We owe them [Event]

Het zou niet de eerste keer zijn dat de clan het mogelijk niet met hem eens zou zijn, dat het besluit dat hij genomen had niet in de smaak zou vallen bij de clan. Maar hij hoopte hierbij toch dat de oudere warriors wel iets ervoor zouden voelen. Dat ze de tribe zouden willen helpen voor wat ze ooit voor de clans gedaan hadden. Hij liep het kamp binnen en wees met zijn staart naar een plek bij de rots. "Je kan daar plaatsnemen, dan spreek ik de clan toe." Het was misschien niet verstandig om haar volledig alleen te laten in zijn clan, maar hij had het gevoel dat ze haarzelf wel zou redden mocht het echt nodig zijn. Hij klom de rots op en liet kort zijn blik over de clan gaan die zich al wel langzaam aan het verzamelen was. "Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen." Hij wist dat er vast wel katten zouden zijn die het niet met hem eens gingen zijn, maar hij was hun leider en dit ging verder terug dan de meesten meegemaakt hadden.

Hij liet nog een keer zijn blik op de jonge tribepoes vallen voor hij zijn blik weer op de clan richtte. "Zoals jullie kunnen zien heb ik iemand het kamp binnen gebracht." Ze zouden mogelijk denken dat hij nog iemand binnen de clan wilde laten, maar dat was het deze keer niet. "Ze komt van de tribe en heeft ons wat nieuws daar vandaan gebracht." Hij moest dit nu op de juiste manier brengen, het moest tenslotte niet zo zijn dat de clan helemaal niet zou willen helpen. "De tribe zit in de problemen. Bloodclan heeft hun opmars gemaakt in de bergen en samengespannen met een aantal van hun katten, waaronder Day, de Chief. De vorige healer is door deze samenspanning vermoord, waardoor er nu iemand aan de macht staat die makkelijk beïnvloed wordt door de Chief." Hij probeerde het zo goed mogelijk uit te leggen, maar hij hoopte dat Wren bij zou springen als er iets misschien aan toegevoegd moest worden. "We zijn gevraagd om de tribe te helpen en ervoor te zorgen dat Day gestopt zal worden." Hij liet die woorden kort inzinken. Hij kon de protesten al bijna horen. "Ik heb besloten te helpen, tenslotte zijn we ze als clans veel verschuldigd van de tijd dat we in de bergen hebben mogen verblijven en we hebben nooit wat voor ze terug gedaan." Dat was alleen niet zijn eigen reden om te gaan, die was veel persoonlijker. Het was er alleen wel een die hopelijk een aantal van zijn clan over zouden halen om mee te gaan. "De keuze is aan jullie zelf of je mee wilt gaan of niet. Er zullen ook katten hier moeten blijven om de clan draaiende te houden tenslotte en ons territorium te verdedigen. Daarom ook dat de groep die meegaat niet te groot zal zijn." Het was überhaupt de vraag of er iemand mee zou willen gaan. "Als je mee wilt gaan, kan je je bij mij komen melden, dan zal ik je in gedachten houden wanneer ik de uiteindelijke katten kies die meegaan." Vragen zouden toch wel komen, dat wist hij zeker, maar hij hoopte toch dat er een aantal bereid zouden zijn om mee te gaan. "Dat was het," Vervolgens sprong hij van de rots af om weer naar Wren toe te lopen.

[Acornstar brengt Wren de clan binnen met nieuws van de tribe.]

