[Deputy time] Burn baby, burn

De levens hadden haar een boost gegeven, maar ook op scherp gezet. Ze hadden haar lijf aangevuld en ze besefte dat ze niet meer alleen was. Ze was nu zichzelf en negen andere katten. Roseburn had haar gezegd dat ze macht over haar wilden hebben, StarClan. Alleen terwijl ze terug liepen naar hun territorium wist ze, dat Dark Forest dat ook had gewild. Ook haar leven fluisterde naar haar, drukte op haar schouders. Haar schouders die sterk moesten zijn. Voor heel ThunderClan. Voor al die levens die ze nu mee moest dragen, die ze moest leven. Het was geen keuze meer of ze het wel kon, ze moest. Even keek ze opzij naar Thornface. Haar voormalig leider, haar vriend. Ze mocht niet langer op hem steunen, nu moest ze het zelf doen. Al mocht ze natuurlijk wel om advies vragen. Advies was iets anders dan een beslissing. Beslissingen over een Clan, een Clan die hun poten in die van haar hadden gelegd. Na alle ellende, na al het verraad. Haar ThunderClan.

Ze zeiden weinig onderweg. Thornface had zijn levens aan haar gegevens. Had hij gevoeld wat er was gebeurd? Dat Dark Forest haar eerst gegrepen had. Ze wist dat ze haar ervaringen niet mocht delen, dat ze van haar alleen waren. En van de katten daarboven. Ooh wat wilde ze het graag weten, wat wilde ze het er graag over hebben. Het kon niet, vanaf vandaag zou ze voor altijd deze last mee moeten dragen. Deze verrijking en last, het was een combinatie van beide. Ze moest er mee leren omgaan, er haar weg weer in vinden. Want dit. Dit was voor altijd. Totdat ze zich zelf bij StarClan zou voegen of haar levens weer in zou leveren, zoals Thornface dat had gedaan. Zou het leeg voelen, om ze weer kwijt te zijn. Leeg en alleen, of gewoon lekker rustig. Ze hoopte het laatste, dat verdiende hij. Hij had zoveel voor ThunderClan gedaan.

Ze stapte door de doorntunnel het kamp weer in. Het was dezelfde plek, maar het voelde toch wat anders. Ze leek alles duidelijk te horen, te voelen. Ze was niet meer alleen, StarClan en ook Dark Forest was bij haar. Ze keken naar haar. Even voelde ze de fluisteringen weer in haar oren de ogen die haar aanstaarden. Dat was ook leider zijn. Toch ging zij de keuzes maken, alleen. Hoe ze haar ook toefluisterden of aanstaarden. Alleen. Samen met ThunderClan, met haar Medicine cat en Medicine cat apprentice, met haar deputy. Ze had nog een taak, voordat ze alles eens kon overdenken. Boundless. Eerst doen, dan denken. Ze ging gewoon op haar gevoel af, zonder grenzen. Zonder vertrouwen. Er gewoon in. Zwemmen en zien of ze weer boven zou komen.

Het kamp was rustig toen ze eens om haar heen keek. Silverwish had haar taak goed gedaan. Haar kittens leken niet te schreeuwen, dus Remnantpaw ook. Het was vredig. Op het oog. Wat daar onder allemaal borrelde, wist alleen ThunderClan. En soms zelfs ThunderClan niet. Dat wilde ze nooit meer, nooit meer zo verraden worden. Zo overmeesterd. Ze liep naar de high rock en sprong er bovenop. "ThunderClan, laat ons samen komen voor een Clanmeeting." Sprak ze helder, maar duidelijk. Haar stem klonk zekerder, vaster. "Silverwish bedankt voor het in goede banen leiden hier." Begon ze. Daarna keek ze de hele Clan rond. "Ik heb met onze voorouders samen gedroomd." Ze noemde geen StarClan, geen Dark Forest. Zo loog ze niet. "Ik heb mijn levens ontvangen en sta nu bekend als Eveningstar." Ze liet het even allemaal bezinken, voordat ze verder ging. "Thornstar heeft zijn levens terug gegeven, zodat ik ze kon ontvangen. Hij heet nu weer Thornface en zal zijn intrek nemen in de warriorsden." Even keek ze Thornface aan en gat hem een respectvol knikje.

