hot girl bummer [training]

Onderwerp: hot girl bummer [training] vr 13 aug 2021 - 1:47

_{Haar blik gleed naar de sterrenhemel en even leken de sterren minder fel te schijnen toen ze haar blik op haar voorouders wierp. Alsof ze zich schuilhielden voor de blik van een moordenaar. De flame point kneep haar ogen wat samen en bromde zacht. Ze wist dat ze meekeken met alles wat ze deed, ook als ze niks zeiden. Hun blikken leken soms bijna voelbaar te zijn. Het waren zonnestralen op het heetst van de dag die op haar rug neerstreken. Heet en ijskoud tegelijk.

”Je bent laat.” Was het eerste wat ze opmerkte. En ook meteen het laatste. Het kon haar maar weinig schelen hoe haar dag was geweest, met wie ze gesproken had of welke gedachten er door haar heen gingen. Zolang het niet over hun werk ging deed het er niet toe. Newtspark sloeg haar staart om haar poten en likte haar lippen. De stilte tussen hun was bijna oorverdovend op zijn eigen, vreemde manier. ”Wat weet je van planten.” De woorden waren geen vraag, en de kans dat ze haar onderliggende vraag eruit gepikt had was maar klein. De onderwerpen die ze rond deze tijd had willen doornemen toen ze een planning voor haarzelf had gemaakt had ze behandeld, althans, de vragen daarover zouden nog moeten komen, maar dat was zo goed als gedaan. Hoopte ze. Met een wiebel van haar oor wachtte ze op een antwoord.

+remnant}

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De Medicine Cat Apprentice voelde zich verloren met haar Mentor. Elke keuze die ze maakte, elke keuze leek de ander te irriteren en hierdoor zakte de mentale stabiliteit van de jonge kattin steeds verder weg, ook leek ze minder goed gefocust, probeerde ze gewoon neutraal te reageren maar de jonge kattin was geen neutrale kat van nature, ze had altijd een krachtige geest gehad.

De sterren schenen maar ze waren niet waar haar aandacht op was, die was op de flamepoint. Ze had eigenwijs in haar nest gelegen, zelfs al was het duidelijk geweest dat de ander haar buiten wilde hebben. Dit was iets dat Remnantpaw niet bepaald interessant vond. Ze wilde slapen, ze was moe. Ze wilde Beetlekit knuffelen en Eveningglow helpen. 'Je bent laat.' Was het enige dat de oudere kattin zei waardoor de slanke Medicine Cat Apprentice haar kop schuin hield en haar schouders ophaalde. Ze was laat, en ze was moe, ze hadden weinig om over te spreken, behalve de planten die ze in de den bewaarden. 'Wat weet je van planten.' Klonk er ineens, de woorden waren geen vraag maar wat het wel was verwarde de grijze kattin. 'Eh..' De verwarring was zichtbaar op het gezicht van de jonge kattin. De verwarring en de wanhoop. Ze miste de warmte die Rousebell bij zich droeg, zelfs al haatte ze de ander niet, ze had de manier gezien waarop anderen naar hun Apprentices keken, met trots. Zou Newtspark ooit trots op haar zijn, haar ooit het gevoel geven dat ze waardig was?

❅

_{Newtspark snoof. Natuurlijk wist ze niet wat ze bedoelde. Waarom zou ze het wel in één keer snappen? "Plantjes. Je weet wel, die dingen die we nodig hebben voor dit werk? Ja die dingen. Wat weet je ervan." Snauwde de flame point naar de apprentice naast haar. Ze was boos op de wereld. Boos op Acornstar en boos op Starclan die haar de dag daarvoor de rug had toegekeerd. Ze deed haar best om goed te zijn en goed te doen, maar niemand was helemaal goed, iets wat starclan blijkbaar moeilijk vond om te accepteren. Haar nagels kraste over de stenen onder haar en lieten witte krassen achter. "Ander onderwerp aangezien plantjes blijkbaar te hoog gegrepen is. Hoe was je bezoek aan starclan?"}

