[Geboorte] Holding my slim sutures together

Tick, tock, ring me, leave me

De twee manen dat haar buik aanzwol waren voorbij gevlogen. De dagen hadden voorbij getikt, een eindeloze tijdbom die zou ploffen. Kittens van haar en Arcticwolf, wat voor een freaks van de natuur zouden het worden? Zou ze überhaupt van ze kunnen houden? Ze had lang in de Lilypool lopen zoelen terwijl ze wachtte tot dit moment, een plek waar ze de laatste tijd steeds vaker kwam. Ze hield van de lelies, de tere bladeren, de gratie van de bloemen. Eigenlijk alles aan de lelies hadden vandaag de dag haar aandacht. Ze gaf aan dat de poel haar rust bood in turbulente tijden. Was ze immers niet haar vorige zwangerschap ook zo van streek geweest? Ze kon de dunne stiksels van haar bewuste dit keer wat beter bij elkaar houden, ervoor zorgen dat ze haar bijeen hielden, niet gek van angst werd. Het was de enige manier waarop ze zichzelf in het Riverclan kamp kon houden, niet meer een dollemansvlucht maakte. Desondanks toen haar kittens duidelijk lager zakten in haar buik en haar buik harder werd van de weeën, werd ze gedwongen om in het kamp te blijven. En met de eerste perswee die over haar rug begon te trekken, kermde ze zachtjes. "Shrimpnose, Mousepaw," kermde ze wat luider, om vervolgens met tegenzin, maar wel het sociaal gewenste om te doen, "Arctic.." Ze wist niet of hij zou komen. Ze wilde niet dat hij kwam. Kon hij niet op patrol zijn? Ze hijgde zachtjes terwijl haar buik hard was van de spanning die erop stond.

Couldn’t you please oh please be gone out of my life
But you won’t oh won’t be gone although I try

litch

_{Shrimpnose wist dat het snel zou gaan gebeuren, en had al een klein bundeltje klaar staan voor de Queen. Elk moment, en elk moment was nu aangebroken. Ze werd geroepen en met een knikje van haar hoofd wenkte ze Mousepaw mee. Ze had haar Apprentice al een beetje voorbereid op wat er zou gaan gebeuren en welke kruiden ze ervoor ging gebruiken. Shrimpnose herinnerde zich nog goed toen ze pas Apprentice was geworden en ze toen al een aantal geboortes meegemaakt had. De geboorte van Seamists eerste kittens waren daar deel van. Shrimp was blij te zien dat de Queen nu ietsje rustiger leek dan toen. Toch had ze voor de zekerheid wat kamille's in het bundeltje gedaan, om haar te laten kalmeren.

Arcticwolf was nergens te zien en om eerlijk te zijn vond Shrimp dat alleen maar gunstig. De kater leek de ander alleen maar op haar zenuwen te werken, ondanks dat ze partners waren. Shrimpnose wilde een soepele bevalling, eentje die niet geteisterd werd door angst en spanningen. Een lieve glimlach sierde haar snoetje toen ze Seamist benaderde. 'Hey, je doet het heel goed,' miauwde ze met een zachte, rustige stem. 'Neem dit in, alsjeblieft. Hier zal de pijn door verminderd worden,' miauwde ze toen ze de frambozenbladeren naar de Queen schoof. In de tussentijd kauwde ze ook op wat smeerwortel, die ze vervolgens ook de poes voorschotelde. 'Je kunt dit, oké Seamist? Wij ben er bij.' Ze hoopte dat haar woorden de ander gerust zou stellen. De tak die ze meegenomen had schoof ze nu ook naar haar toe, ervanuit gaande dat Sea wel wist wat ze daarmee moest doen.}

