Apocalypse

Het was de eerste keer sinds haar verbanning dat ze zo dicht bij Windclan was. Indra ademde de lucht in en werd overvallen met nostalgie. Flashbacks naar het lopen op de open weide, naar tijden die goed waren geweest en tijden die minder goed waren geweest. Ze herinnerde zich nog toen ze weg moesten en naar de bergen gelopen waren. Dat was nog steeds het verste dat ze ooit van Windclan gebied geweest was - en toch voelde ze zich nu, net over de grens, zo veel verder. Toen was ze omringd door bekenden. Haar mentor, eerst haar tante en daarna Sweetheart, die haar nu terwijl ze beiden een andere naam droegen opnieuw mentorde, hadden haar alles geleerd over hoe je Windclan moest zijn. Oh, ze was boos geweest in die tijd, een tikkende tijdbom na het verraad van haar moeder. En uiteindelijk was die bom ontploft. Misschien was het het lot, misschien had het wel nooit nut gehad om ertegen te vechten. Want ze bleef keer op keer anderen pijndoen, nietwaar? Wanneer ze het meest probeerde om ertegen te vechten nog het meest. En de katten waar ze het meest van hield deed ze altijd het meeste pijn. Dus nu probeerde ze er niet meer tegen te vechten. Ze omarmde het monster, de orkaan in haar. Ze was iemand die anderen pijn deed, dat was wie ze was, en daar vond ze haar kracht in. Er was geen reden om te don alsof het niet zo was, alsof ze ooit iemand anders had kunnen zijn.

+ Falconstrike

Natuurlijk had ze geweten dat naar hier komen gevaarlijk was. Ze was hoogmoedig geworden en zou daarvoor betalen. Maar ze had gehoopt dat het niet hém hoefde te zijn. Haar oude naam bracht elke keer weer een steek door haar hart, alsof ze terug in de tijd gesleurd werd, terug naar elk slecht ding dat ooit gebeurd was in haar leven. Je zag de hapering in haar houding, de manier waarop ze even neer leek te buigen, alsof ze op instorten stond, alsof ze in ruïne zou vallen. Maar ze herstelde zich snel. Ze wist dat ze naar Bloodclan rook, ze had de nieuwe naam praktisch op haar vacht gebrand. Indra draaide zich om, keek hem aan in zijn blauwe ogen waar ze elke keer opnieuw Cootsnarl in kon zien. Die eeuwige blik van verraad en teleurstelling stond erin, natuurlijk - die stond er al in van zolang hij oud genoeg was om die emoties te voelen. Dat had ze hem aangedaan. Maar ze was niet langer beschaamd om wie ze was. Tuurlijk, als ze terug kon gaan zou ze alles anders doen. Dan zou hij nooit geboren zijn, zou zijn ziel nooit verpest geweest zijn. Maar het had hem gemaakt wie hij was - hij was sterk, een medicine cat die pijn kende en daar niet voor weg zou duiken. Iemand die grootse dingen zou doen. "Falconpaw.", antwoordde ze, en haar stem trilde lichtjes maar aan haar houding zag je niets. Ze was sterk, ze was onwrikbaar, ze was een Bloodclanner, ze was een monster. Als ze dat genoeg bleef zeggen, zou ze het misschien ooit volledig geloven.

Hij was in ontkenning. Ja, dat had ze zelf ook gehad, zo veel manen lang. Zeventien manen, om en nabij. Zo rond de tijd dat zijn vader gestorven was. Maar ze was nu niet meer zo. Ze had haar lot onder ogen gezien. Hij verbeterde haar, zei dat zijn naam nu Falconstrike was. Een echte medicine cat. Een lichte flikkering van trots gleed in haar blik, maar ook dat verdween snel, smolt als sneeuw voor de zon. Ze zag het schuldgevoel wel in hem, herkende het van zichzelf maar al te goed. Dat had hij van haar geërfd, als enige misschien. "Verbaasd het je nog?", antwoordde ze. Haar groene blik kolkte, maar ze straalde ook een zekere rust uit die ze in Windclan nooit gehad had. "En het is Indra.", verbeterde ze ook hem. Beiden stonden ze hier onder een andere naam, totaal andere katten dan die zeventien manen geleden. Hij beter, en zij zo veel slechter dan de onschuldigen die ze ooit geweest waren.

