I am become a blade

<sub>Vertrouwen was een luxe die ze zich niet kon veroorloven in een clan als deze. Een clan die rogues, buitenstaanders, binnenliet. Ze had het eerder gezien. Wat was het volgende? Zou zij weer verbannen worden? Ze snoof luid en keek kwaad naar het gras. Het probleem was de nieuwe kater niet. Haar beste vriend, iemand die ze beschouwde als broer was een rogue, maar het was het feit dat er nog meer onbekende gezichten waren die har hulp nodig hadden. Katten die haar hulp nodig hadden omdat ze een medicine cat gehad hadden die te laf was om verder te gaan met haar werk. De medicine cats die ze kende waren allemaal fragiele bloemetjes, tulpen, misschien. En wat was zij? Onkruid. Gras. Brandnetels. Een bramenstruik waar heerlijke vruchten aan konden groeien als het tijd was, maar aan de andere kant zaten er scherpe doorns aan en verspreidde het zich als een olievlek in de oceaan. Een vlek tomatensaus in het witte vloerkleed. Het gif van een slang. ”Ik hoop dat je verblijf hier in de smaak valt.” bromde de jonge poes toen ze geritsel hoorde. Haar blik week niet af van de hemel waar de zon langzaam verdween achter de horizon. Nee. Hij was het nog niet waard om weg te kijken van zoiets moois.

+rascal</sub>

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Alleen in het territorium lopen voelde als een misdaad, maar het mocht. Hij behoorde tussen de clankatten nu. En nu was het aan hem om zich te bewijzen. En hij wist maar één manier hoe hij dat kon, met tand en klauw. Hij kende geen clan gebruiken, geen tradities, geen Starclan. Maar hij wist hoe hij moest jagen, hoe hij moest vechten. Misschien wist hij te goed hoe hij moest vechten, moest doden, maar hij had nog nooit een genadeklap uitgedeeld. In het overvloedige leefgreen was de prooi simpel te vangen. Vette konijnen en jong gevogelte, dus hij had zijn buit begraven en wilde er nog een schepje bovenop doen, totdat hij een kille stem hoorde. Hij fronste. De medicine cat, ofzo. Silverwish had het ooit tussen één van haar vele verhalen verteld. Een buitenstaander, zoals hij. Maar anders, zij was altijd al een clankat geweest. ‘Net zoals die jou bevalt,’ kon hij dan ook niet laten terug te zeggen. Ze kon de heilige uithangen, haar geloof was nog niet de zijne. Hij bleef op een afstand staan en ook zijn blik ging naar de lucht, maar de lucht tussen hun bleef stil. Hij wilde niet op verkeerde voet beginnen, maar misschien was dat een heuvel die hij bij ieder individueel moest beklimmen. Iedereen had zijn eigen vooroordelen.}

_{De opmerking die hij terugkaatste liet haar haar nagels in de grond onder haar poten boren. Newtspark bekeek hem over haar schouder en snoof. Nog een rogue die toegelaten werd tot een clan. Ze wist hoe fout dit zou gaan. Ze had het met haar eigen ogen gezien toen Brokentune werd toegelaten in Shadowclan. Een misselijk katertje die veel te veel interesse toonde in een vriendin van haar. "Oh ja want dit is een feestje." Snauwde ze terug naar hem. Ze had geen thuis. De enige bij wie ze nog terecht kon wanneer Remnantpaw genoeg geleerd had was Matthias, maar hoewel hij als familie voelde wilde ze niet bij hem wonen. Nog niet. Het voelde alsof ze nog niet klaar was. Er was nog zo veel meer wat ze wilde doen. Wilde bereiken.}

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{De bitterheid van haar stem ontging hem niet. Hij was een vreemdeling in de clan, maar zo was zij ook. Ze hadden iets om over te binden, maar in plaats daarvan probeerde ze hem nog meer te vervreemden. Hij had tenminste nog een voordeel dat hij hier familie had, een vriend. Maar hij wist niet of zij hier iets had, of dat ze alles had moeten achterlaten. ‘Hey, ik probeer geen vijanden te maken,’ begon hij zachtjes. Hij wist niet of hij een hele verkeerde opmerking had gemaakt, dat hij het weg had moeten lachen. Maar hij wilde zichzelf ook niet een te makkelijk doelwit maken. ‘Jou hebben ze tenminste echt nodig,’ merkte hij flauwtjes op. Hij kon weggegooid worden als oud vuil als hij niet beviel.}