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De Medicine Cat Apprentice sloot bijna gepijnigd haar ogen, al mocht het woord bijna wellicht wel weg gelaten worden. Haar mentor was niet duidelijk, leek om het minste en geringste al los te gaan alsof ze de moeilijkste Apprentice ter wereld was. Het was wellicht niet fijn om niet in een Clan te zijn die van haar hield maar aan de andere kant deed ze ook niet haar best om vrienden te maken. Ze schreeuwde alleen maar, en Remnantpaw werd er hoe langer hoe ongemakkelijker onder. Haar amberkleurige ogen gleden we van de flamepoint verlangend in de richting van haar den. Als ze heel eerlijk was, vond ze Newtspark eng. 'Plantjes. Je weet wel, die dingen die we nodig hebben voor dit werk? Ja die dingen. Wat weet je ervan.' Snauwde de flamepoint waardoor Remnantpaw haar amberkleurige wanhopig naar de lucht liet glijden, Starclan. Als iemand haar bij kon staan, dan zou dat welkom zijn. Het gesprek met Snowdrop had zeker geholpen, alleen de kattin was nu niet hier om diens warmte te laten voelen en Newtspark was bijtend als de sneeuw. Kil, de vervelende soort branding. De nagels van haar mentor kraste over de stenen onder haar waardoor Remnantpaw haar kop stil schudde. 'Ander onderwerp aangezien plantjes blijkbaar te hoog gegrepen is. Hoe was je bezoek aan starclan?' De grijze Medicine Cat Apprentice keek haar mentor aan terwijl ze haar snorharen liet trillen. 'Prima.' Ze had geen zin in een diep gesprek met de kattin die enkel boos werd, hoe vaak had ze zelf niet geprobeerd om de afstand te overbruggen om enkel afgesnauwd te worden. Remnantpaw had opgegeven, ze zou haar best doen haar kruiden te leren maar niet meer spreken. Niet meer praten. Ze stond op voordat ze haar staart zwiepte. Haar amberkleurige ogen stonden kalm terwijl ze diep inademde. Ze wilde weer terug, terug naar de vrede, terug naar de veiligheid. Weg van de flamepoint. Nerveus draaide ze haar blik weer naar haar mentor. Ze bleef stil, de stilte voor de storm. Ze durfde niet te bewegen, bang dat Newtspark los zou barsten, een storm met onweer zou ontketenen.

Haar mentor was alles behalve prettig en vriendelijk. Remnantpaw keek Newtspark aan met een twijfelende blik. Ze wilde het niet hebben over de Prophecy die ze had gehad. Het was beter gewoon haar mond te houden. Zodra de rust in het kamp was terug gekeerd en ze haar Leader en Deputy rustig kon spreken zou ze hen op de hoogte brengen. Daar hoefde Newtspark niets van te weten. Ze zou haar eigen beslissingen nemen, zonder het geschreeuw van de flamepoint. Hoe graag ze het ook met iemand over haar vak had gehad, Newtspark was niet meer de kat die ze erover zou spreken. Als ze advies nodig had dan zou ze een andere kat, misschien een Elder of Senior Warrior uitzoeken. Newtspark was te bijtend, te scherp. Na alle keren dat ze de schreeuwende stem had gehoord, was Remnantpaw in zichzelf gekeerd en dat was duidelijk te zien. Haar afwezige blik gleed langs de sterren terwijl ze diep in gedachten verzonken leek te zijn. Er waren zoveel vragen die ze wellicht had gesteld als ze ouder en wijzer was. De belangrijkste vraag, waarom? Waarom haatte de ander haar zo? Waarom kon ze niet een keer een compliment geven of trots zijn. Echter was Remnantpaw niet oud en wijs, enkel een onzekere jonge kat met een mentor die haar niet zou begrijpen en accepteren. Kinderlijk als ze was had Remnantpaw dan ook besloten dat ze haar niet meer nodig had. Zelfs al had ze haar nodig. Nog steeds viel er geen woord over de lippen, de jonge kattin leek bijna apathisch. Ze was apathisch, ze was stilzwijgend. Ze stelde geen vraag terug zoals ze eerst zou hebben geprobeerd. Ze keek enkel zo nu en dan bijna schuw naar Newtspark. Remnantpaw had gekozen de koude schouder te nemen, het enige pad dat ze nog kon nemen om zichzelf emotioneel te beschermen. Een muur op te bouwen en deze niet meer te laten zakken. Dan was ze nog een soort van veilig.

