Will I have grown a little empire or made a f*cking mess?

Hoe meer ze erover nadacht, des te minder ze de katten om zich heen begreep. Zeker nu ze geen gewone warrior meer was begon ze het nut in te zien van haar clan door en door leren kennen. Flintspark bijvoorbeeld was een kater uit een gebroken familie met een pijnlijk verleden. Daar ging ze althans vanuit. Hoe kon het ook anders? De reden dat ze op hem afstapte was echter niet zo diep. Ze vond hem ook gewoon interessant, op de goede manier. Bovendien was ze een sociaal wezen. "Goedemorgen Flintspark!" Begroette ze hem opgetogen. Ontspannen ging ze onder de schaduw van de boom zitten en sloeg ze haar staart om zich heen. Het was een mooie dag vol prachtige kansen. Wie weet wisten ze elkaar wel iets te brengen.

[Flintspark]

Hij had in de buurt van de boom gezeten, rustig omhoog kijkend naar de hoge boom, altijd op de uitkijk naar de uil, maar ondertussen ook verzonken in zijn eigen gedachten. Er was zoveel om hem heen gebeurd en nu wist hij niet meer wat er aan de hand was. Hij had altijd tussen vuren gestaan, tussen zijn echte moeder en zijn adoptie moeder. Tussen wat zijn gevoel zei en wat het beste was om te doen. Hij zuchtte zachtjes en liet de wind rustig met zijn lange grijze vacht spelen. Hetgene waar hij nog het meeste over aan het twijfelen was, was wat hij aan moest met Squirrelnose. Telkens weer gleden zijn gedachten terug naar haar en het maakte hem blij, maar het maakte hem ook bang. Ze had zelf gezegd dat hij niet bang hoefde te zijn dat hij haar pijn zou doen, maar aan de andere kant wist hij niet of hij zichzelf daaraan zou kunnen houden.
Zijn oortjes schoten in zijn nek toen hij opeens een stem achter zich hoorde en draaide zich om. De kersverse deputy stond achter hem. Hij haalde de gehaaide blik uit zijn ogen en drukte zijn vacht weer plat in zijn nek. "Oh, hallo daar Spottedrain," sprak hij met een schaapachtige glimlach op zijn gezicht. Schaamde hij zich ervoor dat hij geschrokken was van haar aanwezigheid? Nee, niet echt. Maar het stak aan hem dat hij direct klaar stond om aan te vallen. Dat was niet goed.

Een flauw glimlachje krulde om haar lippen bij het zien van hoe erg de kater van haar schrok. Ze was niet vermaakt of blij, maar eerder ongemakkelijk. Lag het aan haar, of zat hij ergens mee? In beide gevallen was het niet goed. "Ik heb je toch niet laten schrikken hè, gaat het?" De klemtoon lag voornamelijk op dat laatste. De dag was te mooi om het moeilijk te hebben.