Het verbaasde hem nog. Dat verbaasde haar. Was hij zo naïef, zelfs na al die tijd? Dacht hij nu echt dat ze ooit iets anders had kunnen doen, dat ze ooit een ander lot gehad had? Nee. Dit was wat er voor haar in de sterren geschreven was, dat voelde ze met elk bot in haar lichaam, met elk haartje in haar vacht. Het stroomde door haar aderen, sprak in haar ogen en haar manier van doen. "Ik vecht niet langer tegen wie ik ben.", antwoordde ze, geen direct antwoord op zijn vragen. Want voor haar was dit niet vechten tegen Starclan, of tegen haar kinderen, niet meer dan ze gedaan had toen ze in Windclan zat. Alsof Starclan haar acties uit die tijd zo goed zou keuren. Alsof Starclan niet al sinds haar geboorte hoofdschuddend neerkeek op haar. Maar e geloofde wel heilig in hun bestaan, in tegenstelling tot het grootste deel van Bloodclan. Ze geloofde in hun macht, in hun invloed op de wereld. Enkel niet in hun goedheid, niet zoals Falconstrike dat deed, niet zoals de clans dat deden. Als Starclan goed én machtig was, hoe hadden ze dan alles kunnen laten gebeuren, waarom keken ze gewoon toe terwijl alles steeds opnieuw vernietigd werd?

Indra legde haar oortjes in haar nek terwijl ze luisterde naar de preek die haar zoon nu afstak. Alsof hij alles zo veel beter wist, alsof hij het altijd bij het rechte eind had, alsof hij zo veel wijzer was dan haar. Zij was door hel en terug gegaan en had besloten dat ze liever in de hitte van het hellevuur bleef dan om opnieuw naar de hemel te moeten klauteren, enkel om er daar weer uit gegooid te worden van zodra het warm begon te worden. Was dat zo verkeerd? Kon hij het niet verkroppen dat ze een plek gevonden had waar ze kon thuishoren zonder elke dag zichzelf te moeten veranderen? "En waar denk je dan dat ik voor stond?", antwoordde ze, haar stem bijtend. "Ik heb al eens mijn eigen zoon vermoord. Waarom zou een tweede keer anders zijn?" Maar ze wist ook dat ze loog, dat ze Falconstrike of Hazelgrouse of één van haar jongere kittens nooit bewust zou vermoorden, niet als ze het kon vermijden. Gorsekit was een ongeluk geweest, en nog een uit overbescherming zelfs, hoe geïrriteerd ze ook met hem geweest was op die noodlottige dag. "Heb ik nog niet genoeg bewezen dat ik thuishoor bij de monsters, dat ik daar mezelf kan zijn?" Haar stem was bitter. Natuurlijk kon hij het weer verpesten, net wanneer ze zich enigszins op haar gemak voelde, net wanneer ze haar plek gevonden had. Haar zoon had haar leven verpest vanaf het moment dat hij geboren was, en deed nu niks anders. Was dat niet de waarheid? Wie weet hoe ze geëindigd was als Cootsnarl haar nooit zwanger gemaakt had.

Hij weigerde om het te zien, om het te snappen. Voor een moment zag ze in hem weer die jonge kitten die hij geweest was, sterk zelfs voor zijn leeftijd maar naïef en optimistisch - want hoewel hij nu ouder en wijzer en sterker was, of zou moeten zijn, was hij nog steeds hetzelfde. Het was een ongeluk, vertelde hij. Iets wat zij wist, maar niemand ooit geloofde. Behalve Routnose misschien. Had zij het hem verteld, had zij het verhaal uit de doeken gedaan? En had hij het geloofd, zelfs na elke keer dat ze hem bewezen had dat ze het in zich had? Hij zette een stap dichterbij; Indra bleef staan, staarde hem recht in de ogen, hard en onbevreesd. Falconstrike zei dat de enige die haar een monster vond zij zelf was, en dat was zo ver van de waarheid dat het bijna grappig werd. Bijna. "Vertel dat maar aan Windclan.", antwoordde ze snuivend. Ja, Windclan, haar thuis, waar ze zo veel voor gegeven had. Zodra de kans er was, gooiden ze haar buiten als een stuk vuil. "Open je ogen, Falconstrike. Ik ben verbannen uit de clan waarvoor ik alles gegeven heb." En alles kon je vrij letterlijk nemen. Er was weinig dat nog ongeschonden was, weinig dat ze had kunnen houden. Haar waardigheid, haar hart, zelfs haar ooit mooie voorkomen, was gelittekend en gebroken en verwoest. "Ze verbannen geen katten waarvan ze niets te vrezen hebben." Nee, dat voorrecht was voorbehouden voor de monsters, degenen die hun eigen kittens vermoordden, die een tikkende tijdbom waren, die logen en bedrogen en medicine cats meesleepten in hun bedrog. En eigenlijk kon ze het Wolfstar niet kwalijk nemen dat hij haar de clan uitgegooid had; als de rollen omgekeerd was en hij degene was geweest die één van hun kittens vermoord had en erover gelogen had, was hij er waarschijnlijk niet met zijn leven vanaf gekomen. Hoewel sterven op dat moment waarschijnlijk het minst wrede lot was - maar zelf sterven leek nu net het enige waartoe ze niet capabel was.

