This feels surreal

Nu dat ze terug waren in het kamp en het daar heropgebouwd moest worden, waren er veel taken die moesten gebeuren. Silverfall had zich zonder problemen aangepast aan die nieuwe levensstijl en het feit dat ze nu iets om poten had en niet de hele tijd stil moest zitten, was iets wat haar fijn deed voelen. Minder rusteloos. Minder machteloos. Ze hadden een doel om poten en nu dat het weer zo gunstig was in het woud hadden ze de ideale motivatie om weer vol aan de slag te gaan zodat ze het kamp tegen de koudere wintermaanden gereed hadden en hunzelf zo konden behoeden voor de onwaarschijnlijk strenge winter. Silverfall had haar final assesment gedaan in de laatste winter en ze wist hoe streng en frustrerend het kon zijn, maar ontmoedigen deed het haar nooit. Dat deed niks als het aan kwam op het zorgen voor de Clan. De poes richtte haar blik over haar schouder toen ze pootstappen hoorde en ze herkende Icecream’s crèmekleurige vacht. Hoewel ze nog niet veel met hem had gesproken, wist dat hij tot dusver geen gemakkelijk leven had gehad. Iemand op jonge leeftijd met veel geschiedenis. ”Icecream,” begroette ze hem met heldere stem. ”Hoe is het met je?”

Icecream liet niks van zijn innerlijke gevoelens die ongetwijfeld een chaos moesten vormen in zijn binnenste aan haar merken en Silverfall vond dat het niet haar taak was om ernaar te vragen, dus ze gaf een knikje toen hij aangaf dat hij blij was dat ze weer in het kamp waren. ”Ik denk dat het zeker onder de huidige omstandigheden geen slecht ding is dat RiverClan weer op vertrouwd gebied is,” sprak ze, doelend op de verdwijning van Blueflower, de benoeming van Carrioncough en alle ontevredenheid die daarbij was komen kijken. Het was drama waar ze zich niet in mengde, maar zoals altijd kon ze wel een steunpilaar vormen voor zij die dat wilden. Ze was altijd al beter geweest in anderen op haar laten leunen dan dat zij dat zelf bij hun deed en het gaf haar ergens ook een soort van voldoening dat ze er in zware tijden voor haar Clan kon zijn, of dat nu door taken te doen was of gewoon door een simpel gesprek. ”Prima. Ik heb een maan geleden de training van mijn eerste apprentice afgerond en heb aan Crystalstar aangegeven weer klaar te zijn voor de volgende.” Ze grinnikte. ”Ik denk dat het niet slecht is als ik mezelf bezighoud met taken voor de Clan. Ik denk dat het ook niet slecht zou zijn als anderen zich daar op zouden focussen.” Ze bedoelde indirect de kroost van Blueflower die met veel vragen en protesten zaten, maar daar moest Icecream zelf maar wegwijs uit worden. Dat ging ze niet letterlijk benoemen als het niet hoefde.

”Daar kan ik je alleen maar gelijk in geven,” sprak Silverfall met een knikje op zijn woorden. Mentor zijn was inderdaad een mooie taak, al was het niet voor iedereen weggelegd. Het was een zware verantwoordelijkheid omdat je meer verantwoordelijk was voor de opvoeding van een kat dan de ouders zelf. Hun toekomst hing er van af van hoe goed jij het ze aanleerde en welke principes je met ze mee gaf. Ze had al vaker gezien dat apprentices die gekoppeld werden aan een te agressieve of arrogante mentor die attributen langzaamaan over gingen nemen omdat hun mentor toch een soort van figuur was waar ze naar op keken en waar ze zich aan levelden. Ze werd uit haar gedachten gehaald door Icecream die zijn opmerking maakte en haar amberkleurige ogen flitsten in zijn richting. ”Waarom denk je dat?” vroeg ze op een rustige toon, ergens wel verrast zijnde dat Icecream zijn innerlijke zorgen met haar wilde delen. Ze kenden elkaar omdat ze bij elkaar in de den sliepen en omdat ze al wel meerdere beleefde gesprekken hadden gevoerd, maar geen van die gesprekken was een aanmoediging geweest om elkaar op een dieper level beter te leren kennen, dus dat hij deelde wat hij voelde, kwam bij haar wel als een verrassing aan.

Ze wist dat ze er zelf achter gevraagd had door een luisterend oor te bieden aan hem, maar toch kon ze het niet helpen dat ze zich soms nog een tikkeltje ongemakkelijk voelde als anderen hun hart bij haar uitstortten, vooral omdat zijzelf op dat vlak zo gereserveerd was. Ze was niet het type dat zomaar bij iemand anders haar gevoelens ging delen en ze was ook niet het type dat met de beste, troostende woorden kon aan komen zetten omdat ze meer naar feiten keek dan naar emotionele waarden. Haar blik gleed dan ook nietszeggend naar opzij toen hij zijn woorden sprak en ze deed haar best om met een goed antwoord te komen. ”Ik denk dat je dat met Dreamdust alleen maar zelf kunt oplossen door eens goed met haar te praten,” begon ze koeltjes. ”Ik denk ook dat als je je taak als mentor zijnde niet goed had gedaan, StarClan haar die naam niet zou hebben gegeven.” Ze kon zich zo even niet herinneren of Dreamdust effectief zijn apprentice was geweest, maar ze vermoedde dat dat wel het geval was omdat hij deze dingen tegen haar zei. ”Wat Risingpaw betreft… Is er geen manier via de medicine cats of via Crystalstar om daar achter te komen? Als ze echt door StarClan geroepen zou zijn, zouden zij daar dan niet op de hoogte van zijn?” vroeg ze, nu een tikkeltje voorzichtiger zijnde. Ze had geen idee met welke andere woorden ze hem kon helpen en dit leek haar het beste wat ze kon zeggen.