Ruination ♛ Acornstar

she is kind of a legend
total infamy

Wren was een klein stemmetje niet vergeten van een wat gastvrije poes. Van de lichte poes wiens neusje en pootjes geraakt waren door vuur. Een plezier voor het oog, maar wat plezieriger was geweest waren haar lieve woordjes. Wren haatte het dat ze met hangende pootjes terug moest komen, maar ze had nog wat vuur achter de handen. Een plan dat Hazelgrouse nu aan het uitvoeren was. Iets waar ze tot in het holst van de nacht over hadden gesproken. Wren wist nu alles van hun heilige Starclan. Wren geloofde geen woord van hun geloof, want Wren had gesproken met de doden. Ze had de lynx van haar moeder gezien en wist waar hun voorouders echt leefden. Maar vals geloof kon makkelijk beïnvloed worden, iets wat ze van Day zelf had geleerd. Dus met dat idee, vals geloof, kwam ze terug aan de grens van het donkere woud, niet ver weg van waar ze kamp had opgemaakt. Zij leefde op wat het meest op thuis leek, hun miezerige rotsen wat in het niets verbleekte met haar bergen. Haar bergen. Ze zou ze claimen, al kon ze het niet alleen. Vals geloof, oh ze moest meer op Day letten en zijn slinkse plannetjes. Als hij een vos was, werd zij een bergleeuwin. Een monster. Dus ze verliet haar rotsen, stak een vlak weiland over, en voor ze het wist rook ze de diepe geur van rottende planten weer, wat erger was dan vorige keer, nu het water was komen optrekken. Wren had weinig respect voor grenzen, ze zou haar onwetendheid de schuld wel geven, al wist ze wel beter. Dus stapte ze over de grens alsof hij niet bestond en trok het gebied in, op zoek naar het meisje die aangeraakt was door het vuur.
 

Peppermint had hem verteld dat er een kat uit de bergen hier naartoe was gekomen en dat er iets aan de hand was in de bergen. Hij was al een lange tijd niet meer in de bergen geweest, maar hij zou de geur niet vergeten van de katten daar. Tenslotte hadden ze er toch wel een aardige tijd besteed. En dat was niet het enige, zijn kleinkittens waren daar ook, dus als er echt wat aan de hand was, dan zou hij misschien een keuze moeten maken. Hij had alleen niet verwacht om die geur te ruiken, hier in zijn territorium. Zijn ogen vielen op een jonge poes, was dit degene waar Peppermint het over gehad had? "Wat doe je hier?" Vroeg hij maar als eerste. Waarschijnlijk wist ze de grenzen niet van de clans, maar dat betekende nog niet dat hij haar hier zomaar rond zou laten lopen. "Je bent van de bergen niet?" Er waren er niet veel die oud genoeg waren om de bergen meegemaakt te hebben wist hij. Zoveel katten waren er ondertussen al geboren en dood gegaan sinds die tijd dat de clans naar de bergen gevlucht waren.

she is kind of a legend
total infamy

Het duurde niet lang voordat ze iemand tegenkwam in deze drek. Ze kon niet geloven dat er katten waren die hiervoor kozen, in plaats van de wind in hun haren op de top van de wereld. Wren keek met grote, blauwe ogen naar de grote kater die haar aansprak. Hij leek een tikkeltje vijandig, maar alles leek al snel vergeven toen hij deduceerde dat ze van de bergen kwam. Oh hoe ze haar poten kon wassen in onschuld. Die katten waren de tribers allemaal wat verschuldigd van het verleden, en deze kat leek antiek genoeg om die tijden te kunnen herinneren. Ze slikte en knikte toen stilletjes. Ja, ze was van de bergen, al vlekte haar bonte vacht ook wel goed tussen deze schaduwen en de zonnenstralen die tussen de dennen door wist te glippen. ‘I-ik zocht-’ Bij haar totem, hoe heette dat mokkel ook alweer? ‘- Pep..permint. Ze zei dat ik kon komen als ik hulp nodig had.’ Ze toverde haar meest onschuldige gezicht tevoorschijn. Ja. Hulp had ze nodig.
 

