[Event] Come Home

Het kamp had duidelijk onder water gestaan, maar de schade was minder groot dan Crystalstar verwacht had. De rieten wand rondom het kamp had het grotendeels overleefd, en allen dens stonden nog. Er lagen nog wat plassen op de open plek, maar het grootste deel van het water was al de aarde ingezakt. Zelfs Riverclan's ingenieuze rieten nesten hadden stand gehouden. Desondanks moest er aan het kamp gewerkt worden, en Crystalstar begreep dat ze daar zo snel mogelijk katten voor in zou moeten zetten.

De reis terug was niet leuk geweest, maar het was beter geweest dan de heenreis naar de Highlands. Kittens, Elders en zwangere kattinnen waren lastig te vervoeren, zeker in zulke grote getallen. Crystalstar had dan ook een aantal pauzes ingelast, zodat niemand compleet zou instorten van de uitputting. Daarmee had het bijna de hele dag sinds zonsopgang geduurd voordat ze eindelijk bij de oversteekplaats waren aangekomen. En toen moesten al die kittens, Elders en zwangere kattinnen ook nog eens over worden gebracht naar het eiland dat hun kamp was. Ze had Starclan in gedachten uitgebreid bedankt toen bleek dat er niemand was kwijtgeraakt, en dat niemand was verdronken in de rivier.

En nu waren ze terug. "Riverclan, jullie zijn thuis." Mauwde Crystalstar met een vermoeide blijdschap. Ze had haar clan al zoveel leed zien verdragen, het voelde goed om ze nu eindelijk iets te kunnen geven.

[Vanaf nu mag er weer in het kamp gepost worden!]

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower kon niet eens meer blij zijn dat ze terug verhuisden naar huis. Het had allemaal een donker randje gekregen. Ze haatte deze plek, want haar moeder hoorde hier te zijn en ze was er niet. De flashbacks kwamen terug. Hoe ze hier had gezeten, te wachten, op hun plekje zoals ze hadden afgesproken. En ze was nooit gekomen, en ze zou ook nooit meer komen. De donkere gedachten verziekten haar brein, maar ze baggerde voort. Ze stampte door het water alsof het haar niets deed, voelde de kou niet. Ze keek naar haar siblings. Opeens waren het niet meer stoere apprentices, vrij om eindelijk de wereld te ontdekken. Nee. Opeens waren ze klein en fragiel en iets voor haar om te beschermen, veilig te houden, thuis te houden. Azurekit had ze laatst nog ingesproken dat ze sterk was, dat ze niet moest luisteren naar degene die haar klein en zwak probeerden te houden. En nu opeens zag ze het, zag ze dat haar lijfje te klein was, dat haar longen niet goed klonken als de wind verkeerd stond. Ze haatte het. Ze haatte het dat ze veranderde, en niet positief. Ze wierp nog een blik op de twee die voorop stonden, degene die haar moeders plek had ingenomen. Ze haatte hen ook. De gewoonte om koppen te tellen was er ook bij gekomen. Drizzle, Mizzle, Kiwi, Azure. Ze waren er allemaal. Oh, en nummer vijf. Waar was de schim van haar vader?}