"ThunderClan heeft een nieuwe deputy nodig. Ze stopte weer even en keek de Clan opnieuw rond. Haar ogen zochten haar. "Spottedrain, ThunderClan heeft zo'n redder in nood als jou nodig. Die na kan denken in een fractie van een seconde. Jij wordt de nieuwe deputy." Haar blik brandde in die van haar. Alsof wilde zeggen, waag het niet om nog een keer weg te lopen. Voor je plicht, voor de katten die je nodig hebben. Als iets even niet gaat zoals jij wil. Daarna nodigde ze haar uit bij haar te komen, met een wenk van haar staart. Haar vertrouwen in haar moest groeien, maar ze wilde haar die kans geven. Want ze had al bewezen dat ze het kon. Nu de rest nog.

Gespannen wachtte ze de terugkomst van haar nieuwe leader af. Niet alleen omdat ze een brandende ambitie voelde. Nee, ze maakte zich zorgen om de twee. Thornstar was zwakker dan ooit en met Evening ging het ook niet bepaald goed. En hoewel het onwaarschijnlijk leek, wist ze dat BloodClan altijd kon toeslaan. StarClan laat dat niet nu zijn. Een golf van opluchting overviel haar dan ook bij hun binnenkomst. Ze kwam meteen overeind en mengde zich tussen haar clangenoten, die ieder verwachtingsvol naar hun nieuwe leader opkeken. Alles leek goed te gaan, wat betekende dat nu enkel nog een nieuwe Deputy moest worden benoemd. Onzeker wierp ze een blik op Silverwish, de lieve, maar sterke poes die het kamp in goede banen had geleid. Haar concurrent. Bij het vallen van haar eigen naam stokte haar adem, waarna ze Eveningstar met dansende lichtjes in haar ogen aankeek. De poes keek echter niet met dezelfde warmte terug. Ze leek onzeker, gekrenkt. Het herinnerde Spottedrain aan de last die ze nu op haar schouders droeg. Het enthousiasme maakte plaats voor een sterk gevoel van plichtsgetrouwheid. Bij de staartwenk van haar leader stapte ze naar voren en maakte ze een diepe, respectvolle buiging. "Bedankt Eveningstar. Ik zal ervoor zorgen dat je geen spijt krijgt van deze keuze." Sprak ze warm, hard genoeg voor iedereen om het te horen. Ze zou als het moest haar leven voor de poes geven. Dat had ze immers al eerder bijna gedaan. Vervolgens zocht ze Thornface's blik en wierp ze hem een respectvolle knik. Zou hij het hiermee eens zijn? Haar ogen gleden over de massa voor haar. Waren zij het ermee eens?

"You will never know what will come from your actions
but if you do nothing, no results will be made" - liondance

Alles was terug normaal, en ook weer niet. Net wanner alles terug in zijn oude vorm leek te vallen, kwam er opnieuw een opschudding. Liondance keek toe hoe Eveningstar haar plaats innam op de high rock en de Clan toesprak. Iedereen wist wat er zat aan te komen. Er kwam een nieuwe deputy. Toch ergens nieuwsgierig, keek de rood-witte kattin in het rond. Haar goudkleurige ogen scanden de katten om haar heen. Van wie zou ze binnenkort bevelen moeten gaan opvolgen? De spanning duurde niet lang, haar oud-mentor sprak algauw de naam uit van haar opvolger en Lion's blik gleed naar de des betreffende kat. Spottedrain. Een kleine glimlach verscheen op haar gelaat. Ze was content met het feit dat Evening een normale kat had uitgekozen. Nouja, normaal bedoelde ze niet beledigend. Meer als in- een keuze die ze begreep en waar ze volledig achter stond. Met een goedkeurende blik in haar ogen liep ze naar de gevlekte kattin. "Gefeliciteerd Spottedrain!" miauwde ze, haar stem helder terwijl ze met haar kopje een respectvolle knik gaf. "Je gaat het fantastisch doen." voegde ze er nog aan toe, waarna ze zich omdraaide en andere katten de ruimte gaf om de nieuwe deputy te feliciteren.

It's easy to smile when you have a squirrel's intellect.