❅

_{Toen de apprentice, haar apprentice, haar verder niks meer vertelde over haar ervaring met starclan kneep de flame point haar ogen even dicht. Het was allemaal uitermate frustrerend voor de nog jonge mentor. Elke keer nam ze zich voor om beter te worden, beter haar best te doen en niet gefrustreerd te raken, maar elke keer ging het weer verkeerd. Elke keer kwam de frustratie en onbegrip weer naar boven wanneer ze samen waren. Woede naar haar thuis en onbegrip naar starclan. Ze was niet zo slecht als zij dachten dat ze was. Een gefrustreerde glimlach speelde op haar snuit waarna ze haar lippen likte. "Prima. Dan doen we het op jouw manier Remnantpaw." In stilte konden ze niet trainen en dus sprong de shadowclanner van de sunningrocks, strekte ze haar spieren en maakte ze aanstalte om terug naar het kamp te lopen. Terug naar bed.}

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw keek zwijgend na de flamepoint, ze had zo lang geprobeerd om lief en aardig te zijn maar nadat ze voor de zoveelste keer werd afgesnauwd had ze besloten dat de Medicine Cat een van de weinige katten had waarmee ze niet om wilde gaan. Newtspark was in haar ogen een grote pestkop die niet snapte dat Thunderclan op de eerste plek stond bij haar, dat ze veel voelde voor haar Clan en alles dat er gebeurd was zo zijn littekens achter lieten. In plaats daarvan deed ze volgens haar mentor alles fout, was ze minderwaardig en nu werd ze ook nog eens boos omdat ze niet wilde praten. De volleerde Medicine Cat keek haar met een gefrustreerde glimlach aan voordat ze haar lippen likte. 'Prima. Dan doen we het op jouw manier Remnantpaw.' Remnantpaw haalde haar tong over haar schouder voordat ze zelf ook opstond en haar mentor aan keek. De Shadowclanner sprong van de Sunningrocks af en strekte haar spieren voordat ze in de richting van het kamp draaide. De grijze kattin zuchtte zacht voordat ze haar lichaam uitreikte en haar ogen naar de sterren deed glijden. Er waren zoveel vragen, waar ze geen antwoorden op had maar de belangrijkste was waarom. Waarom was Rousebell gewond geraakt, en hadden ze haar achter gelaten met een van de meest moeilijke katten om mee om te gaan. Waarom was Newtspark er überhaupt? Ze leek elke dag met tegenzin tegemoet te gaan, te haten dat ze hier was. In Thunderclan. De Medicine Cat Apprentice keek de flamepoint aan voordat ze haar nagels in de grond drukte. 'Je bent geen mentor. Je.. je...' De oren van de jonge kattin gleden haar nek in. Ze wist niet wat de ander wel was, maar een Mentor hield van hun Apprentice. Ze zou nooit van haar houden, zou haar nooit beschermen. Nee, ze was geen mentor. Remnantpaw kneep haar amberkleurige ogen samen. Rousebell had wellicht niet van haar gehouden maar was wel altijd warm en rustig geweest, Newtspark was een uitbundige storm. Waren de vlammen die aan haar poten brandden. Remnantpaw klemde de tanden op elkaar, dit was de eerste keer dat ze boos genoeg was om de ander te beledigen. Newtspark had ze willen respecteren maar ook voor haar was er een grens. De grens die al lang bereikt was. Tranen schitterden in haar ogen. Starclan, ze miste stabiliteit en een lief woord zo nu en dan. Newtspark kon niet eens voordoen hoe ze voor de Clan moest zorgen, van gesnauw werd het niet beter. Helemaal niet tegenover de katten die zoveel last hadden gehad van Stagtine. Niet alleen de Clan moest herstellen maar ook Remnantpaw moest dat. Het feit dat ze dat niet kon terwijl ze elke dag, elke minuut een neidige stem hoorde zorgde ervoor dat ze de woorden gesproken had. Newtspark zou nooit haar mentor zijn, niet in haar ogen. Nooit.