she is kind of a legend
total infamy

Wren liep het hol van de leeuw binnen. Het kamp van de dappere krijgers die haar zouden helpen, tenminste als het aan hun leider lag. En kennelijk had hij wel zin om te helpen. Dat kreeg je met oude katten, ze werden helemaal melancholisch en gingen denken aan de goede oude tijd. Dat opdondertje van Windclan was kennelijk minder dankbaar geweest, jong en onbezonnen. Wren liep gehoorzaam achter Acornstar aan en werd op haar plek geparkeerd. Ondanks de reis en het alleen slapen op hun stenen, zag ze er nog even sterk uit als de dag dat ze de bergen had verlaten. Ze was niet voor niets een cave-guard. Zonder dat ze er erg in had gingen haar ogen over de vreemde katten, die voor een leven hadden gekozen in een moeras. Ze leken allemaal doorgewinterde krijgers, en een heel ander type dan de Windclanners die zij allemaal had ontmoet. Dat waren meer jagers, dit waren duidelijk meer vechters. Precies wat ze nodig had. Ze luisterde naar wat de leider sprak. Hun leden kregen nog de keuze, en hij beloofde een kleine patrouille. Dat was prima, want als haar plannetje werkte kreeg ze nog wat extra pootjes van vriendjes aan de andere kant van het monsterpad. En Hazelgrouse zou meegaan, zonder twijfel. Wren bleef nederig staan, als arm klein weesje dat hulp nodig had, en toen de leider weer haar kant op kwam, knikte ze dankbaar. Hij moest van geluk spreken, dit zou één van de laatste keren zijn dat ze dankbaar zou zijn. Zodra ze zouden vertrekken, was zij degene die het gebied kende. Dan was zij de leider. Dan was zij die de regels maakte.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust zijn eerste reactie toen Acornstar met een vreemdeling binnen kwam, was zijn oren in zijn nek leggen en argwanend naar het tweetal kijken. De vorige keer dat hij een rogue het kamp binnen had getrokken, was hij (en de meerderheid) er flink over oneens geweest. Maar toen hij vertelde dat de poes van de Tribe was, kalmeerde hij, al was het maar iets. De Tribe was ongevaarlijk, vrienden zelf. De herinneringen aan de bergen was voor Settleddust een waas, hij was slechtst een kitten geweest in die tijd. En de herinneringen van die tijd werden overschaduwt door het nieuws dat zijn ouders zijn ouders niet waren. Toen Acornstar begon uit te leggen waarom ze hier was, werd hij toch een beetje achterdochtig, iets wat hij over de afgelopen manen had opgepikt. Een negatief effect dat Acornstar op hem af had weten te wrijven. Dit ging over katten die ver weg van hun leefden, katten die kennelijk samenzweerden met Bloodclan. Waarom? Was dit waar. Hoeveel bewijs had ze? Hij fronste en keek zijn leider aan die vrijwilligers zocht voor dit uitje naar de bergen. Misschien waren er wat oude bekenden die stonden te springen om oude vrienden weer op te zoeken, maar hij was huiverig om zijn clan achter te laten. Niet met Crystalstar nog op de loer en.. wie weet allemaal nog meer. ‘Ga jij?’ vroeg hij uiteindelijk. Dit was een beslissing die Acornstar al had gemaakt. Hij had besloten dat deze excursie zou gebeuren, dus ging het gebeuren. Settleddust had op de moeilijke manier al geleerd dat er weinig was wat hij kon doen om ideeën uit zijn kop te spreken. En alhoewel het spannend was warriors erop uit te sturen naar vreemd gebied, om een dictator uit verre streken uit te schakelen. Misschien was het slim als Bloodclan ermee betrokken was. Hij wierp een oog op hun leider. Was het daarom dat? Hij wist dat Bloodclan een gevoelig onderwerp bij de kater was. Bij iedereen in hun clan eigenlijk, die oud genoeg was om de overname meegemaakt te hebben.

_{Acornstar was het kamp binnengekomen met een gezicht die hij niet kende. Nog een rogue die hun clan naar de klote zou helpen, aangezien ze al goed op weg waren. Flamekeeper snoof en even schudde hij met zijn kop. Hij was gek geworden. Helemaal gestoord. Compleet van het padje. Een clangenoot en een medicine cat vertrouwde hij niet, maar een jong wicht uit de bergen die niemand kende vertrouwde hij zomaar. Een poes die hun zomaar zou kunnen verraden en zou kunnen samenspannen met de vijand. ”Ik ga mee.” Bromde de kater vanaf de plek waar hij was gaan zitten. Als hij onderweg dood ging maakte het niet uit. Hij had hier niks om voor te vechten. Geen familie. Niks.}