Squirrelnose was altijd al goed met verandering geweest, sterker nog, zodra dingen te lang hetzelfde bleven raakte ze verveeld. Dan dwaalde ze af, ging ze zoeken naar dingen die aan haar interesse trokken. Ging ze gesprekken aan met nieuwe gezichten of liet haar gedachtes vrije loop gaan. Maar de laatste tijd was dit niet nodig geweest, verandering was overal, zeker in het kamp. Het leek nog geen dag geleden toen tijdens de gathering, Eveningglows kittens gestolen waren. Squirrelnose kon nog altijd niet er aan terug denken zonder een zeker gevoel van schuld te voelen. Zij was er, zij waren er, maar baten mocht het niet. Stagtine was toen nog leider, maar enkel totdat zij en een patrol Thornstar terug gevonden hadden. En toen vochten ze met Bloodclan, Thornstar zei zijn rang op en nu.

Nu stond daar Eveningstar, met negen levens en de positie van leader. Squirrelnose keek nieuwsgierig toe, zat op de eerste rij, voor aan. Een nieuwe deputy zou uitgeroepen worden en ze zou liegen als ze geen stiekem vermoeden had. Een hoop. Haar blik vond Spottedrain nog voor haar naam viel, de kattin die tijdens het gevecht met Bloodclan enkel de rang gemist had. Voor haar kleine zusje was er geen betere keuze. Haar grote zus was de beste keuze, een logische, en de keuze die gemaakt werd. Squirrelnose haar mondhoeken schoten nog verder omhoog terwijl ze ongeduldig afwachtte tot Eveningglow haar zin af had gemaakt. Wachtte tot Spottedrain haar rang geaccepteerd had, de redder in nood van Thunderclan. Trots glom op Squirrelnose haar groene ogen toen ze op haar zus afstapte en als tweede haar kon feliciteren. "aaaaa Spotted! Gefeliciteerd!" mauwde de vreugdig, drukte kort haar kop tegen haar aan "Je gaat het zo super geweldig doen! Dat weet ik nu al." En zij, zij had altijd gelijk, dat was nou eenmaal zo.

xoxo

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw had nagedacht over haar eigen moment met Starclan, toen ze haar hadden geaccepteerd als volwaardig Medicine Cat Apprentice. Het was aan haar en niet aan Newtspark om te beslissen of ze het zouden delen, en op welke manier. In haar ogen dan, immers snapte ze de mentale wonden van Eveningglow, of op dit moment waarschijnlijk al Eveningstar. De jonge grijze kattin had zich bij Bearkit en Beetlekit neergelegd en hoewel ze beide nog veel hulp nodig zouden hebben voordat ze volledig hersteld zouden zijn; als ze al volledig konden herstellen lichamelijk en geestelijk, wist ze ook dat het leven verder ging. Ze wilde zo graag Beetlekit omarmen, haar vertellen dat er nooit meer zo iets naars ging gebeuren. Echter kon ze dit niet. Ze was veilig maar voor hoe lang?

'ThunderClan, laat ons samen komen voor een Clanmeeting. Klonk een heldere stem, een krachtige stem. Het leek erop dat de reis goed was verlopen. Remnantpaw spitste haar oren voordat ze de twee kittens voorzichtig aansprak. 'Bearkit, Beetlekit. Eveningstar is terug, ik ga even luisteren en daarna met jullie mama spreken. Geen zorgen.. het komt goed.' Ze hoopte dat dit afdoende was. Ze stapte naar de uitgang van haar den en snel richting de High Rock. 'Silverwish bedankt voor het in goede banen leiden hier.' Begon de zilvergrijze Leader. 'Ik heb met onze voorouders samen gedroomd.' Een kleine glimlach ontstond op het gezicht van de donkergrijze Medicine Cat Apprentice. 'Ik heb mijn levens ontvangen en sta nu bekend als Eveningstar.' De Leader nam een korte adempauze waarop Remnantpaw langzaam haar staart om haar lichaam sloeg. 'Thornstar heeft zijn levens terug gegeven, zodat ik ze kon ontvangen. Hij heet nu weer Thornface en zal zijn intrek nemen in de warriorsden.' Eveningstar keek keek Thornface kort aan voordat ze hem een respectvol knikje gaf. Remnantpaw hoopte dat deze verandering de Clan zekerheid en kalmte zou geven.