❅

_{Soms vroeg ze zich wel eens af wat er mis met haar was. Ze had eindelijk een vriend gevonden in de clan, in de deputy in plaats van haar eigen apprentice. Het deed pijn, maar alles bij elkaar opgestapeld van de afgelopen moons zorgde ervoor dat het kleinste dingetje tot een explosie kon leiden bij de flame point. Vliegensvlug keerde ze zich weer tot de grijze poes toen ze haar woorden hoorde. "Ik wat, Remnantpaw." Beide begaven ze zich op flinterdun ijs. De één door het korte lontje van de mentor en de ander omdat ze nog steeds een buitenstaander was. Zorgvuldig zouden ze hun woorden moeten uitzoeken en Newtspark ook haar daden. Het was onmogelijk om thunderclan te verlaten en om te leven als een rogue. Alles wat ze had opgebouwd kon ze niet zomaar achterlaten.}

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw keek de flamepoint met brandende ogen aan terwijl ze haar haren langzaam overeind liet komen. Elke opmerking, elke schreeuw en elk standje dat ze had gekregen zonder uitleg hadden haar de rillingen gegeven. Elke dag begon ze steeds meer te twijfelen of ze wel verder wilde, verder met Newtspark aan haar zijde of dat ze haar Leader moest overtuigen de kattin terug te laten gaan naar Shadowclan. De vraag was welke angst groter was, er alleen voor staan of Newtspark. Vliegensvlug draaide de iets oudere kattin zich om naar haar Apprentice toen ze haar woorden uitsprak. 'Ik wat, Remnantpaw.' Het was duidelijk dat de twee kattinnen in tweestrijd waren. De jonge Medicine Cat Apprentice stond er niet om bekend om een extreem kort lontje te hebben, sommige zouden haar wellicht excentriek noemen of apart maar gemeen was niet een van die woorden. Echter haalde Newtspark het bloed onder haar nagels vandaan. 'Je vraagt nooit eens hoe het gaat. Ik zag elke mentor trots zijn op hun Apprentices behalve jij! Jij haat mij!' Haar stem werd steeds smaller, steeds kleiner terwijl ze haar staart langzaam liet zakken en haar amberkleurige ogen naar de flamepoint gleden. 'Wist je dat ik met Frostdove aan het zoeken was naar iets om je op te vrolijken...' Fluisterde de kattin met tranen in haar ogen, ze had geprobeerd om de ander zich thuis te laten voelen en het enige dat ze hoorde was gesnauw om dan te zien dat Newtspark van anderen kon houden. Telkens vroeg ze zich af of iemand haar ooit goed zou keuren, haar ooit zou accepteren. Wat moest ze zonder mentor? Zonder kat om naar op te kijken? 'Beetlekit mijn beste vriendin was ontvoerd! En het enige wat jij doet is schreeuwen. Altijd schreeuwen.' Riep de jonge kattin duidelijk overstuur terwijl de tranen over haar wangen biggelden. Ze had zich voorgenomen om koud te zijn om stil te zijn. Echter was ze ook een kind, een kind met zoveel emoties dat soms, zelfs al probeerde ze deze te verbergen, ze ineens boven kwamen. Haar oren lagen inmiddels plat op haar kop, ze haatte dit. Ze had iemand nodig maar die kat was niet Newtspark. Het zou nooit Newtspark zijn, niet op de manier waarop alles was begonnen. De flamepoint had de mogelijke verbindingen al verbroken voordat het had kunnen startten.

