Riverclan Ceremony [08-26]

De vertrouwde verhoging boven onder haar poten voelde goed na de moons van haar clan toespreken vanuit de vlakke ondergrond van het tijdelijke Highlands kamp. Crystalstar voelde zich altijd op haar beste wanneer ze haar rol als Leader helemaal kon omarmen, en ceremonies waren hiervoor een van de beste gelegenheden. Nu ze terug waren in hún kamp voelde het helemaal goed.

”Vrienden, Riverclan. Allereerst wil ik jullie bedanken voor jullie kracht, jullie vermogen om de ontberingen van de afgelopen moons te trotseren.” Begon de grijze leader. Ze herhaalde wat ze enkele dagen daarvoor al had gezegd: dat ze weer thuis waren, en dat de offers die ze hadden moeten brengen het uiteindelijk toch weer waard waren geweest. ”Maar we zijn meer kwijt geraakt dan alleen ons thuis. Van Blueflower is nog steeds niet gesignaleerd. Patrouilles zullen blijven zoeken, maar het begint steeds moeilijker te worden. Haar geurspoor is weggevaagd, en we kunnen niet te ver het twoleg gebied in. We kunnen het ons niet riskeren om nog meer katten te verliezen.” Binnenkort zou ze de kinderen van haar voormalige apprentice maar eens moeten spreken. Eigenlijk had Crystalstar de zoektocht allang opgegeven. De enige reden dat ze de patrouilles bleef sturen was omdat ze er zo niet van beschuldigd kon worden dat ze Carrioncough in het zadel hielt door de zoektocht te saboteren. In werkelijkheid wilde ze ook dat Blueflower gevonden werd, maar Crystalstar was een realist, en ze kon niet lang meer toezien hoe de energie van capabele warriors werd verspeeld aan verloren strijd.

”Dan nu gelukkiger nieuws. Er zijn drie kittens in ons midden die vandaag apprentice zullen worden. Ze zijn oud genoeg om hun training te beginnen.” Ze zei expres niet dat de kittens de leeftijd van zes moons hadden bereikt, ze wilde Azurekit immers niet het gevoel geven dat ze er niet bij paste met haar iets hogere leeftijd. Blueflower’s dochter was ook de eerste die Crystalstar bij zich riep. ”Azurekit, vanaf vandaag zul je bekend staan als Azurepaw. Ik weet zeker dat jij een grootse kattin zal worden, net als je moeder.” Mauwde ze met een glimlach, terwijl ze het poesje zacht aanraakte met haar neus. Het was bijzonder zeldzaam voor Crystalstar om met zoveel genegenheid te praten tijdens een ceremonie, maar ze wilde Azurekit graag dat nodige steuntje in de rug geven. Starclan wist dat de verse apprentice het nodig zou hebben. Daarnaast ging ze de clan weer schokken met haar keuze voor de mentor, dus het was beter om de klap iets te verzachten met die lieve woordjes. ”En je zult getraind worden door Carrioncough. Ik vertrouw er op dat hij er alles aan zal doen om de beste mentor voor je te zijn en je alles bij zal leren wat je nodig hebt om Warrior te worden.” Het was niet bedoeld als subtiele steek, hoewel het misschien zo over zou komen. Het had haar daadwerkelijk het beste paar geleken.

Daarna riep ze Specklekit en Stormkit samen bij zich. Zij hadden geen speciale worden van overtuiging nodig. Zij waren allebei net zes moons en tijdig klaar geweest om apprentices te worden. ”Specklekit, Stormkit. Jullie zijn oud genoeg om jullie training te beginnen. Vanaf vandaag zullen jullie door het leven gaan als Specklepaw en Stormpaw.” Ze keek de groep katten in en vond de kattin die al een tijdje zo op haar zenuwen had gewerkt. Die vorige benoeming had haar vast niet tevreden gesteld, dus dit was een goedmakertje. ”Specklepaw, jij zult getraind worden door Cottonflower. Ze is een vaardige Warrior, de dochter van een deputy. Ze zal je goed trainen, en je alles leren wat je nodig hebt om Warrior te worden.” Het was daadwerkelijk een vriendschappelijk gebaar, en Crystalstar probeerde dan ook even oogcontact te maken met Cottonflower. ”En Stormpaw, jij zult door Earthbound getraind worden.” Met elke benoeming werd Riverclan een stukje sterker, het voelde goed om deze kittens hun rechtmatige plek in de clan gegeven te hebben.

