[TRAINING] The start of something special

Het was natuurlijk spannend, ook voor hem. Maar hij wist dat Routnose hem goed had opgeleid. Dat er op hem werd neergekeken door StarClan met bevestiging dat hij goed opgeleid was. Dat hij er ook klaar voor was om een apprentice op te leiden, zelfs met een jonge leeftijd die hij nog had. Hij probeerde het echter van zich af te schudden, hij moest zich niet teveel zorgen maken. Hij zou zijn morelen vertellen aan de jonge poes. En later zou ze haar eigen beslissingen gaan maken over wat ze wilde gaan doen daarmee. Net zoals wat Routnose hem had doorgegeven. Toen hij zijn gevlekte apprentice zag glimlachte hij zachtjes naar haar. ”Ik ben er” klonk er van de poes af, waarop Falcon even zachtjes knikte. ”Goedemorgen.” sprak hij spinnend, waarna hij weer overeind kwam en haar mee wenkte. ”Vandaag gaan we nog niet iets heel intensiefs doen, maar het is wel een belangrijke fundamentele les.” sprak hij rustig. Het waren de belangrijkste grondsbeginselen van het wezen van een medicine cat. Veel theorie, hij wist ook wel hoe overladen hij was na de eerste dag met informatie. Maar hij weet ook nog hoeveel plezier hij er mee kreeg. En hoeveel zin hij had om meer te leren over allerlei kruiden en hoe hij katten kon helpen. Zelfs.. zelfs als hij niet iedereen kon redden ermee. Het was een zware taak. Dat had hij echt wel gemerkt. ”Het gaat best veel informatie zijn, dus ik wil je alvast voorbereiden dat je na vandaag aardig moe zal zijn.” sprak hij met een zachte grinnik. ”En daar is niks mee, er zullen maar weinig trainingen zijn waar we zo vroeg beginnen, geen zorgen.” sprak hij met een warme glimlach tegen zijn apprentice.

Hij wist nog het moment dat hij begon met Routnose. De hoeveelheid informatie die op hem af kwam. Het was nog niet eens het einde van de dag geweest en hij was compleet afgedraaid. Niet heel gek natuurlijk, er waren zoveel nieuwe indrukken en zoveel informatie op hem af gekomen dat zijn hoofd het eventjes niet meer allemaal bij kon houden. Oh, hij had ook zeker niet alles in één keer onthouden, dat kon hij gewoon niet. En dat was ook niet te verwachten. ”Okay, blijven we bij het kamp trouwens?” Falcon draaide eventjes iets met zijn oren. Bij het kamp blijven? ”We gaan niet al te ver weg, maar we gaan wel wat verder dan dit. Waar we het over gaan hebben zijn niet voor iedereens oren bestemd.” sprak hij met een zacht glimlachje tegen de poes en een knipoogje. Hij kwam weer wat overeind en knikte haar mee met zijn kop. Hij had niet vaak gehoord van een apprentice die dichtbij het kamp wilde blijven.. en goed ze zouden dan misschien niet zo ver gaan als anders, maar hij wilde wel iets verder weg. Een plek waar meer rust en wat minder afleiding aanwezig zou zijn. Het was echt geen groot stuk verder, misschien maar een minuut of vijf op een rustige pas, een veel korter stuk als er gerend zou worden. Maar het was ver genoeg om wat meer rust om hen heen te hebben. En minder luisterende oren. Hij klopte even met zijn poot op de grond tegenover hem, waarna hij zelf rustig op de grond ging zitten. ”Vandaag beginnen we met je eerste training als medicine cat,” sprak hij rustig tegen de poes. ”En daarom wil ik je ook vertellen dat als je het toch niet ziet zitten, als je het te moeilijk vindt of de druk niet aan kan, dat je ten alle tijden welkom bent om de rang neer te leggen en verder te trainen voor warrior. Medicine cats hebben een… zware taak die niet altijd leuk is. Daarom wil ik je laten weten dat je altijd een out hebt, dat je altijd kan zeggen dat je wilt stoppen. Oké?” sprak hij met een zachte glimlach tegen de poes. Om haar maar even gerust te stellen dat het geen schande was. Hij had het zelf ook heel erg zwaar gehad immers.

