[Open] Lost in fading shadows

Ze wist niet waar ze heengebracht was. De geuren waren verwarrend en haar hoofd bleef tollen met de gedachte dat Bearkit en Beetlekit hier niet waren. Orchis had ze achtergelaten, maar waarom? Leefden ze nog? Waar was mama? Was zij wel mee? Haar adem stokte in haar keel terwijl ze zichzelf tot kalmte dwong. Ze kon niet in paniek raken. Deze katten roken dat als bloedhonden. Dus, in tegenstelling tot paniek, probeerde ze zichzelf zo onopvallend mogelijk te houden tussen de drukke, bezige katten en zoveel mogelijk in zich op te slaan. Ze vroeg niet om aandacht maar kreeg immers de hele tijd genoeg van Orchis, aandacht die ze helemaal niet wilde. Maar zelfs in deze drukte kon hij haar niet continu in de gaten houden. Hij had ook zat te doen. Misschien dat ze daarom wel zover gekomen was. Niet dat ze iets fout deed.. ze keek alleen maar, probeerde zoveel mogelijk te leren over haar nieuwe omgeving. Voorzichtig liep ze de gang door, oplettend dat ze tegen niemand aanbotste.

[Open]

_{Zahida kon niet uitten hoe blij ze was om weg te zijn uit dat stinkbos. Nu hoefde ze niet meer iedere dag op nat mos en vieze aarde te slapen, stond ze niet meer in prikkende stokjes overal waar ze liep en had ze weer een dak boven haar hoofd. Met een muis in haar bek liep ze hun nieuwe woonplaats in; het was even wennen, maar voor haar was het hier prima. Ze had één van de beste slaapplekken, met haar eigen bed en constant water tot haar beschikking. Zachtjes humde ze terwijl ze op zoek ging naar een plek om rustig haar muis op te eten. Haar blik viel op het jonge ding dat Orchis meegesleept had uit het bos. Dandelion heette het, niet? Ze versmalde haar groene ogen terwijl ze het jonk in de gaten hield, en besloot haar achterna te lopen, kijken wat ze deed.}

Ze voelde zich bekeken, ondanks alles. En ze had het recht er ook toe. Ze liep een beetje verloren tussen de katten, maar ze wist wel dat er op haar gelet werd. Ze voelde het aan de prikkende blikken in haar pels, hoe onzichtbaar ze zichzelf ook probeerde te maken. Haar hartje sloeg in haar keel terwijl ze om zich heen keek naar de gebroken raampjes, naar de scheuren in de muren. Ze hoopte tegen hoop in dat ze misschien wel iets kon vinden, een spoor van haar siblings, haar moeder. Ze voelde zich hier eenzaam en alleen. Ze zette haar pootjes omhoog tegen een klein raampje en keek of ze haar neus hierin kon drukken, totdat ze een bruin gemeleerde kattin zag met witte aftekeningen, die haar met heldere groene ogen bekeek. Met een beetje een beduusd plofje liet Dandelion zich weer op de grond zakken, iets wegstappend van het raampje, de blik van de kattin behoedzaam niet loslatend met haar oren wat naar achteren gedraaid.

_{Het was duidelijk te zien aan het kind dat deze zich ongemakkelijk voelde. Alles in haar houding schreeuwde ongemakkelijk, teruggetrokken, angstig. Haar mond had zich in een streep getrokken terwijl ze ernaar keek. Ze kon zich voorstellen dat ontvangen worden in Bloodclan niet al te gezellig moest zijn, en dat de overstap van het clanleven naar.. dit niet gemakkelijk kon zijn. Toch was het beter voor d'r, in de long run, maar daar zou ze later nog wel achter komen - wanneer ze haar trainingen zou krijgen. Haar groene ogen boorden in de amberen ogen van het kind, toen deze haar blik opving in een raam. Zahida gebaarde richting 't raam met haar poot. "Wat was je aan 't doen?" vroeg ze, wellicht iets scherper dan nodig was.}