Daarna benoemde ze Hyenafang nog tot de Mentor van Drizzlepaw, en ging ze verder naar het laatste deel van haar toespraak.

Twee apprentices waren klaar om Warrior te worden, vertelde Crystalstar aan Riverclan. Ze liet de spanning heel even opbouwen voordat ze Snailpaw en Celestialpaw naar voren riep, en ze naast elkaar plaats liet nemen onder de verhoging. De grijze kattin sprong gracieus naar beneden en keek beide apprentices even diep in hun ogen aan met haar strenge blik. Daarna begon ze: ”Snailpaw, jij hebt laten zien dat je er klaar voor bent om tot Warrior benoemd te worden, buig je kop.” Ze legde haar kin om de kop van de jonge kat en keek naar de heldere hemel. ”Hierbij roep ik mijn voorouders aan om op deze apprentice neer te kijken. Zij heeft zich bewezen tijdens haar trainingen, en is er klaar voor om als volwaardig warrior van Riverclan verder te gaan.” Ze wachtte even en knikte toen, waarna ze Snailpaw weer aankeek. ”Zweer je Riverclan en je Leader te beschermen, wat het je ook kost? Zweer je, als het nodig is, je leven te geven voor je clan? En zweer je elk bevel van je Leaders op te volgen?” Toen dat gezworen was knikte Crystalstar opnieuw. ”Dan zal je vanaf vandaag bekend staan als Snailpool.”

Toen de stemmen van de clan waren weggestorven bracht Crystalstar haar blik naar Celestialpaw, gebood haar haar kop te buigen, en keek naar de hemel. Ze riep Starclan aan en voelde de zachte witte vacht tegen haar kin strijken. Toen trok ze zich terug en vroeg: ”Zweer jij altijd trouw te zijn aan Riverclan? Zweer je haar zwakken te beschermen en haar sterken bij te staan? En zweer je je nooit tegen je clan te keren?” Ook die belofte werd gedaan. ”Dan benoem ik je tot Celestialquartz, een Warrior van Riverclan.”

”May the River provide.”

Lijstje:

Hij had zich nog nooit zo vroeg neergezet voor een ceremonie. Normaal luisterde hij maar met een half oor naar wat Crystalstar zei, maar nu registreerde hij elke beweging. Elke trek van een spier. Ze leek het allemaal zo automatisch te doen. Hij huiverde stilletjes. Bij het horen van zijn naam veerde hij energiek recht. Hij stapte op het kleintje af met een warme glimlach. Hij drukte zijn zwarte neusje tegen haar roze. Net zoals met elke apprentice die hij had getraind smolt hij helemaal vanbinnen. Het zou vast leuk worden met haar al zal hij het rustiger moeten doen! Carrioncough ging trots terug zitten en jubelde nog alle nieuwe namen mee, terwijl hij Crystalstars houding in de gaten bleef houden.

♝ carrioncough

Riverclan Ceremony [08-26] Dbitr8r-a9e704e0-05d9-4c69-9fe7-aaa8db4ede6e.gif?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOiIsImlzcyI6InVybjphcHA6Iiwib2JqIjpbW3sicGF0aCI6IlwvZlwvYjcxODAxYzAtODk5NS00MDA3LTk5ZTUtZmYyZTUyNzg1M2I4XC9kYml0cjhyLWE5ZTcwNGUwLTA1ZDktNGM2OS05ZmU3LWFhYThkYjRlZGU2ZS5naWYifV1dLCJhdWQiOlsidXJuOnNlcnZpY2U6ZmlsZS5kb3dubG9hZCJdfQ

