Het spijt me (leaders den)

Een verdwenen deputy was misschien wel de grootste crisis van haar leiderschap. Crystalstar had er al meerdere patrouilles op uit gestuurd, maar tot nu toe zonder resultaat. Ook zijzelf had de hele dag gezocht, en nu had ze zich teruggetrokken in haar lege den. Daar voelde ze zich opeens bijzonder eenzaam, zonder partner om bij terug te kruipen. Ze ijsbeerde door het den, totdat ze plotseling een stem achter zich hoorde, een stem die het er allemaal niet beter op maakte. De laatste keer hadden Carrioncough en zijn een beetje een vreemde dag gehad, en Crystalstar wist niet of ze hem nu aankon. "Ah, Carrioncough, kom binnen. Heb je iets te melden?" Vroeg ze, formeel alsof er niets tussen hen speelde. Het zachte trillen van haar poten verraadde echter de waarheid.

Er waren maar weinig zaken die haar zo deden trillen, maar Carrioncough's nabijheid verwarde haar zo dat het moeilijk was om de controle over haar poten te behouden. En dus ging de leader ook maar zitten, en liet Carrioncough bij haar komen. Hij zei dat het goed met hem ging, en vreemd genoeg deed dat haar goed, ookal kende ze hem nog pas net en had ze wel belangrijkere dingen aan haar hoofd dan zijn welzijn. Hoe het met haar ging was uiteindelijk zijn vraag. Crystalstar ontweek zijn blik. Die vraag had hij eerder gesteld. "Als ik antwoord geef, zal je dan weer met me spotten?" De laatste keer had hij sarcastisch opgemerkt dat ze een enorm zwaar leven had gehad. "Sorry.. Ik wilde niet onvriendelijk zijn. Het was een oprechte vraag van je." Vervolgde de grijze kattin na een korte, ongemakkelijke stilte. "Het gaat slecht, Carrioncough. Blueflower is weg, maar ik durf geen nieuwe deputy aan te wijzen nu haar dood verre van zeker is. Maar ik heb een deputy nodig om de clan de helpen leiden." En toen stortte het er allemaal uit. "Er is niemand meer voor me sinds de dood van Smokegaze. Mousepaw is boos op me, en ik weet niet eens zeker wat ik gedaan heb. Mijn territorium staat onder water en mijn clan is nog steeds op de vlucht. Ik wil S-" Pas daar stopte ze zichzelf. Ze zou Seamist, noch haar eigen verlangens niet verraden. Er was al veel te veel gezegd. De harde leader was al te ver opengebroken.

Wilde ze zijn nabijheid? Of wilde ze hem van zich afslaan en zeggen dat ze zijn steun niet nodig had. Was ze wat hij wilde dat ze was? Een zwakke kattin die hij kon troosten. Hij had Carrioncough zijn poot om haar heen geslagen omdat hij het werkelijk met haar te doen had. Crystalstar wist het allemaal niet meer, maar ze geloofde graag het laatste. En daarom liet ze zijn warmte toe, en drukte ze haar kop tegen zijn schouder. Zijn advies was interessant, maar niets dat zij niet zelf al bedacht had. "Ik wil geen onderscheid creëren in de clan. Een nieuwe deputy zal volgelingen krijgen. Wanneer Bluefloer terugkeert, zal dat tot confrontatie leiden met degenen die haar weer terug op haar rechtmatige positie willen hebben." En ze wilde niet dat Riverclan dacht dat ze haar lieve deputy zo snel al vergeten was. Ze ademde diep in en liet de geur van Carrioncough haar neus en keel in stromen. Het was een aangename geur, typisch Riverclans, maar duidelijk de zijne.

Hij was net zo intelligent en gewiekst als zij, besefte Crystalstar plotseling. Misschien was dat de aantrekkingskracht. Hij was zo anders dan het patroon van geliefden dat zij tot nu toe had gevolgd. Zij waren goed en zachtaardig voor haar geweest, en hadden nooit een negatief woord te zeggen gehad. Seamist was misschien wel de perfecte ommezijde van Carrioncough: Een mooie, lieve kattin die geen vlieg kwaad deed, maar een zwak had voor de omhelzing van de liefde. "Daar zit wat in.. En ik moet iemand hebben die ook begrijpt dat zijn plek misschien maar tijdelijk is. Iemand die mij kan bijstaan. Die mij niet zal tegenwerken, maar ook niet blindelings alles zal opvolgen." Ze keek in zijn bleke ogen en zag het antwoord daar geschreven. "Jij.." Murmelde ze, zonder er bij na te denken.