Hij had gelijk, natuurlijk had hij dat. Maar had hij niet door dat ze exact hetzelfde zei, maar dan zonder alle verbloemingen? Het was de harde waarheid, eentje waarmee ze moest leven, eentje die ook op zijn rug lag. En natuurlijk noemde hij Routnose, hoe ze haar in haar leugens mee het diepe in had gesleurd. Ja, daar was ze zich maar al te goed van bewust. "Ik heb van veel dingen in mijn leven spijt, maar dat veranderd het verleden niet.", antwoordde ze daar sissend op, waarna ze het oogcontact verbrak. Dat deed pijn, voelde als een steek onder de riem. Ze had zo veel katten met zich meegenomen in haar hopeloos gevecht om met haar hoofd boven water te blijven. Iedereen die ooit iets voor haar betekend had. En toch kon hij niet accepteren dat ze in Bloodclan zat. En waarom niet? Wat was zijn probleem? Hij had altijd geweten wat ze in zich had, wat voor schade ze kon aanrichten. "Wat wil je dan dat ik doe? Ergens in een goot verrot?", snauwde ze hem daarna toe, gefrustreerd en bij het eind van haar zinnen. Ze voelde zich alsof ze geen kant meer op kon. Ze wist dat ze nooit iets goeds zou doen voor hem, dus waarom probeerde ze überhaupt nog zijn goedkeuring te krijgen?