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower was vandaag enkel gekomen om er voor Azurekit te zijn. Ze had er zo lang naar uitgekeken, op het moment dat ze dan eindelijk apprentice mocht worden. Een speciale dag en als haar moeder er niet was om trots op haar te zijn, dan was zij er wel voor haar. Maar haar aanwezigheid werd al snel gestraft toen Carrioncough, de valse deputy, haar moest gaan trainen. Was dit een grap? Dit kon niet Crystalstar wilde haar een steek na geven. Wilde ze echt oorlog? Ze zou het krijgen.
Ze zat het moment dat Carrioncough haar zusje aanraakte met een kokend gevoel te kijken. Ze wilde niet haar zusje haar dag verpesten, echt niet, maar ze moest toch ook wel begrijpen dat dit niet kon? Hij zou haar pesten zonder reden, zoals hij dat bij haar had gedaan. Want zo was hij gewoon, en ze wilde niet dat hij in de buurt van Azurepaw kwam, zoals ze nu heette. Maar tot haar grote verbazing werd ze naar voren geroepen voor een apprentice. Wat was dit? Een tweede grap? Want erg grappig was het niet. Ze wilde niet trainen en ze wist dat ze ongeschikt was, dus wat wilde ze hiermee bereiken? Haar bezig houden, haar afleiding geven ofzo? Het was geen eer, het was gewoon... de manier van die twee om tegen haar op te spannen. Vonden ze het leuk dat ze pissig was omdat haar moeder weg was? Dit was ziek. Ze liep dan ook met tegenzin naar voren om de ceremoniële verplichtingen te volbrengen. Ze zei geen woord tegen Specklepaw en verdween al snel weer in de menigte. Ze zou later wel een keer sorry zeggen, maar nu niet. De ceremonie kroop verder en Cottonflower bewoog zich steeds meer naar waar Azurepaw was en toen ze haar eenmaal had gevonden wist ze een sprankelend lachje tevoorschijn te toveren. ‘Gefeliciteerd, apprentice,’ fluisterde ze alvast terwijl warriors namen kregen. Ze juichte express die van Celestialquartz niet. Dat was een ex-vriendin. Kinderachtig, maar het boeide haar allemaal niet meer. En toen daarmee ook de ceremonie werd afgesloten, wierp ze een doodse blik naar Carrioncough. ‘Als je mijn zusje ook maar één vergiftigd met je slangentong, kunnen ze je de volgende dag in de rivier vinden,’ siste ze naar de kater. Ze zou hier korte metten mee maken. Ergens dacht ze dat het verspilde moeite zou zijn om met Crystalstar te praten. Ze haatte dat ze alleenrecht had, op de valse deputy na. En ze had ze allebei tegen haar. Dus meer dan een stil dreigement kon ze voor nu niet doen. Wacht maar. Als haar moeder terug kwam, zou alles weer veranderen.}

Enthousiasme was het enigste was door het meisje heen ging. Ze zou vandaag eindelijk een apprentice mogen worden. Manen lang had ze er op zitten wachten in de nursery en nou was het eindelijk tijd. Het was echter niet zo vrolijk als ze het zich altijd had voorgesteld, want ze miste haar zusje aan haar zijde. Niemand had Emberkit nog gevonden, maar dat was alleen maar meer aanstalten voor de kleine dame om apprentice te worden. Dan kon ze haar eigen zusje op gaan zoeken, want blijkbaar moest je iets zelf doen als je wilde dat het goed gedaan werd. Haar broertje, Stormkit, was er echter nog wel en ze schoot hem even een blik toe, een brede glimlach op haar gezicht. Ze zouden vast wel samen Emberkit gaan zoeken, daar was ze zeker van.
Specklekit slaakte echter een ongeduldige zucht toen Crystalstar eers begon over de vloed en blueflower. Om eerlijk te zijn boeide dat haar allemaal niet hoor, nee ze wilde gewoon apprentice worden. Dan kon ze het kamp uit en haar zusje zoeken. Oh, en dan kon ze ook haar mysterieuze oom beter ontmoeten. Ze luisterde dus niet naar de grijze leider die rustig doorbabbelde, niet totdat haar naam werd genoemd. Azurekit was eerst, best wel stom eigenlijk, want waarom mocht zij niet eerst? Ze was tenminste niet laatste, want zij was na, nu Azurepaw, aan de beurt. Haar oortjes schoten omhoog en ze hupte vrolijk naar voren toen haar naam genoemd werd. Cottonflower zou haar mentor worden. Oh, ja die kende ze niet echt. Was dat een nieuwe warrior dan? Toen die haar kant opgesjokt kwam leek ze in iedergeval niet erg vrolijk. Pff, zat ze met zo’n brompot van een mentor opgescheept. Beter niet. Geen woord werd tegen haar gesproken en ze raakten maar kort neusjes met elkaar aan.
Met een frons op haar kop keek ze de kattin na. Nou, wat een gezellige was dat wel niet weer. Toch was ze Specklepaw nu, en haar pootjes jeukten al om op pad te gaan, maar ze moest nog blijven zitten. Ze plante haar achterwerk met tegenzin weer op de grond neer om naar de rest van de ceremonie te luisteren. Haar broertje werd Stormpaw nu en een paar apprentices werden warriors. Boooooring. Toen de ceremonie af was gelopen, bleef ze nog kort even rondhangen. Misschien zou haar mentor wel naar haar toe komen, maar toen het bleek van niet had ze er ook geen zin meer in hoor. Niets van haar verwachten als je geen moeite maakte. De kersverse apprentice begaf zich dan ook zonder twijfels naar de apprentice den om daar een lekker luxieus nest voor haarzelf te claimen.