'ThunderClan heeft een nieuwe deputy nodig.' Mauwde Eveningstar waardoor Remnantpaw haar oren spitste, ze had ook verwacht dat deze mededeling er aan zou komen. Elke Leader had er een nodig; ergens was ze opgelucht dat ze even gewacht had met het delen van de boodschap van Starclan. Ze wist dat Eveningstar en Thornface de korte rust nodig hadden gehad. Daarnaast had ze het druk in haar den. Eveningstar's ogen ontmoette nadat ze de Clan rond had gekeken een bekend gezicht. 'Spottedrain, ThunderClan heeft zo'n redder in nood als jou nodig. Die na kan denken in een fractie van een seconde. Jij wordt de nieuwe deputy.' Een warme glimlach verscheen op het gezicht van Remnantpaw. Dit was een van de beste beslissingen die Eveningstar had kunnen maken. Spottedrain was een vriendelijke kattin maar ook dapper, dapper genoeg om de Clan te beschermen. Eveningstar wenkte de pas benoemde Deputy naar zich toe waardoor Spottedrain zich bij haar voegde. De gevlekte kattin maakte een respectvolle buiging. 'Bedankt Eveningstar. Ik zal ervoor zorgen dat je geen spijt krijgt van deze keuze.' Sprak de kattin warm en luid genoeg zodat iedereen het kon horen.

Remnantpaw liet eerst Liondance in de richting van Spottedrain en Eveningstar lopen. Sinds deze dichterbij had gezeten. Nadat deze haar gefeliciteerd had was het de beurt aan Squirrelnose. Remnantpaw gaf hen een moment op het te vieren. 'aaaaa Spotted! Gefeliciteerd!' mauwde de jongere Warrior vreugdig, drukte kort haar kop tegen haar aan. 'Je gaat het zo super geweldig doen! Dat weet ik nu al.' Remnantpaw glimlachte voordat ze Squirrelnose aan keek. 'Squirrelnose, zou jij zo de kittens van Eveningstar willen beschermen.' Mauwde ze zachtjes ook al was het normaal gesproken niet haar taak om een Warrior een opdracht te geven. 'Gefeliciteerd Spottedrain, je hebt het verdiend.' Vervolgde ze terwijl haar blik met vertrouwen en warmte leek te branden. 'Het spijt me jullie zo snel aan te moeten spreken,' Mauwde ze zachtjes terwijl haar blik serieus werd. 'Echter is er iets dat ik jullie als Leader en Deputy dien te vertellen.' Besloot ze resoluut. Het was belangrijk, ze kon niet te lang wachtten. 'Dus zodra iedereen Spottedrain heeft kunnen feliciteren zou ik graag jullie beide in de Leader's den ontmoeten.' Deze woorden waren ook te verstaan door Squirrelnose ook al sprak ze zachter zodat de andere katten het niet zouden horen. Het was beter als het niet teveel aandacht trok.

Tag: [Bearkit & Beetlekit] Eveningstar, Spottedrain & Squirrelnose

❅

[Deputy time] Burn baby, burn Dbmwvaj-fa687b19-7afa-4c75-bcdc-11e1b38a34b6.gif?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOjdlMGQxODg5ODIyNjQzNzNhNWYwZDQxNWVhMGQyNmUwIiwiaXNzIjoidXJuOmFwcDo3ZTBkMTg4OTgyMjY0MzczYTVmMGQ0MTVlYTBkMjZlMCIsIm9iaiI6W1t7InBhdGgiOiJcL2ZcL2ExNjNkN2IxLTc1ZGUtNGY4YS1iZjIzLTkxMWU1M2Q2ODk2NVwvZGJtd3Zhai1mYTY4N2IxOS03YWZhLTRjNzUtYmNkYy0xMWUxYjM4YTM0YjYuZ2lmIn1dXSwiYXVkIjpbInVybjpzZXJ2aWNlOmZpbGUuZG93bmxvYWQiXX0

