Keep it up, take it down || Training

De kater trippelde enthousiast door het territorium. Zijn mentor had hem verteld rond deze tijd af te spreken voor een training. Hij was heel benieuwd wat ze zouden gaan doen. Vechten of jagen, het kon allebei. Of nog een les over StarClan en voorouders en al dat... Oei, hij hoopte dat dat niet het geval was. Sure, hij wilde daar heus wel over leren. Dat moest zelfs, als hij Deputy én Leader wilde worden. Dat was belangrijk. Maar, hij wilde ook meer leren in jagen en vechten. En dan vooral vechten. Hij versnelde zijn pas toen hij de grijze vacht van de Leader - zijn mentor - zag. 'Hoi, Crystalstar,' groette hij haar met een knikje. 'Wat gaan we doen?' Vechten? Vechten??

Crystalstar

Hemel, wat was dit een interessante situatie geworden. Natuurlijk bleef haar apprentice haar apprentice, maar hij was ook de zoon van Seamist. En dat was waar nu de complicaties zaten. Crystalstar had namelijk een interessante nacht met de jonge moeder van Brackenpaw doorgebracht, iets waarover hij nooit iets te weten hoefde te komen, en dat maakte het toch iets lastiger om de cyperse kater in de ogen te kijken. Toch ging ze door met zijn training. Hij was een goede leerling, en had aanleg voor verschillende onderdelen van zijn training. Brackenpaw was lang niet zo opstandig als Hermitshell was geweest. Eigenlijk luisterde hij altijd wel prima, hoewel Crystalstar ook wel doorhad dat zijn aandacht wat wegzakte als ze theoretische zaken bespraken. "We gaan jagen, of tenminste, jíj gaat jagen. Ik heb je nu technieken bijgeleerd, dus ik denk dat het tijd wordt om je op de proef te stellen. Een soort tussentijdse test, als het ware. Je bent halverwege je training, dus je zou al wel een behoorlijk onderdeel van je vaardigheden onder de knie moeten hebben." Legde ze hem uit, toen ze oog in oog stonden. Dat was lekker makkelijk, dan hoefde zij hem niet constant aan te kijken, en zou hij zijn jagen op de beste manier kunnen oefenen. "Ik zal je volgen, en kijken hoe je het doet." Ze keek naar het territorium achter hen, het deel dat niet onder water stond. "Nou, waar wacht je nog op? Ga!"

Zijn enthousiaste blik verdween gelijk als sneeuw voor de zon toen ze de eerste woorden hoorde. Ze gingen jagen. Dat was een kleine teleurstelling. Hij had zo graag willen vechten! Hij wilde beter worden! Maar goed, jagen hoorde er ook bij. Bracken zette de knop zijn zijn koppie om en luisterde al knikkend naar de opdracht. Oké, het was een test, hij zou gevolgd worden. Er werd niet iets specifieks genoemd waar hij op moest jagen. Zou dat uitmaken? De harde woorden van Crystalstar maakte hem wakker uit zijn gemijmer. Snel knikte hij en rende op een drafje bij haar vandaan. Jagen dus. Dat kon hij wel. Prima zelfs. Hij was geen uitblinkende ster, maar was ook niet slecht of zo. Dit moest wel lukken. Met zijn neusje en oortjes gericht op alles om hem heen trippelde hij door het gras.

Toen hij weg was, had Crystalstar heel even de tijd om op adem te komen. Ze moest niet aan Seamist denken, die had hier niets mee te maken! Vlug begon ze Brackenpaw te volgen. De grijze kattin liep parallel aan hem door het struikgewas, hoewel de ruimte tussen hen genoeg was zodat hij haar niet snel zou opmerken. Ze hielt hem dicht in de gaten, en vroeg zich af hoe veel hij geoefend had zonder haar. Het was niet zijn favoriete onderdeel, dat wist ze, maar het was minstens zo belangrijk als vechten. Een Warrior joeg veel vaker in zijn leven dan dat hij echt vocht. Na een tijdje ving Crystalstar de geur van een ekster op, en nog geen tel later hoorde ze het zachte getsjilp. Ze hielt haar pas in en ging schuin achter haar apprentice lopen. Nu was het zijn moment om te schijnen.

Hoewel hij hier eigenlijk best tegenop had gezien toen hij de opdracht uit haar mond had gehoord, nam hij het erg serieus. Een tussentijdse toets had ze het ook genoemd. Dat was belangrijk. En jagen was een stuk saaier dan vechten (want vechten was juist níet saai). Maar toch wel heel erg belangrijk. En hij moest goed presteren voor Crystalstar. Hij moest laten zien dat hij een goede Warrior ging zijn, met wie weet nog meer rangen in de toekomst. Zijn oren reageerde eerst toen hij het geluid van een vogel in het gras hoorde. Instinctief dook hij dichter naar de grond en begon hij te sluipen. De spanning begon hoger op te lopen in zijn borst, maar hij dwong het weg, leidde het naar zijn zintuigen om nóg scherper te staan. Het zorgde ervoor dat hij zich bedacht niet met de wind mee te sluipen, wat hij nu een beetje aan het doen was. Dus stilletjes sloop Brackenpaw om de ekster heen, ervoor zorgend dat de vogel hem niet zou kunnen ruiken. Hier moest Crystalstar vast en zeker trots op zijn, bedacht hij hoopvol.