This small world belongs to us

Falconstrike

to be or not to be

Hij kon niet liegen, vanaf het moment dat hij voelde dat er aan zijn lichaam getrokken werd was hij niet bang meer. Want hij hoopte. Hij hoopte met heel zijn hart dat hij weer een bekend gezicht zou gaan zien. Dat hij Gorse weer mocht gaan zien. Al had hij hem zo kort geleden gezien bij zijn benoeming, had hij toch weer vlinders gehad toen de dagen dichter bij de halfmoon gathering kwamen. Er was veel gebeurd, zo veel. Hij was nog steeds boos, maar vooral teleurgesteld en gekwetst. Toen hij zijn ogen opende en om zich heen keek ademde hij even diep uit. Laatste keer eindigde zo treurig. Wel op een goede manier, maar er waren veel tranen gevallen. StarClan, dat was niet zijn bedoeling deze keer. Al betwijfelde hij of hij ooit Gorse zou kunnen zien zonder dat het hem een beetje pijn deed. De kans was laag. Hij stond hier nu met veel meer vertrouwen dan een kortere periode geleden, meer vastberadenheid. Maar misschien was het ook omdat er dit keer minder druk op lag, dat hij gewoon rustig kon zijn want er ging niets gebeuren.

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Gorsepaw was misschien egoïstisch, maar hij keek uit naar deze ontmoeting. Iedere keer was het weer een lichtpuntje in zijn volgende leven. Dat hij mocht spreken met zijn lief, al was het maar voor een vluchtig moment. Hij keek toe hoe de groep medicine cats naar de moonstone kwam. Voor het eerst en laatst met zovelen. Routnose zou vandaag afscheid nemen van haar rang, haar connectie met de sterren. Maar hij twijfelde er eigenlijk niet aan dat dit de laatste keer zou zijn. Routnose had meer de keuze voor zichzelf gemaakt dat het genoeg was, en Falconstrike had haar ervoor geoordeeld. Misschien zou hij het ooit begrijpen. Je zou alles doen om degene waarvan je hield te beschermen. Gorsepaw was bereid tot het uiterste te gaan, zo ook Routnose.
Falconstrike kwam in zijn wereld, zijn land. Gorsepaw stond voor hem klaar, een brede glimlach op zijn snoet. Voor één moment zou hij weer tastbaar zijn. Kon hij hem horen en zien. ‘Welkom terug, m-, Falconstrike,’ miauwde hij zachtjes, waarna hij zijn voorhoofd tegen die van zijn beste vriend duwde. ‘Je had mijn teken begrepen,’ miauwde hij met een zachte grinnik. Het was een eenvoudige geweest, de valk en de ooievaar tezamen door het luchtruim. Maar ook een voorspelling van wat er komen zijn, een hint dat het niet meer langer hem en Routnose zou zijn. Hij werd gedwongen vroeg volwassen te worden, al volwassener dan hij was. Het speet hem, dat hij niet meer had kunnen genieten van zijn jeugd. Maar dat was het pad wat hij bewandelde. En hier tussen de sterren, konden ze stiekem weer even voor altijd kind zijn.

Falconstrike

to be or not to be

Toen hij de rode vacht zag en de gouden ogen die hij zo goed kende voelde hij zijn hart warm worden. Hij was er weer en hij voelde een glimlach zijn gezicht op kruipen. Hij had hem gemist, hoe kort geleden ze elkaar ook hadden gezien. ‘Welkom terug, m-, Falconstrike,’ Klonk er zachtjes, waarna Gorse zijn kopje tegen hem aan drukte en Falcon zachtjes spinnend zijn kopje terug tegen hem aan drukte. Hij koesterde iedere seconde die hij samen was met Gorse. Hij wist nooit of hij de volgende keer tegenover een andere kat zou staan en hij Gorse niet meer zou gaan zien tot zijn dood. Alles wat hij zag, zou hij in zijn hart opsluiten in een grote kluis. Dingen die hij niet wilde vergeten. ’Je had mijn teken begrepen,’ klonk er met een zachte grinnik van zijn Gorse af. Falcon grinnikte op zijn beurt en knikte. ”Natuurlijk, je weet precies hoe je me moet bereiken.” sprak hij met een zacht lachje tegen de kater, waarna hij zijn poot zachtjes tegen zijn lief aan duwde. Zachtjes, want StarClan hij was hier zo klein. De zorgen die hij eerder had vloeiden weg uit hem, terwijl een grote glimlach op zijn gezicht stond. ”En? Wat doe jij allemaal hier?” Het was raar om over na te denken, maar dit was wel één van de weinige keren dat hij kon vragen hoe het met Gorse ging, dat hij niet hoefde na te denken over wat er allemaal beneden gebeurde waar alle andere katten waren, waar alle problemen waren. Hij wilde alle problemen vergeten hier.