Nervositeit stroomde als statische elektriciteit door haar fragiele lijfje heen terwijl ze wachtte met grote azuurblauwe ogen. Ze wilde maar wat graag apprentice worden, niets liever. Ze had het zo graag gewild, dat ze zelfs de moed verzameld had om het hoogstpersoonlijk bij Crystalstar te verzoeken. Vandaag was het de dag om te zien of ze daadwerkelijk ermee vertrouwd zou worden. Ze had haar dunne pels eindeloos gewassen en had nog even naar Cottonflower gekeken, bevestiging zoekend. Maar vervolgens was het moment daar. De ceremonie begon.

Een brok dreigde zich de meester te maken van haar keel toen Crystalstar eerst over haar moeder begon. Met elke dag die voorbij ging, begon Azurekit harder te twijfelen of het ooit nog goed zou komen, of haar moeder ooit nog terug zou komen. Desondanks werd dit verdriet naar de achterkant van haar hoofdje gedrukt toen haar naam genoemd werd. Haar poten leken wel van rubber, maar desondanks stapte ze naar voren. Haar lach werd nog breder toen ze Carrioncough als mentor kreeg. Ze liep naar hem toe en drukte haar neusje tegen de zijne aan, zachtjes spinnend. "Hallo.." fluisterde ze zachtjes naar hem, begroetend, waarna ze respectvol naar de rest van de ceremonie luisterde. Ze wierp een dankbare glimlach naar haar zus toen deze haar begroette en spitste haar oren enthousiast. "Bedankt.. Ik ben zo blij," fluisterde ze enthousiast terug, maar na de ceremonie werd Cottonflower al snel boos. Haar oren gingen haar nek in. "Carrioncough is vast een goede mentor," protesteerde ze tegen de woorden van Cotton. Ze snapte dat haar zus van streek was over hun moeder, maar daar kon haar mentor niks aan doen. "Hij is me juist vaak op komen zoeken in de medicine cat den."

Hij ontmoette Azurepaw na de ceremonie, maar ze werd onderschept door Cottonflower. Een zacht, maar schel gesnor kwam uit zijn keel toen hij haar een knipoog toewierp, alleen stokte dat in zijn keel toen de poes zich nogal openbaar omdraaide naar hem. Hij wilde graag met zijn ogen draaien, maar moest zich eraan herinneren dat Cottonflower nog maar een kind was en hij de volwassene. Zonder schaamte liet hij een sissend geluid horen als een slang. Het geluid eindigde in een sussend geluidje. "Mijn slangentong zal ervoor zorgen dat Azurepaw de beste warrior wordt die Riverclan heeft gekend," miauwde hij en hij greens naar zijn kersverse apprentice. Hij geloofde in haar!

♝ carrioncough

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Azurepaw was blij. Dat was het lichtpuntje van de dag. Ze kende Carrioncough nog niet, en wat voor een eikel hij was. Totdat ze vertelde dat hij haar was komen bezoeken. Haar ogen werden groot van verbazing en direct keek ze de kater weer aan. ‘Je hebt wat gedaan?!’ Ze haatte hem. Ze haatte hem echt, met een passie. Hij moest uit haar buurt en uit die van haar familie blijven. Hij had geen recht om ook maar over hun te praten. Cottonflower deed echt haar best om geen stampij te maken, maar hij moest oprotten, met alles. ‘Ik zweer dat je moet uitkijken,’ gromde ze naar hem. Ze was niet bang voor hem. Zijn obsessieve hobby met haar was irritant en hij moest gewoon stoppen met zich met haar bemoeien. Ze zou ervoor zorgen dat het hem zou spijten. En zeker als hij ook maar één tengel op haar zusje zou leggen.}

Nou zeg... Ze was gek op Cottonflower hoor, maar dit gedrag vond Azurepaw maar een beetje overdreven. Het hatelijke gedrag op haar mentor was bijna een beetje gênant en Azurepaw liet langzaam haar blik naar haar witte voetjes zakken, expressie wat treurig. "Hij gelooft juist in me!" reageerde ze met platgedrukte oren. Moest Cotton dit nou doen op haar ceremonie? Haar dag?