Naar de tribe, dat was zijn magische oplossing. Natuurlijk, in de tribe werd alles goed, in de tribe was iedereen gelukkig. Ze moest bij goede katten gaan volgens hem, alsof ze daar thuishoorde. Indra spande haar spieren aan, klemde haar kaken op elkaar en zette een stap dichter bij hem. Haar groene blik boorde in zijn blauwe ogen. Ooit hadden die haar zo hard doen denken aan zijn vader, maar die was al vele manen dood en tegenwoordig had hij zijn eigenheid erin gekregen. Zijn blik was te hard, te koppig om ooit vergeleken te worden met Cootsnarl. "Maar ik ben niet goed, Falconstrike! Open je ogen!", schreeuwde ze hem toe. Hij moest dat naïeve idee loslaten, hij moest de harde waarheid onder ogen komen. Ze moest het hem tonen, als hij het niet wou zien. Wie niet horen wou, moest voelen, nietwaar? Misschien had ze dat veel eerder al moeten doen. Misschien was ze tot nu toe te soft geweest voor hem, hoe belachelijk dat ook klonk. Indra was altijd een harde kattin geweest, maar ze had zich laten tegenhouden door loyaliteit aan de clan en de warriorcode. Dingen waar ze nu geen rekening meer mee moest houden. Ze was vrij, vrijer dan ze ooit geweest was. Het voelde niet zo, maar zo moest ze het zien. Dan had ze misschien een kans op overleven in Bloodclan. Haar hoofd was een storm van gedachten en gevoelens. Dat voelde bekend. Ze had het altijd opgelost met woede, en waarom nu anders reageren? Ze draaide zich weg van hem en kwam in beweging, ijsbeerde heen en weer als om zichzelf bezig te houden voor ze echt iets ergs zou doen. "Ik heb gemoord, katten waar ik misschien wel van hield en katten waar ik niets om gaf.", vertelde ze, haar stem bevend van amper ingehouden woede en van koppigheid. Ze moest het door zijn hoofd krijgen, Starclanverdomme, zodat hij verder kon gaan in zijn leven. "Steppingstone, een Riverclan elder. Weerloos, op het foute moment op de foute plaats, koelbloedig de keel doorgebeten.", begon ze de opsomming. "Een Bloodclanner, misschien half mijn leeftijd. Ze had geen schijn van kans. Haar moeder gaf me dit litteken op mijn borst uit pijn." Ja, de Bloodclanner had ze misschien wel het minste spijt van, die was het meest verdiend, maar het was nog steeds bloed dat aan haar poten kleefde en de pijn van de moeder was iets dat ze nog steeds dagelijks moest zien nu. "Cootsnarl. Hij was hopeloos verliefd, een ziel die veel te goed was voor de wereld. Ik was boos dat hij me zwanger gemaakt had, dus moest hij van de outlook rock vallen." Ze wist niet of Falconstrike uiteindelijk ooit het volledige verhaal gehoord had. Hij wist dat zij hem vermoord had, daarvan was ze zeker, dat had ze hem verteld in een ruzie die heel hard leek op de huidige ruzie. Falconstrike leek altijd te denken dat ze tot beter in staat was, dat ze iets van goeds in zich had. Vorige keer was ze nog jonger geweest, zwakker misschien. Toen had ze op het moment gestaan om hem te slaan. Zelfs dat had hem niet kunnen overtuigen. Misschien dat ze dat deze keer wel kon. "Cootkit. Slechts een paar minuten oud geworden. Hij heeft nooit de voedingsstoffen gekregen die hij nodig had door mijn koppigheid." Nee, eigenlijk was ze waarschijnlijk niet écht verantwoordelijk voor Cootkit's dood, maar onrechtstreeks was het altijd haar schuld. Ze had hem gedragen en had hem niet sterk genoeg kunnen maken dat hij het leven had kunnen dragen. Misschien als ze meer gerust had, als ze beter gegeten of geslapen had, misschien had dat een verschil gemaakt. Of als ze überhaupt geen zwak moment had gehad, als ze Wolfheart haar niet had laten charmeren. Ja, dan was haar leven heel wat beter geweest en dan waren er twee doden minder geweest. "En natuurlijk Gorsekit.Ik heb mijn klauwen in zijn lijf geboord tot zijn fragiele lichaam het begaf. Daarna bracht ik hem naar Routnose en smeekte ik haar om mijn moord te verbergen en zo medeplichtig te worden. Is dat wat een goede kat doet? Of klinkt dat als iemand die in Bloodclan thuishoort?" Indra had niet eens door dat er tranen in haar ogen stonden. Ze moest haar eerdere mening herzien: ze was niet sterker dan vroeger. Nee, ze was juist zwakker geworden, minder scherp aan de randjes. Het leek erop dat haar zware leven haar steeds meer uitholde tot ze slechts een dun omhulsel was van wat ze ooit geweest was, slap en makkelijk breekbaar. Vroeger was haar woede puur geweest; nu had ze tranen in haar ogen en bevende poten en niet langer dezelfde snijdende klank in haar stem terwijl ze haar moorden één voor één opnoemde. Maar ze was nog niet oud, ook al voelde ze zich soms wel honderd manen. Haar leven was pas begonnen, en ze moest door. Indra moest leren accepteren wie ze was, en wegvluchten naar de bergen - zoals haar moeder gedaan had - zou haar daar niet bij helpen. Ze was geen vluchter, nooit geweest ook. Na haar speech klemde ze haar kaken op elkaar en staarde ze Falconstrike aan, recht in zijn blauwe ogen. Ze zou het zwaardere geschut moeten bovenhalen als hij nog steeds niet wou opgeven, als hij zou blijven vasthouden. Maar natuurlijk was hij even koppig als haar, altijd geweest ook. Hoe meer ze wou dat hij niet op haar leek, hoe meer hij op haar begon te lijken, zo leek het soms. Maar dat zou ze de kop indrukken. Het was voor zijn eigen goed, of hij het nu besefte of niet. Zijn naïef beeld van de wereld lag zo ver van de werkelijkheid dat het bijna grappig werd. Zij had heel vroeg moeten leren dat de wereld hard was en dat Starclan nooit het beste met hen voorhad - het werd tijd dat hij dat ook besefte. Zelfs als ze hem dat met hele harde hand zou moeten duidelijk maken.

Prompt 22