Hij had niet verwacht dat hij ernaast zat met het feit dat ze uit de bergen kwam. Vooral niet na wat hij al gehoord had van Peppermint. Het werd ook alleen maar bevestigd toen ze aangaf dat Peppermint haar gezegd had te komen als ze hulp nodig had. Voor een moment keek hij haar in stilte aan, wetende dat hij dit niet af zou kunnen slaan. Niet alleen omdat de clans de tribe wat verschuldigd waren en hij een van degene was die toen erbij was geweest, maar ook voor zijn kleinkittens. "Peppermint heeft het wel gehad over een kat van de tribe en dat er problemen waren." Sprak hij uiteindelijk. "Wat is het dat de tribe van Shadowclan wilt?" Of misschien zelfs van alle clans wilde, maar dat was iets waar hij niet over ging. Dat kon hij hooguit aankaarten bij een gathering of iets dergelijks.

she is kind of a legend
total infamy

Het nieuws was doorgegeven. Natuurlijk, iets inheems en vreemds als zijzelf, zou tongen wel doen aanslaan. De oude kater wist van haar bestaan, haar schreeuw naar hulp. Misschien had Blazestar, de verrader, wel het één en ander doorgeluld. Wren probeerde haar rol te spelen en knikte kleintjes. Problemen waren zacht uitgedrukt. Ze haalde een keer bibberend adem toen de kater vroeg wat ze nodig had van Shadowclan. Wraak. Krijgers. Bloed. ‘Verlossing,’ miauwde ze uiteindelijk. Haar blauwe ogen keken even naar de oude kater, waarna ze even fronste. Wie was dit eigenlijk. Hij was wel oud, maar dat betekende niet dat hij de troepen perse aanstuurde. Ze moest naar Peppermint, of in ieder geval naar de leider. Welke ster dat ook mocht zijn. ‘I-ik weet niet of ik met Peppermint moet praten, ofzo. Ze zei dat ze het zou vertellen aan haar leider.’
 

Een simpel woord, verlossing. Maar van wat werd niet gespecificeerd. Hij fronste iets, hij had ergens gehoopt dat ze meer zou zeggen dan dit. Alleen bedacht hij zich bij haar volgende woorden dat ze geen idee had van wie of wat hij was. Dat hij niet eens de moeite had gedaan nog om zichzelf voor te stellen. "Dat klopt. Ik ben de leider van Shadowclan, Acornstar." Niemand anders wist er nog vanaf binnen de clan wist hij. "Voor zover ik weet heeft Peppermint het tegen niemand anders verteld." Dus het was niet gelogen.

she is kind of a legend
total infamy

Opeens vielen de puzzelstukjes op zijn plek. Híj was de leider. Wrens ogen gingen onderzoekend over de oude man. Oké, daar kon ze mee werken. Hij was wel fatsoenlijker qua formaat dan Blazestar. Misschien had ze direct naar deze clan moeten gaan, in plaats van Windclan. Maar ze had Hazelgrouse, en ze kon haar niet in de steek laten. Hazelgrouse moest met haar meegaan naar de bergen, ze moesten samen zijn, ze wilde haar thuis aan haar geven. Maar ze was onbeleefd afgewezen, dus nu had ze andere plannetjes in werking gezet. Even dacht ze aan de verse wond op haar poot en ze drukte haar poot wat steviger in de aarde. Voor ze het wist kwamen die Windclanners wel weer naar haar terug kruipen. Ze zuchtte en keek de kater aan die sprak dat het verder nog een geheim was. ‘Ik heb nieuws,’ miauwde ze. Ze hoopte dat hij al het één en ander wist. ‘Ik vermoed dat Day samenwerkt met jullie.. Bloodclan hier. Ik heb hier leden van de Tribe gezien met hun samenzweren. Mijn broer..’ Ze schudde haar kop stilletjes. ‘Hij stopt niet. Hij heeft macht en bloed geproefd en is onderweg naar jullie clans. Jullie moeten me helpen hem te stoppen!’ Voor ze het wist was ze aan het ratelen. Misschien verloor ze ook wel haar geduld, kwam wanhoop haar te nabij. Ze wilde Day dood, en liever gisteren dan vandaag.
 

Day werkte samen met Bloodclan? De naam zei hem iets, maar hij kon er niet goed meer een kat bij plaatsen. Het was te lang geleden sinds hij echt in de bergen geweest was. Mogelijk was er ondertussen al zoveel verandert, maar het was zeker niet goed als ze samen aan het spannen waren met Bloodclan. "Met Bloodclan?" Vroeg hij dan ook eerst ter bevestiging. Als er iets was dat hij haatte dan was het wel Bloodclan en als die met de bergen te maken kregen, dan zouden zijn kleinkittens best wel eens gevaar kunnen lopen. "Is de tribe in gevaar?" De clans zouden zich redden, dat was iets waar hij zeker van was, zelfs al zou het Bloodclan samen met wat tribekatten zijn. Maar het ging hem om het feit of de tribe hierdoor ook in gevaar was. "En Day is ook nog bij de tribe?" Of was hij meegekomen met Bloodclan? Dan zou de tribe zelf misschien niet meer in gevaar zijn, maar ergens kon hij het gevoel niet wegdrukken dat hij naar de tribe wilde gaan. Om er zeker van te zijn dat alles er goed was.

