when facing the things we turn away from

and when she leaves

Met ingehouden adem had ze haar neus tegen de steen gedrukt. De kou van de steen liet een rilling door haar lichaam gaan. Een rilling van kou of kilte. Haat. Afschuw. De poes perste haar lippen op elkaar en weerhield haarzelf ervan om het instinct te volgen die haar vertelde om terug te trekken.

Op het moment dat ze haar ogen opende voelde ze geen warmte. Niet de warmte waar ze misschien wel naar verlangd had zonder erbij stil te staan. De warmte van een glimlach van een vriend, die van een knuffel of een goed gesprek. De warmte van liefde. In plaats daarvan beantwoorde de stilte haar gebeden, haar wensen. Het was niet dezelfde kilte die ze voelde wanneer haar moeder haar bezocht, daar hing de kou in de lucht en stroomde het door de aderen van iedereen als een nieuwe bloedtoevoer. Nee. Hier voelde het als de kou van teleurstelling van een moeder, als de kou van een vriend die hun schouder toekeert. Als misschien wel de ergste variant van kou. De meest pijnlijke. Newtspark liep een klein rondje om de plek waar ze eerst stilgestaan had en liet haar blik over de omgeving glijden. De altijd bloeiende bloemen leken bijna dood, platgestampt. Alsof de zomer vroeg verdwenen was en het verdriet van Demeter het land weer had overgenomen nadat haar dochter vertrokken was. Na een eeuwigheid opende ze haar mond. Waarschijnlijk waren ze gewoon druk en zouden ze komen.

"Hallo?"

you will finally understand why storms
are named after people

let's make gods

"Hallo?" Herhaalde ze nogmaals en de duisternis leek om zich heen te grijpen. Steeds meer, steeds donkerder, totdat ze geen poot meer voor ogen kon zien. Gezoem leek daarna haar oren te vullen en ze probeerde de bijen weg te slaan hoewel ze er niet eens waren.

Stilte. De bijen waren weg. "Jij!" Gilde ze toen twee blauwe ogen haar aankeken vanuit de duisternis. Blauwe ogen die haar gesmeekt hadden om haar leven te sparen. "Jij hebt ze gevuld met je waanideeën!" Verhalen die niet klopte. Verhalen waar ze de helft maar van kende. Ze wisten niet waarom ze gedaan had wat ze had gedaan, wat ze moest doen. Het was het juiste geweest. De prophecy, Rookchirp vermoorden, Acornstar achterlaten in het moeras. Het was goed. Zo moest het gebeuren.

Woede nam haar over en flapte er woorden uit voordat ze de tijd had om erover te denken. "Ik heb jullie niet nodig! Niet jullie klote raadsels of jullie 'hulp'! Jullie hebben mij harder nodig dan ik jullie ooit nodig zou hebben! Jullie zijn dood en ik leef nog." Haar klauwen haalde uit naar de duisternis en probeerde iets of iemand te raken, maar het enige waar haar klauwen doorheen gleden was de duisternis. Geen vel, geen spier, geen ader. "Daar beneden zijn jullie niks waard! Enkel een zuchtje wind of een sprankje hoop! Ze luisteren naar mij, de 'stem van starclan'." De flame point begon luid te lachen.

Ze lachte totdat de tranen kwamen. "Ik ben een goede kat," sprak ze zacht. Een drukkend gevoel leek haar naar de grond te drukken, weg te jagen tussen de sterren vandaan. Ze wilde nog niet weg. Er waren nog zo veel dingen die ze wilde zeggen en kwijt moest. Zoveel opgekropte woede, verdriet. Ze waren oneerlijk en tikte je alleen maar op de vingers.

"Ik ben GOED!"

Haar stem sloeg over en klonk rauw van de emoties die door haar heen raasde. Niemand kon haar gedachten veranderen. Ze had gedaan wat moest. Levens geofferd die een fout begaan hadden, katten die niet eerlijk waren geweest in het leven. Althans, zo zag zij het.

ze waren geen haar beter
dan de katten in the dark forest

out of these hollow corpses

let's make gods

Meer warme tranen biggelde over haar wangen en druppelde op de grond onder haar poten. Het leven was de afgelopen moons niet eerlijk geweest en nu starclan haar de schouder toe keerde wist ze niet meer waar ze het moest zoeken. Alles waar ze vroeger in geloofd had, alles wat ze geleerd had was als sneeuw voor de zon verdwenen vanaf het moment dat ze Darkmoon vermoord had. Sinds ze Northernfaith in het moeras had achtergelaten als een wraakactie op Acornstar. Een actie uit gevoelens zoals ze allemaal geweest waren. Newtspark liet zich door haar poten zakken en begon luid te snikken. "Ik heb jullie nodig!" Riep ze in een poging om boven het gezoem in haar kop uit te komen. "Ik ben goed!" Ze was goed. Goed. Goed.

Haar poten sloegen zich over haar oren en luid begon ze te gillen. Ze gilde en gilde tot haar stem rauw was en de tranen op leken te zijn. Met haar klauwen in haar kop gedrukt zat ze als een hoopje ellende in de duisternis. Het voelde allemaal als een misselijk spelletje, als een nachtmerrie die haar achtervolgde, maar Newtspark wist dat dit de realiteit was. Starclan had haar aan haar lot overgelaten, net nu ze haar route begon te verliezen. Net nu ze een heldere ster nodig had om haar de weg naar huis te wijzen.

Niemand was compleet slecht of compleet goed. Het idee dat een hoopje dode katten daar over konden oordelen was gekkenwerk. Waar zij dood waren leefde zij nog. Ademde zij nog elke ochtend de frisse ochtendlucht in en zag ze de zon ondergaan. Zij was sterfelijk, zij waren gestorven. Ze hadden verloren en hadden moeten betalen met hun leven, zij moest enkel betalen met het opgeven van een 'hulplijn'. Het leven van de poes was pas net begonnen.

Haar tranen droogde op haar wangen en langzaam krabbelde ze overeind van de koude grond. Met haar poten veegde ze de nattigheid op haar gezichtje weg en liet ze haar blik nog één keer over de duisternis glijden, opzoek naar die blauwe ogen die haar eerder hadden bekeken. Een misselijkmakende glimlach speelde zich weer op haar snuitje. "Prima. Doe het op jullie manier. Wat zijn jullie nou waard?" Newtspark lachte, haar stem nog rauw van het gegil. "Oud vuil is nog waardevoller dan jullie allemaal tezamen."

Woede stroomde door haar aderen en vuur spuwde bijna alle kanten op. Ze zou de spark zijn die ze haar verteld hadden te worden. De sprak die het hele woud ten onder zou laten gaan.

Ze zouden spijt krijgen van deze beslissing.

out of these hollow corpses