Terug naar de orde van de dag

Het was onwennig zo, maar ergens ook weer niet. Ze had er naar toegeleefd, maar met haar gevangenschap had ze het niet meer verwacht. Dat ze ooit nog op dit punt zou komen, maar toch was het gebeurd. Sneller dan ze het had gerealiseerd. Nu was ze Eveningstar. Toch sliep ze nog niet onder de high rock. Ze sliep nog steeds bij haar kittens in de nursery. Natuurlijk ze had hun nest kunnen verplaatsen, maar dat wilde ze niet. Ze wilde het zo normaal mogelijk houden. Ze moest weer tot hun door zien te dringen. Met name tot Beetlekit. Die haar niet leek te herkennen. Dus bleef ze daar slapen tot ze klaar waren om apprentice te worden. Ze stapte net de nursery uit en keek het kamp rond. Ze hoefde geen patrouilles meer op poten te zetten. Dat deed Spottedrain nu. Ze moest haar straks maar weer eens bij haar roepen.

[@Liondance eerst]

"You will never know what will come from your actions
but if you do nothing, no results will be made" - liondance

Liondance had haar nog niet durven aanspreken. Nouja, het was niet echt niet durven waar ze mee kampte. Meer als... wat moest ze zeggen? Ze had altijd zodanig opgekeken naar de kattin, en dat deed ze natuurlijk nog altijd. Maar ze was zo lang weggeweest... de chaos had zolang geheerst, zowel in de Clan als in haar hoofd. Soms begon ze het gedacht te krijgen dat ze zot werd. Dat er spoken in haar hoofd leefden en ze gewoon geen orde meer kreeg. Maar toen ze het kamp binnenliep met enkele prooidieren in haar bek, viel haar goudkleurige blik meteen op het bekende, grijze gestalte. Voor een tel bleef ze staan waar ze stond en wist ze haar kop niet van Eveningglow af te draaien. Nee, Eveningstar nu.. Ze vroeg zich af hoe vaak ze die fout nog zou maken. Kom op Lion, wees niet zo'n watje.. De rood-witte poes keek terug voor zich uit en trippelde verder naar de prooistapel. Hier liet ze een deel van haar buit vallen. Binnensmonds zuchtte ze even, waarna ze zonder nog langer na te denken zich omdraaide en richting haar vriendin liep.

Een kleine glimlach kwam tevoorschijn op haar gelaat. "Hey Eveningg- star..." miauwde ze, haar bijna-fout met een schaapachtige lach wegwuivende. Ze bedoelde het alles behalve slecht. Gewoontes... Oké... wat nu? Wat zou ze vragen? Ze had zoveel vragen voor de grijze kattin..."Uhm... hoe gaat het met je?" vroeg ze, algauw beseffende dat deze vraag wel heel standaard was. Lion praatte niet graag over gevoelens, en wist ze dat haar oud-mentor dit ook niet graag deed. Maar toch waagde ze de stap. "... na alles wat er gebeurd is? Hoe gaat het met je?" besloot ze haar vraag wat te vervolledigen. Ze wou weten of haar leader, maar nog belangrijker, hoe het ging met haar vriendin. Of ze oké was, en zich ook zo voelde...

Er kwam een kattin naar haar toegelopen. De blik in haar felgele ogen viel op Liondance. Haar voormalig apprentice. StarClan, wat leek dat alweer lang geleden. Wat was er veel veranderd. Hun band was altijd sterk geweest, was die band er nog steeds. Moesten ze die weer aftasten, opnieuw ontdekken. Of was die nooit weggeweest? Ze dacht weer te veel, ze moest echt stoppen met malen. Dat had ze eerder ook nooit gedaan. Gewoon doorgaan, alsmaar doorgaan. Zichzelf bezig houden, dat werkte bij haar het beste. Misschien moest ze daar maar weer eens mee beginnen. Het leven als leader was druk, maar er waren ook taken weggevallen. Taken waar ze normaal gesproken haar ei in kwijt had gekund. Nu maakte ze zich zo snel druk. Ze wilde iedereen zo graag beschermen, misschien wat te graag. Ze was al een dochter kwijt. Ze wilde er niet nog meer kwijt. Liondance had ook altijd als een dochter van haar gevoeld. Misschien was het tijd om haar aandacht opnieuw te gaan verdelen. Weer balans te vinden. Ze was dan misschien niet echt met bloed verbonden familie, dat maakte haar niet minder belangrijk. “Liondance.” Groette ze haar terug. “Er is veel om over na te denken, maar het gaat oké. Het komt wel weer goed.” Of ze zichzelf daarmee gerust wilde stellen of de andere kattin, wist ze zelf eigenlijk ook niet zo goed. Het was zo’n chaos. Voor iedereen, ook voor haar. Het was tijd voor rust, maar hoe moest ze die vinden. Nu ze Birdkit nog steeds kwijt was. Nu Beetlekit ijlde van de koorts en hun broer voor het leven was getekend. Door die vieze vos Orchis, door die verrader Stagtine. Onbewust gleed haar blik naar de plek waar de kater gevangen zat. Nog iets om over na te denken. Nee, niet denken. Doen.

