Hello, I'm Eveningstar...

<sub>Waar ze thuis een medicine cat was en een vertrouwd clanlid was, was ze hier maar een buitenstaander in de ogen van velen. Ze had de hoge knuffelfactor van Routnose niet. Iets waardoor ze binnen shadowclan met open armen was binnengelaten. In stilte ruimde de flame point de bundeltjes kruiden op. Er lagen maar weinig katten in de den op het moment, iets wat het bonzen in haar kop goed deed.

De stem van de nieuwe leader vulde haar oren. ”Eveningstar, natuurlijk.” Even bekeek ze de verse leader van top tot teen. ”Gefeliciteerd.” voegde ze er daarna aantoe. Vragen of ze haar hulp nodig had leek onnodig. Haar houding en woorden gaven aan dat ze daar niet voor kwam. Nee. Ze was er voor iets anders, maar wat dat precies was wist Newtspark nog niet zeker.</sub>

_{Newtspark likte haar lippen bij het horen van de vraag. Natuurlijk was het dezelfde vraag die ze al zo vaak te horen had gekregen. Zelf ging ze ook zitten en met haar kop hoog in de lucht bestudeerde ze de ander nogmaals. Haar vraag beantwoorde ze op de meest makkelijke en simpele manier die er was. Geen diepgang zolang er niet naar gevraagd werd en geen details. "Ik ben hier naartoe gestuurd door starclan." Beantwoorde ze haar vraag zonder enige emotie in haar stem. Dit gesprek ging de puur zakelijke kant op en dus zag de shadowclanner het nut er niet van om haar best te doen lief en aardig over te komen. Dat was ze niet. Zeker niet meer nadat Remnantpaw al zo vaak huilend bij haar vandaan was gelopen.}

_{Newtspark glimlachte even om de woorden die de leader daarna uitsprak. Tja, dan moest ze de vragen maar beter stellen. ”Oké misschien ben ik zelf ook wel een beetje gegaan, maar ik luister naar wat mij verteld word. Peppermint kon het prima alleen af.” Snoof ze even, al sprak ze eerder tegen zichzelf dan tegen de poes naast haar. Peppermint en zij waren als twee handen op één buik, maar hier met Remnantpaw was ze alles wat niet goed liep samen. ”Starclan vertelde me dat er een apprentice was die mijn hulp nodig had, Eveningstar. Wie ben ik om dan niet te luisteren?” Haar doordringende blauwe ogen vonden die van de thunderclanner. Ze had één kat in deze clan verteld dat ze verbannen was, iets waar ze later over zou liegen en zou vertellen dat dat niet zo was. Het was allemaal zo verwarrend, maar niemand wilt een verbannen medicine cat met een reden die niet eens logisch zou lijken. Niet logisch totdat je de leader van shadowclan zou kennen. Zijn wantrouwen in starclan.}

_{Alles wat ze deed leek soms alleen maar problemen te veroorzaken. Problemen die zij alleen wist op te lossen door middel van snauwende opmerkingen. Iets waardoor ze nu waarschijnlijk de leader op haar dak had gekregen. Haar oortjes draaide plat in haar nek. ”Ik heb misschien één keer mijn stem verheft in de den en toen waren er bijna geen zieken. Als zij mijn manier van trainingen niet accepteert en mij niet respecteert wil ik met alle liefde gewoon weer terug naar huis.” Beledigd verbrak ze het oogcontact en bekeek ze de leader nogmaals van top tot teen. Ze had alles moeten achterlaten de dag dat ze hierheen kwam en hier had ze niks. Niemand. Alles wat ze liefhad was daar en ze zou het misschien wel nooit meer terugkrijgen. Nee. Ze zou zo terug naar huis gaan zonder ook maar één keer terug te kijken.}

_{Newtspark herkende de felle blik bij de poes tegenover haar maar al te goed. Het was er eentje die haar eigen snuit maar al te vaak gesierd had de laatste tijd. "Zo bedoelde ik het niet, Eveningstar." De shadowclanner wiebelde met een oor. "Ik had het over mijn apprentice" voegde ze er daarna aan toe. Nee. Ze had geen enkele reden om te geloven dat Eveningstar haar niet zo respecteren, al was haar vertrouwen naar leaders aanzienlijk gedaald door haar verbanning en alles wat zich er daarvoor had afgespeeld. "Ik geloof niet dat ik je bedankt heb dat ik hier mag blijven zolang ik Remnantpaw train, dus bij deze. Bedankt." Veranderde ze daarna het onderwerp wat met het ietwat ongemakkelijk schrapen van haar keel.}