Haar hartje sloeg in haar keel terwijl ze tegenover de verlittekende kattin stond. Ze was mooi, beeldschoon en had hele scherpe groene ogen. Dandelion voelde zich zo klein als een woelmuisje tegenover de kattin, in dit gekke wonderland. Onder de waakzame blik van Orchis, wie wellicht omschreven kon worden als de Mad Hatter of de Jabberwock van het verhaal, was zij slechts een kleine verloren Alice. En hier stond ze, even verloren tegenover deze nieuwe speler in het spel, een speler waarvan ze de rol nog niet van wist. De stem rinkelde scherp in haar oren, als het gebarsten glas van het raam waar ze bij stond. Ze slikte, haar mond wat droog, zoekend naar een geloofwaardige leugen, om vervolgens er geen te vinden. "Ik was.." Haar stem stierf af, haar hoofd liep kortstondig vast. Misschien zou eerlijk zijn wel hetgeen zijn wat haar minder straf opleverde. Elke keuze was op dit moment een risico. En instinctief, voelde dit alsof dit toch de beste was. "Ik was aan het kijken of Bearkit, Beetlekit en mama hier toch nog ergens waren.. Of ik ze kon zien." Het klonk kittenachtig, en kleintjes. Maar ze had nooit een keuze gehad. Ze was hierheen gebracht, afgescheiden van de rest. Het laatste wat ze van Bearkit had gezien was zijn gezicht geverfd in een canvas van bloed. Ze had ook zeker de announcement gehoord dat haar siblings achtergelaten werden. Maar toch, dit eenzame kind hoopte tegen alle hoop in, dat ze toch nog een glimp van ze op kon vangen.

_{Ze hoorde de eerlijke woorden van de kitten aan en kort overwoog ze hoe te reageren op de situatie. Hoewel de kitten voor haar eerlijk was, was 't niet een gewenst antwoord om te horen. Natuurlijk was het begrijpelijk, maar dat was niet hoe Bloodclan werkte. Haar blik stond strak op de jonge gevlekte kat terwijl ze een stap dichterbij zette, en kort met haar staart tegen diens zij aantikte. "Wanneer je twijfelt, kan je beter liegen." sprak ze, waarbij ze haar blik nu van het jonk aftrok en deze naar buiten richtte. "Als je het goed doet, komt niemand erachter - dat is heel belangrijk hier, Dandelion," vervolgde ze toen, haar stem zonder duidelijk te plaatsen emotie. "Bovendien zijn jouw siblings hier niet, en je moeder ook niet. Je hebt nu een nieuwe familie, of je het nu wil of niet. Hoe sneller je dat accepteert, hoe beter."}

Spanning zette haar spieren strak terwijl ze tegenover deze slanke kattin stond. Er stonden weinig emoties op het fijngebouwde, mooie hoofdje van de kattin en dat vond Dandelion moeilijk. Ze observeerde, leerde en reageerde, maar hier kon ze weinig aan aflezen. Haar adem haperde dan ook een paar keer in haar keel toen de kattin dichterbij stapte. Automatisch ging het kitten wat rechter staan toen de staart tegen haar aantikte. "Ik wist geen goede leugen.." reageerde ze automatisch, waarna ze haar blik afwendde, "Oke.." verbeterde ze zichzelf. Maar ze twijfelde aan de woorden van deze mooie poes. Immers, als Orchis haar betrapte... Een rilling trok over haar rug heen. Een doffe steek ging als een dolkstoot door haar hart bij de volgende woorden. Ergens wist ze het wel, diep in haar hart. Maar alsnog, desondanks, deed het zeer. Ze was hier alleen. "Ik probeer het.. maar ik ken hier nog bijna niemand." Orchis had haar voor zichzelf gehouden. Enkel guards had ze gekend die haar in haar plekje moesten houden. En nu? Nu wist ze niet waar ze moest beginnen. "Dus dat komt vast nog wel!" Verbeterde ze zichzelf weer, dit er snel aan toevoegend.