she is kind of a legend
total infamy

Met Bloodclan? Ja met Bloodclan, sprak ze niet duidelijk genoeg ofzo? Haar oude zelf, haar echte zelf had hem een snauw verkocht. Maar haar nieuwe zelf knikte slechts stilletjes. En toen toen hij begon of de Tribe in gevaar was, waar Day was, wilde ze ergens zuchten, schreeuwen. ‘Ja, de Tribe is in gevaar,’ siste ze kwaad. ‘Day heeft mijn moeder vermoord,’ gromde ze woest. Ze kon niet eens meer doen alsof ze klein en kwetsbaar was. Ze wilde wraak. En haar zielige houding had niet geholpen bij Blazestar, dus misschien moest ze nu gewoon hard gaan spelen. ‘Starteller was mijn moeder, healer van de Tribe. Ze zette Day af omdat hij niet een geschikte chief meer was, en dat werd haar dood,’ spuwde ze uit. Ze had het al zo vaak uitgelegd, zo vaak tegen niet luisterende oren. ‘Hij heeft met een vals teken een kind healer gemaakt en nu heeft hij controle over de Tribe. En opeens zijn er Tribers onder Bloodclan, spelen ze samen met de vijand. Denk je echt dat hij van zijn troon komt in de bergen waar hij alle controle heeft?’ Antwoordde dat zijn vragen? Er moest verdomme een einde aan komen. Een einde aan Day.
 

Dat had hij al gehoord van Peppermint, dat haar moeder vermoord was, maar hij had het toch van haar zelf willen horen. Misschien was het een bevestiging waar hij naar zocht, om er zeker van te zijn dat de reden gegrond zou zijn om naar de bergen te gaan. Om misschien zelfs een deel van zijn clan die kant uit te nemen. Starteller moest de healer geweest zijn na Skyteller. Of had er mogelijk nog een tussen gezeten? Hij betwijfelde het. Een kind aan de macht kon nooit een goed teken zijn. Bij de clans gebeurde het al steeds meer dat er een jonge onervaren leider aan de macht kwam en die dan ook nog eens jonge deputy koos. Hoe vaak had hij dat al niet verkeerd zien gaan? En dan ook nog eens met een mogelijke moordenaar als degene die de touwtjes in handen leek te hebben. Nee, dat was geen goede situatie. "Oke," Sprak hij eerst simpel. "Ik zal helpen," Hoeveel hij van Shadowclan mee zou nemen moest hij nog zien. Hoeveel er überhaupt bereid zou zijn om mee te gaan. "Kom, dit zal ook aan de clan uitgelegd moeten worden." Hij kon dat ook zelf, maar het zou meer overtuiging hebben als ze zelf mee ging wist hij.

she is kind of a legend
total infamy

Eindelijk. Goed nieuws. Zijn woorden klonken als muziek in haar oren. Eindelijk een wijze man. Een oude, wijze man die braaf naar haar woorden luisterde. Haar mondhoeken krulden omhoog en ze knikte dankbaar. Ze zuchtte en haar blauwe ogen schoten vuur wat ze niet meer tegen kon houden. ‘Je weet niet half hoeveel dit betekent.’ Ze moest haar best doen niet te juichen, te lachen, een dansje te doen en haar klauwen in iets te zetten, terwijl ze voorstelde dat het Day was. Wrens ogen schitterden, hongerig terwijl ze achter de leider aan begon te lopen. Wraak. Eindelijk. Eindelijk zou bloed terugbetaald worden met bloed. Met een paar van deze welgetrainde krijgers kon ze de vloer aanvegen met de Tribe. Ze waren geen vechters, jagers op zijn hoogst. Ze konden adelaren tegen de grond werken, maar tegen katten die vanaf jongs af aan gedrild werden om met andere katten te vechten. Ze zouden vernederd worden. En als kers op de taart zou ze Days leven uit zijn ogen zien stromen.
 

Hij had geen idee hoe de clan zou reageren op het besluit dat hij hier nu had genomen. Oudere katten zouden nog weten hoe het was met de tribe en wat ze voor de clans hadden gedaan, maar dat gold niet voor de jongere generatie. Zijn eigen kittens waren geboren na de journey en waren nooit in de bergen geweest. Hij keek nog een keer over zijn schouder, terwijl de poes meeliep. Hij wist niet of hij het juiste besluit had genomen hier, maar dit was zijn kans, een reden om naar de bergen te gaan. Zonder dat zijn clan hem raar zou aankijken voor het te doen. Hij hoopte alleen maar dat ze hem niet allemaal voor gek zouden verklaren.

[Topic uit]