[EVENT] In sickness and in health...

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw stapte met een zwaar hart haar den uit. Haar amberkleurige ogen stonden somber en gespannen terwijl ze langzaam haar kop hief en zocht naar de katten die haar nodig hadden. Ze had eerst de ergste wonden moeten behandelen, die van Eveningglow. Nu kon ze pas zien wat voor verwoesting Bloodclan had aangericht. Haar oortjes gleden langzaam naar haar nek terwijl ze voor haar den bleef staan. Er waren genoeg katten om te verzorgen en hoewel ze kort leek te aarzelen wist ze dat ze haar poten en die van Newtspark vol zouden zijn. 'Als je gewond bent graag even naar deze den toe komen.' Mauwde ze zacht haar stem schor voordat ze haar blik over de katten liet glijden. Ze had een Warrior nodig die niet zwaar gewond was en ook niet de beste maatjes met Stagtine. De woorden van Eveningglow en de afspraken die ze met de kattin had gemaakt stonden nog vers in haar geheugen gegrift. Het kon ook niet anders, het was niet haar plan. Het was haar opdracht, de kattin was simpelweg te jong om het goede te doen. Ze kon enkel volgen wat anderen van haar vroegen. 'Irishunter, zou jij even willen helpen?' Vroeg ze terwijl ze de Warrior naar zich toe wenkte. 'Kan je voor mij een oogje op Eveningglow houden. Als haar toestand verslechterd moet jij mij halen.' Zolang de Deputy niet alleen was, liep ze geen extra risico. Was ze veilig, of in ieder geval veiliger. Ze beet op haar lip voordat ze haar ogen sloot, ze had geen tijd om stil te staan. Ze moest door, ze moest door. Later kon ze janken, uithuilen en de hemel toeschreeuwen dat het leven oneerlijk was. Waarom was ze gekozen, ze was niet Rousebell, niet Waterpaw. Ze was enkel een kleine kattin met te grote zorgen zonder begeleiding die uit haar Clan kwam. Kon ze het Newtspark vertellen? Ze wist het niet. Happend naar adem keek ze om zich heen voordat ze zich herstelde, met zichtbare moeite.

'Is er nog een Warrior of Apprentice die geen verwondingen heeft die kan zorgen voor extra nesten en scheiding tussen ernstige en minder ernstige verwondingen?' Mauwde ze daarna terwijl ze haar ogen over de katten heen liet glijden. Ze was nu al overweldigd, dat ging wat worden als ze later alleen zou staan. Misschien kwam het ook wel doordat ze zo jong was, een eerste oorlog, zeker met Bloodclan was toch wel even slikken. Meer dan even, ze kuchtte kort voordat ze rond keek.

Post dit bij een gewonde kat!

Code:: <b>Ernst verwonding</b> licht, middel, zwaar etc
<b>Verwonding</b> soort verwonding

❅

Ze was niet bij de strijd geweest. Natuurlijk niet, want ze was een kitten. Een, hoe zeg je dat, dom? onhandig? In ieder geval niet altijd de beste. Bij de zwarte kitten was er één ding dat ze wilde: het goed maken met Remnantpaw. Thunderkit was enorm bang en boos op haar geweest, maar ze kan toch niet zonder haar. Wat de grijze medicine cat apprentice zei verstond ze niet goed. De poes holde snel de nursery uit en hoorde wel de laatste zinnen: 'Is er nog een Warrior of Apprentice die geen verwondingen heeft die kan zorgen voor extra nesten en scheiding tussen ernstige en minder ernstige verwondingen?' Yessss dit was haar kans! Ze rende snel naar de apprentice. "Ikke helpen! Ikke goed maken! Ikke heel slim!" Dit was haar kans om de Clan te helpen om alles goed te maken. Zij zou Remnantpaw helpen! Ze vroeg om hulp, dus why not?