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal kende de regels niet helemaal, hun geloof. Geen dag had hij de verhalen gehoord van katten in de sterren, van het krijgen van levens. En ergens wilde hij het graag geloven dat Eveningstar terug was gekomen uit de hemelen en negen levens had gekregen, maar het klonk een beetje.. vergezocht. Magisch. Deze wereld kende geen magie, enkel degene die geluk hadden en degene die overleefden. Maar hij sprak natuurlijk geen woord over zijn gedachten hardop uit, hij wilde niet nog meer een buitenstaander worden dan hij al was. En hij wilde hier blijven, stiekem. Het voelde als thuiskomen, alsof zijn hele leven hij hier naar had gesnakt, en plek om thuis te horen. Rascal wierp een knipoog naar Silverwish die nog een complimentje kreeg om de boel in banen te houden, waarna zijn blik weer naar zijn zus ging. Ze had het eindelijk geschopt, iets wat ze zo graag wilde. Hij had haar er eerst voor verafschuwd, haar ambitie, de honger naar macht die haar zo op hun vader deed lijken. Maar ze waren werelden van verschil, dat geloofde hij. Eveningstar koos vervolgens haar opvolger en ergens, hoe egoïstisch het ook was, was hij blij dat Silverwish haar naam niet genoemd werd. Hij wilde op de achtergrond blijven. Hij wilde niet die kat zijn die het met de hoge rangen aan probeerde te pappen, ook al waren ze slechts familie en vrienden. Nee, een andere poes werd deputy, namen die hij nog beter moest leren en katten die hij nog moest ontmoeten. Het voelde allemaal zo plechtig en officieel, maar de stemming was vreugdig en al snel werd de poes overspoeld met complimenten. Een kleine glimlach sierde Rascal zijn gezicht. Ooit zou hij hier ook bij horen, maar voor nu bleef hij in de achterhoede hangen.}

[Deputy time] Burn baby, burn Dche0lw-7be5e38e-4af5-4fd6-b822-fa53da3e2f13.gif?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOjdlMGQxODg5ODIyNjQzNzNhNWYwZDQxNWVhMGQyNmUwIiwiaXNzIjoidXJuOmFwcDo3ZTBkMTg4OTgyMjY0MzczYTVmMGQ0MTVlYTBkMjZlMCIsIm9iaiI6W1t7InBhdGgiOiJcL2ZcLzU0MzA4ZjI3LTYyYWQtNGY2YS1hZDE4LWU4ZDk0NzFlMGEzZlwvZGNoZTBsdy03YmU1ZTM4ZS00YWY1LTRmZDYtYjgyMi1mYTUzZGEzZTJmMTMuZ2lmIn1dXSwiYXVkIjpbInVybjpzZXJ2aWNlOmZpbGUuZG93bmxvYWQiXX0

well behaved women
seldom make history

_{De laatste dagen was een waas geweest, alles was zo snel gegaan. Maar het plezier van het gevecht was haar aderen nog niet verlaten. Ze had precies gedaan hoe Tallfright haar had geleerd, en ze had die Bloodclan sloerie een souvernir op haar gezicht gegeven die ze nog wel even zou voelen. Maar ze hadden terug moeten trekken, maar uiteindelijk hadden ze hun gebied teruggewonnen. Nou ja, het was een beetje mosterd na de maaltijd, maar overwinning desalniettemin. Het duurde een dag of twee en Eveningglow had gemeld dat ze haar levens zou halen. Het was het einde van Thornstar. Misschien had hij eindelijk ingezien dat hij een waardeloze leider was. Eveningglow had Sundance ook niet de beste geschiedenis mee, maar misschien was ze iets beter. Misschien. Ze was in elk geval een leider volgens de regels, dan kon je niet over Stagtine zeggen. Nu ze over hem dacht, waar was hij gebleven met zijn sidechick Heatherstorm. Ze hadden zich erg schaars gemaakt. Ergens was het wel grappig, hij dacht dat hij alles had en oh, nu benoemde Eveningstar Spottedrain als deputy. En wederom stond de kater met lege poten. Sundance haar blik ging naar de poes die benoemd werd als deputy en ze deed zelfs mee met het gejuich van haar naam. Ergens had ze Tallfright daar graag willen zien staan, een stiekeme droom. Als hij deputy werd, en daarna leider, dan zou ze de eerste in de rij zijn voor deputy. Maar ze moest het er voor nu mee doen met twee meiden aan de leiding en om eerlijk te zijn, daar kon ze mee leven. Maar eerst moesten ze zich bewijzen. Eveningstar zou vast niet meer de softie zijn die ze ooit was geweest. Ze was naar hel geweest en terug.}

