Sing My Song And Become Nothing

De Snakerocks, nog steeds een van haar favoriete plekken om te komen tijdens greenleaf. Ze hield van te zonnen en van gewoon op haar gemak te zijn, zonder enige zorgen of gedachten. Natuurlijk zat ze nooit helemaal zonder zorgen, ze was altijd bang voor als er wat zou gebeuren. Of als er wat zou gebeuren met haar kinderen. Argentpaw, Emberpaw, Steelpaw, Coypaw… Allevier waren al zo groot ondertussen. En allevier waren al wat zelfstandiger geworden dan vroeger. Hadden een goede band met elkaar en met hun omgeving, en dat was iets wat zij nooit had gehad. Dat nog te bewijzen dat haar zus letterlijk de clan had verlaten omdat ze het er zo erg had gehaat. Maar dat was alweer zo lang geleden. Er was alweer zoveel gebeurd dat ze het liever niet bijhield, en het gewoon bij het heden zou laten. Met haar korte poten krabbelde ze zichzelf op een van de rotsen en ademde diep in. Om vervolgens een grote zucht uit te laten. Ja, het heden... Het was goed zo.



+Newtspark

De rotsen waren best wel warm door de zon die er strak op had liggen schijnen. Het voelde eigenlijk best wel goed, al had de kattin liever gewild dat haar vacht wat korter was geweest. Want elk beetje warmte was al bijna weer teveel. Even fronste de poes voor ze bemerkte dat haar naam werd uitgesproken. Het klonk niet meteen erg vriendelijk en toen haar groene blik opving wie de zender ervan was behield ze haar fronsje gewoon. Want ja ze zag niet echt een goede reden om te gaan beginnen glimlachen nu – ze had al wat moeite gehad met iedereen te vertrouwen en dan had je deze ‘medicine cat’ die niet eens uit Thunderclan kwam. Het gaf haar de creeps. “Newtspark”, begroette de kattin haar rustig terug. “Wat doe je hier?”. Kruiden verzamelen? Het territorium verkennen? Katten stalken? Wie wist.

_{"Oh het gebruikelijke," miauwde ze met een schouderophaal waarna ze op de rots sprong. "Het overnemen van de clan, de prooi vergiftigen en natuurlijk mijn lieve, lieve apprentice de juiste kruiden leren." Met een knipoog naar de poes en een grijns op haar snuit was het lastig om te zien waar ze nou de waarheid over sprak. Een kattin die lastig in te schatten was was ze zeker en haar volgende zetten zouden dan ook geheel afhangen van de thunderclanner die haar hier liever niet leek te hebben.}

Toen ze aan de Medicine Cat die niet eens uit Thunderclan kwam had gevraagd wat ze aan het doen was kreeg ze enkel vreemde antwoorden terug. ‘Oh het gebruikelijke’, sprak de bleke poes voor ze op de rots sprong. De groene ogen van de grijze kattin volgde haar terwijl ze op de rots was gesprongen en luisterde verder. ‘Het overnemen van de clan, de prooi vergiftigen en natuurlijk mijn lieve, lieve apprentice de juiste kruiden leren’ De jongere poes knipoogde zelfs naar haar om de waarheid en de leugentjes te mengen. En ze vond het niet prettig. “Hm. Jouw grapjes zijn niet zo grappig, Newtspark”, mauwde ze eerlijk. Als het grapjes waren tenminste. “Het zou een schande zijn als jij arme kleine Remnant de verkeerde dingen leert... En het einde zou betekenen voor Thunderclan - daarom is het niet grappig, snap je ” Haar blik die normaal gevuld was met warmte was doodserieus nu. Ze was vrienden geweest met verraders, ze had zelfs een zus die haar had verraden. Ze wilde nu niet ook nog een verradende Medicine Cat. Maar hoe groot was de kans, als deze niet eens uit Thunderclan kwam?

_{Met een grote glimlach op haar snuit keek ze naar de thunderclanner, al bereikte de glimlach haar ogen niet helemaal. Ze vond haar eigen opmerking eigenlijk wel heel grappig maar de katten in deze clan hadden geen gevoel voor humor. Ja. Dat was het. Ze waren gewoon niet grappig genoeg. ”Oh nee,” ietwat beledigd keerde ze haar kop weer naar de poes. ”Ik ben een medicine cat, ik werk samen met onze voorouders in starclan niet the dark forest.” Leugens. Starclan had haar in het duister gelaten en haar geen hulp gegund terwijl ze zo diep in de problemen zat. Terwijl ze ze nodig had. Nu harder dan ooit. ”Dat je zoiets zou denken terwijl ik gewoon een grapje maak doet zeer. Ik ben er om voor jullie te zorgen en om jullie medicine cat apprentice goed op te leiden.” Nadat ze die woorden had uitgesproken sprong ze van de snakerocks en besloot ze tussen de kiertjes en gleufjes opzoek te gaan naar slangetjes. Naar haar ‘familie’ als ze sommige thunderclanners moest geloven.}

Hoe kon je zoiets nu als een grap nemen in zo’n moeilijke periode als deze? ‘Oh nee’, de blekere poes zag er beledigd uit. De kattin snapte niet-Thunderclan katten dan ook echt niet, ze waren allemaal zo droog en zo snel beledigd. De grijze poes werd er gewoon ziek van. ‘Ik ben een medicine cat, ik werk samen met onze voorouders in starclan niet the dark forest. Dat je zoiets zou denken terwijl ik gewoon een grapje maak doet zeer. Ik ben er om voor jullie te zorgen en om jullie medicine cat apprentice goed op te leiden.’ Vervolgens sprong de kattin van de snakerocks en zocht ze tussen de kiertjes en gleufjes. Even zuchtte de voormalige queen diep. “Het spijt me hoor, Newtspark”, bries ze een beetje terwijl haar staart tikte op de oppervlakte van de steen waar ze op zat. “Ik kan gewoon niet zo goed tegen grapjes, zeker niet met al die vuile verraders tegenwoordig…” Zoals de verbanneling Coppertusk. Die vent was een verrader, maar ze vond hem toch al niet zo prettig gezelschap anyway. Daarom was de mistig grijze kattin blij dat hij ver, veeer weg van de clan was tegenwoordig. "Ik vind het gewoon moeilijk om iemand te vertrouwen"