Arcticwolf had de ander nauwelijks uit zijn oog gelaten, als een roofdier wat iedere beweging van diens prooi leek te volgen. Wat moest hij anders? De laatste keer had ze niet alleen een van hún jongen een vroege dood in gejaagd, maar ook bijna haarzelf. En dan sprak hij nog niet eens over het feit dat ze twee kittens had weggegeven aan een vijandelijke clan. Nee, de kattin was tot waanzin gedreven door haar dracht en hij moest er zeker van zijn dat dit niet normaals zou gebeuren. Hij waakte over haar, en hierdoor ook over zijn ongeboren kinderen. Met de dag begon hij te realiseren dat het steeds meer om hun draaide, dat zijn hart een zeker afkeur had gegroeid voor zijn partner maar dat de kinderen een centrum van zijn leven waren geworden. Zowel Amberpaw en Brackenpaw waren een lichtpunt als dat de aankomende aanwinst van zijn gezin dit waren. Namen voor deze jongen speelde al manen in zijn hoofd als hij zich een moment van zijn taken weerhield, prettige gedachtes in tijden waarin zijn leven iets minder vloeiend verliep. Zowel op een sociaal vlak als een... persoonlijk. Een mysterieuze kwaal had hem de afgelopen dagen getergerd in de vorm van een vreemde misselijkheid en meer speeksel in zijn muil. Hij had gehoopt dat het enkel neerkwam op een verkeerd maaltje, maar het leek niet te minderen. De witte kater was zich ook vreemd bewust van dit ziektegevoel en de steek in zijn zij terwijl hij naar de nursery liep nadat hij zijn naam hoorde. Het was tijd. Seamist zou bevallen en dingen zouden weer góed worden. Na de kittens zou alles góed worden. Het moest wel. Dan zou alles weer op zijn plek vallen. Dit was misschien wat dit gezin al die tijd had gemist... Hij stapte, evengoed hijgend, de den in en zette zichzelf naast zijn partner neer. Zijn koele ogen kort op de medicine cat gericht waarna hij een beleefde knik liet zien, om hierna zichzelf over Seamist te buigen. In een stilte die hem bekend was gaf hij haar een enkel lik over haar kop en nek, waarna hij in een stil waken viel, wachtende op de daad die alles weer compleet moest maken. Een hoop verantwoordelijkheid leunde op deze jongen zelfs nog voor hun eerste ademhaal.

Tick, tock, ring me, leave me

Als eerste verscheen Shrimpnose en Seamist was nooit blijer geweest met haar aanwezigheid dan nu. Ze voelde de paniek weer aan haar enkels bijten. Ze wilde naar buiten, ze wilde weg, haar ademhaling was gejaagd en niet alleen maar door de weeën. Shrimpnose hielp haar te ankeren op deze plek, gaf haar een reden om te blijven en zich veilig te voelen. Ze stootte een zacht knorrend gespin uit haar de medicine cat toen deze binnenstapte en tegen haar begon te spreken. Wat was Shrimpnose toch een prachtige ziel, momenteel een engel tussen de levenden voor Seamist. Ze boog zich naar voren en likte de kruiden op. Hopelijk zouden ze snel gaan werken.

Elke ontspanning die ze voelde door Shrimp's aanwezigheid, verviel echter door de binnenkomst van Arcticwolf. Haar ademhaling werd nog wat gejaagder en haar spieren spanden zich wat aan terwijl hij woordsoorten naast haar ging zitten. Onbewust leunde ze iets weg van zijn aanraking terwijl een nieuwe, felle wee haar buik liet samentrekken, een kerm uit haar mond ontlokkend. Met haar oren plat in haar nek begon ze harder te hijgen terwijl de eerste kitten ter wereld kwam. Ze had even een moment nodig, waarna ze het jonge katje begon te poetsen. Een zilverwit katertje was het. Hij leek op Arctic. Ze voelde niet de vertrouwde stroom van liefde terwijl ze naar het katje keek, maar desondanks was ze blij dat er geen twijfel over mogelijk hoefde te zijn wie de kittens verwekt had. Voorzichtig neusde ze echter het kleintje naar haar buik. Deze had immers niks verkeerd gedaan. Veel tijd om hierbij stil te staan had ze niet, het volgende kind diende zich aan. Ze slaakte een kreet en beet neer op de stok terwijl de tweede kitten ter wereld kwam. Ook deze likte ze schoon, een meisje, een mooi tortie meisje was ter wereld gekomen. Ze lijkt op Dimpaw. Weer een gedachte die ze weg moest pushen. Ze richtte zich op haar dochtertje, deze ook naar haar buik begeleidend met voorzichtige neusjes en likjes. Hierna had ze even een moment rust tot de volgende wee als een bliksemschicht door haar buik trok. Deed het de vorige keer ook zoveel pijn? Had ze de vorige keer ook zoveel bloed? Ze had zoveel liever dat Settleddust hier bij haar was. Veel liever dan Arcticwolf. Ergens had ze gehoopt dat hij het niet zou redden om hier te zijn. Dat hij het zou moeten missen... Maar helaas.

