never gonna give you up || training

Adem in, adem uit. IJsberend voor de kampingang probeerde de lichtgekleurde poes na een vreselijke ceremonie tot rust te komen. De adrenaline stroomde nog op een jachtig tempo door haar aderen. Zij? Een mentor? Ze kon het nog steeds niet helemaal geloven. Natuurlijk, ooit zou ze wel een apprentice willen, maar was ze daar nu klaar voor? Ze wilde het oordeel van de leader niet in twijfel trekken, ze vertrouwde op hem, maar toch spookten de onzekerheden door haar hoofd. Had ze de rest zo goed gefopt dat ze dachten dat ze een toegevoegde waarde had in de Clan? Een brok vormde in haar keel. Wat als ze het compleet verprutste en ze niet alleen de toekomst van een jonge kat verpestte, maar ook al het respect - wat ze al nauwelijks had - van haar clangenoten kwijtraakte?

Ze forceerde zichzelf te stoppen, de trein van haar gedachten even op de rem te zetten. Ze mocht niets aan haar apprentice laten merken. Windflower keek naar de zon, het was al bijna tijd voor de rondleiding over het territorium die ze afgesproken had. Ze moest deze middag doorstaan, dan zou het allemaal goedkomen. Hoopte ze.

Daisypaw had samen met haar siblings een plekje in de Apprentice Den uitgezocht. Daisypaw bleef dicht bij Sunny slapen, zoals ze gewend was. Ze vond het spannend om opeens te verplaatsen, om nu echt helemaal alleen te slapen. Al had ze haar zusje natuurlijk nog. Daisypaw vond het allemaal wel spannend, was ze er wel klaar voor? Haar papa sprak haar altijd geruststellende woorden toe, dus het zal vast wel. Ze drentelde een beetje op haar plaats, wachtend tot de zon de juiste hoogte had bereikt. Ze zag Windflower al voor de kampingang, maar misschien wilde ze juist dat Daisy stipt op tijd was. Al kon de Warrior haar natuurlijk ook wel zien twijfelen. Daisy beet op haar lip en een klein tijde - wat misschien een paar minuutjes was - liep het witte poesje naar haar mentor. 'Hallo, mevrouw Windflower,' miauwde ze met haar hoge stemmetje, haar kopje wat gebogen.

Natuurlijk kwam het poesje opdagen. Stiekem had ze gehoopt dat ze niet zou komen, zodat ze gewoon een normale dag kon hebben. Daisy kwam met een licht gebogen kopje op haar aflopen. 'Hallo, mevrouw Windflower,' Mevrouw? Dat was nieuw. "Uhm, zeg maar gewoon Windflower hoor," Al die extra formaliteiten waren nergens voor nodig. Daisypaw zou bedrogen uitkomen als ze te hoge verwachtingen had van haar mentor. "Nou, uh, we gaan vandaag dus een rondje door het territorium maken- Oh, wat vond je eigenlijk van de ceremonie? Ze veranderde snel van onderwerp. Hoe langer ze haar taken vooruit kon stellen, hoe langer ze niemand teleur hoefde te stellen.

'Uhm, zeg maar gewoon Windflower hoor,' was de reactie die ze kreeg. Daisypaw knikte en liet haar kopje licht gebogen. Af en toe schoten haar blauwe ogen naar de poes voor haar, om dan snel weer weg te kijken. 'Nou, uh, we gaan vandaag dus een rondje door het territorium maken- Oh, wat vond je eigenlijk van de ceremonie?' Daisy knipperde ietwat verbaasd met haar oogjes. Die vraag had ze niet verwacht. 'Oh, uh.. Het was een mooie ceremonie,' knikte ze. Wat kon ze er meer over vertellen? Niet veel, want zo erg had ze er ook niet naar uit gekeken. En ondanks dat Blazestar een goede vriend was van haar vader had ze nog steeds zenuwen gehad voor de woorden die hij zou gaan spreken.