The Cut That Always Bleeds

Mizzlepaw kreunde lichtjes. Hij probeerde zijn ogen te openen, maar al het licht leek superfel en deed zo'n ontzettende pijn aan zijn hoofd. Zijn hele lichaam voelde zwak, als rubber. Hij duwde zijn oortjes in zijn nek en kneep zijn ogen weer toe. Hij lag een beetje ongemakkelijk, maar had niet de energie om zich te bewegen. Starclan, hij was zo ontzettend moe, niet alleen fysiek maar ook mentaal. De adrenaline en het trauma had zijn tol geëist op zijn lichaam en zijn geest. De jonge apprentice werd zich vaag bewust van een andere aanwezigheid in de medicine cats den, maar deed geen poging om te kijken wie het was. Hij was veilig hier - en zijn moeder zou het toch niet zijn, want die was weg. Weg. Niet dat hij dat al echt kon geloven.

+ Mousepaw

i didn't imagine this for myself- i don't want this!
i don't want you

Ze had haar rug even naar hem toe gekeerd, zodat ze de juiste kruiden kon uitzoeken. Haar verzameling bestond tot nu toe uit wat; Chamomile, het schijnt goed voor je hart te zijn. En het kalmeert de ziel. Ja en het gaf ook kracht. Daarbij had ze ook wat Goatweed gepakt. Het hielp goed bij de rouw, iets wat wel toepasselijk was in deze situatie gokte ze. En Thyme, heel veel thyme. Toen ze allemaal geritsel en gekreun hoorde ging ze niet gelijk naar de kater toe. Ze maakte eerst haar selectie af voordat ze bij hem ging kijken. Het wakker worden moest hij toch zelf doen. De medicine cat apprentice trok aan haar oren terwijl ze de verschillende planten om elkaar stapelde en in haar bek nam. Pas toen draaide ze haar lichaam naar haar patient. Hij leek verward, of in ongeloof- ze kon het niet precies plaatsen. Ze legde Voorzichtig legde ze de kruiden voor hem op de grond. Waarna ze met haar poten over zijn gezicht heen trok; zijn ogen stonden goed. Ze waren niet dof of zoiets. En de temperatuur die zijn lichaam had aangenomen was ook wel redelijk goed. "Hier eet dit eerst maar," haar stem was helder en duidelijk terwijl ze de de kleine witte bloemen met een kenmerkend gele binnen kant voor de mond van de apprentice hield.

Het eerste dat hem echt uit zijn wazige droomwereld sleurde waren haar ogen. De warme, amberen kleur die hem aankeken met kennis en rust. Hij keek haar aan terwijl ze met haar poten zijn gezicht leek te controleren, terwijl ze diep in zijn ogen keek. Op dit moment was ze als een reddende engel, degene die hem uit het water sleurde terwijl hij verdronk. Ze gaf hem kruiden en vertelde hem met heldere stem om ze op te eten. Zwijgend, sprakeloos, deed hij wat ze vroeg. Mizzlepaw had het idee dat hij zou moeten huilen nu, of schreeuwen, of vechten. Hij had er zin in, dat zeker. Hij wou iets oen, moest iets doen, kon niet enkel hier gewoon liggen. Maar zij bracht rust, met haar blik en haar woorden en de manier waarop ze bewoog. Gewillig liet hij zich erdoor afleiden. Alles was beter dan het schuldgevoel en de hopeloosheid, de herinnering aan de laatste blik van zijn moeder, aan de manier waarop ze hem wegstuurde en zichzelf opofferde, de pijn in zijn poten die hem herinnerde aan hoe hij niet snel genoeg geweest was. "Mousepaw..", mompelde hij, zijn stem schor. Hij wist niet wat hij verder moest zeggen, maar hij wou praten, wou praten met haar, wou haar horen praten.

i didn't imagine this for myself- i don't want this!
i don't want you

Ze wist niet precies waarom, maar ze schrok toen ze hem hoorde praten. Niet zozeer omdat zijn stem haar zoveel angst aan joeg, maar het feit dat het eerste wat hij koos om te zeggen nu hij weer bij kennis was; was haar naam. Mousepaw fronste lichtjes en richtte haar ogen kort op de andere apprentice voordat ze met een vlugge beweging de Goatweed die ze eerder had uitgekozen in haar poten nam en het net zoals ze had gedaan met de Chamomile voor de mond van de jonge kater bracht. "Dit is een hele speciale kruiden," begon ze zachtjes. De grijze kattin knipperde een paar keer terwijl ze nadacht over hoe ze dit precies moest forumleren. Ze wilde hem niet zwakker doen voelen dan hij waarschijnlijk al deed op dit moment. "Het helpt tegen verdriet." Concludeerde ze met een moeilijk gezicht. "Ik weet niet wat er gebeurt is maar ik denk dat je dit wel nodig hebt. Laat het me weten of het een beetje aanslaat of niet, planten zoals deze werken niet altijd bij iedereen even goed."

Onderwerp: Re: The Cut That Always Bleeds