Bloodclan was misschien een probleem, maar hoe zij het zag, op dit moment niet hun probleem. Als de tribe last van ze had, betekende dat voornamelijk dat zij dat niet hadden. Ze vond het dan ook een achterlijke beslissing van Acornstar om erheen te gaan. Scherp keek ze naar de katten die zich aanboden om mee te gaan. Voor wat? Om de held uit te gaan hangen? Haar blik gleed over de Tribe kat, die hulp was komen zoeken. Schaamde die zich niet? Dat ze haar eigen problemen niet kon oplossen. Wat een zwakke mindset. Dim zou nooit zo op anderen vertrouwen om haar eigen problemen op te lossen. Bezweek er nog liever onder dan hulp te moeten zoeken. In ieder geval bleef zij dus lekker zitten waar ze zat, zou ze niet de dwaze keuze maken om mee te gaan. Ze trainde om een warrior van Shadowclan niet te worden, niet van de Tribe.

De clan werd bij een geroepen voor een paar wijze woorden van Acornstar. Ravenstrike bleef een beetje achter de meute staan luisteren. In de verte kon hij Dimpaw zien en eigenlijk wou hij naar haar toe lopen, maar de menigte van katten was vrij groot en hij wou zich er niet ineens door drukken nu. Met een half oor naar Dimpaw en een half oor op Acornstar gericht luisterde hij. Maar toen hoorde hij iets wat hem niet beviel. Hij zou katten meenemen naar de bergen om daar te helpen. Er kwam een frons op de zwarte kater zijn gezicht te staan. Nee. Hij zou zich niet vrijwillig aanbieden. Maar? Zijn hoofd draaide naar Dimpaw en nu drukte hij zich wel door de menigte heen. Zij zou het toch niet aanbieden? Toch? Hij hoopte zo dat haar bewijsdrang niet zo groot was dat ze zichzelf voor de leeuwen zou gooien. Hij kende de verhalen van de reis naar de borgen, van de gevaarlijke dieren die daar leefden. Niks wat ze hier gewend waren. Met zachte pootstappen doemde hij op achter Dimpaw en drukte zijn vacht tegen die van haar aan, zijn staart over haar rug. Hij bracht zijn mond bij haar oor en fluisterde: "Jij gaat toch niet, of wel? Wie gaat ShadowClan met mij beschermen als je weg bent?" Hij wou niet dat ze wegging. Zijn hart trok samen bij het idee, maar dat zou hij nooit hard op zeggen.

Tag: Dimpaw

Haar oor trok opzij toen ze pootstappen hoorde die ze herkende. Ravenstrike kwam haar kant op gelopen en haar ogen lichtten zichtbaar op. Ze wiebelde kort met haar oortjes toen ze zijn vacht tegen de hare aanvoelde, en vanuit haar ooghoek keek ze naar hem. Ze moest haar kopje iets kantelen, hij was groter dan zij was. Kippenvel kwam op haar lichaam toen Ravenstrike in haar oor fluisterde, en ze liet een zachte huff horen op zijn woorden. "Iedereen die gaat is idioot," mompelde ze zachtjes tegen hem, zodat alleen hij het horen kon. Hij vleide haar met zijn woorden, ze voelde zich zo gezien door hem, alsof hij haar echt waardeerde. En waar dit heel fijn was, beangstigde het haar ook. Hij kwam zo dichtbij, dichterbij dan ieder ander - naast Tidepaw. Ze was bang om hem kwijt te raken. Haar poot schoof ietwat ongemakkelijk over de vloer onder haar bij het idee. Ze had geen controle over hem, alleen over wat ze zelf deed. Als ze zelf meer afstand van hem zou nemen, zou het misschien minder pijn doen. Echter wilde ze dit helemaal niet echt, wilde ze liever haar kop tegen zijn schouder aanleggen, haar snuit in zijn vacht duwen..