Nooit had ze gedacht dat hij een kandidaat kon zijn voor de taak, maar nu ze het had uitgesproken klonk het logisch. Hij was oud genoeg, slim genoeg, en ze vertrouwde hem tot op een zeker punt. Natuurlijk waren er minpunten, en Carrioncough wist er meteen zelf één te vinden. "Misschien vinden ze het niet leuk, maar ze zullen niet in opstand tegen je komen zolang ik nog steeds de leiding heb." Haar stem was zacht, bijna vriendschappelijk. Misschien zou ze goede vrienden met hem kunnen zijn. Blueflower was een lieve kattin geweest, maar ze had nooit de kracht gehad om veel impact in te brengen in het leiderschap. Daardoor had Crystalstar haar ook enigszins afgewimpeld op een persoonlijk gebied. "Je zou de clan nog voor je kunnen winnen. Als ze zien dat je het beste met ze voor hebt." Toen hij vroeg of ze het zeker wist zuchtte de grijze kattin. "Natuurlijk niet.. maar het zou dom zijn om je potentie te verspillen. Ik kan niet altijd wachten tot ik het zeker weer. Soms moet je het gewoon zeggen."

Hij beloofde haar te steunen, en Crystalstar werd overrompeld door een nieuwe golf van waardering. Zoals ze ook die middag in het woud had gevoeld, bij hun eerste ontmoeting. En nu was hij zo dichtbij, en had hij haar verzoek geaccepteerd. Even kon ze zich niet inhouden, en drukte ze haar neus in zijn nek, gevolgd door een tedere haal van haar tong, die zijn zwarte vacht glad streek. Toen trok ze haar kop terug, en keek even geschrokken, tot er een glimlach op haar gezicht brak. Ze grinnikte en keek Carrioncough geïntrigeerd aan.

Oh hij was een veel te goede deputy. Direct kwam Carrioncough ter zake, zelfs voordat zíj er zin in had. Het liefst was Crystalstar gewoon door gegaan, had ze de situatie vergeten en de zwarte kater langzaam naar haar nest geleid. Maar zo mocht het niet zien. Zijn glimlach had haar wel weer wat hoopvolle kracht gegeven, dus ze schudde haar lustige gedachtes van zich af. "We blijven Blueflower zoeken. En houden de clan gemotiveerd. Ze moeten geloven dat er nog hoop is, zelfs zonder hun kamp of hun deputy." Benadrukte Crystalstar, terwijl ze weer opstond, zodat hij haar gespierde lichaam weer kon zien. Wellicht deed ze dat zelfs expres. "En ik zal je spoedig tot deputy benoemen, en duidelijk maken waarom jij het bent geworden.

Ja hoor, hij keek, en er lag duidelijk iets van verlangen in zijn blauwe ogen. Toch wist Carrioncough haar te weerstaan. Zijn plagerige duw bracht Crystalstar uit evenwicht waardoor ze weer moest gaan zitten. Een sexy pose was immers niet de meest stabiele manier om te staan. "Goed, daar moeten we dan ook maar meteen een conclusie trekken. Wat zijn wij, en wat willen we van elkaar? Op een persoonlijk gebied, bedoel ik." Ze zou hem niet meteen de deuren dicht laten slaan. Zelf was ze totaal niet zeker of ze hem echt wilde, of dat ze gewoon wanhopig was. Ze wist alleen dat ze de kans liever niet helemaal zag vergaan. "En ja, het gaat beter. Ik voel me op m'n gemak." Dat was een behoorlijk compliment, zelfs als hij het niet wist. Er waren maar heel weinig katten met wie ze zich helemaal zichzelf voelde.

Zijn aanraking deed haar nog steeds goed, waardoor ze ergens hoopte op een ander antwoord dan dat ze kreeg. Ieder ander zou het waarschijnlijk een vreemde situatie vinden. Dat een buitenbeentje als Carrioncough de knappe leader 'afwees.' Heel even ging er ook een vlaag van teleurstelling door haar grijze lichaam. Ze knikte dan ook met een ietwat melancholieke glimlach. "Dat is goed, vrienden, dan." In werkelijkheid was dat eigenlijk heel goed voor haar. Crystalstar had een zwaar tekort aan goede vrienden, dus het zou haar goed doen om een vertrouwenspersoon in Carrioncough te hebben. Tegelijkertijd zat hij nog steeds wel tegen haar aan, met zijn gezicht tegen het hare. Natuurlijk, dat kon ook binnen een vriendschap, maar het leek haar niet dat hij verder helemaal klaar was.

Ergens vroeg ze zich af of haar keuze voor Carrioncough als deputy echt alleen maar objectief was geweest. De gevoelens die ze voor hem had waren ingewikkeld. Ze hielt van zijn gezelschap, hij was slim, en durfde haar zijn mening te geven. Hij was zeker geschikt, maar was hij de meest geschikte? Gelukkig hoefde ze daar niet te lang over na te denken, want Carrioncough begon al over een ander onderwerp. Hun vorige ontmoeting had zeker een turbulent einde gehad. "Je hebt haar afgewezen, of niet dan?"
Vroeg ze zachtjes, terwijl ze hem aankeek. Dat moest wel, anders zou hij hier nu niet zo zitten. Toch moest ze het weten, aangezien ze weg was gelopen voordat hij geantwoord had.