Bloom

Ergens voelde het wat dubbel, om nu naar het water te trekken net wanneer de vloed eindelijk afzakte. Maar de hitte dreef haar er toe. De lilypool was een van haar favoriete plekken geworden, vooral nu de lelies in bloei waren. Ze vond het zo jammer dat ze giftig waren. Een oudere warrior had haar eens flink op haar kop gegeven omdat ze er een had proberen te plukken voor haar moeder. Toch kan Amberpaw ze waarderen, net als het koele water waar ze op bloeiden. Met een soepele sprong dook ze het water in, dankbaar voor de afkoeling die het haar bracht. Enthousiast zwom ze achter kikkers aan en plonsde rond tussen de lelies. Alles was de laatste tijd opeen stressvol en anders, ze vond dat ze zichzelf heus wel even mocht laten gaan. Er was toch niemand.

&hermit

Waar hij ooit afkeer had gevoeld, stond hij nu aan de kant grinnikend toe te kijken. Zo had hij Cottonpaw destijds immers voor het eerst écht ontmoet, spelend bij de lilypool. Het grote verschil was dat er toen nog een dikke laag ijs had gelegen, maar niet dik genoeg om beiden hun gewicht te houden. Goeie herinneringen. In plaats van ook het water in te duiken besloot hij te wachten tot de ze kant wat naderde. "Ohh, hoor je niet iets nuttigs te doen?" Mauwde hij zoals een kitten dat deed wanneer die een ander ergens op betrapte, volkomen ironisch. Wat was het toch leuk om schattige poesjes te pesten.

Diep haalde ze adem en dook toen kopje onder. Hoewel haar talent duidelijk lag bij het zwemmen, voelde zelfs zij zich log en sloom vergeleken met de kikkertjes die ze achtervolgde. Speels haalde ze naar hen uit, de stroming die ze veroorzaakte gooide hun uit hun koers. Met een zachte lach ontsnapte er bubbels uit haar mond. Pas toen ademnood haar daartoe dwong, kwam ze weer boven water. Met haar gevlekte pootjes veegde ze de druppels uit haar ogen, enkel om recht in het gezicht te kijken van... Oh help. Met een kreetje sprong ze overeind, geschrokken van zijn woorden en plotse verschijning. De eerst zo sierlijke poes verloor haar evenwicht en duikelde achterover. Toen ze weer boven water kwam moest ze een gegeneerd lelieblad van haar hoofd slaan. Waarom moest hij het nou weer zijn! Hermitshell, van alle katten die het hadden kunnen zijn! Ze voelde ondanks de verkoeling van het water haar hoofd gloeiend heet worden. "Ik was aan het jagen!' sputterde ze tegen "Op vissen. Ik was op vissen aan het jagen.. Dus, uh, aan het vissen,"

Zelfs hij schrok er een beetje van, dat plotselinge intense oogcontact. Tegen de tijd dat ze weer boven water kwam kon hij het niet laten om haar uit - sorry - toe te lachen. Schattig hoor. Ze was zó duidelijk van hem onder de indruk dat het haast niet meer leuk was. Haast. Ze maakte het met haar excuus nog zoveel erger voor zichzelf. "Aha, de eeuwenoude techniek waarbij je doet alsof je een vis bent zodat ze niet meer bang voor je zijn!" Zijn toon was serieus, maar op zijn gezicht stond niks dan jongensachtig plezier. Misschien was hij een beetje flauw, maar ach.

