All that is dealt to Us

Gebiologeerd keek hij door de uitgang van het kamp naar buiten. Een klein stukje van de grasvlaktes van het territorium was alles wat Copperkit te zien kreeg. Maar dat was genoeg voor zijn fantasie om mee op de loop te gaan. Hij stelde zich een eindeloze grasvlakte voor, met heuvels en bergen, en af en toe een bos, hoewel hij nog geen idee had hoe het woud er precies uitzag. Eropuit gaan om het allemaal zelf te verkennen zat er bij Copperkit niet in. Het katertje was liever niet zelf de avonturier, hij luisterde echter graag naar hun verhalen. En nu leek er we weer zo'n avonturier te verschijnen: door de ingang van het kamp verscheen een slanke kater met een licht gekleurd lichaam en donkere uiteinden. Copperkit wist zijn naam niet, en dat zorgde ervoor dat het katertje alleen maar toekeek terwijl de gedaante groter werd. Hij kon immers niet iemand aanspreken als hij niet wist hoe ze heetten, toch? Daarnaast zou hij de grotere kater sowieso niet aangesproken hebben, daar zorgde zijn verlegenheid wel voor. En dus zat hij daar maar, te staren.

[Mizzle]

Mizzlepaw kwam het camp binnen na een lange training. Zijn beenderen deden pijn, maar hij voelde zich innerlijk al iets meer tot rust gekomen dan vanochtend, en dat was al heel wat. Hij had een nachtmerrie gehad vannacht, en dat toonde zich in de wallen onder zijn ogen die als twee grote littekens zijn gezicht spleten. Hij rekte zich uit en liet zijn tweekleurige ogen door het camp glijden. Ze vielen op een kitten die hem wel erg geïnteresseerd leek aan te kijken. Oh, hoe graag hij wou dat hij weer kitten was. Ales was toen nog simpel geweest. Hij had toen nog nooit gefaald, zijn moeder was nog hier toen. Maar het kleine katertje hoefde nu nog niet te weten dat het leven oneerlijk was. Mizzlepaw toverde een glimlach op zijn vermoeide snuit en liep op de kitten af. Het was Copperkit, van het jongste nestje van Seamist. Hij boog neer bij het kleine katertje. "Hallo daar", begroette Mizzlepaw hem. "Hoe gaat het?"

De drang werd opeens wel heel sterk toen de apprentice recht op hem af begon te lopen. Oh jee, wat moest ie van hem? Was hij in de problemen omdat hij zo dicht bij de uitgang had gezeten? Of omdat hij zo intens naar de ander had staan kijken? Copperkit deed al een nerveus stapje achteruit, en zette zich schrap om het op een rennen te zetten. Waarheen? Toen de ander zich echter naar voren boog en met een vriendelijke stem vroeg hoe het ging, ontspande de kitten zich weer wat. Hij was schichterig, dat kon niet ontkent worden, hij vond iedereen die niet zijn moeder, siblings of Ravenkit was eng. "Ehh.. Goed hoor.." Hij kneep zijn ogen toe, hard nadenkend over de naam van de apprentice, maar die ontging hem. Hij besloot dus maar datgene te doen dat hem het meest logisch leek: gokken. "..Greypaw?"