Come morning light

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal wist niet wat hij had moeten verwachten toen een grijs kind op hem afliep. Wat was de term ook alweer? Young-one? To-be? Apprentice? Het was allemaal één pot nat tegenwoordig. Maar toen ze aarzelend aan hem vroeg of hij mee wilde planten te halen, was waarschijnlijk de verbazing van zijn gezicht af te lezen. Planten? Toen herinnerde hij vaag dat ze één van de katten was die helers waren. Hij kon het nog niet echt bevatten. Zo ging het niet in Bloodclan, en in zijn eentje had hij het altijd zonder gered. In de tribe had hij er een beetje lucht van gevangen, maar de healers waren apart soort. Hier waren de helers bijna heiligen, het had met hun geloof te maken, dacht hij. Maar in plaats van een onvriendelijke opmerking te zeggen, kwam hij overeind en knikte. ‘Natuurlijk.’ Ze had hem misschien eng gevonden, maar niet eng genoeg om de vreemde rogue te benaderen. Dat was misschien iets wat hij maar gewoon voor lief moest nemen. ‘Leid de weg.’}

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{De jonge poes begon een richting op te lopen en hij volgde gehoorzaam. Hij keek om zich heen, proberend zichzelf op de kaart te plaatsen, richting te blijven vinden. De poes stelde zich voor als Remnantpaw en hij gaf haar een klein knikje. ‘Aangenaam.’ Hij begon een idee te krijgen over de namen. Over -kit, -paw en dan uiteindelijk je officiële naam. Het versterkte de hiërarchie, die de clans strikt onder de duim hielden. Het was zo anders als de tribe, waar alles losser was en tijd langzamer leek te gaan. Hier was iedere dag iets te doen, was er een strak ritme, bijna militair. En toen de poes vroeg hoe het was om rogue te zijn, kwam er voor hij het er erg in had een lachje over zijn lippen. Van alle vragen wilde ze dat weten? ‘Geen plannen om de clan te verlaten, hm?’ grapte hij tegen de grijze poes. Maar de lach verdween al snel van zijn gezicht toen hij weer dacht aan zijn tijd alleen, en vervolgens samen, en weer alleen. ‘Vrij,’ antwoordde hij stil. Het was eigenlijk perfect geweest, het nomadenleven, de hoek omgaan en niet weten wat er voor je zou liggen, elke dag een nieuw avontuur. ‘Maar ook ruig. In je eentje overleven is anders dan in een groep waar iedereen voor elkaar zorgt.’ Bijna elke groep dan. Bloodclan was heel anders geweest, een wereld van verschil met de Tribe en Thunderclan. ‘Het heeft z'n charmes.’}

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{De grijze poes legde uit dat ze katten kon helen. Hij knikte. Hij wist het. Dat had hij eerder nodig gehad, het lelijke litteken op zijn rechterschouder was er het bewijs van. Het was ontstoken, langzaam geheeld en het had flink littekenweefsel achter gelaten. Helemaal omdat hij het geen moment had gegeven om te rusten en er dagen koppig op was doorgelopen. Hij moest wel, hij had gevlucht voor Bloodclan in die tijd. Het leek wel een ander leven. ‘Laat het jagen en vechten aan de professionals over,’ miauwde hij met een knipoog. ‘Ik weet niets van planten, dus dan staan we quitte.’ Ze liepen verder, waarna de poes opmerkte dat ze het nooit zou kunnen, alleen leven. Hm, het was maar net wat je was gewend. Er was altijd voor haar gezorgd, hij had die luxe nooit gekend. ‘Je hebt geluk dat je in Thunderclan bent opgegroeid,’ miauwde hij toen, zijn blik afwezig op de bomen. Hij had hier kunnen opgroeien, als hij niet was gestolen. En toen Remnantpaw vroeg of hij het gebied kende, knikte hij langzaam. ‘Lerende,’ miauwde hij.}

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{De poes merkte op dat ze nog niet alles wist. Lerende. Hij haalde even zijn schouders op. ‘Geloof me, je zal je hele leven blijven leren.’ Je wist nooit genoeg, nooit alles. Hoe vervelend het ook allemaal was. En als je daar vrede mee had, was het oké. Rascal had er vrede mee, maar nu werd hij geforceerd een hele nieuwe levensstijl te leren. En ergens gaf het hem voldoening, dat hij een deel van de wereld leerde kennen die hij niet wist, zoals hij bij de Tribe had gedaan. Maar voor hij er erg in had, wist Remnantpaw er een stukje onzekerheid door te glippen. ‘Dat valt vast mee,’ miauwde hij rap terug. ‘Ik denk dat ik meer vijanden heb,’ voegde hij er grappend aan toe. Hij was een echte vreemdeling, een rogue, een Bloodclanner. In zijn belevenis wisten alleen Eveningglow en Silverwish af van zijn echte verleden, misschien een kat hier en daar die hij ooit in het verleden had ontmoet, als ze hem nog herinnerden. Het was inmiddels al dik een jaar geleden. De tijd vloog.}