❅

_{Newtspark klemde haar kaken strak op elkaar toen de grijze poes haar vertelde wat haar daadwerkelijk dwars zat. Beetlekit was ontvoerd door de elite, maar Newtspark kon er niks aan doen dat zij haar vrienden vond in kittens die zichzelf niet konden verdedigen. Met bliksem in haar ogen en een onweerswolk die haar gedachten vertroebelde opende ze haar mond. "Het boeit me geen ene flikker Remnant. Als we klaar zijn en jij je naam hebt gehaald heb je mij niet meer nodig." De woorden rolde lanzaam over haar lippen en als het roofdier dat ze was liep ze een rondje om de poes. "Als wij klaar zijn heb jij je thuis hier en ik? Ik zal de clan moeten verlaten omdat ik geen thunderclanner ben" ze likte haar lippen voor de zoveelste keer die avond. "Ik ben verbannen uit mijn clan omdat ik naar starclan luisterde toen ze mij vertelde jouw te komen helpen." De woorden hardop uitspreken deed meer pijn dan ze had verwacht. Het was niet de eerste keer geweest, maar het voelde vele male echter als ze het met iemand deelde. Met iemand die ze misschien niet eens kon vertrouwen. In een clan die ze niet kon vertrouwen. Ze moest maar op het geloof afgaan dat medicine cats er voor elkaar zouden zijn. Een bagger geloof. "Ik ben verbannen omdat ik wilde helpen en omdat mijn leader vond dat ik moest blijven!" Haar stem sloeg over en steeds begon ze iets luider te spreken. Een eenzame traan rolde over haar wang. Een traan zo eenzaam als zij zich voelde in dit gebied. Tussen al deze katten. Met haar klauwen die de grond onder haar poten omwoelde en haar hart die zich strakker samenkneep dan ooit tevoren keerde ze haar kop van de grijze poes. Als ze hier klaar was was haar tijd als medicine cat voorbij en kon ze haar vrienden en familie niet meer zien. Newtspark liet een schamper lachje horen. "Ik maak jouw leven een hel omdat ik weet wat me straks te wachten staat." Een leven vol gevaar en zonder enige vechttraining. Ze verwachtte geen medelijden van de kattin naast haar, dat had ze haar immers ook nooit getoond, maar misschien dat dit de lucht zou klaren tussen de twee. Al was het maar een klein beetje.}