Oh Starclan, kon een bliksemschicht haar maar raken en per direct naar de sterren stuurde. Ze wilde niets liever dan onderduiken en nooit meer boven komen, maar ze had het idee dat zelfs het koude water haar gloedhete wangen niet zou kunnen verkoelen. De poes wendde haar blauwe ogen af en kon wel door de grond zakken van schaamte. Het moest ook hem zijn hé, natuurlijk weer hem. Amberpaw besloot een andere aanpak te nemen en snoof wat bozig. "Ik kan prima vissen hoor, Hermitshell... Ik, uh, heb gewoon nóg geen succes gehad vandaag," ze keek hem kort pissig aan dat hij haar zo aan het plagen was, maar keek te snel weg om echt indruk te maken. Hij was ook zo knap! Ugh, het was niet eerlijk. "En wat gaat jou het aan! Ga je vriendinnetje toch plagen," holy shit, had ze dat echt zojuist gezegd? Tegen Hermitshell nog wel? Ze probeerde haar boze, afstandelijke masker op te houden, maar haar blik was ergens afwachtend. Ze had Cottonflower zo vaak een grote mond open zien trekken, was dit misschien waar hij opviel? Maar wacht, wilde ze dat überhaupt wel? Ze wilde niet het vriendje van haar vriendinnetje af pakken, toch? Ugh, hij maakte alles ook zo ingewikkeld. Tussen de visjes en kikkers was het veel rustiger.

Het was te zien dat ze nog geen succes had gehad vandaag. Ze deed wel groot en stoer met die pissige blik van haar, maar toch kon ze die niet lang volhouden. De grijns op Hermits smoel werd alleen maar breder. De plotselinge uitval van de poes liet zijn mond openvallen. Wow, was ze jaloers? Zo had hij het nog niet bekeken. Dat zou haar sukkelige gedrag wel verklaren. Amberpaw vond hem leuk. Shit, was hij te gemeen geweest? Ze was immers vrienden met Cottonflower. Oh nee, wat als Amberpaw aan haar vertelde dat hij haar had staan plagen? Dat kwam vast verkeerd over. En Cotton kennende.. die zou dat niet kunnen waarderen. "Uh, maakt dat uit?" De kater wist zich nu dus totaal géén houding te geven. "Ik plaag iedereen hoor." Poogde hij zich te herstellen, gevolgd door een ongemakkelijke knipoog. Bah, nu kwam hij over als zo'n Carrioncough type.

Plots leek zijn attitude wat te veranderen, en Amberpaw begreep niet helemaal waarom. Wat maakte het uit? Wat maakte wat uit? Even leken de tandwielen in haar hoofd te draaien, maar zijn volgende woorden lieten een lampje branden. Haar ogen schoten ietwat verder op toen ze het zich realiseerde. Nee toch? Was hij echt zo? Was plagen voor hem een eufemisme voor flirten? Ergens voelde ze zich boos, boos dat hij impliceerde zo losjes om te gaan met zijn relatie. Cotton was immers haar vriendin! Die verdiende beter. Maar aan de andere kant... Betekende dit dat ze een kans maakte? Amberpaw tikte zichzelf mentaal op de vingers en duwde dat idee weg. Nee, foei. Toch voelde ze haar wangen warm worden bij zijn knipoog. De poes snoof zogenaamd afkeurend. "Ugh, katers ook," een idee kwam in haar op, en de glinstering in haar ogen verraadde haar misschien. "Ik zal jou eens plagen!" en met die woorden stampte ze in het water, waardoor hij hopelijk een hele hoop spetters in zijn mooie gezichtje kreeg.

De jonge poes stond duidelijk helemaal versteld. Shit, dat was dus niet de bedoeling. Hij had haar juist gerust willen stellen. Toen hij doorhad wat ze ging doen voelde hij zich nog stommer. "Neeneenee, zo bedoelde ik het nie-" Maar het was al te laat, want voor hij haar kon tegenhouden waren zijn gezicht en borst doorweekt. Was dit waar ze nu stonden? Deze keer was het zijn beurt om door de grond te zakken. "Ik ben erg loyaal aan Cotton, weetje.." Begon hij met een ongemakkelijk lachje, waarna hij het water uit zijn vacht poogde te schudden. Oh nee, nu had hij het gezegd. Misschien had hij het beter tussen hen in kunnen laten hangen.