Een minzaam glimlachje verplaatste de grijns. Oh wat vond hij het leuk om haar zo te stangen. Hij knikte. "Meisjes, ik heb het goed voor met beide," begon hij waarna hij zich naar Azurepaw draaide. "Morgen kom ik je wekken en vertrekken we voor een tour, goed?"

♝ carrioncough

Was hij jaloers op de mentor die zijn zusje kreeg? Eigenlijk wel, al wist hij dat hij dat niet mocht zijn. Zijn oortjes zakte iets lager toen hij hoorde dat hij niet de dochter van de oude deputy, maar een andere jonge warrior als mentor kreeg. Earthbound was niet zo erg, dacht hij, hoopte hij, maar zekerheid zat er niet in. Immers wilde hij zo sterk mogelijk worden, zodat hij ooit Deputy kon worden en zijn familie kon beschermen.
Over beschermen gesproken, zo te zien was er commotie tussen Cottonflower en Carrioncough. Stormpaw wist dat de jonge warrior niet blij was geweest met het feit dat de kater was gekozen als deputy voordat ze naar Blueflower waren gaan zoeken, maar hij merkte ook een van de apprentices tussen staan die vandaag een mentor hadden gekregen. Stormpaw liep in de richting van Azurepaw en ging op een staart lente afstand van haar staan. "Hey!" riep hij naar beide oudere katten. Was dit slim? Nope. Was het precies wat hij zou doen? Absoluut. "Geen ruzie maken jullie. Waarom verpesten jullie onze ceremonie?" Zijn helder blauwe oogjes stonden bijna streng, terwijl hij naar de twee mentoren keek en zijn lichaam zo groot mogelijk probeerde te maken. Daarna keek hij om naar Azurepaw en knikte langzaam, hopelijk vond ze 't niet erg dat hij erbij was gekomen.

_{Haar vacht prikte trots toen ze haar naam hoorde. Nu was ze warrior, het was haar gelukt. Kort keek ze naar de hemel en dacht ze aan haar vader en zussen. Maar snel wendde ze haar blik ook weer af. Nee, die hadden haar niet veel geholpen in het hele proces. Ze waren gewoon doodgegaan. Zij zou niet zo makkelijk sterven, besloot ze. Ze zou beter zijn dan hen. Haar blik gleed naar Cottonflower, die ze niet zag juichen. Haar ogen glommen terwijl ze die informatie in zich op sloeg.
Ah, haar ex-vriendin begon weer te ruziën. Ze rolde met haar blauwe ogen waarna ze naar haar toe trippelde. "Jeetje Cotton, je zet jezelf echt voor schut zo," sprak ze tegen de ander waarna ze met haar kop schudde. "Gênant hoe je alle aandacht altijd op jezelf moet trekken!" vervolgde ze toen bits, inhakend op hoe anderen al zeiden dat ze een ceremonie aan het verpesten was.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Azurepaws woorden staken haar. Hij geloofde in haar. ‘En ik niet dan?’ miauwde ze ongelovig. Zij had haar verteld dat ze sterk was, dat ze alles kon waar ze haar blik op zette. En nu pakte ze haar zo terug, die slang ophemelen? Ze zou het haar wel vertellen, wat een zak hij was. Maar voor ze het wist was zijn blik op haar gericht en werden ze omringd door andere lastpakken die zich ermee moesten bemoeien. Een betweterige apprentice en zij. Ze rolde haar ogen naar de apprentice, die ze geen blik waardig meer gunde. Hij verpeste zijn eigen dag door zich met hen te bemoeien, maar zij. Ze keek de kersverse warrior aan met een blik die kon doden. ‘Misschien moet je je met je eigen familie bemoeien, volgens mij heeft die genoeg problemen.’ Met Honorbound in de nursery en wie dan wel allemaal niet hun zeemansgraf had ontmoet. ‘Maar als je mij ook jouw probleem wil maken, heb je de verkeerde aan me,’ siste ze naar haar. Zo ver voor vriendschappen.}

Hij negeerde zowel Cottonflower als de apprentice, die hij een strenge blik toe wierp. Hij was niet alleen zijn deputy aan het commanderen, maar ook een gerespecteerde senior warrior. Carrioncough draaide zich naar Azurepaw. "Tot morgen," mauwde hij zachtjes en toen verdween hij om nog te gaan jagen.

♝ carrioncough

Onderwerp: Re: Riverclan Ceremony [08-26]