Ze drukte de volgende kitten eruit met een schreeuw. Een zwart wit meisje onthulde zichzelf toen ze haar schoonlikte. Oh jeetje wat was ze al groot. Haar hart sloeg in haar keel. Ze waren allemaal levendig. So far so good... Ook dit kleintje werd naar haar buik begeleid. Ergens hoopte ze dat het nu klaar was, dat dit genoeg was. Ze wilde niet meer. Ze wilde ze eigenlijk allemaal niet, ondanks dat de kittens hier niks aan konden doen. Ze haalde huiverig en haperend adem terwijl weeën nog steeds door haar buik trokken. Ze was nog niet klaar. Nog steeds niet. Bibbers trokken over haar lichaam heen. Ze was zo moe.. Zo ontzettend moe. Maar ze moest door. Haar lichaam dwong haar. Terwijl ze haar hoofd even hijgend op de grond had gelegd, kon je haar buik alsnog zien samentrekken. Zachtjes kermend begon ze weer te persen, waarna het vierde en laatste kitten ter wereld kwam. Een zoontje met kleuren zoals een ochtendlucht, allerlei tinten oranje. Voorzichtig likte ze hem schoon, begeleide ze hem ook naar haar buik, waarna ze zich liet neerploffen in haar nest. Haar buik kwam weer tot rust, geen weeën volgden meer op enkele naweeën na.

Couldn’t you please oh please be gone out of my life
But you won’t oh won’t be gone although I try

litch

De eerste ademhaling was de zaligste, ook al werd hij gevolgd door zwak gekuch en een onstilbare honger. Die ademhaling betekende het begin van zijn leven. Hij kwam terecht in een kolkende massa van chaos. Snel genoeg zou hij die chaos leren kennen, en er van gaan houden. Ooit zou hij zelfs begrijpen dat hij die chaos voor zijn eigen doeleinden kon gebruiken. Maar dat was allemaal nog erg ver weg. Voor nu zou hij tevreden zijn met warmte en melk, en die kreeg hij. Hij lag tegen een moeder aan die hem niet wilde hebben, onder het toeziend oog van een vader die hem boven alles wilde hebben. Ook dat wist hij nog niet, en misschien zou hij er wel nooit achter komen. Niets was nog zeker over hem, niet eens of hij zou blijven leven. Maar hij was geboren, en had de vrucht van het leven geproefd, en wist zich daaraan vast te klampen. Hij stief niet, hij leefde.

LEAD ME TO THE WOLVES

HOUNDKIT @[CHARACTER]

Hij was de eerste die moest gaan, de eerste die de kou van de wereld ging proeven. Zijn longetjes brandden bij de eerste ademteug die hij naar binnen zoog, waarop hij al snel een schelle piep uitstootte. Maar desondanks bleef hij ademen, nieuwe lucht naar binnen zuigen, terwijl hij de warmte opzocht die hem onbewust beloofd werd door zijn brein. Hij kroop en volgde een geur die hij meteen in zijn hoofd prentte als iets goeds. Iets warms. Iets veiligs. Hij neusde voorwaarts tot hij zichzelf in een warme buikvacht kon neuzen en kon drinken. Hij zou groeien, sterker worden. Maar voor nu.. Voor nu was dit hele kleine wereldje eventjes genoeg.

No end to our story

De hele wereld was alsof ze in een bubbel leefde. En die bubbel werd geprikt toen ze in een ijzige wereld stortte. Klein, klam en buitengewoon hulpeloos. Haar kleine lijfje die niet voor zichzelf kon zorgen, blind en doof. Maar ze leefde. Ze sperde haar kleine bekje open en zoog de zomerlucht in, hevig gevuld met vele geuren. Geuren die ze later zou herkennen als haar ouders, haar familie, haar clan. Maar ook de sterke geuren die hoorde bij een geboorte, maar later zouden worden gekoppeld aan angstaanjagendere gebeurtenissen, of juist het geluk van het vangen van haar eerste prooi. Haar eerste geluidje, ze stelde zich krachtig voor, bekje open en het voelde alsof ze brulde. Het was iets wat later zeldzaam zou worden, maar voor nu stelde de kleine zich zo voor, waarna ze naar haar familie werd geleid en instinct het overnam.

× tigerkit ×

Elyon

[Geboorte] Holding my slim sutures together 7aVwjV5

Use whatever is at hand
be it friend or foe

Een geboorte- het is een ware miracle. Vind je niet? Hoe er een leven gekweekt kan worden in de lichaam van een andere. Hoe er uitniks een ziel ontstaan. Het is de grootste kracht van ons. En nee, dan bedoel ik niet simpelweg de "stamboom" voortzetten. Dit gaat veel dieper dan dat. Dankzij deze actie; laat je vrij letterlijk een stukje van jezelf achter op de wereld. Iets wat zal blijven zelfs al ben jij zelfs al lang weg. Is dat niet... absoluut te gek? Het punt is; Dit kleine wezen, dit fragile leven- begint spoedig aan de volgende stadium van haar leven. Al weet ze dat zelf natuurlijk nog van niks. Ze heeft geen geweten, dat komt later allemaal pas. Nu; word ze totaal gedreven door instinct. Het eerste wat ze van de buitenwereld mee kreeg was de kou. Het was een sensatie die totaal nieuw voor haar was. Maar gelukkig duurde het niet lang, want al snel werd ze naar een warmte bron geleid. Ook werd ze de naam "Badgerkit" geschonken. Al kwam dat natuurlijk helemaal niet bij haar binnen; het enige waar ze nu op focuste is het voorgevoel volgen wat haar hele gene had overgnomen. En het vertelde haar nu; om te drinken.