Het was net oorlog geweest en er waren veel gewonden teruggekomen. Zelf had hij ook meegedaan maar was niet erg verwond geraakt. Hij had op de achtergrond gezeten met een Bloodclanner die nogal zwak was geweest. Waarschijnlijk een watje zoals ze dat daar noemden. De rode kater was gewoon blij dat hij niet met Ira had gevochten. Hij was zijn vroegere vriend geweest, nu grootste rivaal. Maar het was niet hun moment geweest. En echt pijn doen kon hij niet, niet tegen iemand die hij ooit als vriend had beschouwd. Hoe dan ook hij zou op een dag moeten terugvechten om wraak, maar die dag was nog niet aangebroken. Terwijl de kater slenterde door het kamp heen werd hij om hulp geroepen door de medicine cat apprentice, Remnantpaw. Op een iets sneller tempo kwam hij naar haar toe en luisterde naar wat ze van hem moest met een neutrale blik. Niet vijandig, ook niet vriendelijk, gewoon neutraal. Maar wel bereid om te helpen. De opdracht was om Eveningglow in het oog te houden en de apprentice te melden als haar toestand verslechterde. “Komt goed”, knikte hij haar toe en snelde naar de plek toe waar Eveningglow zich bevond en ging daar staan, kijkende naar haar. De deputy die tijd verdwenen was en nu weer terug was gekomen, al dan niet helemaal heel. Zo lang ze maar weer beter werd vond hij het goed. “Hallo Eveningglow, hoe gaat het nog met je...?”. Afleiding kon de pijn soms verhelpen. Dat had hij Icepaw ook geleerd.

+Remnantpaw(temporary), Eveningglow

Ze had liggen slapen. Al sliep ze nu altijd licht, enorm licht. Bij elk klein geluidje stond ze op scherp, sprong ze in vechtmodus. Het was vechten of doodgaan, in haar kop. Er was geen tussenweg meer. Niet nu ze gehoord had wat er allemaal was gebeurd toen zij gevangen had gezeten. Thornstar was weg, zij moest binnenkort de Clan toespreken. Om te vertellen wat er was gebeurd, om te vertellen waarom zij Thornstar erop uit had gestuurd. Alleen wilde ze dat wel. Wilde ze deze Clan vol verraders nog wel te woord staan. Was deze groep katten het nog wel waard? Want StarClan… StarClan wie was er nog te vertrouwen. Wie had Stagtine allemaal omgepraat, wie hoorde er bij hem. Ze wilde haar klauwen in hem slaan. Ze wilde zo graag haar klauwen in hem slaan, maar Thornstar had hem gevangen gezet. Het was niet genoeg, nee dat was lang niet genoeg. Haar felgele ogen sprongen direct open. Toen ze iemand binnen hoorde komen. Newtspark en Remnantpaw hadden haar verwondingen verzorgd, dus lichamelijk zou ze wel weer vooruit gaan. Ze zou er wel bovenop komen. Alleen de paranoia trok aan haar, kietelde haar in haar slaap. Maakte haar nachtmerries en liet haar erin verzuipen. De flamen in haar haar ogen, maakte ze nog feller, nog scherper. Ze staarde Irishunter aan. Ze ging niet in op zijn vraag. In plaats daarvan stelde zij hem een vraag terug. En niet zomaar eentje. Eentje die ze iedereen ging stellen. Totdat ze hen allemaal eruit had gefilterd. Ze moest filteren. Ze moest selecteren. Voor Thornstar, voor haar kittens en voor haarzelf. “Zeg eens Irishunter wat vind jij van Stagtine?” Vroeg ze toen rustig en beheerst. Haar stem helder, zonder ook maar een kleine hapering. Elk woord gleed steady over haar lippen. Geen ondertoon, helemaal niks. Het leek gewoon een simpele vraag.