"You will never know what will come from your actions
but if you do nothing, no results will be made" - liondance

De poes begroette haar terug met haar naam en haar mondhoeken kwamen een tikkeltje hoger te staan. Het was fijn haar stem terug te horen. Natuurlijk had ze haar al eerder horen praten, wanneer ze de Clan aansprak. Maar het was fijn haar terug te horen praten tegen haar. Het bracht herinneringen met zich mee. Een tijd van geen zorgen, enkel dat ze zo goed mogelijk wou worden. En ergens had Lion dat punt al bereikt. Ze had zich weten te ontwikkelen tot een uitstekende warrior, mede dankzij Evening. Het waren niet alleen haar trainingen die ervoor gezorgd hadden dat de rood-witte poes altijd tot het uiterste ging en het beste van zich naar boven wou laten komen, maar ook het feit dat ze naar haar oud-mentor opkeek en later net zoals haar wou worden. Intussen was hun band meer dan slechts leerling-mentor. Liondance had weinig katten in haar hart, maar de grijs-witte kattin was één daarvan.

Haar reactie zorgde ervoor dat ze even met haar oren wiebelde. Ze begreep maar al te goed dat dit niet enkel een hele verandering was voor de Clan maar ook voor de poes zelf. Zoveel was veranderd op korte tijd... Haar kittens, haar rang... En er was ook gewoon zoveel gebeurd. Maar in haar ogen veranderde er niets aan hoe ze over de poes dacht. Ze voelde nog altijd aan als een thuis. Iets wat ze allang niet meer gevoeld had in de tijd dat de poes verdwenen was. "Daar geloof ik wel in... En weet dat als er iets is waar ik mee kan helpen je dat altijd mag vragen. Maakt niet uit wat." miauwde ze, voor een tel een zeldzame warme blik in haar ogen schuilende. Algauw richtte ze haar aandacht op de nursery. Ze wist niet zeker of de poes wel over haar kittens wou praten, maar als ze het niet probeerde dan wist ze het nooit, right? "En hoe gaat het met hen?"

De woorden van Liondance waren hartverwarmend. Het was mooi om te weten dat zij een deel van de kattin had kunnen helpen vormen. Natuurlijk. Liondance, was Liondance. Daar had ze niks aan kunnen veranderen, maar ze had haar wel kunnen trainen, dingen kunnen leren. Kunnen laten zien wat het betekende om een volwaardig warrior te zijn. Dat was ze zeker. Ze was trots op haar. “Dat is lief van je, dankjewel Liondance.” Miauwde ze toen. “Ik zal het onthouden, maar dit moet ik eerst even alleen doen. Wie weet dat ik later je hulp nog goed kan gebruiken.” Vervolgde ze tegen de andere kattin. Ze vroeg naar Bearkit en Beetlekit. Even keek ze achterom, naar de nursery. Haar felgele ogen flonkerden op, maar ze duwde het weg. “Niet goed.” Zei ze, haar stem had ineens een bittere ondertoon. “Ze zijn voor het leven getekend, getraumatiseerd. Ik weet niet of ik ze nog wel kan helpen, of ze niet al te ver afgedreven zijn. Bearkit zijn kaak zal nooit meer herstellen en Beetlekit ijlt alleen maar van de koorts. Ze herkend me niet meer.” Haar schouders waren strak gaan staan en even leek het alsof ze elk moment haar klauwen ergens in kon slaan.

Onderwerp: Re: Terug naar de orde van de dag