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

De kleine rood-witte kater zou dit moment zo lang rekken als hij maar kon. Hij had wel een boodschap die er iets toe deed, maar die gold meer voor andere clans. Niet Windclan. Voor het eerst in manen was er niets in Windclan. Het was goed, kalmer vaarwater. Blazestar zorgde ervoor dat ze meer op zichzelf waren en Routnose haar volgende stappen in haar leven zou volgen. Hij snorde in een kleine glimlach toen Falconstrike miauwde dat hij precies wist hoe hij hem kon bereiken, waarna hij in zijn aanraking leunde. ‘Altijd,’ prevelde hij. Hij moest eens half weten hoeveel hij van zijn tijd naast hem stond, naast hem sliep, om hem heen spookte. Hoe hij zich moest inhouden om niet in zijn iedere droom te stappen. Hij vroeg wat hij hier deed en met moeite sloeg hij zijn kop los en keek hem weer aan. ‘Over jou waken.’ Altijd. Op een paar irritante verplichtingen na, leiders die hij de les moest lezen, Wolfheart die hij probeerde te bereiken. Gorsepaw kende al zijn onzekerheden, al zijn worstelingen, maar ook al zijn overwinningen, klein en groot.

De kleinere rode kater leunde meer tegen hem aan, waarop Falcon zachtjes glimlachte. Even voelde het net zoals toen. Toen de wereld zoveel problemen voor hen in petto had, maar ze bij elkaar alles konden vergeten. Misschien had Gorse nu niet meer heel veel problemen, misschien wel, maar het voelde goed om hier te zijn. ’Altijd,’ klonk er van de kater af, waarop Falcon zachtjes grinnikte. Er was niemand die hem beter begreep van Gorsepaw. Rout was dichtbij geweest maar.. ja. Toen de kater zijn kop los maakte van die van hem moest Falcon zich voor een moment inhouden om deze niet terug tegen hem aan te duwen. ’Over jou waken.’ Falcon liet een kort beschaamd lachje los terwijl hij met warme ogen naar de kater keek en hem een lik over zijn kop gaf. ”Bedankt, Gorse. Maar je weet dat ik een grote man ben die voor mezelf kan zorgen he? Jij verdient ook je rust.” sprak hij zachtjes tegen de kater. Ondanks dat het leven hier misschien makkelijker leek – zo werd het wel altijd verteld – moest de kater wel genoeg rusten. ”Is hier niets anders te doen dan?” vroeg hij met een ondeugende grijns op zijn snoet. Er moest toch vast wel iets te doen zijn in deze velden? Of was het allemaal maar een saaie boel?