Een meisjes achtig gegiechel steeg op uit haar mond terwijl ze de spetters over hem heen zag regenen. Oh het was vast een beetje kinderachtig, maar hij hield van plagen, toch? Toch? Amberpaw beet op haar lip terwijl ze zichzelf betrapte op wat dingen die ze eigenlijk helemaal niet moest denken. Maar de deed er niets mee, ze waren elkaar gewoon aan het plagen... Toch? Haar blauwe oogjes hielden hem scherp in de gaten en tot haar schrik merkte ze dat de spanning tussen hen wat geladen werd. Wat ze echter niet kon onderscheiden, was of die spanning kwam van ongemakkelijkheid of toch misschien wel... Een aantrekkingskracht tussen hen? Haar kleine hartje fladderde in haar borstkas terwijl hij sprak, de manier waarop zijn woorden wegstierven gaven haar het idee dat hij meer te zeggen was. Even liet ze de stilte vallen, om hem de kans te geven zijn zin af te maken. Toen hij dat echter niet deed, vulde zij het voorzichtig voor hem in. "...maar?" sprak ze heel voorzichtig.

Bij haar "maar" sprongen zijn ogen open. Oh StarClan, oh nee. Dit was dus totaal niet de bedoeling. Hij had gewoon wat lol willen trappen, even een meisje willen plagen. En nu vertelde ze hem basically gewoon dat ze hem leuk vond. Wat dacht ze wel niet dat zijn intenties waren? "Maar niks." Kapte hij haar af. Hoe ging hij dit ooit duidelijk brengen, zonder het extreem ongemakkelijk te maken? "Je bent een leuke meid hoor en dat meen ik echt, maar.." Hij had beter gewoon zijn bek kunnen houden. Maar wat? Cotton was leuker? "Je bent toch zes moons jonger dan ik." Nu kon hij zichzelf al helemaal voor zijn kop slaan. Had hij haar nou afgewezen?

Brimstone baande zich een weg naar de Lily Pool. Ze had ontzettende dorst en geen zin om de sneeuw te eten, want dat was koud en vies. Niet dat het water zo veel beter was, maar, tsja; Het was een goed excuus om weg te zijn van andere katten. Ze had het idee dat iedereen haar de hele tijd scheef bekeek. Jammer genoeg was ze niet alleen bij de Lily Pool. Brimstone hoorde nog net Hermitshell's laatste woorden terwijl ze uit het struikgewas kwam en het tweetal bekeek. "Starclan, Hermit, apprentices verleiden? Laag.", bromde ze met afschuw in haar stem, waarna ze tussen hen doorliep en bij het water neerboog om te drinken. Sheezes. Ze wist dat zij weinig moraal had, maar zo laag zou zij ook niet zakken.

Prompt 71

Ze voelde zich alsof ze over een héél dun laagje ijs liep, want waar was ze nu eigenlijk mee bezig? Of hij, wat dat betrof? Kleine scheuren in het ijs werden breder en breder terwijl hij sprak en haar afkapte. Het verwarde haar alleen nog maar meer. Had ze hem dan verkeerd begrepen? Maar waarom deed hij dan zo raar, liet hij zoveel open voor interpretatie? Haar kop maakte overuren. Hij wees haar alleen af... Omdat ze jonger was? En wat dan als ze wel ouder was geweest, zouden dingen dan anders zijn gelopen? Tegen beter weten in opende ze toch haar mond. "...Is dat waarom? I-ik word heel binnenkort al war-" ze kapte haar woorden ruw af toen een ander zich bij hen voegde. De poes trok wit weg toen ze Brimstone zag, en haar smeekbeden dat de warrior hen niet had gehoord werden de wind in geslagen. "H-het is niet wat je denkt! We waren gewoon, we hadden het over, uhm-" wanhopig zocht ze naar woorden en keek de ander aan, help me.

Net toen hij ervan was overtuigd dat het niet erger kon, verscheen Brimstone, met een wel erg directe beschuldiging. De kater trok een vieze blik, maar Amberpaw was hem al voor in de verdediging. "We hadden het over waarom ik niet haar mentor kan worden." Verzon hij snel. Oh nee, dit was erger. Arme Amberpaw. Hopelijk geloofde Brimstone dit, want anders stonden ze nog meer voor schut.