De poes volgde zijn voorbeeld van zitten, waarna ze luisterde naar zijn woorden. Ze leek even te moeten zoeken naar woorden na zijn eerste praatje, waarop Falcon haar gewoon even rustig de tijd gaf. Tijd om zijn woorden te laten bezinken en haar na te laten denken over haar antwoord. ”Nee, Starclan heeft me gekozen en al weet ik niet waarom, ik wil ze niet teleurstellen” hij glimlachte zachtjes op de woorden van de poes, waarop hij even begrijpend knikte. Hij had zich ook zo gevoeld. ”Goed, ik wil je alleen laten weten dat je op ieder moment kan stoppen. Echt ieder. En zowel ik als StarClan zou het je niet kwalijk nemen, goed?” sprak hij met een zachte glimlach tegen de poes. Het was heel wat natuurlijk, dat wist hij zelf ook. Dat merkte hij aan alles. ”Vanaf vandaag zijn wij één team. Dat betekent dat wij alle belangrijke dingen met elkaar doorspreken. Van eventuele prophecies tot wat er gaande is in de Clan. Geen geheimen. Soms zal het zijn dat ik snel moet schakelen door een snelle prophecy, maar ik beloof je dat je nooit iets van mij dagen nadat ik het gehoord heb opeens hoort.” sprak hij rustig tegen de gevlekte poes. Dat is iets wat hij heel duidelijk wilde maken, iets wat hem nog steeds een beetje stak van zijn samenwerking met Routnose. ”Wat ik vooral wil zeggen is… Ik ben er voor je. Voor alles. Voor al je vragen hoe dom je ook denkt dat ze zijn. Er zijn geen domme vragen, alles wil ik voor je beantwoorden. Zelfs als ik het tien keer moet doen.” sprak hij met een zachte gniffel. ”Maar ook als je mentaal met iets zit, je kan me alles vertellen, we kunnen het over alles hebben. Wees vooral niet bang met me te porren.” een open communicatie. Hij hoopte dat ze hem genoeg vertrouwde daarvoor, dat ze met hem durfde te praten over dat soort dingen. Ze zaten immers met elkaar in één den voortaan. Voor de komende manen.

Hij wilde voorzichtig beginnen. Eerst haar vertellen dat ze altijd kon stoppen. Het was niet het makkelijkste ding om te worden- hij kon het zelf beamen. Dus hij probeerde het echt goed voor haar uit te leggen, dat hij altijd open voor haar stond. Voor alles. Het was geen ding dat echt persé moest gebeuren, maar hij liet de optie open staan voor haar om altijd bij hem aan te kloppen voor van alles. Niet alleen dat, ook een belofte van zijn kant af, iets waar hij zelf veel waarde aan hechtte. ”Ik heb nog geen vragen” klonk er zachtjes van de poes af, waarop Falcon zachtjes glimlachte en even knikte. Gelukkig. ”Goed, dan gaan we nu even wat meer over op praktische zaken, hoe ik je klaar ga stomen voor medicine cat.” sprak hij met een zacht glimlachje. Het was een raar idee, dat Stork ooit zijn plek zou gaan innemen. Maar, het moest gebeuren. ”Ten eerste, naast je trainingen als medicine cat wil ik ook dat je nog steeds gaat trainen in vechten en jagen. Dus eigenlijk naast je training als medicine cat ook training volgt voor warrior. Je weet nooit wanneer je uit nood jezelf of anderen moet beschermen en ook in de leafbare als er tijd is kunnen we helpen met jagen. Of als je besluit toch af te stappen of na je eigen apprentice af te stappen, dan heb je de skills toch ooit goed geleerd.” legde hij haar rustig uit. ”Maak je geen zorgen, ik plan tijd voor je vrij zodat je kan trainen. Ik kan je helaas geen jaag of vechttechnieken leren, maar je kan altijd een warrior aanschieten of ze je willen leren jagen of vechten. Allicht je oude mentor?” Hij had geen idee wie haar vorige mentor was, maar diegene zou haar training vast wel weer op willen pakken. En zo niet, dan waren er vast nog heel veel andere warriors die haar wilde helpen. Hij had ook van veel verschillende katten training gehad en ook hem was het allemaal gelukt. ”Dan nu, wat kun je me vertellen over de code die wij als medicine cats volgen?” vroeg hij haar met een rustige toon in zijn stem. Hij kon nog goed herinneren hoe hij zich voelde toen die vraag werd gesteld. Oh hoe die tijd snel ging af en toe.