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Gorsepaw keek zijn vriend aan met zijn grote, gele ogen. Hij glimlachte en sloot zijn ogen toen hij een lik over zijn kop kreeg. Het was bijna als vanouds, en misschien wel meer. Gorsepaw was niet meer zo terughoudend, durfde meer, snakte naar meer. Misschien was dat wel de straf van sterven, maar het was de zegen dat hij hier was en niet daar, want dan had hij ervoor gezorgd dat meerdere codes verbroken zouden worden. Dan zou Falconstrike nu op Routnose haar positie zitten. Hij grinnikte toen hij sprak dat hij zijn rust nodig had. Hij kon voor eeuwig rusten, snapte hij dat niet? Er was geen begin en eind aan tijd in deze plek. Hij leefde door hem, voor hem. ‘Het is geen werk.’ Nooit. Hij zou nooit verveeld raken door naar hem te kijken. Om voor hem uit te kijken, hem onbewust de goeie richting in te duwen. En toen hij vroeg of er niet meer te doen was, lachte Gorsepaw naar de grond. ‘Probeer je Starclans geheimen uit mee te ontfutselen?’ snorde hij met een lachje. ‘Maak je geen zorgen over wat hier gebeurt, je zal het snel genoeg ontdekken.’ Met leeftijd, wijsheid, met genoeg bezoekjes naar hier. ‘Maar je moet je druk maken over wat je te doen staat. Er komen veel uitdagingen aan, als volleerde medicine cat. Storkpaw heeft veel begeleiding nodig...’ Het was hijzelf die de twee aan elkaar gekoppeld hadden, het was ook deels zijn verantwoordelijkheid. En Storkpaw was.. misschien een controversiële keuze, maar het stond in de sterren geschreven, en dus zouden ze die volgen.

In StarClan was het hun geheimpje. Geen van de regels werden overtreden, hij had geen partner en kon al helemaal geen kittens krijgen op deze manier. Dit was hun tijd en niemand die hen uit elkaar haalde. Misschien was dit altijd het plan al van StarClan geweest. Op deze manier zou Falcon niet afgeleid genoeg zijn om zijn taak niet te kunnen vervullen, maar kende hij wel het gevoel van liefde. Wist hij hoe het was om van iemand te houden en om die gevoelens terug gekeerd te krijgen. Toen hij sprak dat Gorse wel moest rusten grinnikte de kater tegen hem. ’Het is geen werk.’ klonk er van de kater af, waarop Falcon zachtjes lachte. Niet? Was het niet saai om iedere keer naar hem te kijken dan? Zoveel keren was hij gewoon niets aan het doen, gewoon aan het graven in zijn eigen hoofd. Hij hoopte dat Gorse dan oprecht gewoon wat anders aan het doen was. Toen hij vroeg of hier niet iets anders te doen was, lachte Gorse terwijl zijn blik op de grond gericht was. ’Probeer je Starclans geheimen uit me te ontfutselen?’ klonk er van de kater af, waarop Falcon even lichtjes grijnsde. Misschien. Misschien ook niet. ’Maak je geen zorgen over wat hier gebeurt, je zal het snel genoeg ontdekken.’ klonk er van de kater af, waarop Falcon even lachend zijn kop schudde. Nou, hij had het altijd kunnen proberen toch? ’Maar je moet je druk maken over wat je te doen staat. Er komen veel uitdagingen aan, als volleerde medicine cat. Storkpaw heeft veel begeleiding nodig…’ Falcon draaide iets met zijn oortjes, waarna hij zachtjes zuchtte terwijl hij naast de ander ging zitten. ”Is het raar dat ik daar niet zo heel bang voor ben?” sprak hij tegen de kater terwijl hij zijn kopje naar hem toe draaide. ”Al die manen was ik doodsbang voor als ik een apprentice krijg. Wat als ik ze niet goed opleid? Wat als er door mij iets misgaat? Wat als ik er zelf niet toe in staat ben..?” Vooral dat laatste was iets wat hem veel had bezig gehouden. Alle mentale problemen die hij had. Hij draaide zijn kop weg en keek voor hen, naar het veld. ”… maar na het gesprek die ik met Routnose heb gehad… heeft me alleen maar meer vastberaden gemaakt? Ik wil iemand zijn die er staat voor de Clan. Iemand die… rechtvaardig is.” Die het niet stil zou houden dat iemand zijn kitten had vermoord.