_{Een klein lachje trok over haar snuit heen toen ze de woorden van de ander aanhoorde. Dus het probleem lag hem niet in het liegen zelf, maar eerder dat ze geen leugen te verzinnen wist, hmm? Dat amuseerde haar - al durfde ze ook te zeggen dat het niet zo simpel lag, en dat de ander al wel geïntroduceerd zou kunnen zijn aan hoe Orchis handelde wanneer je tegen hem loog. "Een leugen hoeft niet altijd goed te zijn, zolang hij de waarheid maar verschuilt," sprak ze, al schudde ze daarna haar kop. "Maar dat telt wel alleen voor onbelangrijke situaties zoals dit. Wanneer het echt gevaarlijk is om te liegen, dan moet je een goeie leugen hebben. Daar moet je dan van te voren over nadenken." Kort keek ze schuin naar de ander, of die haar verhaal nog volgde. Misschien was het wel te ingewikkeld voor een 5 manen oud kind. Ze was gewend geraakt aan het intelligentielevel van Joan, dus wellicht was dit wel te hoog gegrepen.
"Hmm," humde ze toen op de volgende woorden van de kitten. "Hoe stel je jezelf voor dan?" vroeg ze, ervan uitgaand dat Dandelion dat bedoelde met 'ik probeer het'. Ze moest zeggen dat ze verbaasd stond van de positieve zin die de gevlekte kat nog toevoegde aan haar verhaal. Dat was.. onverwachts, en onthulde iets van kracht in de ander.}

Het korte lachje ontging Dandelion niet. Ze zoog deze kleine positieve emotie op als een spons, haakte zich hieraan vast. Een positieve bevestiging ging heel diep zitten ondertussen en onbewust besloot ze dat ze op de goede weg zat, dat ze deze poes tevreden gesteld had. Ze knikte dan ook met grote goudkleurige ogen. "Dus.. Ik had beter kunnen zeggen dat ik..." Ze viel eventjes stil, bedachtzaam, "Een vliegje wilde vangen?" probeerde ze, de korte glimlach die ze gezien had bij de ander spiegelend op haar eigen gelaat.
De volgende vraag liet de kitten echter kort naar haar poten kijken. Oh. Oh jee. Nou. Eigenlijk had ze het nog niet geprobeerd, niet gedurfd. Ze opende haar mond om antwoord te geven, maar sloot deze weer met een klap. Nee. Dandelion, je moest liegen, zelfs in onbelangrijke situaties. Enkele hartslagen tikten voorbij in stilte. "Hallo, ik ben Bi- Dandelion," zei ze, met zoveel mogelijk overtuiging, maar een duidelijke leugen. En ze deed haar weer verkeerd. Stom.. Er was zoveel om rekening mee te houden.

_{De ander was erg leergierig, viel haar op. Meteen testte Dandelion de correctie die Zahida gegeven had uit, en met een opgetrokken wenkbrauw knikte Zahida. "Heel goed," zei ze waarna ze om zich heen keek, meespelend in het verhaal. "Ik zie helemaal geen vliegje," vervolgde ze toen, waarbij ze de ander met een veelzeggende blik aankeek. Hoe zou de ander daarop reageren? Zou ze door liegen, of niet meer weten wat te zeggen?
Het was amuserend om te zien hoe de ander naar haar poten keek op haar vraag. Blijkbaar had Dandelion zich nog niet erg vaak voorgesteld, maar toch zei de kitten een zin tegen haar. De slip-up van diens naam liet Zahida varen. Daar zou ze vanzelf aan wennen, bovendien was het geen probleem als ze de naam Birdkit nog herinnerde, immers was dat ook een deel van haar identiteit. "Oké, nu weet ik hoe jij heet. Ken je mij nu?" vroeg ze het kind helpend.}

Er was geen vliegje. Dandelion bevroor en haar blik schoot naar het raam toe, duidelijk van haar pad geslagen door de opmerking van Zahida. Nee inderdaad, er was geen vliegje. Er was nooit een vliegje geweest. Ze draaide één van haar twee grote oren kort naar achteren terwijl ze nadacht. Het ging allemaal niet vanzelf en alles behalve snel, maar er kwam een antwoord. "Die is weggevlogen," protesteerde ze, naar het gebarsten raam kijkend. Die was open, dus dat kon!
De spanning kwam echter meteen weer terug toen ze zichzelf verkeerd voorstelde. Ze herinnerde zich weer hoe Orchis haar in de poel gedrukt had toen ze het niet begreep, hoe het koude water in haar neus en keel voelde, hoe haar longen gebrand hadden. Maar er kwam geen boosheid, enkel een vraag terug. "Nee, want ik weet jouw naam nog niet," Vertelde Dandelion, wat opkikkerend, "Wat is jouw naam?" Ze besloot dat ze deze poes aardig vond. Misschien was niet iedereen hier zo slecht.

