[Seamist] Steady me and stir me

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal was uit geborgenheid voor Thunderclan nog geen stap buiten de grenzen geweest, hij had nog niet eens zijn kop laten zien aan de grenzen. Hij wilde de eer van zijn nieuwe thuis niet aantasten, door roddels door de clan te laten zinderen dat ze rogues binnen hun rangen namen. Bovendien wilde hij niet laten weten aan Bloodclan dat hij weer terug was in het woud, hij had nog altijd een doelwit op zijn hoofd. De titel vogelvrij. En op momenten zoals deze, dacht hij dat hij debiel was om te denken dat hij hier kon blijven. Waarom zou hij de eer van zijn zus en Thunderclan op het spel zetten voor een sprankje van zijn eigen geluk. Maar die zorgen had hij geuit bij zijn zus en zij wilde dat hij bleef. Dus hij bleef. En voor het eerst had hij zijn poten hem naar de grens laten brengen, om de rivier van dichtbij te bekijken. Het was altijd van een afstand geweest, van een dak van een hoog tweebeennest, als een blauw lint tussen velden en bomen door. Hij zag een waterrat bij de oever zitten en automatisch dook hij in een jachthouding, sloop en doodde het in geoefende precisie. Maar geen dankwoord naar een geloof rolde over zijn lippen toen hij de nek van het beestje brak. Het was voor hem gewoon prooi. Maar tot zijn schrik toen hij zijn kop hief, zag hij dat hij niet meer alleen was. Aan de overkant van de rivier stond een Riverclanner.

The space between life and death, that's where we are most alive