_{Newtspark rolde met haar ogen toen hij haar vertelde dat hij geen vijanden wilde maken. Echter was het zo dat als hij iets deed wat haar niet aanstond dat ze hem zo de clan uit kon krijgen. Spottedrain zou haar vast geloven als ze vertelde dat een rogue, een bloodclanner, iets gedaan had wat niet geaccepteerd werd. Zijn opmerking liet een onvrijwillig lach ontsnappen uit haar mond. "Zodra ik hier klaar ben zullen ze me als oud vuil weggooien" zei ze daarna met een schouderophaal. "Wat moet een rogue in een clan als deze?" Besloot ze hem daarna te vragen. Als het te persoonlijk zou zijn hoefde hij niet te antwoorden, ze wilde alleen het gesprek een beetje bezig houden.}

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal fronste bij haar opmerking dat ze aan de kant gegooid zou worden. ‘Het lijkt anders niet dat je hier wil blijven,’ merkte hij vervolgens op. Was ze hier gelukkig dan. Zou ze niet veel liever teruggaan naar huis? En toen ze vroeg waarom hij hier moest zijn, kwam er een klein glimlachje over zijn lippen. Moest hij het gewoon vertellen? De waarheid moest ooit boven komen. ‘Eveningstar is mijn zus.’ Het was misschien stom, het was misschien een oneerlijke manier om binnen te komen, maar familie hoorde bij elkaar. Misschien wisten oude leden nog wie hij was, zouden ze hem herinneren, dat hij hier ooit geboren was, een kitten die was meegenomen, gestolen. Ze hadden hem nooit gemist.}

_{Wilde ze hier blijven? Had ze ergens anders om heen te gaan? Waar ze eerst de kater wilde haten wilde ze nu haar kant van het verhaal uitleggen, vertellen voordat iemand zijn kop zou vullen met hun haat voor het deel van het woud waar zij vandaan kwam. "Het is niet dat ik niet wil blijven," mompelde ze met een zucht. "Mijn vrienden zijn in Shadowclan. Daar ben ik één van hun. Hier ben ik gewoon een tijdelijke hulp. Iemand die informatie doorspeelt naar de 'vijand'." De poes snoof luid. Ze zou nooit informatie doorspelen naar de kater die haar verbannen had omdat ze een keer luisterde nar de sterren. Nee. Ze zou hem keer op keer diep in het moeras duwen totdat tellertje op nul stond en Settleddust zijn plek zou innemen. Dat was de dag dat ze zou dansen en de dag dat het feest zou zijn. De dag dat Acornstar dood zou zijn. Toen ze hem vroeg wat hij hier deed speelde er een glimlachje op zijn snuit en toen hij het antwoord met haar gedeeld had moest ze grinninken. "Ah, nu je het zegt. Jullie lijken verdomd veel op elkaar." Hoe had ze het niet eerder gezien?}

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal begreep het ergens, het niet thuis voelen, als een vijand gezien worden. Hij was diegene die informatie doorspeelde en moest vluchten. ‘Wat ik begrijp van de clan, is dat ze een hechte familie zijn en iedereen daarbuiten als vijand wordt gezien, daarom dat jullie in vier groepen leven in plaats van één.’ Het was misschien ergens idioot, dat ze over alles moesten vechten, land, prooi, wat dan niet, terwijl ze misschien allemaal hun klauwen bijeen konden slaan. ‘Ik ken jullie... codes nog niet zo goed. Maar ze zullen je vanzelf dankbaar zijn, ze kunnen niet alles alleen.’ Rascal had nu al in een aantal groepen geleefd. Misschien was de Tribe wel het meest wat bij hem paste, in plaats van dat hij weer terug moest om te vechten en verdedigen. En toen Newtspark miauwde dat ze op elkaar leken, moest hij lachen. ‘Als jij het zegt,’ miauwde hij. Ja, ze waren beide groot en robuust, hun vak gevlekt, maar met verschillende kleuren. Hun ogen waren wel hetzelfde. ‘Moeders mooiste, hm?’ grapte hij vervolgens.}