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal keek wat ongemakkelijk toen de jonge poes besloot direct tegen hem te spreken over haar mentor. De robuuste kater keek even naar de grond. Oh god, wat moest hij hiermee? Hij wist nog niet precies wie wie allemaal was. Dus keek hij met een frons de jongere poes aan. ‘Ze wil vast alleen maar dat je een goede.. medicine cat wordt.. toch?’ Probeerde hij in een slechte poging om de poes een beetje een hart onder de riem te steken. ‘Tough love, hm?’ Rascal zou niet weten hoe het was. Hij had Jinx als mentor gehad, in een vorig leven, en de twee hadden elkaar getolereerd, maar niet veel getraind samen. De straten hadden Rascal getraind. Zijn blik ging weer naar de grijze poes. Hij zou het niet weten. Hij kon moeilijk de situatie veranderen. Hij wilde op de achtergrond blijven. Neutraal. Hij wilde gewoon zijn best doen, de clan leveren wat ze nodig hadden. Onrust stoken was het laatste wat hij wilde.}

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{De grijze poes leek wat onverschillig. Rascal wist ook niet wat hij er echt mee moest. Hij had Newtspark een totaal van één keer gesproken, zo goed kende hij haar ook nog niet. Maar ze leek in zijn parket te zitten, een beetje een buitenstaander. Dat was het enige waar ze samen over konden binden. Maar het boterde duidelijk niet tussen mentor en apprentice. Maar voor hij het wist stak ze haar kop onder zijn kin en hij bevroor een moment. Wacht.. wat? Hij bleef staan terwijl ze verder liep. Ze was nog maar een kind en ze zocht duidelijk steun, maar waarom hij? Hij fronste diep en luisterde maar met een half oor toen ze uitlegde over een plant. ‘Hm-m,’ bromde hij dan ook enkel in instemming. Maar al snel miauwde ze dat ze liever hem had in de den als Newtspark, en daar gingen al helemaal een aantal alarmbellen rinkelen. ‘Oh dat weet ik nog niet zo,’ pruttelde hij tegen. Hij wilde ook niet dat het zo makkelijk ging. Hij had één gevecht gevochten. Hij kende nog geen regels, geen Starclan. Het enige dat hij wist, is dat hij Eveningstar wilde beschermen. ‘Newtspark is een medicine cat.. die zijn heilig. Misschien heeft ze het gewoon lastig omdat ze thuis mist.. Ik kan me dat heel goed voorstellen.’ Thuis.. Voor hem was dat zo lang geweest waar Vlinder was, totdat hij de moeilijke beslissing had genomen door terug naar Thunderclan te komen.}

_{Als een slang glibberde ze uit de schaduwen en bekeek ze het stel met een afkeurende blik. Althans, een blik die vooral op de grijze apprentice was gefocust. ”Ben je zo wanhopig opzoek naar bevestiging dat je maar onder de eerste de beste kater gaat liggen, Remnantpaw?” Een glimlach speelde op haar lippen maar haar blik bleef koud. ”’Jij hebt je bewezen’” Herhaalde ze haar woorden. ”Wat heeft hij precies gedaan? Een paar lieve woordjes gezegd over hoe mooi het leven is? Dat is het niet.” Haar blik gleed naar de kater die er ongemakkelijk bij stond en even leek ze hem in stilte te proberen te vertellen dat het niks persoonlijks was. ”Je gedraagt je als een klein kind. Ik ben je mentor en zolang ik hier ben zal je dat moeten respecteren. Mistgaze is te druk met haar kinderen om je te trainen en als je dacht dat Maskheart dat kon doen dan heb je het mis. Hij is oud en het zou zomaar morgen afgelopen kunnen zijn voor hem.” De flame point liet haar blik doordringen in die van de ander en zachtjes grinnikte ze even. Het maakte haar niet uit of Rascal zag hoe ze echt was, hoe ze zich gedroeg tegenover Remnantpaw. Nee. Dat gejank over alles kwam haar haar strot uit en ze zou er wat van zeggen. ”Zou hij nou echt zijn laatste dagen, misschien wel uren, aan een apprentice willen besteden die te koppig is om een poging te doen tot leren?”}

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Veel tijd om wat uit te spreken hadden ze niet, want opeens was de poes in kwestie op het toneel verschenen. Het was of geluk, of pech. Maar ze was woest. Ergens logisch als de apprentice zo achter haar rug om sprak, en Remnantpaw had de pech dat de poes het had gehoord. En voordat Rascal het wist, stond hij middenin een bitchfight. Newtspark voelde zich verraden, ofzo.. God, hij wist ook al hun geschiedenis niet, maar ze hadden geen goed woord voor elkaar over. En uiteindelijk kwam het neer op een ultimatum van Remnantpaw. Hij wist niet waarin hij was beland, en een ongemakkelijke blik gleed over het tweetal heen. ‘Laten we nou niet direct van stapel lopen,’ probeerde hij de twee te sussen. ‘Het is vast gewoon een misverstand.’ Hij keek Newtspark aan. Zij was de oudere, de mentor, ze zou beter moeten weten. Maar aan de andere kant, ze was niets meer dan een uit de kluiten gewassen kind, hou oud was ze nou werkelijk?}