Genoeg ge-Riverclan voor vandaag

De rivier die ooit zo sierlijk door het landschap had gestroomd was nu een meer, zelfs voor een RiverClanner moeilijk te overbruggen. Nee, deze tijd was geen prettige voor de stoere kater met watervrees. Ondanks zijn afkeer had hij toch een vis weten te vangen. Landprooi werd hen vooral nu immers erg moeilijk gemaakt. Met een zucht liet hij zijn vangst vallen en ging hij in de zon zitten. Niet ver bij hem vandaag kwam Carrioncough tevoorschijn. Hermit vond hem maar een vreemd type. Zijn naam paste perfect bij de sfeer die hij uitstraalde: ziekelijk. "Heeeyy beste vriend." Begroette hij hem met een duidelijke ironische tint, maar zeker niet onaardig. Mijn zijn staart wenkte hij de ander naar hem toe. Niks mis met een beetje kletsen. Hoe raarder iemand was, hoe interessanter, hm?

[Carrioncough]

Een grijns verscheen op zijn gezicht toen de ander op hem af kwam. Dit ging nog grappig worden, vreemd als Carrioncough was. De kater leek echter een ander plan te hebben en beschuldigde hem van het beschamendste ooit: de waarheid. Verbluft keek hij de ander aan, zijn bek opengevallen. Al snel wist hij zich te herstellen. "Sorry, nee?" Bracht Hermit uit. Doei, dat kon hij onmogelijk weten. En zei hij nou "mede"? Hij was toch echt zojuist uit het water gestapt. "Hoe kom je daar op?" Blafte hij, nu met meer pit. Het laatste wat hij wilde was dat deze creep aan iedereen ging vertellen wat voor een "loser" hij was.

Het was net een coming-out, zoals de kater over watervrees sprak. Behalve dat het daadwerkelijk terecht was om het tweede te verbergen. Welke RiverClanner dacht nou zo? Met die attitude kon je nooit een grootste warrior worden, laat staan Deputy. "Nee, ik zie je nooit vissen.." Sprak hij haast sarcastisch, de andere kant op kijkend. "Maar jij doet wel meer gekke dingen. Waarom ben je er zo van overtuigd dat wij iets gemeen hebben?" Het was niet alsof hij het tegenover zichzelf ontkende. Nee, alleen idioten kenden zichzelf zo slecht. Maar dat betekende niet dat deze gek het hoefde te weten, laat staan doorgronden. Daar kon hij helemaal niet tegen.

Verstomd keek hij de ander aan. Nou ja zeg, wat had Cottonflower hier nou mee te maken? Beledigde hij haar nu? Dat viel bij Hermit vrij slecht. Zijn oren stonden nu in zijn nek. De kater tegenover hem verdacht zijn watervrees niet alleen, hij wíst het. En dat klonk vrij logisch gezien hij precies wist hoe het was. Een zucht verliet zijn bek en hij liet zijn ogen rollen. "Goed, je hebt me. Voel je je nu slim?" Pff, hij was helemaal klaar met deze malloot. "Waarom ben je zo geobsedeerd met mij? Zit je ergens mee ofzo?" Waar dit als oprechte interesse had kunnen klinken, lag nu een dikke laag zelfverdediging. Hij had toegegeven, maar kon nog niet toegeven.

Iedereen die zichzelf slim vond was dat vaak juist níét, of wist zichzelf in ieder geval vaak te overschatten. Carrioncough leek daar het perfecte voorbeeld van te zijn. Toen de vreemde kater verder sprak werd Hermit alsmaar verwarder. Hoe nam hij alles zo letterlijk? "Ten eerste. Vriend is een woord dat veel katten heel losjes gebruiken, vaak zelfs ironisch." Hij stopte even met praten, zodat de kater het misschien zou begrijpen. "En ten tweede heb ik je wel begroet, maar begon jij opeens in mijn persoonlijke leven te wroeten. En dat is dus niet hoe je vrienden maakt." Gradueel was zijn manier van spreken steeds meer gaan klinken alsof hij een kitten de betekenis van vriendschap uitlegde. En heel eerlijk: sociaal gestoord als de ander was leek hem dat ook wel nodig.

Hij had heel wat tegenwind verwacht, maar kreeg er enkel een begripvolle reactie voor terug. Althans, de ander leek Hermit's mening over hem te accepteren. Nu was hij al helemaal in de war. Van zijn stuk gebracht wist hij er enkel een knik van af te brengen. Nou, hij kreeg in ieder geval zijn gelijk, dus dat voelde goed. "In gedachten aan het klagen over al dat water." Grinnikte hij wat gespannen door de vreemde sfeer waar het tweetal zich in verkeerde. Nu Carrion en hij elkaars geheim wisten was het wel veilig om zo te praten. Wie weet stemde de ander wel met hem in en was dit het begin van een prachtige vriendschap. De gedachte liet hem in het klein speels met zijn ogen rollen.

Het was me toch een vreemd gesprek. Van uiterst ongemakkelijk was het overgegaan in small-talk, aka nog steeds ongemakkelijk. Was dit hoe de zwarte kater met iedereen omging? Het zou hem haast niks verbazen. Hermit bracht het er om eerlijk te zijn ook niet al te best vanaf. Hij wist niet wat het was, maar de ander bracht iets in hem los wat er bij anderen niet was. En normaal was hij nog zo smooth.. "Maar echt. Om dingen minder erg te maken geef ik in mijn hoofd altijd Crystalstar de fout." Grapte hij, al was dat helemaal niet waar. Hij gaf de poes van veel dingen de schuld, maar alleen verbaal en als het ook echt waar was. Hij wist niet eens waarom hij dat zei. Carrioncough had overigens geen bijzonder goede of slechte band met hun leader..

Gelukkig leek de zwarte kater het niet erg te vinden dat hij zojuist hun leader had beledigd. Zó nationalistisch was hij dus blijkbaar ook weer niet. Alweer iets wat hem niet verbaasde. Bij Carrion's vraag knikte hij wat twijfelachtig van ja. Nu de twee wat normaler tegen elkaar deden had hij niet bepaald een reden om hem af te wijzen. Bovendien moest hij vandaag nog iets nuttigs doen. "Prima, wat dacht je van Small Forest?" Één van de weinige plekken die niet onder water stond, aangezien het daar wat hoger gelegen was. Dat daar alleen maar landprooi te vinden was leek hem een prettige toevallige bijkomstigheid.

Normaal gezien werd hij ongemakkelijk van stilte en nu was dat niet anders. Voor de verandering was hij echter wel blij met dat hij niet met hém hoefde te praten. Toen de zwarte kater zijn bek opentrok had Hermit verwacht dat het over de jacht ging. Zijn bekje viel dus ook open. Natuurlijk wist iedereen inmiddels al wel van hem en Cotton, dat was geen geheim, maar dachten ze dat het zó serieus was? Wat een directe vraag trouwens. Hij wilde überhaupt nog helemaal geen kittens. "Uh-Ik, ehm-" Bracht hij uit. "Nog lang niet. Dat zou niet.. verantwoordelijk zijn." In dat geval was de ander bijzonder verstandig.

Het gesprek leek tot een einde te komen en haast wilde hij iets bedenken om weer te kunnen gaan, tot Carrion's houding wees op prooi in de buurt. Ugh. Al snel zag hij de houtduif ook. Eerlijk gezegd had hij geen zin, al helemaal niet op de ander zijn verzoek. Om de vogel niet te laten schrikken maakte hij een geruisloos gebaar met zijn kop. "Gaat uw gang".