♛ Faith

she is kind of a legend
total infamy

Niemand wees haar af. Niemand. Ze had Blazestar praktisch weggestuurd, haar kleine gelaat groot gemaakt en gevraagd of hij wilde vertrekken. Niet bedankt voor zijn aanwezigheid, de moeite om haar te komen zien. Ze was er helemaal klaar mee in katten die haar niet geloofden. En als ze haar niet wilden geloven, dat moest ze zich maar stortten op hun geloof. Ze schudde haar kop. Domme, domme katten. Wat Day kon, kon zij ook. Zij had gesproken met de doden. Zij had de lynx gezien, zijn tekenen opgevolgd. Haar moeder had haar geleerd geduldig te zijn, en dan zou ze beloond worden. Dus als Blazestar nog langer dom wilde spelen, dan moest ze maar inspelen op zijn geloof. En ze wist alles van Starclan nu, hun medicine cats, Hazelgrouse had haar alles verteld. En per toeval kende ze hun medicine cat. Falconstrike, al kende zij hem nog als Falconpaw. Ze waren vrienden geweest... in een ander leven. Nu zou ze hem moeten gebruiken. Ze voelde zich er eerlijk gezegd niet rouwig over. Sorry, maar dit was voor het grotere goed. Ze had spieren nodig, en als Blazestar die niet wilde geven, dan moest het maar zo. Ze zou hem dwingen. Medicine cats waren praktisch heiligen. Als hij niet naar haar wilde luisteren, dan maar zijn allerheiligste.

De val was simpel gezet. De rotsformatie was gemaakt met wat zwerfkeien en kiezels. Makkelijk te vinden in hun heide. Zo goed als ze kon herinneringen recreëerde ze het silhouet van haar huis, met scherpe pieken en glooiende heuvels die naar beneden gleden. Ze had het gezien toen ze voor het laatst over haar schouder had gekeken en de tunnels in was gedoken naar nieuwe landen. Een steek van heimwee ging door haar heen, maar ze drukte het snel weg. Ze moest hier niet te lang blijven, ze moest verdwijnen. Voordat ze de grens was overgegaan, had ze oude bladeren gerold om haar geur te verdoezelen, maar op zo'n open vlakte voelde ze zich naakt, een blootgelegde zenuw, ze moest zo snel mogelijk weer vertrekken. Ze verplaatste nog wat van haar stenen. Het moest er natuurlijk uitzien, niet alsof het gemaakt was, maar alsof het opeens zichtbaar was tussen de andere stenen. Hazelgrouse kon er ieder moment zijn. En toen ze beneden aan de heuvel zachte stemmen hoorde, haalde ze diep adem. Dit was dan de tijd. Haar bergen. Haar bloed. Ze zette haar pootkussen op de scherpe rots die de hoogste piek van haar thuis moest voorstellen en ze haalde zich er in een snelle haal aan open. Bloed. Bloed in haar bergen, en het droop in langzame riviertjes naar beneden, droop in het heideland van Windclan. Duidelijker kon ze het niet vertellen toch? En anders had ze Hazelgrouse nog, die zoete woordjes kon spreken, haar heilige de goeie richting in kon duwen. En voordat ze haar zagen, verdween ze weer tussen het hoge gras.


[Gesloten]
 

De ogen van zijn zusje werden groot bij zijn woorden. "Falcon..." klonk er stamelend van de poes af. "Als er iets mis is in de bergen moeten we ze helpen. Ik heb vrienden daar. We hebben familie daar..." klonk er zachtjes, waarop Falcon naar de grote geschrokken ogen keek van de poes. Falcon draaide zijn kopje naar het tafereel. Hij wist niet goed wat te doen. Voor zijn gevoel miste re iets maar hij kon niet plaatsen wat. Hij draaide wat onzeker met zijn oren, vorige keren was het zo duidelijk voor hem geweest, maar wat kon hij doen? Hazelgrouse teleurstellen? "We weten niet zeker dat dat zo is, Hazel.." sprak hij zachtjes tegen de poes. "Ik.. moet hierover nadenken." sprak hij even zachtjes tegen de poes. Hij moest geen overhaaste beslissingen maken. Hij moest overleggen, het laatste wat hij moest doen was overhaaste beslissingen maken.

Hij zag de woede in haar ogen, iets wat hij nog nooit echt in haar had gezien. Ergens was het beangstigend, omdat het leek op hetgene waar hij zoveel angst voor had sinds het moment dat hij terug was gekomen. Ze leek steeds meer op hun moeder. “Ja, overleg jij maar weer hoor. Altijd alles overleggen, altijd druk zijn. Je denkt nooit meer om mij! Je denkt nooit meer om onze familie!” zijn mond werd droog van de woorden van de poes en hij kon alleen maar haar nakijken terwijl ze weg spurtte. Hij slikte even moeilijk, waarna hij met zijn ogen naar het tafereel keek. Hij moest nadenken, zodat hij niet de juiste fouten zou maken. Zodat.. zodat de clan niet in de problemen zou gaan komen. Hij sloot zijn ogen verslagen, Rout had het erover gehad dat het moeilijk was om je naasten te zien sterven en je niets kon doen, maar waarom was dit ook zo moeilijk? Hij had nooit verwacht dat dit ook zo moeilijk zou zijn.. Tranen welde op in zijn ogen, hij had altijd het beste voor, met iedereen en het was nooit genoeg. Iedereen moest meer van hem hebben, maar hij kon zichzelf niet opsplitsen. StarClan, kon hij dat maar. Hij hief zichzelf overeind, waarna hij langzaam zichzelf terug begon te lopen naar het kamp, naar waar hij weer verder moest met zijn taken. Met Blazestar overleggen.