_{Seamist nam de kruiden in en Shrimp was blij te zien dat het allemaal nog prima ging. Haar stresslevel was oké, oké genoeg voor de geboorte. Helaas kwam Arcticwolf dat verpesten. Shrimp slikte ongemakkelijk toen ze zag hoe de kater zich naast de Queen liet zakken. Shrimp zag de ongemakkelijkheid van Seamist, hoe ze zelfs wat naar voren leunde. De jonge Medicine Cat wilde er eigenlijk wat van zeggen, wilde de kater de Nursery uit sturen. Maar heel eerlijk durfde ze dat ook niet zo goed. Ze was daarom dus blij dat ze afgeleid werd door de weeën van Seamist. De kittens kwamen, en er was geen tijd om moeilijk te doen over de partner.

Het ging goed, de kittens leefde, waren gezond. Ze werden bij de buik van Sea gelegd, waar ze begonnen te drinken. Shrimpnose glimlachte, opgelucht dat alles goed was verlopen. Haar blauwe ogen richtte zich naar de Queen, een geruststellende glimlach sierde haar snoetje. 'Je hebt het geweldig gedaan, Sea,' murmelde ze zachtjes. 'Als er nog iets is wat ik voor je kan doen..' Haar ogen schoten heel even naar de kater achter haar. 'Of als je wat tijd voor jezelf nodig hebt..' Partner of niet, het was belangrijk dat Seamist voldoende tijd kreeg om bij te komen, of dat nou mentaal of fysiek was.}

[Geboorte] Holding my slim sutures together Dvq4h9-0420579d-da02-4d05-bae8-4743ec8a3735

Druk was ze blaadjes en takjes aan het duwen tegen de make-shift kamp wand, vrolijk kwetterend met de kat waarmee ze deze taak deelde. De laatste dagen bleef ze erg in het kamp, in de hoop dit moment niet te missen. En haar wachten was de moeite waard, want een geschrokken apprentice rende haar kant op om te vertellen dat haar mama ging bevallen. Snel stamelde ze een verontschuldiging en met een verdwaald takje nog in haar zijde zachte vacht spurtte ze naar de nursery. Oh, het was eindelijk zo ver! Het verzwaarde haar hart, maar tegelijk leek het een last van haar schouders af te halen. Met een hoop verontschuldigingen wurmde ze zich tussen alle katten door, totdat ze Shrimpnose en haar vader daar al zag staan. Met fonkelende ogen stapte ze naar binnen, haar pootstapjes voorzichtig om niemand te storen. Het leek alsof de laatste geboren zou worden, en Amberpaw hield zich stilletjes en beleefd op de achtergrond terwijl haar gedachten alle kanten op vlogen. Ze had alle nare gevoelens ver weggestopt, keurig verborgen in een hartvormig doosje en de sleutel in de rivier gegooid. Nee, het was goed nu. Nu zou alles weer beter worden. Haar mama en papa leken zo gestrest de laatste tijd, hoeveel moeite ze ook deed om hen op te beuren. Maar nu waren ze geboren, en zouden ze weer kunnen dotten over de babies zoals ze over haar hadden gedaan. Dan waren ze weer zo een gelukkig mooi gezinnetje, en kon ze alles vergeten dat ze gehoord had. Toch?

Nu alles weer wat rustiger leek durfde de timide poes haar snoetje te laten zien. De geur van bloed baarde haar een beetje zorgen, maar Shrimpnose leek kalm. Dit was vast gewoon hoe geboortes gingen, yuk. Vol overgave streek ze haar kopje langs haar vaders grote gestalte, om vervolgens haar neusje voorzichtig tegen haar moeder te drukken. "Oh, ze zijn zo mooi! En zo piepklein!" sprak ze met een stemmetje hoog van verwondering en enthousiasme. "Mijn kleine baby broertjes en zusjes! Hebben ze al namen?"ze likte het oortje van haar moeder en keek met glimmende ogen naar de kleine kittens die wriemelden aan haar buik.

Onderwerp: Re: [Geboorte] Holding my slim sutures together