_{Een grijns brak door op haar snuit terwijl ze keek naar de inner turmoil van Dandelion toen die aan het nadenken was over het vliegje. Toen diens blik naar het raam gleed, moest Zahida zich inhouden niet te knikken. Een enthousiaste grinnik rolde over haar lippen toen Dandelion vertelde dat het vliegje weggevlogen was. "Goed zo! Zie je, makkelijk he?" vroeg ze waarna ze de ander een korte aai over haar bol gaf. Als ze zo doorging, zou ze er wel komen. Het was alleen belangrijk om even geleid te worden, om iets van houvast te krijgen, als je plots in een plek als dit gedropt werd.
Ah, en Dandelion leerde snel, want op haar laatste vraag leek ze ook meteen te begrijpen wat ze bedoelde. Ze knikte aansporend toen de ander vertelde dat ze haar naam niet wist. "Ik heet Zahida," stelde ze zichzelf voor en ze glimlachte nu. Hield zichzelf expres wat minder afstandelijk dan ze net gedaan had, want god ze zag hoe erg het kind dat nu nodig had. Orchis dacht misschien dat angst de beste leermethode was, maar Zahida zag dat anders. Zonder een stuk drijfhout zwemmen in wilde waters was levensgevaarlijk. "Nu kennen we elkaar. Zijn we nu ook vrienden?"}

De opgeluchte zucht glipte automatisch over haar lippen toen Zahida haar prees over haar leugens. Dat.. viel wel mee eigenlijk. Misschien kon ze dat wel vaker doen. Haar glimlach werd wat blijer, haar amberkleurige ogen begonnen wat meer te twinkelen. Voorzichtig, maar misschien niet voorzichtig genoeg in een plek als deze, opende ze zich wat meer tegenover de herfstkleurige poes. Zou ze ooit ook zo mooi worden als zij?
Voorzichtig knikte Dandelion bij het horen van de naam. Een beetje ingewikkeld en ze had geen idee wat het betekende, maar het was een mooie naam voor een mooie poes die ook nog eens aardig was. Maar.. ze had die naam gehoord. In een flits kwam het terug. Het gekrijs, het bloed wat op de planken spetterde van het gevecht wat ze gedwongen had moeten kijken. Als ze haar kop afwendde, had ze immers straf gehad. Haar staart pofte ietsjes op en haar blik sloot zich weer iets af. Altijd bij het aangezicht van bloed ging haar gedachte naar het geluid van een krakende kaak, naar een ijzig geschreeuw van haar broertje en zijn rode bloed wat haast zwart had geleken in het maanlicht. De volgende vraag van de poes liet haar weer iets terugkeren, maar ze was duidelijk nog steeds iets uit haar doen. "Uh.. jawel? Als.. als jij dat niet erg vindt?" Als jij me geen pijn doet..

_{Het kind leek haar gedrag constant te spiegelen. Waar Zahida haar houding opende, deed ook zij dit. Echter kwam dit plots tot halt toen ze haar naam vertelde. Haar ogen versmalden zich iets, twijfelend, alsof ze Dandelion wilde vragen wat er aan de hand was. Ze kon het zich niet bedenken, maar het was wel vervelend. Waar ze de ander net een beetje uit haar schulp begon te halen, ging ze hier net zo snel weer in terug. "Ik wil wel vrienden zijn," miauwde Za, nu weer wat voorzichtiger. "Maar als jij het niet wil, mag je dat tegen me zeggen. Daar mag je eerlijk in zijn en hoef je niet te liegen, want ik vind het niet erg als je het liever niet wil. Het is best een beetje spannend, of niet?" sprak ze, misschien wel iets te meelevend, misschien wel iets te lief. Wat haar bezielde om soms zo soft te doen.. Ze snapte het zelf ook niet. Had ze niet een paar moons geleden besloten om een harteloze soldaat te worden? Dan was gevoel als deze niet per se gepast. Bovendien kon ze niet - of mocht ze niet vergeten waar haar dit eerder gebracht had. Jezelf zo binden aan een kind was gevaarlijk.. Maar toch kon ze het niet laten.}

Onderwerp: Re: [Open] Lost in fading shadows