Tag: @Irishunter (uhm ja... succes :') )

Haar ogen brandden recht in zijn ziel, maar die van hem liepen recht terug te brandden. Ze was nog zwak, ze had heel erg veel doorgemaakt en hij snapte haar treuzelingen wel. Maar een vraag zoals ‘wat vind jij van Stagtine’ was wel heel erg paranoïde. Zelf had de kater geen mening meer over Stagtine, hij had erg loyaal achter hem gestaan toen Thornstar nog weg was geweest en nu wist hij niet echt meer wat hij over anderen dacht. “Ik heb geen mening over niemand”, bromde hij zacht en wel gemeend. Over het algemeen vond hij iedereen irritant en wou hij graag alleen zijn en met rust gelaten worden. De enigste die hij echt vertrouwde en een band mee had was Icepaw tegenwoordig en niemand anders. En hemzelf andere vriendschappen laten opbouwen zou niet gebeuren, niet meer sinds Ira. Het was zijn keuze geweest. En hij had clan gekozen boven beste vriend. Daar kon hij voor nu wel mee leven. Want blijdschap vaagde weg, vriendschap ook. Dus waarom zou hij nog tijd spenderen aan denken aan anderen wanneer ze allemaal toch één voor één zouden wegvagen.

+ Eveningglow

Er stond goedkeuring in haar ogen. Toen hij zei dat hij geen mening had. Misschien was het voor veel katten niet bevredigend genoeg, maar voor haar wel. Zij begreep hem. Dat had zij ook steeds vaker, een neutrale houding. Een neutraal gevoel. Veilig was dat, veilig voor iedereen. Voor ThunderClan. “Een mening hebben kan ook gevaarlijk zijn. Ik begrijp je Irishunter.” Zei ze dan ook. Dit was goed. Dit was oké. Misschien kon ze hem dan een klein beetje in vertrouwen nemen. “Stagtine had een plan. Spelletjes zijn soms net zo gevaarlijk.” Vervolgde ze. Even gleed haar blik naar de denwand, maar daarna keek ze de kater weer aan. “Het is maar net welk risico je er voor wilt nemen niet?” Nu klonk er wel een bittere ondertoon door haar stem door. Alles. Stagtine had elk risico willen nemen. Nu wilde zij dat ook doen. Zij wilde hem laten voelen, hoe zo’n risico gevoeld had. Wat het haar had aangedaan. Een tand voor een tand, maar met wat extra risico. Alles. Want hij had haar ook alles afgenomen.

Tag: @Irishunter

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw keek Irishunter aan nadat ze hem had gevraagd een oog op de Deputy te houden, haar te beschermen. Niet dat hij onmiddellijk zou weten dat dit zijn taak was, immers leek de oudere kattin relatief stabiel te zijn, fysiek in ieder geval. Ze was nog lang niet gezond maar ze was niet heel erg bang dat de kattin ineens achteruit zou gaan. Al was er altijd wel een risico sinds Eveningglow al wat oudere wonden had die niet verzorgd waren zoals nodig. 'Komt goed.' Beloofde de Warrior haar voordat hij haar toe knikte en weg snelde. Remnantpaw glimlachte moeizaam, een lach die haar ogen niet bereikte voordat ze zocht naar een gezonde kat om de ernstig gewonde katten naar haar den te brengen. 'Ikke helpen! Ikke goed maken! Ikke heel slim.' Haar oren gleden naar haar nek terwijl ze haar vlamkleurige blik op de kitten richtte. 'Nee. Je bent te jong, je hoort in de Nursery.' Ze hield haar blik geërgerd op de zwarte kitten gericht. Ze was te jong en dacht altijd meer te kunnen dan ze kon. Ze zou haar niet helpen! Echt niet! Ze moest gewoon een mosballetje pakken en in de Nursery liggen. Zich niet bemoeien met dit. Zelf was ze ook jong bemoeizuchtig geworden en nu pas begon het wellicht te dagen dat het toch wel irritant was. Echter zijzelf was geen kitten meer, ze was Medicine Cat Apprentice en droeg gewoonweg meer verantwoordelijkheid dan een normale Apprentice. Als ze ooit haar eigen wirwar aan gedachten en wensen op een rij kon zetten.

TAG Irishunter & Thunderkit

❅

Onderwerp: Re: [EVENT] In sickness and in health...