch gezien deed hij niets fout, dus legde hij de muis voor zijn poten en keek na nog een moment van stilte de kater lang aan. ‘Goedendag,’ miauwde hij kalm. ‘Wat brengt jou hier?’ Een rogue. Hij was niet meer zo'n fan van rogues na de oorlog met Riverclan. Hun loyaliteit was kennelijk te koop.