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Gorsepaw keek hem enkel aan, zat naast hem terwijl hij zelfverzekerd sprak. Hij had zijn drive gevonden, hij was niet bang met de nieuwe uitdagingen die op de weg lagen. Hij kon alleen maar met verwondering staren, nauwelijks niet gelovend dat hij echt was. Hij sprak over rechtvaardigheid en vastberadenheid. Hij wilde de verantwoordelijkheid hebben. Gorsepaw twijfelde geen moment aan zijn kunnen, maar misschien zat hij ook teveel op zijn roze wolk. Falconstrike kon niets fout doen in zijn ogen, hij had al zoveel meegemaakt, zoveel hartzeer moeten doorstaan. Het had hem gesmeed uit het sterkste ijzer en nu was hij onbuigbaar. Gorsepaw leunde zonder dat hij er erg in had wat tegen de medicine cat aan. ‘Je bent hiervoor gemaakt,’ miauwde hij met een kleine glimlach. ‘Windclan is gezegend met jou als medicine cat.’ Gorsepaw bleef even een moment stil, waarna hij de kater aankeek. ‘Ik heb nog een boodschap voor je, nu je hier toch bent,’ miauwde hij met een scheve glimlach. Hij wilde nog niet dat hij weg zou gaan, dus hij rekte het moment uit zo lang hij nog kon.

De manier waarop alles in zijn leven waren gegaan was niet goed geweest, was niet zoals hij zijn leven had gezien… Maar al die dingen die hem waren overkomen hadden hem wel gevormd tot de kat die hij nu was. Had hem gevormd tot iemand die wist waar hij voor wilde strijden en waarvoor hij zijn leven wilde geven. Had hem op dit pad geleid die StarClan voor hem had uitgelegd. De kleinere kater leunde tegen hem aan, waarop Falcon zijn blik naar de kleine kater richtte en warm glimlachte. ’Je bent hiervoor gemaakt’ klonk er met een kleine glimlach van de kater af. Er waren momenten geweest waar hij daar aan had getwijfeld, maar sinds het ontvangen van zijn naam wist hij dat StarClan hem compleet accepteerde, wist hij dat hij gemaakt was voor deze rol. ’Windclan is gezegend met jou als medicine cat.’ Een geamuseerde snuif verliet hem kort. Tot dusver had hij nog niet veel voor de clan kunnen betekenen, hij leek altijd op dat soort momenten weg te zijn. Maar hij probeerde er wel naar te werken, dat hij van waarde was voor WindClan. Dat hij iemand mocht zijn waar katten geen problemen hadden om naar toe te stappen. ”Ik doe m’n best.” sprak hij zacht grinnikend tegen de kater, die hem na een korte stilte tussen hen weer aan keek. ’Ik heb nog een boodschap voor je, nu je hier toch bent,’ Falcon’s oren draaiden lichtjes terwijl hij naar de bekende gouden ogen keek van de kater. ”Een boodschap?” vroeg hij met een licht fronsje op zijn gezicht. Zou er weer iets gebeuren? Na alles wat er alweer gebeurde? Na alles wat de clans hadden moeten doorstaan? StarClan, hij kon alleen maar hopen dat het goed nieuws was.

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Op momenten zoals deze wenste Gorsepaw dat alles anders was. Dat hij sterker was geweest, dapperder, niet zo gevoelig. Hij had maar een fractie meegemaakt waar Falconstrike zich doorheen had weten te slaan, en hij had opgegeven. En wat had hij opgegeven? Een leven met hem, stiekeme momentjes als niemand keek. Gorsepaw wist dat het beter zo was, maar alsnog wenste hij soms anders. Want iedere aanraking was wellicht magisch hier, maar dat was het ook ergens. Magie, spreken met de doden in je dromen, iets wat niet mogelijk zou moeten zijn maar wel zo was. Falconstrike sprak dat hij zijn best deed, en Gorsepaw wist het. Helaas zou zijn leven vanaf nu niet in rustig vaarwater zijn. Er lagen altijd uitdagingen op zijn pad. Misschien de één eerder dan ze dachten. Maar voor nu was het kalm, greenleaf. Voor nu leek het vredig. En toen hij vroeg om de boodschap, keek Gorsepaw een beetje stoutmoedig. ‘Hm-m. Dacht je dat deze ontmoeting echt alleen waren voor een babbeltje? Helaas moet er altijd een reden zijn.’ Dat was de reden dat hij niet elke nacht in zijn dromen wandelde, de nachtmerries weg streelde met een simpele wuif van zijn poten. Helaas, inderdaad.