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw had haar haren overeind laten komen zodat ze groter oogde dan dat ze was, niet omdat ze van plan was om Newtspark aan te vallen maar omdat ze krachtiger, sterker over wilde komen. Ze stond op dat moment voor de eerste keer haar mannetje, zelfs al was het geen perfect vertoon. Ze was nog maar een kind en op dit moment een verdrietig en boos kind. Een kind dat meer nodig had dan wat Newtspark haar kon en wilde geven. Begrip, respect, daar begon een goede relatie mee. Wat zij tussen hen hadden liggen was alles behalve begrip voor elkaar. Daar waar de ogen van Remnantpaw brandden met emoties leken die van Newtspark bijna vuur te spuwen. 'Het boeit me geen ene flikker Remnant. Als we klaar zijn en jij je naam hebt gehaald heb je mij niet meer nodig.' De woorden rolden langzaam, bijna tergend langzaam over de lippen van de oudere kattin. De flamepoint stapte in een cirkel om de jongere kattin heen die zich schrap zette, lichamelijk haar spieren vast zette. Instinctief voelde ze zich bedreigd door de kattin die haar mentor moest zijn. 'Als wij klaar zijn heb jij je thuis hier en ik? Ik zal de clan moeten verlaten omdat ik geen thunderclanner ben,' Newtspark likte haar lippen nogmaals, iets dat Remnantpaw haar tanden op elkaar liet knarsen. 'Ik ben verbannen uit mijn clan omdat ik naar starclan luisterde toen ze mij vertelde jouw te komen helpen.' De verwarring leek op het gezicht van Remnantpaw te ontstaan, Starclan? Wat had Starclan hiermee te maken gehad? Aan de grond genageld bleef de grijze kattin staan terwijl ze happend naar adem Newtspark aanstaarde. 'Ik ben verbannen omdat ik wilde helpen en omdat mijn leader vond dat ik moest blijven!' De stem van de oudere kattin sloeg over terwijl de jonge Medicine Cat Apprentice haar kop schudde. Hoe luider de stem van Newtspark werd hoe meer de jonge kattin in elkaar kroop en met grote ogen naar de flamepoint staarde. De poten van Newtspark woelden de aarde onder haar om, beide katten waren onrustig. Dit was geen samenwerking, dit was een gevecht. Mentaal meer dan fysiek. Een traan rolde over de wang van haar mentor, waardoor de kleine kattin langzaam naar voren stapte en haar kop onder de kin van de ander door drukte. Ze kon het niet bevatten, een Leader die de Medicine Cat verbannen zou; enkel en alleen omdat Starclan's woorden gevolgd werden. Een schamper lachje rolde over de lippen van de oudere kattin. 'Ik maak jouw leven een hel omdat ik weet wat me straks te wachten staat.' Remnantpaw trok haar lichaam langzaam weer terug van de ander terwijl ze haar mondhoeken optrok. Een sombere grimas maar ook een zachte schittering verscheen in haar ogen. 'J-je hebt mij nog? Ik... ik heb jouw nog nodig Newtspark.' Ze had een jonge Medicine Cat Apprentice die voorlopig nog niet klaar zou zijn om alleen voor Thunderclan te zorgen. Ze had de ander nodig, zelfs al zou ze het niet willen. Zelfs al snapte ze nog steeds de helft niet. De enige reden waarom ze de ander trooste was omdat Remnantpaw een warm hart had en deze was gebroken met de woorden die Newtspark had gesproken.

Onhandig gaf ze de ander een troostend likje over de wang van de flamepoint voordat ze haar kopje neeg en op haar wang beet. 'Is jullie Leader niet bijna... Bijna een Elder?' Vroeg ze zachtjes een tikkeltje onhandig. Hij was naar haar weten oud, ongelofelijk oud. Ze had altijd gedacht dat oude katten respect hadden voor Starclan maar blijkbaar had ze dat mis. Remnantpaw sloeg haar staart om haar lichaam voordat ze haar blik naar de hemel liet glijden. Voor haar was Starclan open en licht geweest haar ogen sloot ze voordat ze diep in ademde. De geuren van Thunderclan waren haar bekend, het was thuis. Ze zou niet zonder haar thuis kunnen. Alleen had ze ook nooit alle woede op een mede Medicine Cat af gegooid. Het was niet haar fout. Remnantpaw likte haar lippen voordat ze Newtspark aan keek. Zwijgend, het was duidelijk dat Newtspark haar zeer had gedaan, enorm veel pijn. Tranen dropen over de wangen van de Medicine Cat Apprentice voordat ze stilletjes haar neus onder haar voorpoten door haalde. Langzaam begon de jonge kattin haar rechter voorpoot te likken, haar tong schraapte over haar vacht terwijl ze stil bleef. Ze wist zich geen houding te geven, pijn kende ze. Pijn. Wat had ze zonder haar Clan gemoeten maar Newtspark was nog niet vergeven. De flamepoint had haar enorm veel pijn gedaan voor iets dat buiten de invloed van de grijze Medicine Cat Apprentice stond.

❅

Onderwerp: Re: hot girl bummer [training]