_{Silverwish was blij en vereerd geweest met haar taak om op de Clan te passen, in de tussentijd dat Eveningglow en Thornstar weg waren. Nu waren ze terug, en hun namen waren veranderd. Eveningstar en Thornface. Silverwish glimlachte zachtjes, blij met de ontwikkelingen in ThunderClan. Ze had alle vertrouwen in de nieuwe Leader. Silverwish boog haar kop bij de woorden van de poes. Ze had haar best gedaan, en gelukkig was niks geks gebeurd in de tussentijd. Nu was het tijd om de Deputy te benoemen. Spanning omklemde haar hart. Zou het..? Zou ze het willen? Silver was altijd al wel ambitieus geweest. Ze zou de rol van Deputy zeker een eer vinden. Zouden ze haar goed genoeg vinden? Wilde ze het wel echt? Haar stroom van gedachtes werd onderbroken door het vallen van een andere naam. Spottedrain, zij werd gekozen als de nieuwe Deputy. Silverwish voelde een steek van jaloezie, maar er verscheen toch een glimlach op haar snoetje. Het was prima, en Spottedrain zou het fantastisch doen. Ze liet de anderen eerst voorgaan, voor ze op de kersversie Deputy afstapte. 'Gefeliciteerd Spottedrain. Je zult het fantastisch doen,' snorde ze met een glimlachje.}

Met opluchting werd ze overvallen toen de clan haar leek te accepteren. De eerste die kwam was Liondance, gevolgd door de overenthousiaste Neus. Nu het officiële gedeelte voorbij was durfde ze zich weer te ontspannen en omarmde ze haar liefde. Wat had ze toch een geluk met zo'n schat van een zusje. De belangrijkste felicitatie was echter die van Silverwish, de poes die ze als haar concurrent had gezien. Zou de ander zich verraden voelen na zoveel valse hoop? Aan de andere kant was zij niet degene die de aanval op BloodClan had geleid, laat staan het leven van hun leader gered. Maar alsnog, ze voelde zich ongemakkelijk.. Dat gevoel werd voor een deel verholpen door hoe goed de zilveren poes het opvatte. "Bedankt." Mauwde ze met een brede lach, haar wangen warm. Het moment werd plotseling verbroken met een urgent verzoek van Remnantpaw. Oh nee toch, zou het om Stagtine gaan? "Is goed. Ik zal er zijn."

Eveningstar was terug van haar reis naar de Highstones, ze was terug als leader van Thunderclan nu dat Thornstar was afgetreden. Hij vroeg zich af wie ze had gezien daar, of er familie van hem tussen zou hebben gezeten. Nu was het tijd dat ze een deputy zou aanstellen en ondanks dat hij nog te jong was geweest, kon hij het toch niet laten om een klein sprankje van hoop te voelen toen ze op de highrock sprong en de clan toesprak. Zijn helder blauwe ogen gleden over de groep katten heen en hij voelde zijn lichaam warm worden toen hij Squirrelnose zag zitten en onbewust snorde hij zachtjes.
Het geluid viel stil toen Eveningstar de clan aansprak en uiteindelijk de naam van Spottedrain liet vallen. Zijn oortjes zakte eventjes, maar hij wist dat hij geen hoop dat moeten hebben hierop. Hij was nog jong en, niet dat hij Spottedrain het graf in wilde jagen, maar er waren vast nog wel meer kansen voor hem om Deputy te worden. Toch? Vast wel.
Hij glimlachte en wilde in de richting van de gloednieuwe deputy lopen, toen hij opeens Squirrelnose voorbij zag schieten en met een schok bedacht hij zich dat dit haar oudere zus moest zijn, natuurlijk. Dat was iets wat hij had moeten weten, immers was Ardentheart haar broer en die had hem al eens aangesproken voor een ... interessant en lichtelijk ongemakkelijk gesprek. Misschien moest hij ook maar eens wat meer socializen met de rest van haar familie. Flintspark zuchtte zachtjes en wachtte rustig op zijn buurt om bij Spottedrain te kunnen komen. Het had geen haast immers.

Tag: Nobody

Onderwerp: Re: [Deputy time] Burn baby, burn