Er was geen grootste scène nu. Geen onheil, geen donkere luchten of sterke winden. Deze woorden kon hij gewoon naar hem spreken. ‘As you watched your territory flow away in an endless torrent, cleansed from blood shed in situations so abhorrent. As the light of the dawning sun touches you with its rays, your paws may be set to walk a path towards better days.’ Een voorspelling die meer was bedoeld voor Shadowclan en Riverclan, maar hun strijd had iedere clan beïnvloed. En nu was het voorbij. Alles leek voor nu voorbij. De dreiging dat het water iedere clan kon verwoesten was er geweest als het nog verder had getrokken. Maar ze waren genadig en het teruggetrokken. En nu was er ruimte voor het woud om adem te halen.

Hij kon bijna niet geloven dat er een boodschap voor hem zou zijn. Dat hij niet weg zou kunnen gaan zonder dat er weer iets was waarvoor StarClan aan de deur zou kloppen. Maar gezien hoe… chill Gorse was, hoopte hij niet dat het iets heel ernstigs zou zijn. Hoopte hij dat het allemaal nog wel zou gaan meevallen. De rode kater keek hem een beetje stoutmoedig aan. ‘Hm-m. Dacht je dat deze ontmoeting echt alleen waren voor een babbeltje? Helaas moet er altijd een reden zijn.’ Hij grinnikte zachtjes. Dat was het vaak wel toch, met de halfmoon gathering? Hij mocht hopen van wel.. De keren dat hij er was geweest was vaak wel een gezellig praatje geweest. Met welke StarClan kat dat nou ook was geweest. Dat was het. Geen beelden zoals de vorige keer. Geen onheilspellende toon. Dit was het. Hij haalde opgelucht adem terwijl hij met een zacht glimlachje naar de rode kater keek en zijn neus tegen de voorhoofd van de kater aan drukte. ”Dankjewel voor het doorgeven van de boodschap.” sprak hij met een warme stem tegen de kater. Hij meende het, hij waardeerde altijd alles wat Gorse voor hem deed. ”Ik hoop dat dit het voorlopig is.. met alles wat er gaande was.” sprak hij met een zacht zuchtje terwijl hij naar de kater keek. ”Voorlopig hoop ik dat er geen oorlogen of iets in die trant gaande zal zijn.” sprak hij met een luchtig lachje. Dat was het minste waar hij op kon hopen voor de komende tijd.

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Gorsepaw zou hem zo lang mogelijk bij zich houden als hij kon. Al zaten ze maar in stilte naast elkaar, het was fijn om hem eindelijk weer te kunnen voelen. En het was geweldig dat hij hem eindelijk kon horen. Hij kon op de aarde eindeloos tegen hem praten, maar hij zou nooit horen wat hij zei. Het was zo'n opluchting om gewoon te kunnen zeggen wat hij dacht, wat hij voelde, wat hij deed. Al waren er altijd regels in Starclan. En toen hij zijn neus tegen zijn voorhoofd kreeg, sloot hij zijn ogen en leunde erin, snorde zacht en zijn adem stopte even toen het contact weer verbrak. Langzaam opende hij zijn ogen en hoorde aan dat Falconstrike weer zorgen had. ‘Ik.. zie nog niets op de horizon,’ miauwde hij zachtjes. ‘Maar problemen duiken altijd op uit de meest vreemde hoeken.’ Toch voelde hij dat het voor nu kalm zou zijn. Hij zou zijn poten vol hebben aan zijn apprentice en Blazestar.. wel, dat was Blazestar. Die zou waarschijnlijk ook zo nu en dan een flinke tik tegen zijn dikke schedel kunnen gebruiken. Maar verder geen bijzonderheden, enkel hen. ‘En je weet dat ik er alles in mijn kracht aan zal doen om je veilig te houden.’ Zijn gele ogen zochten zijn blauwe weer op. De verlangens van binnen klauwden aan zijn hart. Oh mijn lief, je moest eens weten hoe prachtig je bent geworden.

