[OPEN] When you didn't pay attention in class

Okay, dus misschien had Specklepaw niet zo goed opgelet tijdens haar eerste training die haar mentor haar had gegeven, maarja, haar mentor had er ook niet echt zin in gehad. Daarnaast, ze hadden haar verteld dat zodra ze apprentice was dat ze haar oom mocht ontmoeten, dus waarom niet nu? Dat waren twee van de redenen dat de jonge dame nu aan de andere kant van de grens met Shadowclan stond. Oops? Een andere reden was dat ze niet bepaald veel waarde hechte aan alle regels als ze haar pret deden bederven. Ze wilde gewoon haar mysterieuze oom ontmoeten en het was toch niet haar schuld dat ze impulsief en niet goed geïnformeerd was. Toch begon ze lichtelijke twijfels te hebben over haar plan nu, want het territorium zag er al zo anders uit en ze was nog maar een paar staartlengtes van de grens af. De grond was een stuk zompiger dan ze al was gewend, misschien door de recente vloed, of gewoon omdat het dat altijd wel was, maar haar pootjes waren al besmeurd met modder en smurrie. Ze trok haar lip op toen ze er weer een omhoog trok voor een nieuwe stap. Ew. Nou moest ze zich weer helemaal schoon gaan maken straks, wat een moeite.

Speckle staat aan de verkeerde kant van de grens met Shadowclan, voel je vrij binnen te vallen c:

Riverclan geur was wel heel dichtbij. Tidepaw was bang, maar ook weer niet - al haar interacties met Riverclan tot nu toe waren eerder positief, ook al moesten ze zogezegd vijanden zijn. De jonge apprentice snapte niet volledig waarom dat nodig was, waarom ze niet gewoon vrienden mochten zijn. En dus maakte ze haar weg naar de geur met lichte nervositeit. Ze herkende de geur verder niet, wist enkel dat het Riverclan was. Al snel kwam de gevlekte kattin in beeld. Ze leek jonger dan haar, misschien nog maar net apprentice, en ze stond aan de verkeerde kant van de grens. Tidepaw stelde zich niet meteen agressief op, dat zat niet zo in haar. Ze stopte een eindje van de kattin, op wat ze als veilige afstand beschouwde, en vroeg behoedzaam: "W-wat d-doe je h-hier?"

Oh, oei, ze was betrapt. Nouja, misschien kon dat in haar voordeel werken, want ze zou megod niet weten waar het Shadowclan kamp was, of het feit dat haar oom er uberhaupt was.  Toch leek de ander banger voor haar dan dat Specklepaw voor de ander moest zijn. Zij was hier aan de verkeerde kant van de grens, maar de rosse kattin die voor haar neus ineens was opgedoken stond te stotteren. Ja hoe ging ze dit eens uitleggen? “Nou kijk, grappig verhaal, ik uh, ik ben er pasgeleden achtergekomen dat ik familie in shadowclan heb. Dus die wilde ik bezoeken. Ze zeiden dat ik hem mocht ontmoeten als ik apprentice was,” vertelde ze de oudere apprentice luchtig. Beter om het maar aan te kaarten dat het haar verteld was dat het mocht, want dan zou zij in minder problemen komen. En anders had haar moeder ook maar niet moeten vertellen dat ze een mogelijke vader in Shadowclan had naast een oom. Plus, als ze wilden dat ze een babysitter kreeg, dan hadden ze haar maar een andere mentor moeten geven.

De Riverclanner leek gelukkig wel vriendelijk. Op luchtige toon legde ze uit waarom ze hier was: om haar familie te ontmoeten, blijkbaar. Tidepaw ontspande meteen toen ze dat hoorde. Ze knikte nadenkend even haar kopje opzij. Oh, dat snapte ze wel. Als zij familie had gehad in een andere clan zou ze ook graag op bezoek willen gaan! Maar voor zover ze wist was dat niet het geval, dus had ze dat probleem ook niet echt. Nu ja, behalve Newtspark... Maar dat was een heel ander verhaal. De Riverclanner vertelde dat ze hem mocht bezoeken toen ze apprentice was, wat ze nu waarschijnlijk was dan. "Oh, ok.", antwoordde Tidepaw, wat misschien niet echt de reactie was die ze zou moeten doen, maar wat moest ze anders doen? "V-volg m-maar dan.", vervolgde ze, waarna ze de Riverclan kattin met zich mee wenkte en koers zette naar het camp.

Hm okay, misschien had ze de waarheid een beetje uitgerekt toen ze zei dat ze toestemming had om ze te bezoeken, maar hey, het werkte. De oudere apprentice voor haar neus was nog steeds een beetje aan het hakkelen met haar woorden. Zou ze misschien gewoon een stotter hebben? Of was ze gewoon nog steeds nerveus? Niets om nerveus voor te zijn echter, hoewel, misschien als ze bij het kamp aan zouden komen, maar dat zocht ze dan wel uit. Voor nu had ze mooi een gids kunnen strikken om haar naar het kamp te kunnen bregen, dus stap één van haar plan was compleet. Ze trippelde dan ook zelfverzekerd achter de ander aan. Maar zo stil was het toch wel een beetje ongemakkelijk. “Dus, Ik ben Specklepaw,” besloot ze zichzelf voor te stellen, in de hoop om een gesprek aan te knopen, wantja wat moest je anders op vijandig territorium waar je eigenlijk niet hoorde te zijn? “Hoe is Shadowclan eigenlijk? Is het een leuke clan?” Dat was iets waar de ander vast wel over kon praten, geen geheimen ofzo. En, moest Specklepaw toegeven, ze was wel een beetje benieuwd of het nou zo verschillende was van Riverclan.