_{Een clan was familie. Het was een groep katten met ieder een eigen mening, maar wanneer het nodig was stonden bijna alle neuzen dezelfde kant op. Newtspark knikte even met een zuchtje. Het was een vreemde regeling geweest en vroeger had ze wel eens gedroomd dat de clans één werden, maar dat was onmogelijk. De rivaliteit zat erin geboren leek het wel. "Moeders mooiste, hm?" Grapte de kater vervolgens. "Eveningstar ja" kaatste ze hem terug met een glimlach.}

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal snoof even schamper toen ze met die opmerking kwam, maar kon hij het kwalijk nemen? ‘En bedankt,’ miauwde hij geamuseerd. Bijna wilde hij vertellen over Vlinder, dat hij zeker wel zijn charmes had om de poezen te veroveren. Maar de gedachte alleen al aan zijn meisje, ver van hem vandaan, gaf hem een steek door zijn hart. Hij miste haar nog altijd verschrikkelijk. Hij probeerde er niet aan te denken, maar het ging zo vanzelf. ‘Misschien ga ik wel een opmerking maken dat je niet zo mag praten over mijn zus,’ voegde hij er toen plagerig aan toe. Hij had zoveel tijd als "grote broer" gemist, kon hij nu eindelijk wat inhalen.}

_{Met een glimlach op haar snuitje wendde ze haar kop af van de kater waardoor ze de emoties op zijn gezicht miste toen hij dacht aan wie hij had achtergelaten. Zelf leken haar gedachten haar ook mee te nemen naar wat ze had. Dat kleine beetje thuis wat ze had achtergelaten, maar waar ze zo weer zou kunnen komen. De bergen waren een ander verhaal. De bergen waren ver en afgesloten van de andere clans. Newtspark keek hem weer aan toen hij verder sprak. "Oh nee, alsjeblieft niet. Het is niks. We flikvlooien maar wat rond!" Smeekte ze hem overdreven met grote ogen.}

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal wist niet of hij blij moest zijn dat het gesprek luchtig werd, of dat hij zich oncomfortabel moest voelen door het onderwerp van het gesprek. Het was duidelijk plagerij, maar toch. Opeens was hij weer een broer. En hoewel ze allemaal volwassen waren, voelde het alsof hij een stukje jeugd moest herbeleven. ‘Nee, nu moet ik wel. Je geeft me geen keus,’ besloot hij dan toch uiteindelijk maar in het spelletje mee te gaan. ‘Ze boze vreemdeling komt je halen.’ Want dat was hij. Niemand kende zijn verhaal. Hij was binnen komen wandelen en had een plaats op weten te eisen. Geen wonder dat sommigen sceptisch waren, maar hij zou zichzelf bewijzen.}

_{Met een vervaagde glimlach schudde ze met haar kop. Binnen de clan was hij inderdaad een vreemdeling. Iemand waar niks van bekend was, behalve dat hij blijkbaar familie was van de leader. Haar gedachten maakte een duistere wending bij het horen van zijn laatste woorden. Misschien zou die vreemdeling er wel voor kunnen zorgen dat ze nooit meer terug hoefde te komen. Misschien zou hij haar onder de grond kunnen stoppen als voer voor de wormen die daar leefde. Iets wat ze al met genoeg katten had gedaan in de afgelopen paar moons.}

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal zag dat ze afdwaalde. Er was een sprankje medeleven. Ze miste haar vrienden, was op een plek waar ze niet wilde zijn. En dat terwijl haar vrienden zo dichtbij waren, zo tastbaar. Hij glimlachte flauw naar haar. ‘Ik mis ook mijn vrienden,’ miauwde hij stilletjes. ‘Ik heb een gezin achter moeten laten. En mijn lief.’ Hij fronste. Hij keek kort naar de grond en schudde zijn kop. ‘Wat ik probeer te zeggen is, ik weet hoe je je voelt, echt. Ik hoop dat je snel terug kan naar waar je hart je wil.’ En als dat Shadowclan was, of misschien toch hier. Hij wist niet hoe makkelijk het was om van clans te wisselen, maar ze was een medicine cat, ze was heilig, ze zouden vast geen nee tegen haar zeggen.}