De kater leunde meer naar hem toe toen hij zijn neus tegen zijn voorhoofd drukte. Dit, dit was zijn thuis. Iemand waar hij zich veilig voelde en waar hij alles vergat. ’Ik.. zie nog niets op de horizon,’ klonk er zachtjes van Gorse af toen hij zijn zorgen uitte. ’Maar problemen duiken altijd op uit de meest vreemde hoeken.’ Nou en of. Hij snoof eventjes ietwat spottend. Niet richting Gorse, maar in het algemeen. Het leven had soms gekke twists en turns die hij zelf niet verwachtte. Zelfs StarClan had daar geen invloed op en dat wist hij zelf ook wel. ’En je weet dat ik er alles in mijn kracht aan zal doen om je veilig te houden.’ Hij ontmoette de gele ogen van de kater en Falcon’s ogen begonnen vrijwel meteen te schitteren. Een warme glimlach sierde zijn lippen terwijl hij naar Gorse keek met een lovende blik. ”Waar is de tijd heen gegaan? Toen je nog zo klein was, was ik degene die jou moest beschermen.” sprak hij met een zacht lachje, licht plagend. Het was zo ontzettend oneerlijk, hoe ze nu zo gescheiden moesten leven. En ergens was het ook een blessing, want hij vertrouwde zijn contact in StarClan een volle honderd procent. Al zou zijn hart nog altijd verlangen naar de tijd dat zijn Gorse met hem rond liep op de aarde. ”Maar ik apprecieer het, heel erg.” sprak hij met een zacht glimlachje terwijl hij zijn kop tegen die van de kleine kater aan duwde.

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Och, Falconstrike. Hoe zijn leven zo lastig was geworden. Alle pijn, al het bedrog, al het verlies. Het was logisch dat hij terugdacht aan tijden lang geleden, veel simpelere tijden. Gorsepaw glimlachte waterig en knikte. ‘We zijn nog steeds klein,’ miauwde hij zachtjes. ‘Je moest gewoon te snel groot worden.’ En toen hun kopjes weer samen kwamen, wist Gorsepaw niet dat het mogelijk was voor zijn hart om nog een keer te breken. Hij haatte het dat hij hem terug moest sturen, dat hij hem niet langer hier kon houden en ze konden doen alsof er nooit wat was gebeurd. Dat ze teruggingen naar die mooie tijd, toen ze slechts een maan of zes waren. Dat Gorsepaw niets beter wist dat Falconstrike zijn beste vriend was. Dat ze bloemen konden plukken en kronen konden maken en hij nog geen medicine cat was. En toen hun koppen weer tegen elkaar stonden, glimlachte Gorsepaw weer waterig en kon hij het niet langer meer inhouden. ‘Voor jou, alles, Falcon.’ Tranen kwamen uit zijn ooghoeken en plotseling begon StarClan te vervagen. Hij voelde Falconstrikes vacht niet meer tegen de zijne. Hun tijd was dan op. Zijn gele ogen staarden zijn liefste nog enkele momenten woordloos aan, terwijl hij hem voor zijn ogen zag verdwijnen.

Zijn lief glimlachte waterig naar hem toen hij uitsprak waar de tijd heen was gegaan. ’We zijn nog steeds klein,’ klonk er zachtjes van de jonge kater af, waarop Falcon zachtjes grinnikte. ’Je moest gewoon te snel groot worden.’ Hij wist dat daar een harde kern in zat. Iets waar hij zelf nooit echt over had gepraat, maar het was wel waar. Maar bij Gorse voelde hij zich altijd nog zo jong, kon hij écht zichzelf zijn. Kon hij genieten van het leven. Er waren maar weinig katten waarbij hij hetzelfde kon doen. Er waren er een paar, gelukkig, maar het was vooral veel hard aan het werk. Nadenken over dingen die er niet helemaal goed gingen. ‘Voor jou, alles, Falcon.’ klonk er en hij kon nog net de tranen zien die er uit de ooghoeken gleden van Gorse, terwijl alles om hen heen vervaagde. Hij voelde weer een steen in zijn maag terwijl hij realiseerde dat hij weer terug moest naar de realiteit. Maar hij zou het niet huilend afsluiten, dat vertikte hij. Dus hij glimlachte waterig naar het laatste beetje Gorse dat hij zag, voordat alles om hem heen zwart ging en hij terugging naar beneden. Naar de plek waar hij voor alsnog behoorde.

Onderwerp: Re: This small world belongs to us