I can't comprehend

Er was veel gebeurd op een korte tijd. De overstroming, het vertrek naar de Highlands, de terugkomst, het heropbouwen van het kamp, de nieuwe deputy. In tegenstelling tot sommige anderen van haar Clan had Silverfall er geen specifieke mening over. Niet alleen omdat ze de kater niet zo heel goed kende, maar ook gewoon omdat ze Crystalstar’s oordeel vertrouwde. Dat had ze altijd al gedaan. Het feit dat StarClan haar uitgekozen had om RiverClan te leiden was voor Silverfall reden genoeg om haar oordeel te vertrouwen. Misschien dat ze nog eens een gesprek met de kater aan zou gaan, misschien ook niet. Het had voor haar ook allemaal geen haast. Ze had bij Crystalstar aangegeven dat ze klaar was voor een apprentice en voor de rest was ze hard aan het werken om het kamp weer her op te bouwen, om weer terug dat thuisgevoel te hebben. Dat was immers waar het om draaide. Silverfall’s oortjes bewogen kort toen ze een geluid verderop hoorde. Ze opende haar bek en ThunderClangeur kwam haar tegemoet, maar Silverfall zag nog geen reden om zich vijandig op te stellen. Dat wilde echter niet zeggen dat ze niet aandachtig was en ze hield haar amberkleurige blik dan ook kalmpjes naar voren gericht terwijl ze wachtte tot de kat voor haar uit het struikgewas zou komen.

Een ThunderClanner kwam tevoorschijn. Eentje die ze herkende, maar waar ze nog niet veel mee had gesproken. Silverfall’s blik bleef onbewogen toen de kattin haar woorden sprak. Ze kon een diep gewortelde haat horen in de stem van de kattin, drama waar zij als individu wellicht niks mee te maken had, maar waar ze wel mee werd geconfronteerd. Of misschien was het gewoon dat deze kattin heel loyaal was naar haar Clan en daarom alle andere Clans verachtte. Het maakte ook niet heel erg veel uit. Silverfall voelde zichzelf er niet door geïntimideerd; ze had net zo veel recht om hier te zijn dan deze ThunderClanner en ze ging zich zeker niet laten wegjagen. ”Goed opgemerkt,” sprak ze koeltjes, met een licht sarcastische ondertoon in haar stem. ”Maar de correcte naam is Silverfall. En met wie heb ik het genoegen?” Haar amberkleurige blik richtte zich onbewogen naar de ThunderClanner terwijl ze haar rug een stuk rechter liet komen. Ze was klein van bouw en daardoor ook kleiner dan de kattin tegenover haar, maar dat was niet iets wat haar dwarszat. Geen enkele kat zou zo dwaas zijn om hier aan te vallen en mocht ze dat wel doen, dan had Silverfall haar antwoord klaar.

Silverfall nam de ander met een rustige blik op. Dat haar aanwezigheid niet bepaald gewenst was, was zowel iets wat haar meteen opgevallen was als dat haar niet deerde. Dit was een vrije plek waar elke kat op een BloodClanner, een kittypet en een rogue na mocht komen, dus ze ging zich niet laten wegjagen. Er volgde een korte stilte, maar daarna werd de stilte verbroken door de kattin die zich voorstelde als Eveningstar. Silverfall bewoog even verrast met haar oortjes. Dat was nieuw voor haar. Ze neeg even respectvol haar kopje voor de leader tegenover haar. Dat Eveningstar niet haar leader was, wilde niet zeggen dat ze er geen respect voor had. Een kat moest zo’n rang verdienen en het feit dat zij die naam had ontvangen, wilde zeggen dat StarClan haar goedgekeurd had. Dat deden ze niet zomaar. ”Gefeliciteerd met je rang, Eveningstar,” sprak ze koeltjes, al was er wel een respectvolle ondertoon in haar stem te horen. ”Het lijkt erop dat ThunderClan een deel van haar stabiliteit terug heeft gevonden.” Ze doelde op de vervangleader die ThunderClan voor een tijdje had gehad. Wie was dat ook alweer die hun toen had toegesproken? Stagstine? Ja, zoiets was het. Silverfall hield haar blik naar Eveningstar gericht zodat ze haar reactie kon peilen, al dacht ze niet dat ze daar veel uit op zou kunnen maken. Een leader hoorde niks weg te geven van de zwaktes van zijn Clan en als Silverfall de kattin tegenover haar een beetje goed kon inschatten, was zij ook zo.

Silverfall nam Eveningstar aandachtig in zich op toen ze haar woorden sprak. Elke Clan zou dat van zichzelf zeggen, zeker na een zware nederlaag. Nu wist ze niet of ThunderClan echt een zware nederlaag had gehad, maar geruchten verspreidden zich natuurlijk snel onder de Clans. Het boeide Silverfall echter niet op dit punt of ThunderClan ook echt sterk was of niet. RiverClan had op dit moment geen ruzie met ze en dus was het voor Silverfall niet van belang of ThunderClan sterk in hun poten stond of niet. Dat werd pas belangrijk als er ruzie uit zou breken tussen de twee Clans en zelfs dan geloofde Silverfall dat haar Clan er als winnaar uit zou komen. Hoe kon ze ook anders, als RiverClanner zijnde? Je ging immers geen gevecht aan waarvan je van te voren al wist dat je het zou verliezen. ”Ik denk dat jullie weinig andere keuze hebben met het winterseizoen dat er weer aan zit te komen,” antwoordde ze koeltjes, niets weggevend van wat ze dacht. In haar ogen zou RiverClan altijd de betere Clan zijn, wat een andere leader ook beweerde. Maar goed, zoals ze al aanhaalde: RiverClan had op dit moment geen ruzie met ThunderClan.

Silverfall’s blik bleef stoïcijns toen Eveningstar haar woorden sprak. ”Elke Clan heeft zo zijn moeilijkheden in de winter,” gaf ze toen uiteindelijk aan, haar blik naar de leader gericht. Hoewel haar blik nietszeggend bleef toen Eveningstar haar woorden over de Sunningrocks sprak, kwam één van haar mondhoeken toch kort omhoog. ”Dat is een keuze dat je zelf maakt. Ik kan de veiligheid en die van je Clan niet garanderen als Crystalstar besluit om ze opnieuw op te eisen.” Er was iets van uitdaging in de blik van de kattin te zien. ”Al doet het me wel goed dat het dit keer in elk geval geen gemakkelijk gevecht zal zijn voor RiverClan als we de Sunningrocks willen hebben. ThunderClan gaat erop vooruit, zo te zien.” Het was een uithaal naar de vorige leader en dat wist ze dondersgoed, maar wat kon ze zeggen? Dat ze geen problemen had met ThunderClan wilde nog niet zeggen dat ze niet zou reageren op de uitdaging van Eveningstar. Wie de bal kaatste, kon hem immers makkelijk weer terug verwachten.